බලු වතුර ......

දැන් අවුරුද්දකට විතර කලින් යාළුවෙකුගේ පාටියකට ගිහිං මහ රෑ ගෙදර එන ගමන් දැක්ක සිදුවීමක් මගේ මතකයට ආවා. මට යාළුවෙක් ලිෆ්ට් එකක් දුන්නා. ඉතිං ගෙවල් ළඟටම එන්නේ නැතිව මම හැරෙන හන්දියෙන් බැහැල ආවා. එදා හොඳට පාරේ එළිය තිබුණා.මම ටිකක් ගමනේ වේගය බාල කළා සිද්ධ වෙන දේ දැන ගන්න.  මගේ ඇස් දෙකෙන්ම මම දැක්ක දේ මට අදහා ගන්නත් බැරි වුණා. හොඳට ඇඳ ගත්තු මහත්තයෙක් ගෙදරක ගේට්ටුව ගාව බිම වාඩි වෙලා. මිනිහගේ බෑග් එකත් පැත්තක තියෙනවා. ඕනනම් වයස හතළිස් පහක් පණහක් විතර ඇති. මේ මහා රෑ මිනිහෙක් වෙනත් කෙනෙකුගේ ගේට්ටුවක් ගාව වාඩි වෙලා මොනවා කරනවද ? මට ඇති වෙච්ච් ප්‍රශ්නේ ඒක. මේ වෙනකොට ඔබටත් ඒ ගැටලූවම ඇති වෙලා ඇති.

පින්තූරය ගත්තේ : www.reddit.com

මිනිහා කිසිම වගක් නැතිව වතුර බෝතලයක් අරගෙන මුලින්ම මුණ හොද ගත්තා. මිනිහට හොඳටම ඩෝප් කියලා පැහැදිලියි. ඊට පස්සේ අර බෝතලේ කටේ තියාගෙන ගුඩු-ගුඩු ගාලා බොනවා. මිනිහා අරං ආපු වතුර බෝතලයක් වෙන්න ඇති පැත්තක බෑග් එකත් තියෙනවනේ. දුර ඉඳන් එන කෙනෙක්ද ? නෑ එහෙමත් වෙන්න බෑ. අම්භානක ගහලා දුර ගමන් යන්නේ නෑනේ. වතුර බීලා ඉවර වෙලා මූඩියත් හොඳි වහලා ගේට්ටුව කෙළවරින් තියලා මිනිහා යන්න නැගිටිනකොට මමත් එතනම. දැන් එයා ඉස්සරහට යනවා.

"අංකල් - අංකල් ඔයාගේ වතුර බෝතලේ අමතක වුණාද ?"

මිනිහා ආපහු හැරිලා මම දිහා මොහොතක් බලාගෙන හිටියා. ඊට පස්සේ මෙහෙම කිව්වා

"මේක මගේ වතුර බෝතලයක් නෙවේ කොල්ලෝ. අර බලපන් අනිත් පැත්තේ තව එකක් තියෙන්නේ. උඹටත් ඕනේ නම් බීපන්"

මේ කතාවට මට පොඩ්ඩක් ලජ්ජත් හිතුණා. ඊට පස්සේ මම සුපුරුදු වේගයෙන් ගෙදර ගියා. මම කල්පනා කළා. මගේ මතකය අතීතයට ඇදිලා ගියා. බෙන්තර පාලම පහු කරපු තැනම තියෙන පිංතාලිය මගේ මතකයට ආවා. පිංතාලිය ගැන මට මුලින්ම කිව්වේ අක්කා. 

"පින්තාලියක් තියෙන්නේ රජ කාලේ දුරකතර ගෙවාගෙන යන යට තමන්ගේ පිපාසය සන්හින්දුවා ගන්න කියලා බුද්ධාගම පොතේ තියෙනවා. අපිත් ගේ ඉස්සරහා එකක් තියමුද මල්ලී"

අපේ ලිඳේ වතුර බොන්න බෑ. අපි වතුර ගන්න යන්නේ පන්සල කන්දේ පාමුල තියෙන, ඒ කියන්නේ  බෙන්තොට උඩකොටුව විහාරයට අයිති ලිඳෙන්. ඒ ළිඳ නාග ලෝකයට ගැඹුරයි කියලා කියන්නේ පොඩි කාලේ මගේ හොඳම මිතුරිය වෙච්ච ලාලනී ගේ ආච්චි. අපි ඇතුළු ගම්වාසීන් හැමෝම වතුර ගන්නේ මේ ලිඳෙන්. පායන කාලෙට මේ ළිඳ අඩියටම හිඳෙනවා. එතකොට වතුර ගන්න පෝලිමේ ඉන්න ඕනේ. මේ ළි  අපේ ගමට විශේෂයි. මොකද මුහුද කිට්ටුව හොඳ වතුර තියෙන තැන් බොහොම අඩුයි. ඒ වගේමයි ගං කලපුව වටේ තියෙන මඩ සහිත පස. කිසිම විදියකින් හොඳ වතුරක් එන්නේ නෑ. ඒ මදිවට පොළොව පොඩ්ඩක් හාරපු ගමන් හිරිගල්. මේ හිරිගල් වලට මගේ අත කොයි තරං හම ගිහින් ඇත්ද ?

"නාග ලෝකේ කියන්නේ මොකක්ද ? ඒකෙ ඉන්නේ නයිද ?"

ඒ ප්‍රශ්නෙට කවුරුත් උත්තරයක් දුන්නේ නෑ. අක්කයි මායි ගෙදර තියෙන ලොකු ඇලුමිනියම් මුට්ටියක් අරගෙන හොඳට සෝදලා ගත්තා. ඊට පස්සේ පරණ බංකුවක් හොයාගෙන ආවා. අපි ඒ බංකුව අපේ කඩුල්ලෙන් එළියේ තියෙන තණ බිස්සේ තියලා වතුර මුට්ටිය තිබ්බා.

"අක්කේ මේක ටිකක් ඇලයි වගේ නේද ? ඉන්න මම උදැල්ල අරං එන්න"

මම ගෙයි පිළිකන්නට දුවලා උදැල්ලත් අරගෙන ආවා. විනාඩි කිහිපයකින් අපි එතන පොළොව සමතලා කරලා, බංකුව උඩ වතුර මුට්ටිය තිබ්බා. පරණ පීරිසි කොප්පෙකුත් තිබ්බා. වතුර අර ගන්න පරණ ටිංකිරි ටින්එකකට කෝටුවක් තියලා කම්බියකින් බැන්ඳා. ඒක මුට්ටියේ පියන උඩින් තිබ්බා. එහෙම තියලා අපි එළියේ තියෙන බංකුවට වෙලා බලාගෙන හිටියා. කවුරුත් වතුර බොන පාටක් නෑ. ඊට පස්සේ අපේ යාළුවෝ යද්දී කතා කරලා බොන්න කිව්වම, ඒගොල්ලෝ නම් බිව්වා. අපරාදේ අක්කයි මායි බොහොම අමාරුවෙන් ගිහිං ගෙනාපු වතුර කළේ. අපි වතුර ගේන්නේ කළේ දෙපැත්තෙන් අත් දාලා අල්ලාගෙන. මැටි කළ මේ වැඩේට හරි යන්නේ නැත්තේ අත ලිස්සලා වැටෙන වාර වැඩි නිසා. ඇලුමිනියම් කළේ අල්ලාගෙන එන අපිට හොඳට පුරුදුයි. ඉස්සර මට මාර පුරුද්දක් තිබ්බේ මේ කළේ  ඇතුලට පුංචි අශෝක වීදුරුව කටේ ගෑවෙන්නේ නැති වෙන්න දාලා වතුර අරන් බොන්න. හැබැයි වැඩේ වැරදිච්ච වෙලාවලුත් තියෙනවා. එහෙම දාට කළේ අස් කරලා වීදුරු කටු අයින් කරලා පිරිසිදු කරන එකත් මටම කරන්න වුණා. 

මේ අර මනුස්සයාගේ ක්‍රියාවලියත් එක්ක මගේ මතකය ගිය තැන්. නමුත් ඊට ටික කාලයක් යද්දී ගෙවල් සීයක් ගත්තොත් හැටක විතර ඔය මෙගා බෝතල් වල වතුර පුරවලා තියන එක කරනවා. පස්සේ තමයි මම දැන ගත්තේ මෙහෙම වතුර තියන්නේ බල්ලෝ ඇවිත් පහරන හෝ මුත්‍රා කිරීම වළකන්න කියලා. අපේ මිනිස්සුන්ටත් මොකක් හරි ආවොත් මෙලෝ විචාරයක් නැතිව කරගෙන යනවා. මේකෙන් වැඩිම වාසි ලබන්නේ අර වගේ දෙකක් දාලා හෙම්බත් වෙලා එන මිනිස්සු නැත්නම් වාහනේකට වතුර දා ගන්න ඕනේ වෙන අය. කිසිම කෙනෙකුට කරදර කරන්නේ නැතිව වතුර ටිකක් හොයා ගන්න පුළුවන්. අද මම වැඩට ආපු ලංගම බස් එකටත් ඔය වැඩේ වෙලා, කොන්දොස්තර ලීටර් පහේ හිස් බෝතලයක් අරං හැම තැනම දිව්වා වතුර හොයන්න. ඔන්න ඔයා වෙලාවේදී මට අර සිද්ධිය මතකයට ආවා.

පින්තූරය ගත්තේ : doitandhow.com

ඇලජික් නෑ. මම කිව්වේ.

නමුත් කවුරුත් හොයලා බැලුවේ නෑ නේද මේකේ විද්‍යාත්මක පැත්ත. ඇයි එහෙම වතුර බෝතල් දෙකක් තිබ්බම බල්ලෝ එන්නේ නැත්තේ. බල්ලොන්ට වතුර ඇලජික් කමක් නෑනේ. මේ ගැන මාව දැනුවත් කලේ මගෙත් එක්ක එකම දිනයේ බැංකුවට බැඳුණු රියාජ් නමැති සුපිරි ඩයල් එක. මේ දවස් වල අම්පාරේ වැඩ කරන්නේ. අපේ සඳරුගේ පී.සී. එකේ කේස් එක බලවන්නත් මම යැව්වේ රියාජ් ගාවට. මම හිතන්නේ සඳරුට හොයා ගන්න බැරිව තිබ්බ මදර්බෝඩ් කේස් එක හොයලා දුන්නේ රියාජ්. රියාජ් කියන්නේ 1995 දී යන්තම් දැලි රැවුල වැවීගෙන එන වයසේ කොල්ලා. ඉපදිලා තිබ්බේ කල්මුණේ. ඒ ලෙවල් කළෙත් නෑ මම හිතන්නේ, ඒ වුණාට මාර ඉවක් වගේම හොඳ අයි.කිව් එකකුත් තියෙනවා. රියාජ් ආසන්නයේ ඉඳගෙන කවුරුත් පාස්වර්ඩ් එකක් ගහන්නේ නෑ. විනාඩි ගණනකින් ඒ පාස්වර්ඩ් එක කියනවා. බලාගෙන ඉඳලා නෙවෙයි. කනට ඇහෙන සද්දෙන්. අන්න ඒ වගේ සුපිරි චරිතයක්. ගණන්, ප්‍රෝග්‍රෑමින් කප්පිත්තෙක්. කොළඹට එද්දී සිංහල අකුරක් වත් බෑ. කථා කරන්නත් බෑ. මාස ගාණක් යනකොට ඒ සේරම හරි. අපේ සුමිත් කියන්නේ ඌ වචන ටික එක පාරට තියලා ෆුට් බෝලෙකට පයින් ගහනවා වගේ ගහනවා කියලා. කථා කරන්නෙත් ඒ වගේම වේගෙන් (අයි.කිව් වැඩි අය වේගෙන් කතා කරනවා කියන එක මගේ විශ්වාසෙ)

"මචං ඔකේ වෙන්නේ මෙන්න මේකයි. වතුර ෆුල් බෝටල් තියන්න හොඳ නෑ. ටූ තර්ඩ් වගේ තියන්න ඕනේ. මූඩිය තද කරන්නත් හොඳ නෑ. පොඩ්ඩක් බුරුල් කරන්න ඕනේ. එතකොට දවල්ට රස්නේ නිසා එකෙන් පොඩි නොයිස් එකක් එනවා. අපිට ඇහෙන්නේ නැති වුණාට බල්ලොන්ට ඇහෙනවා. රෑට අනිත් පැත්ත, එළියෙන් ඇතුළට එයාර් යනවා. එතකොටත් නොයිස් එකක් එනවා. බල්ලට ඒ නොයිස් එකට ඉන්න බෑ"

දැන් තේරෙනවා නේද අපි නොදැන කරපු එකේ විද්‍යාත්මක පැත්ත. මේක කවුරුවත් ඔප්පු කරලා පෙන්වපු දෙයක් නොවුණත්, මමත් විශ්වාස කරනවා ඇත්ත වෙන්න ඇති කියලා.