1988 වසර මට අමතක නොවන අවුරුද්දකි. එම වසර මට ජයග්‍රාහී වසරකි. එම වසරේ මුල් කාලයේදීම අපගේ ක්‍රීඩා සමාජයේ ප්‍රධානියා අපට වැදගත් ආරංචියක් ගෙන ආවේය. රෙජිස්ටර් තැපෑලෙන් පැමිණ තිබූ එම ලියමන අප අතට පත් වූ විගස, කරමින් සිටි පාපන්දු රාගය(මෙයට කියන වෙනත් නමක් නොදනිමි. එහෙත් පාපන්දු ක්‍රීඩකයින් වටවී පන්දුව බිම නොවට්ටා කරන සාමූහික ක්‍රීඩා කොටසකි) නවත්වා අප වට වී එය කියවන්නට පටන් ගතිමු. එය ක්‍රීඩා අමාත්‍යාංශයෙන් බව පැහැදිලි වූයේ එහි ඉහළින්ම තිබූ මුද්‍රිත නිල සලකුණු දුටු විටයි. එය තරග විභාගයක් සඳහා කැඳවීමකි. ඒ සඳහා සූදානම් වන්නැයි මට, පතියාටත් සහ පොඩි සුබයාටත් අණ ලැබිණි.
අප මේ සඳහා කළයුතු දෙයක් ගැන හෝ අවශ්‍ය පෙර සූදානමක් ගැන කිසිදු දැනුමක් නොතිබුණි. ඒ "ක්‍රීඩා දැනුම මිනුම" වැඩසටහනේ දෙවන පියවර බව මගේ මතකයයි. මීට කලින් වතාවක් ජාතික රූපවාහිනිය ඔස්සේ එවැනි වැඩසටහනක් නරඹා තිබුණි. මා කොහොමත් දැනුම - මිනුම වැඩසටහන් වලට කැමැත්තක් දැක්වූ නිසා මෙවැනි වැඩසටහන් නොවරදවා බැලුවේ දෙමව්පියන්ගේ ආශිර්වාදයද සහිතවයි. වෙනත් වැඩසටහනක් බලන ඕනෑම විටක "ඉස්කෝලේ වැඩ එහෙම නැද්ද ?" යන පැනය දිව මතුරක් මෙන් මගේ මවගේ හෝ පියාගේ මුවින් පිට වන්නේ නිරායාසයෙනි.
 |
| dinamina.lk |
සහෝදරයකු වූ සිසිර කන්නන්ගර මහතා සමගය. ඊළඟ දිනයේ ක්‍රීඩාව පටන් ගැනීමට ප්‍රථම පැමිණෙන්නට ඔහු අපගෙන් ඉල්ලා සිටින ලද අතර එදින අප අන් අයට කලින් ගාමිණී විද්‍යාලයේ හිස් පන්ති කාමරයකට වී ඔහු එනතුරු බලා සිටියෙමු. තවත් විනාඩි ගණනකින් ඔහු පැමිණියේ ෆයිල් මිටියක්ද සහිතවයි. ඔහුට දරා ගන්නට බැරි බරක් වූ එම ලිපි ගොනු තොගය පිරී තිබුණි. ඒ ක්‍රීඩාව පිළිබඳ විවිධ ලිපි ලේඛන එකතුවකි.
විවිධ ක්‍රීඩා ඉසව් වලට අදාළ දිග-පළල, ලෝක වාර්තා, ශ්‍රී ලංකා වාර්තා සහ පින්තූර පෙන්වමින් කල ඒ දේශනය අදටත් මා සහභාගී වූ හොඳම දේශන වලින් එකකි. එය එතරම්ම රසවත්ය. පැය දෙකක් වැනි කෙටි කාලයකදී ඔහු ලබාදුන් දැනුම් සම්භාරය පිටු හතළිහේ පොතක් පුරවා ගන්නට සමත් විය. සෑම ක්‍රීඩාවක් කෙරේම උනන්දුවක් දැක්වූ මා ඔහු විටින් විට නගන ප්‍රශ්න වලට ආසන්නම පිළිතුර ලබා දීමට සමත් වීම ඔහුගේ ප්‍රසාදයට හේතු විය. මෙම පන්තිය පැවැත්වීමෙන් පසුව මගේ නිවසට කිට්ටු නිවසක සිටි ඔහු මට අමතර සටහන් කිහිපයක්ම ලබා දුනි. එයට මා දැක්වූ දක්ෂතාවට අමතරව ඥාතිත්වයද හේතු වන්නට ඇත.
මීට අමතරව නොදන්නා කරුණු පියල් වීරසේකර නමැති අති-දක්ෂ ජාත්‍යන්තර මට්ටමේ ක්‍රීඩකයා සහ ගාමිණී විදුහලේ ක්‍රීඩා ගුරුවරයාගෙන් අසා දැන ගතිමු. විහාගය පැවතී සෙනසුරාදා දිනයේදී අපට ගාලු යාමට සිදු වූයේ, එය දිස්ත්‍රික්කයේම අය එක්තැන් කර සිදුකරන විභාගයක් වූ බැවිනි. පෙරදින ක්‍රීඩා සමාජයේ ප්‍රධානියා ලබාදුන් මුදල්ද රැගෙන අප තිදෙනා සමරසිංහ හන්දියට වී බලා සිටියේ ගාලු බසයක් එනතුරුය. එදින සෙනසුරාදාවක් වූවද අම්බලන්ගොඩ පසු වනතුරු හිටගෙනම යාමට සිදුවිය. ඉඳ ගැනීමට හැකි වූ මොහොතේ සිට අප පොත් වලට දෑස් යොමු කළෙමු. ගාල්ලෙන් බැස පැවිලියන් හෝටලයෙන් උදේට සප්පායම් වූ අප තිදෙනා රිච්මන්ඩ් විදුහල සොයා ගමන් ගතිමු.
විභාගය සඳහා දෙසියපනහත් තුන්සීයත් අතර ප්‍රමාණයක සෙනගක් රැස් වී සිටි නිසා මද තැති ගැන්මක් මෙන්ම ඒ ගැන තිබූ බලාපොරොත්තුව අත් හැර ගන්නට අපට සිදු විය. ඉන් බොහෝ දෙනෙකු ක්‍රීඩාව පිළිබඳ බොහෝ ඇසූ පිරූ තැන් බව කණින් කොනින් ඇසෙන දෙයින් පැහැදිලි විය. අප අයිනකට වී ඈත පෙනෙන ගාලු කොටුව දෙස බලා උන්නෙමු. තවත් මිනිත්තු කිහිපයකින් ප්‍රශ්න පත්‍රය අතට පත් වූ විගස මගේ මව මට දී තිබූ රත්‍රන් ඔවදන අනුව යමින් සමූර්ණ ප්‍රශ්න පත්‍රයම මිනිත්තු ගණනකින් කියවා හමාර කළෙමි. එය බොහෝ දෙනා බලාපොරොත්තු වූ අකාරයේ හුදෙක් ප්‍රශ්න සහ උත්තර සහිත එකක් නොවීය. එය සාදා තිබුණේ ප්‍රායෝගික ගැටලු පදනම් කරගෙනය. මුල්ම ප්‍රශ්න දෙක පාපන්දු ඇසුරින් තිබීම මගේ සතුටට හේතු විය.
"පන්දුව තිබෙන ක්‍රීඩකයා එක් පහරකින් ප්‍රතිවාදී ගෝලය වෙත පහරක් එල්ල කළහොත් විනිසුරු වරයා කුමක් කළයුතුද ?" යන්න ඉන් එක ප්‍රශ්නයකි.
එයට මගේ මිතුරන් දෙදෙනාට නිවැරදි පිළිතුර සොයා ගන්නට නොහැකි වූ බව පසුව කල පිලිසඳරේදී පැහැදිලි විය. මා ඒ කාලයේ පාපන්දු ක්‍රීඩා කිරීම නිසා අපහසුවක් නැතිවම එයට පිළිතුරු සපයන්නට හැකි විය. කොහොමත් මේ විභාගය ගැන ආශාව අත් හැර සිටියද, දිනක හවස් වරුවේ මගේ නමට ලිපියක් තිබෙනු දැක පස් වනක් පිනා ගියේ, එකල තමන්ට ලිපියක් ලැබෙන තරම් සතුටක් කෙනෙකුට නොතිබූ බැවිනි. එය කුමක් සඳහාද යන්න පෙර විනිශ්චයක් නොමැතිවම කඩිනමින් විවෘත කර බැලුවෙමි.
ක්‍රීඩා - දැනුම මිනුම තරගය සඳහා ගාලු දිස්ත්‍රික් කණ්ඩායම තෝරා ගැනීම සඳහා පැවැත්වූ තරග විභාගයෙන් ඔබ සමත් වී ඇති බව සතුටින් දන්වමු. එම කණ්ඩායම සඳහා තෝරා ගත් සියලු දෙනා ------- දින ගාල්ල කච්චේරිය වෙත වාර්තා කල යුතුය.
සතුට, මවිතය අතර හැගීමක් තුළ මා ක්‍රීඩාංගණය වෙත දිව ගියේ දිවා ආහාරය උඩින් පල්ලෙන් ගිල දමමිනි. මගේ මිතුරන් දෙදෙනාගෙන පොඩි සුබයා එහි සිටි අතර ඔහුට එවැනි ලිපියක් ලැබී නොතිබිණි. පතියා කොළඹ ආනන්දයට යන නිසා සතියේ දිනවල ක්‍රීඩාංගණය වෙත පැමිණෙන්නේ නැත. සවස ක්‍රීඩා අවසන් වී ඔහුගේ නිවසට ගියේ රෝහණ අයියා සමගය.
නියමිත දිනයේ ගාලු කච්චේරියට ගොස් හැඳුනුම්පත තබා ඔවුන් ලබා දෙන තාවකාලික අවසරපත රැගෙන නියමිත ස්ථානයට යන විට තවත් මාගේ වයසේ තරුණයෙකු එහි විය. අනෙක් අය අතරින් පසුගිය වසරේ එම වැඩසටහනට සහභාගී වූ වැඩිමහලු පුද්ගලයෙක් විය. ඔහු ග්‍රාමසේවක වරයෙකි. අනෙකා සාලිය නම් වූ අතර මගේ මස්සිනාගේ පන්ති සගයෙකු විය. නිශානි අක්කා ඉංග්‍රීසි ගුරුවරියකි. අවාසනාවකට අප හතරදෙනා තරගයට සහභාගී විය යුතු අතර පෙරකී අනෙක් තරුණයා ආදේශකයා වශයෙන් තෝරා ගෙන ඇත. එහිදී ඉලක්ක ප්‍රශ්න පත්‍රයක් ලබා දුන් අතර, ග්‍රාමසේවක තැන අපට බොහෝ ගුරුහුරුකම් ලබා දෙන්නට වීම විටෙක කරදරයක් විය.
ගොන් ප්‍රශ්න අහන්න එපා
යනුවෙන් ඔහු පුන පුනා පවසන්නේ මෝඩ උත්තර දීමෙන් වළකින ලෙසය. එදින ලා නිල් පාට කමිසයක් සහ කළු කලිසමකින් සැරසිය යුතු වූ අතර, නිල් පාට ටයි පටියක් පැළඳ පැමිණිය යුතු බව දැනුම් දී පෙරදින කොළඹ ක්‍රීඩා අමාත්‍යංශයේ නතර විය යුතු බවද සඳහන් කරන ලදී. "අම්මලා කැමති වෙයිද?" යන කුකුස මගේ හිතේ නිතරම නැගිණි. මගේ ජාතික හැඳුනුම්පත මට මතක් වූයේ ගාල්ල කොටුවේ මද දුරක් පැමිණි පසුවය. ආපසු ගොස් එය රැගෙන ආවේ මගේ තනි-නොතනියට සිටි අර කළු-හීන්දෑරි මිතුරා නිසාය. අප දෙදෙනා ගැලපෙන වයසේ අය වූ නිසා ඉතා ඉක්මනින්ම මිතුරන් බවට පත් විය.
ඒ වනවිට ලා නිල් පාද කමිසයක් සොයා ගැනීම මට අභියෝගයක්ව පැවතිණි. ඒ මෙවැනි දේ වලට අවසරය ලැබෙන්නේත් ඉබ්බන්ගෙන් පිහාටු ගන්නා ආකාරයට නිසාය. මම ඒ ගැන ගෙදරට කරදර නොකොට මගේ පන්තියේ යාළුවන් දැනුවත් කළෙමි. ඔවුන් අතරින් විමල් ඉදිරිපත් වූයේ වාසනාවටය. ටයි එකක් කාගෙන් ලැබුනාදැයි මට නිශ්චිතවම මතක නැත. ක්‍රීඩා සමාජයෙන්ද ඒ හැටි ආධාරයක් නොලැබුණි. නියමිත දිනයේ පාසල් නොයා සවස එක වනවිට පොරොන්දු වූ පරිදි අලුත්ගම බස් නැවතුම්පළෙහි කොළඹ බස් නැවතුම්පොළ ඉදිරියටම වී සිටියෙමි. මාව ඔවුන්ට මග අරුණා වත්ද ? යන දෙගිඩියාවෙන් බල හිඳිද්දී පා පුවරුවට බැස අප භාරව යන ක්‍රීඩා නිලධාරියා මට කථා කළේය. ඒ අනුව දුවගෙන ගොස් මා බස් රථයට ගොඩ වීමි.
බස් රථයේ ගමන කෙසේ වුවාදැයි මට පැහැදිලි මතකයක් නැත. මන්ද ? මගේ හිත රුපවාහිනී කැමරාව ඉදිරියේ පැවැත්වෙන මේ තරගය ගැන යොමු වී තිබීම නිසාය. අපේ කණ්ඩායමට නායකත්වය දෙන ග්‍රාමසේවක තැන නිතරම අපගේ ක්‍රීඩා දැනුම මිනුමේ යෙදී සිටී. මේ දවස් වල ටෙනිස් ශූරයා කවුද ? වැනි ප්‍රශ්න ඔහු අසමින් ගමන් කරයි. බම්බලපිටියෙන් ටොරින්ටන් බලා ගමන් ගත් අප අපගේ ගමන් මලු කර ගහගෙන ටොරින්ටන්හි ක්‍රීඩාංගනයට යාබද ක්‍රීඩාගාරයට ගොඩ වීමු. මේ අතර මමත් සාලියත් ගැඹුරු කතාවකට මුල පුරා තිබුණි. ඒ ඔහුත් මගේ වැඩිමහල් සොයුරියගේ සැමියාත් එකම පංතියේ උගත් අය වීම නිසායි. අපේ ගමේ මගෝඩි කොලුවකු ඔහුට දුන් අන්ඩරය සිහිපත් කරන්නේ ප්‍රීති ප්‍රමොදයෙනි.
ඒ දෙසැම්බර් මස අපේ ගමේ පැවැත්වෙන් අනුබුදු කාශ්‍යප පෙරහැර බලන්නට ඔහු පැමිණ, අපගේ නිවාස අසලදී මස්සිනාගේ නිවස විමසා ඇත. ඔහුට එම කොලුවා අපගේ නිවාස පෙන්වා ඇත. තත්වය තේරුම් ගෙන ඇති අපේ තාත්තා නියමිත තැනට සාලියව යොමු කර ඇත. තාත්තා මෙවැනි කතාවක් පැවසූ බව ඉතා සියුම් මතකයක් ඇත. මේ පලහිලව්ව නිසා එකල දෙමාපියන් බොහෝ දේ සාකච්ඡා කළේ අප නින්දට ගිය පසුවය.
අපට නිදියන්නට වන්නේ ලෑලි බැංකු වැනි තට්ටු ඇඳන් මත බව දුටු විට මට එය විමතියට කරුණක් විය. මා එවැනි තට්ටු ඇඳන් දැක්කේ ප්‍රථම වතාවටයි. මගේ සිහියට එකවර ආවේ, අක්කාත් මමත් අපගේ පිටුපස වැට මායිමේ ඇති යාබද ක්‍රීඩාංගනයට නැමුණු සුරිය ගස උඩ තැනූ අට්ටලයයි. අපට ඕනෑ වුණේ පැල් රකින අකාරයේ පැල් කොටයක් අටවා ගන්නයි. එහෙත් එම උත්සාහය කිසිදිනක යථාර්ථයක් බවට පත් නොවූයේ, හවස් වනවිට ඒ සඳහා යොදා ගත් ඇඳ පොලු ආපසු ගෙන යන්නට තාත්තා පැමිණි විටය. දහවලේදී ඒ සඳහා අපට විරෝධයක් ඇති නොවූයේ අප ඒ මත සිට පොත් පාඩම් කරන නිසාය.
අප වැනි කණ්ඩායම් බොහොමයක් ඒ වනවිට එහි පැමිණ තිබුණි. කළුතර කණ්ඩායමෙන් පැමිණි අක්කා කෙනෙකු මා මොරිනස් අඳුනනවාදැයි ඇසීය. ඔහු මාගේ හොඳ මිතුරකු බවත්, අප පාසල් යන්නේ එකට බවත් පැවැසූ විට, ඇය මගේ පාසල විමසා සිටියාය. මා කළුතර විද්‍යාලයේ යයි පැවැසූ විට ඇය එකවිටම පවසා සිටියේ
උදෑසනින්ම අවදි වූ අපට දකින්නට හැකි වූයේ ක්‍රීඩාංගණයේ පුහුණුවේ යෙදෙන තරුණ තරුණියන්ය. පිට්ටනිය වටේ ඇවිදින මහලු පුද්ගලයන් පෙන්වා ඉන් සමහරෙක් අතීතයේ ක්‍රීඩා වාර්තා තැබූ අය බව අප සමග ගිය ක්‍රීඩා නිලධාරියා හඳුන්වා දුනි. අප ඉහළ මාලයේ සිට උදෑසන තේ පැන් අවසන් කොට කඩිමුඩියේ ලක ලැහැස්ති වූයේ තරගාවලියට මුහුණ දීමටය. අපගේ ප්‍රතිවාදීන් වුයේ මොනරාගල දිස්ත්‍රික්ක කණ්ඩායමයි. මෙය නම් පහසු එකක් වනු ඇති බවට කාගේත් මතය විය. නිතරම විහිළුවෙන් සිටින සාලිය පවසන්නේ නොදන්නා දෙයක් තමන්ගෙන් ඇසුවහොත් ලබාදෙන පිළිතුරය
"මම කියනවා එච්.ආර්. ජෝතිපාල කියලා"
"අනේ වඳින්නම් ගොන් ප්‍රශ්න නම් අහන්න එපා"
අපේ ග්‍රාමසේවක රාළහාමිට උත්තර සහ ප්‍රශ්න මුලසිටම පැටලී ඇත. නිශානි අක්කාත් සාලියත් ඉතා සැහැල්ලුවෙන් පසුවෙයි. අප ගෙන යන්නට රුපවාහිනියේ වායුසමනය කරන ලද බස් රථයක් පැමිණ ඇත. එය මෙහෙයවන්නන් කඩිමුඩියේ අප දක්කාගෙන යන්නට සැරසේ. මෙය විනාඩි දෙකක ගමනක් බව පසක් වූයේ ඒ පැත්ත බලා මේ පැත්ත බලන විට රුපවාහිනියේ එළිපත්තටම ගොස් තිබූ බැවිනි. මේකප් කරන තැන රේණුකා බාලසුරිය මහත්මිය තමන්ගේ මේකප් කර ගනිමින් සිටී. එහි සිටින වේශ නිරූපණ ශිල්පීන් අප කැදවා අපේ මුහුනේ පින්සල් වලින් අලංකරණය කල අතර වැරදි යමක් ලියා ඇත්දැයි මා සැක හැර දැන ගත්තේ ඉදිරිපස ඇති කණ්ණාඩියෙනි.
දැන් තරගයට සියල්ල සූදානම්ය. එච්. එම්. ගුණසේකර මහතා ප්‍රශ්න විචාරකයා ලෙස කටයුතු කරයි. සියලු දෙනා ඉදිරියේ අපේ නම් ලියූ බෝඩ් එකක් ඇත. මයික්‍රෆෝනයට අමතර අන් අයගෙන් අසන ප්‍රශ්න වලට පිළිතුරැ දීමට ඔබන බොත්තම සහ තැඹිලි පැහැති ලාම්පුවක්ද සකසා ඇත. කැමරා කරුවන් අප වෙත කැමරාව මානාගෙන ඇත. තරගය ආරම්භ විය මුල්ම ප්‍රශ්ණ වටය දෙපැත්තේ නායකයන් දෙදෙනාටය. අපේ ග්‍රාමසේවක උන්නැහේ වැඩේ අනා ගත්තේය. රුපවාහිනී තිරයේ පෙන්වන එල්ලේ ප්‍රශ්නයට මා ලකුණු විස්සක් ලබා ගත්තද අනෙක් පස තරග කරුවාද එම ලකුණු ප්‍රමාණය ලබා ගති. ඉන් පසුව පාපන්දු ප්‍රශ්නය යොමු කළේ සාළියටය. එය මගෙන් අහන්නට තිබුණා නොවේදැයි මගේ සිත දොස් නැගීය. දෙපැත්තේම ප්‍රශ්න දෙකෙන් එකකට හරි පිළිතුර මා ලබා දී තවත් ලකුණු දහයක් ලබා ගත්තද අප සිටින්නේ පිටුපසිනි.
පළමු වටය අවසන් වනවිට අප ලකුණු 30ක් පමණ පිටුපසය. මීළඟට බැඩ්මින්ටන් ප්‍රශ්නය මට යොමු විය. දිගු විස්තරයක් කල එච් එම් ගුණසේකර මහතා දර්ශන තිරයේ පෙන්වන ක්‍රීඩකයා කවුදැයි ඇසීය
"ශ්යැන් යෑන්"
මම පිළිතරු දුනිමි. එය මා ජීවිතයට නැසූ නමක් වුවත් කටට ඈ නිසා කියා දැම්මේය. ඔහු නැවත වතාවක් ඒ නම කියන්න යයි ඉල්ලා සිටියේය
"ච්යෑන් යෑන්"
මගේ පිළිතුර විය. කලින් කීවේ කුමක්දැයි මට මතක නැත. එවිට එච් එම් ගුණසේකර මහතා සිනාසී
"ශ්යෑන් - යෑන්, ජෑම් - යෑම්, ජෑම් - ජෑම් " යනුවෙන් පවසා මහා හඬින් සිනාසී
"නිවැරදි පිළිතුර :යෑන් - යෑන්" බව පැවසීය.
මට එලෝ කෝටියකට යෑන් - යෑන් ගේ දෙමව්පියන් හා තද විය. හේතුව එකම නම දෙපාරක් දමන්නට මුන්ට පිස්සුම තිබිය යුතුය. එහෙම නම් ඉතිං තියෙන්නේ බූත්‍රෝස් - බූත්‍රෝස් ගාලි හෝ කෝපි කඩේ ඉන්නා පොඩි - මහත්තයා - මහත්තයාට නොවේදැයි මගේ සිතින්ම කියා ගතිමි. අවසානයේ අප ලකුණු හතළිහකින් පරාජය වී පල්ලම් බැස්සෙමු.
_____________________________________________
මෙය නැරඹු මගේ මිතුරන් මට විවිධ කවටකම් කරන්නට පටන් ගති. ඒ මාගේ ප්‍රියතම ක්‍රීඩාව පාපන්දු බව අතින් පැවැසූ බවත්(වොලිබෝල් ලෙස). පහසු පාපන්දු ප්‍රශ්නයක් මා මග හරි බවත්ය. එතැන ඉන්නා විට මගේ බඩ කැලතී ආවේ උදේට කෑ බිත්තර නිසාද නැතිනම තැතිගැන්ම නිසාදැයි අදත් මා දන්නේ නැත. "කියන්න නම් ලේසියි" ඒ මගේ පිළිතුරයි.
නිශානි අක්කාත් මාත් කරගෙන ගිය ලිපි ගනුදෙනුව අවසන් වුයේ අපේ අම්මාගේ අනතුරු ඇඟවීම නිසාය.
ඉන්පසුව ක්‍රීඩා දැනුම මිනුම තරග තවත් එක වරක් පැවැත්විය.
එච්. එම්. ගුණසේකර මහතා තම හොඳින් දන්නේ බිබිල ප්‍රදේශයේදී බව මගේ පියා පසුව පැවසීය.
බස් රථයේ ගමන කෙසේ වුවාදැයි මට පැහැදිලි මතකයක් නැත. මන්ද ? මගේ හිත රුපවාහිනී කැමරාව ඉදිරියේ පැවැත්වෙන මේ තරගය ගැන යොමු වී තිබීම නිසාය. අපේ කණ්ඩායමට නායකත්වය දෙන ග්‍රාමසේවක තැන නිතරම අපගේ ක්‍රීඩා දැනුම මිනුමේ යෙදී සිටී. මේ දවස් වල ටෙනිස් ශූරයා කවුද ? වැනි ප්‍රශ්න ඔහු අසමින් ගමන් කරයි. බම්බලපිටියෙන් ටොරින්ටන් බලා ගමන් ගත් අප අපගේ ගමන් මලු කර ගහගෙන ටොරින්ටන්හි ක්‍රීඩාංගනයට යාබද ක්‍රීඩාගාරයට ගොඩ වීමු. මේ අතර මමත් සාලියත් ගැඹුරු කතාවකට මුල පුරා තිබුණි. ඒ ඔහුත් මගේ වැඩිමහල් සොයුරියගේ සැමියාත් එකම පංතියේ උගත් අය වීම නිසායි. අපේ ගමේ මගෝඩි කොලුවකු ඔහුට දුන් අන්ඩරය සිහිපත් කරන්නේ ප්‍රීති ප්‍රමොදයෙනි.
ඒ දෙසැම්බර් මස අපේ ගමේ පැවැත්වෙන් අනුබුදු කාශ්‍යප පෙරහැර බලන්නට ඔහු පැමිණ, අපගේ නිවාස අසලදී මස්සිනාගේ නිවස විමසා ඇත. ඔහුට එම කොලුවා අපගේ නිවාස පෙන්වා ඇත. තත්වය තේරුම් ගෙන ඇති අපේ තාත්තා නියමිත තැනට සාලියව යොමු කර ඇත. තාත්තා මෙවැනි කතාවක් පැවසූ බව ඉතා සියුම් මතකයක් ඇත. මේ පලහිලව්ව නිසා එකල දෙමාපියන් බොහෝ දේ සාකච්ඡා කළේ අප නින්දට ගිය පසුවය.
අපට නිදියන්නට වන්නේ ලෑලි බැංකු වැනි තට්ටු ඇඳන් මත බව දුටු විට මට එය විමතියට කරුණක් විය. මා එවැනි තට්ටු ඇඳන් දැක්කේ ප්‍රථම වතාවටයි. මගේ සිහියට එකවර ආවේ, අක්කාත් මමත් අපගේ පිටුපස වැට මායිමේ ඇති යාබද ක්‍රීඩාංගනයට නැමුණු සුරිය ගස උඩ තැනූ අට්ටලයයි. අපට ඕනෑ වුණේ පැල් රකින අකාරයේ පැල් කොටයක් අටවා ගන්නයි. එහෙත් එම උත්සාහය කිසිදිනක යථාර්ථයක් බවට පත් නොවූයේ, හවස් වනවිට ඒ සඳහා යොදා ගත් ඇඳ පොලු ආපසු ගෙන යන්නට තාත්තා පැමිණි විටය. දහවලේදී ඒ සඳහා අපට විරෝධයක් ඇති නොවූයේ අප ඒ මත සිට පොත් පාඩම් කරන නිසාය.
අප වැනි කණ්ඩායම් බොහොමයක් ඒ වනවිට එහි පැමිණ තිබුණි. කළුතර කණ්ඩායමෙන් පැමිණි අක්කා කෙනෙකු මා මොරිනස් අඳුනනවාදැයි ඇසීය. ඔහු මාගේ හොඳ මිතුරකු බවත්, අප පාසල් යන්නේ එකට බවත් පැවැසූ විට, ඇය මගේ පාසල විමසා සිටියාය. මා කළුතර විද්‍යාලයේ යයි පැවැසූ විට ඇය එකවිටම පවසා සිටියේ
"අපේ බෝයිස් ස්කූල් එක"යන්නයි. අප තවත් බොහෝ දෙනා සමග කතාබස් කළෙමු. රාත්‍රියේ අහුමුලු වල විවිධ කාණ්ඩ ගැසී ප්‍රශ්න උත්තර සහ ආගිය කතා සාකච්ඡාවන් ගිය අතර රාත්‍රී දහය වනවිට අපේ නිදන ස්ථාන වලට අප ළඟා වීමු. නිශානි අක්කාට තනිවම කාන්තාවන් සඳහා වූ නේවාසිකාගාරයට යන්නට සිදු විය. අනුරාධපුරයෙන් පැමිණි තරමක් කටකාර අක්කා කෙනෙකු පෙන්වා තවත් අයෙක් කටෙහි වතුර ඇති විටක කරන ආකාරයේ සංඥාවක් දුන්නේ ඇය ගැන "නරක" සටහනක් තබන්නට බව මට වැටහුණි.
උදෑසනින්ම අවදි වූ අපට දකින්නට හැකි වූයේ ක්‍රීඩාංගණයේ පුහුණුවේ යෙදෙන තරුණ තරුණියන්ය. පිට්ටනිය වටේ ඇවිදින මහලු පුද්ගලයන් පෙන්වා ඉන් සමහරෙක් අතීතයේ ක්‍රීඩා වාර්තා තැබූ අය බව අප සමග ගිය ක්‍රීඩා නිලධාරියා හඳුන්වා දුනි. අප ඉහළ මාලයේ සිට උදෑසන තේ පැන් අවසන් කොට කඩිමුඩියේ ලක ලැහැස්ති වූයේ තරගාවලියට මුහුණ දීමටය. අපගේ ප්‍රතිවාදීන් වුයේ මොනරාගල දිස්ත්‍රික්ක කණ්ඩායමයි. මෙය නම් පහසු එකක් වනු ඇති බවට කාගේත් මතය විය. නිතරම විහිළුවෙන් සිටින සාලිය පවසන්නේ නොදන්නා දෙයක් තමන්ගෙන් ඇසුවහොත් ලබාදෙන පිළිතුරය
"මම කියනවා එච්.ආර්. ජෝතිපාල කියලා"
"අනේ වඳින්නම් ගොන් ප්‍රශ්න නම් අහන්න එපා"
අපේ ග්‍රාමසේවක රාළහාමිට උත්තර සහ ප්‍රශ්න මුලසිටම පැටලී ඇත. නිශානි අක්කාත් සාලියත් ඉතා සැහැල්ලුවෙන් පසුවෙයි. අප ගෙන යන්නට රුපවාහිනියේ වායුසමනය කරන ලද බස් රථයක් පැමිණ ඇත. එය මෙහෙයවන්නන් කඩිමුඩියේ අප දක්කාගෙන යන්නට සැරසේ. මෙය විනාඩි දෙකක ගමනක් බව පසක් වූයේ ඒ පැත්ත බලා මේ පැත්ත බලන විට රුපවාහිනියේ එළිපත්තටම ගොස් තිබූ බැවිනි. මේකප් කරන තැන රේණුකා බාලසුරිය මහත්මිය තමන්ගේ මේකප් කර ගනිමින් සිටී. එහි සිටින වේශ නිරූපණ ශිල්පීන් අප කැදවා අපේ මුහුනේ පින්සල් වලින් අලංකරණය කල අතර වැරදි යමක් ලියා ඇත්දැයි මා සැක හැර දැන ගත්තේ ඉදිරිපස ඇති කණ්ණාඩියෙනි.
 |
| dinamina.lk |
පළමු වටය අවසන් වනවිට අප ලකුණු 30ක් පමණ පිටුපසය. මීළඟට බැඩ්මින්ටන් ප්‍රශ්නය මට යොමු විය. දිගු විස්තරයක් කල එච් එම් ගුණසේකර මහතා දර්ශන තිරයේ පෙන්වන ක්‍රීඩකයා කවුදැයි ඇසීය
"ශ්යැන් යෑන්"
මම පිළිතරු දුනිමි. එය මා ජීවිතයට නැසූ නමක් වුවත් කටට ඈ නිසා කියා දැම්මේය. ඔහු නැවත වතාවක් ඒ නම කියන්න යයි ඉල්ලා සිටියේය
"ච්යෑන් යෑන්"
මගේ පිළිතුර විය. කලින් කීවේ කුමක්දැයි මට මතක නැත. එවිට එච් එම් ගුණසේකර මහතා සිනාසී
"ශ්යෑන් - යෑන්, ජෑම් - යෑම්, ජෑම් - ජෑම් " යනුවෙන් පවසා මහා හඬින් සිනාසී
"නිවැරදි පිළිතුර :යෑන් - යෑන්" බව පැවසීය.
මට එලෝ කෝටියකට යෑන් - යෑන් ගේ දෙමව්පියන් හා තද විය. හේතුව එකම නම දෙපාරක් දමන්නට මුන්ට පිස්සුම තිබිය යුතුය. එහෙම නම් ඉතිං තියෙන්නේ බූත්‍රෝස් - බූත්‍රෝස් ගාලි හෝ කෝපි කඩේ ඉන්නා පොඩි - මහත්තයා - මහත්තයාට නොවේදැයි මගේ සිතින්ම කියා ගතිමි. අවසානයේ අප ලකුණු හතළිහකින් පරාජය වී පල්ලම් බැස්සෙමු.
_____________________________________________
මෙය නැරඹු මගේ මිතුරන් මට විවිධ කවටකම් කරන්නට පටන් ගති. ඒ මාගේ ප්‍රියතම ක්‍රීඩාව පාපන්දු බව අතින් පැවැසූ බවත්(වොලිබෝල් ලෙස). පහසු පාපන්දු ප්‍රශ්නයක් මා මග හරි බවත්ය. එතැන ඉන්නා විට මගේ බඩ කැලතී ආවේ උදේට කෑ බිත්තර නිසාද නැතිනම තැතිගැන්ම නිසාදැයි අදත් මා දන්නේ නැත. "කියන්න නම් ලේසියි" ඒ මගේ පිළිතුරයි.
නිශානි අක්කාත් මාත් කරගෙන ගිය ලිපි ගනුදෙනුව අවසන් වුයේ අපේ අම්මාගේ අනතුරු ඇඟවීම නිසාය.
ඉන්පසුව ක්‍රීඩා දැනුම මිනුම තරග තවත් එක වරක් පැවැත්විය.
එච්. එම්. ගුණසේකර මහතා තම හොඳින් දන්නේ බිබිල ප්‍රදේශයේදී බව මගේ පියා පසුව පැවසීය.
