යස අපූරුවට මාකට් වෙන ඉන්දු-පකිස්තාන් දේශ සීමා අරගලය ....

මීට අවුරුදු දෙකකට විතර කලින් මම කියවපු පොතක් ඝනඳුර. ඒක පරිවර්තනයක්. එයට පසුබිම් වෙන්නේ ඉන්දියාවට සහ පාකිස්තානයට නිදහස ලැබෙන්න ඔන්න-මෙන්න කියලා කියපු කාලේ ඉන්දියාවේ පන්ජාබ් ප්‍රාන්තේ සිද්ද වෙච්ච සිදුවීම් රැසක්. සමහරවිට එහි තිබෙන කතා බොහොමයක් ඇත්ත වෙන්න පුළුවන්. අද මේ පොත මගේ ගාව නෑ. ඒක දන්නා කෙනෙකුට දුන්නා බලන්න තවම ලැබුණේ නෑ. ලැබෙන එකකුත් නෑ. තිබුණා නම් එහි තිබෙන අපූරු කොටස් ටිකක් උපුටා ගන්න තිබුණා. 

ඒ පොත කියවගෙන යත්දී වෙලාවකට පුදුම හිතෙනවා, තවත වෙලාවකට හාස්‍යක් ඇති වෙනවා, තවත් වෙලාවකට ඇතිවෙන්නේ කනගාටුවක්. ඒකෙ තියෙන සිද්ධි ටික කෙටියෙන් කිව්වොත් මෙහෙමයි. 

• පන්ජාබ් ජාතික තරුණයෙකුව අල්ලා ගන්නා මුස්ලිම් අන්තවාදීන් පිරිසක් ඔහුව බලනේ සුන්නත් කරනවා. ඔහු ආපසු ආ විට තමන්ගේ ජාතියෙන් ඔහුට ලැබෙන්නේ කුඩම්මාගේ සැලකිලි. 

• මුස්ලිම් දේවස්ථානයක මිදුලේ දවසක් ඌරු කුණක් දමා තිබෙනවා. එය මරන්න යොදවන පුද්ගලයා මුදල් නිසා කොහොම හරි රාත්‍රියක් නිදි වර්ජිතව අර ඌරා සමග පොර බදනවා. වෙලාවකට ඔවුන් දෙදෙනාටම හොඳහැටි හති වැටෙනවා. වෙලාවකට අර මිනිසාට ඌරා ගැන දුක හිතී ඌ නිදහස් කරන්න පවා සිතෙනවා. තවත් විටෙක ඔහුට මේ කොන්ත්‍රාත්තුව අතැර පලා යන්න සිතෙනවා. අධික සීතල සහ මුදල් නිසා ඔහු අවසානයේ අවශ්‍යතාව ඉටු කරනවා.

මේ වගේ සිද්දීන් සිය ගානක් ඒ පොතේ විස්තර කර තිබෙනවා. මේ හැම දෙයකින්ම් පෙනෙන්නේ ඔවුන්ගේ තිබෙන අන්තවාදී ස්වභාවය සහ එකට එක කිරීම. මම හිතන්නේ අපේ රටේත් ඔය එක එක දේවල් පස්සේ යන හැමෝම කියවන්න අවශ්‍යම පොතක් තමයි මේක. ජාතීන් දෙකක් බේද-භින්න වෙන ආකාරය හොඳින්ම තේරුම් ගන්න පුළුවන් ඒ පොත බැලුවම. 

මේ ප්‍රශ්ණය අද කොයි තරම් ඔඩු දුවලද කියලා තේරෙනවා, ඔවුන්ගේ දේශ සීමාවන් තිබෙන ප්‍රදේශ වල සංචාරය කල අය පෙන්වූ වීඩියෝ පඨ දැක්කම. ඉන්දියානුවන් නිපදවන චිත්‍රපට දැක්කම, ඒ වගේම මේ දෙගොල්ලෝ ඉඳහිට කරන අවි අත්හදා බැලීම් දැක්කම. 

මේ නිපදවන චිත්‍රපට වලින් කෙරෙන්නේ මොකක්ද? අර පාරම්පරික වෛරයෙන් පැසවන ජාතික හැගීම් තියෙන ජනතාවට තාවකාලික ආතල් එකක් සපයලා නිෂ්පාදකයා මඩිය තර කර ගැනීම. 

මෑතකදී ඉන්දියාවේ හිමචාල් ප්‍රදේශයේ සංචාරය කරපු මගේ මිත්‍රයෙක් පෙන්වපු වීඩියෝව දැක්කම මට හිතුනේ මේ මිනිස්සු මේ නිගා කර ගන්නේ මිනිස් කමටම නේද කියලා. ඔවුන් දෙපැත්තට වී හූ කියා ගන්නා දර්ශන, හමුදා චාරිත්‍ර වලින් තමන් ඉහල ජාතියක් යයි පෙන්වන්නට කරන උත්සාහයන්. මට නම් මේවා තනිකරම සිනහව සහ කලකිරීම ඇති කරවන දර්ශණ. 

පින්තුරය ගත්තේ : www.espncricinfo.com

මේ දෙගොල්ලා අතර තියෙන සීතල යුද්ධය වඩා හොදින්ම පිට කරන අවස්ථාවක් තමයි ඉන්දියා පාකිස්තාන් ක්‍රිකට් තරග. මේ දෙගොල්ලෝ දෙගොල්ලන්ගේ රටවල් වලට ගිහින් ක්‍රිකට් ගහන්නේ නෑ. එහෙත් වෙනත් රටක තිබෙන තරග නරඹන්න මේ කණ්ඩායම් දෙකේ ආධාර කරුවන් බුරුතු පිටින් පැමිණෙනවා. එතනදී අර පාරම්පරික වෛරය පිට කරනවා. මේක හොඳින්ම දන්නා රුපවාහිනී නාලිකා මේක හොඳටම මාකට් කරනවා. ඒ අය විතරක් නොවෙයි අයිසීය පවා මේවා හොඳට මාකට් වෙන බව දන්නවා.

අනිත් දේ තමයි තරග අතරතුරදී මේ දෙගොල්ලෝ ඇති කර ගන්නා උණුසුම් වාද විවාද සහ වෛරය පිට වන ආකාරයේ හැසිරීම්. මේවාට පදනම් වෙන්නේ කුඩා දරුවන් කාලේ ඉඳලම මේ අයගේ හිත් වලට කාවද්දලා තිබෙන වෛරය.  

හැබැයි මේ දෙගොල්ලෝ යස අපූරුවට එකම කණ්ඩායමකට ක්‍රීඩා කරපු අපූරු තරගයක් නරඹන්න මට අවස්ථාව ලැබුණා. ඒ 1996 දී ආරක්ෂක තත්වය මත ශ්‍රී ලංකාවේ තරග ප්‍රතික්ෂේප කරපු ඔස්ට්‍රේලියාවට සහ බටහිර ඉන්දීය ක්‍රිකට් කණ්ඩායම් වලට මෙහි එහෙම ගැටළුවක් නැති බව පෙන්වන්න පැවැත්වුන තරගය. එම තරගයේදී ඉන්දියාවේ අසාරුදීන්, ජඩේජා, මොන්ගියා වගේම පාකිස්තානයේ අක්රම්, වකාර් එකම කණ්ඩායමක ක්‍රීඩා කළා. 

ඒක ඉන්දීය-පකිස්තාන් ක්‍රිකට් ඉතිහාසයේ නොමැකෙන සටහනක් විදියටයි මම දකින්නේ. අද පාකිස්තානයේ කිසිම ජාත්‍යන්තර ක්‍රිකට් තරගයක් පැවැත්වෙන්නේ නෑ. ඒකට එකම හේතුව ඉන්දු-පකිස්තාන් අරගලය නොවුනත්, ඉන්දියාව තුලට පාකිස්තානුවන්ට එන්න අවසරත් නෑ. 

මේ වෙනුවෙන්ම නිපදවන රුපවාහිනි වෙළඳ දැන්වීම් පවා තියෙනවා. පහලින් තිබෙන වීඩියෝ තුනෙන් එකක් මේ දෙගොල්ලන් අතර ඇති වෙච්ච උණුසුම් අවස්ථා ගැන. අනෙක් දෙක ඉන්දියා පකික්ස්තාන් ක්‍රිකට් උණුසුම ගැන කියවෙන ඒවා. ඒවා බලලම තීරණයකට එන්න.

මේ සටහන තියන්න විශේෂ හේතුවක් තියෙනවා. අද මේ දෙගොල්ලන් අතර තරගයක් තියෙනවා චැම්පියන්ස් කුසලානයේ. නමුත් මේ වෙනවිට කණ්ඩායම් දෙකට මේ තරගය තීරණාත්මක නෑ. ඒත් මේ දෙගොල්ල්නගේ තරගයක් ඉතාම උණුසම් වනවා නොරටකදී පවා. ප්‍රේක්ෂකයන්ගෙන් පිරුන ක්‍රීඩාංගණයක් අද දකින්න පුළුවන්. 

වල ඌරෝ කැකුණ තලනකොට හබන් කුකුලන්ට මගුල් කියන්නේ මෙන්න මේ වගේ දේවල් වලට. මේ දෙගොල්ලන් උණුසුම් වෙනකොට ස්ටාර් ටී.වී. ආයතනය සහ අයි.සී.සිය වෙළඳ දැන්වීම් වලින් හොද්ද බොර කර ගන්න බව එයාලට තේරෙන්නේ නෑ. 

_______________________________
ප.ලි. : ලියන්නම අවශ්‍ය දෙයක් අමතක වුණා. මෙතන ඉන්දියාවට තියෙන ප්‍රශ්ණය අර හිතුමතේට දුව දීග ගියහම වැඩිහිටියන්ට තියෙන දුක වගේ එකක්. තමන්ගෙන් වෙන් වෙලා ගිය නිසා තමයි වැඩිම තරහා තියෙන්නේ. මේ වගේ උදාහරණ ලංකාවෙත් සමහර දේශපාලන පක්ෂ වල තියෙනවා.