එකසීයට දෙසීයක් : මගේ දෙසියවෙනි සටහන ....

2012 ජනවාරි පළවෙනිදා බ්ලොග් ලියන්න පටන් ගන්නකොට, නිකමටවත් හිතුවේ නෑ අවුරුදු එකහමාරක් ඇතුලත් සටහන් 200ක් ලියන්න පුළුවන් වෙයි කියලා. මට ලියන්න පුළුවන් කියලා හිතුවත් ළඟ-ළඟ පොස්ට් දාන්න තරම් නිමිති පහල වෙයි කියලා කොහොමටවත් හිතුවේ නෑ. රාජකාරි අත්දැකීම් පමණක් ලියන්න කියලා මුලින් හිතුවත් කියවන ඔබගේ අවශ්‍යතාවන් මත විවිධ මාතෘකා ඔස්සේ ලියන්න සිදු වුණා. 

නමුත් මම ලියන දේවල් වලින් ක්‍රිකට් සහ ලොල් කතා දිනෙන් දින රසික ප්‍රතිචාර වැඩි කරන ප්‍රවර්ග දෙක බවට පත් වූ බව නොරහසක්. බ්ලොග් ලිවීමෙන් මා ලද බොහෝ දේ අතර වඩා වටිනා දේ තමයි, දෙස් විදෙස් හොඳ මිත්‍ර සමාගමක් ඇති කර ගන්න ලැබීම. බ්ලොග් සුහද හමු වලට සහභාගී වීම මගින් තමයි මේ හිතවත් කම් වඩ-වඩාත් තර වුණේ. ඒත් තවමත් හමු නොවූ, හමු වීමේ බලාපොරොත්තු සහිත මිතුරු මිතුරියන් සමූහයක්ම සිටිනවා. කෙදිනක හෝ ඔවුන් හමු වන්නත් බලාපොරොත්තු වනවා. 

මේ පොස්ට් 200 අතරතුර මගේ බ්ලොග් අඩවියේ සාමාජිකත්වය ලබා ගත ගණන 228ක්, ඇත්තටම සංසන්දනාත්මකව බැලුවෙත් මෙය අඩු ප්‍රමාණයක් වුවත්, කිසිම බලපෑමකින් තොරව එකතු වූ මේ ගණන ගැන මට තිබෙන්නේ බලවත් සතුටක්. මන්ද එම ගණන අව්‍යාජ පාඨක සමූහයක් බැවිනි. පුංචි පුංචි නොහොඳ නෝක්කාඩු ඇති කරගත් අයත් ඉන්න පුළුවන්. ඒත් කිසිවකුට හිතා-මතා අහිතක් හෝ අවැඩක් කරන්න සුදීක හිතන්නේ නෑ.

මම සියවෙනි පොස්ට් එක ලියපු වෙලාවේ මට මිත්‍රශීලී අභියෝගයක් ඉදිරිපත් කල, අටමා කියා සිටියේ 200 මට කලින් ඔහු දමන බවක්. එය විය හැකි දෙයක් යයි මාද විශ්වාස කළා. නමුත් ඔහුගේ මේ අභියෝගය මා දිරිමත් කරන්න ඔහු කල විහිළුවක් බව අද මට පසක් වෙලා තියෙනවා. නම් වශයෙන් සඳහන් කලොත් කිසිවකුට අසාධාරණයක් වෙන නිසා මම කවුරුවත් වෙනුවෙන් විශේෂ සඳහනක් කරන්නේ නෑ. මොකද මේ සටහන් 200 ම කියවපු එහෙත් කමෙන්ට් එකක් එක නොකළ සැගවුණු මිත්‍රයන් වුවත් ඉන්න පුළුවන්. කෙනෙකුගේ දෙන්නෙකුගේ නම් සඳහන් කලොත් ඒ අයට කරන අසාධාරණයක්. 

සටහන් 200ක් ලියා නිම කරන මොහොතේදී මා සිටින්නේ ඉතාමත් ප්‍රීති-ප්‍රමෝදයකින්. ඒ මේ ලිවිල්ල නිසා මට ලැබුණු අවස්ථා ගැන තිබෙන සතුට නිසා. විශේෂයෙන්ම මා ක්‍රිකට් ක්‍රීඩාව සම්බන්ධයෙන් දක්වන උනන්දුව සහ ඒ පිලිබඳ ඇති දැනුමට ගරු කිරීමක් වශයෙන්, ලෝක කැම්පස් ක්‍රිකට් තරගාවලියට සමාජ ජාලා වාර්තාකරුවකු ලෙස සහභාගී වන්නට ලැබීම, ඒ ඔස්සේ ඇති කරගත් මිත්‍ර සබඳතා නිසා 2013 චැම්පියන් තරගාවලියට සමගාමීව පැවැත්වෙන ගූගල් හැඟවුට් කිහිපයකට ආරාධනය ලැබීම විශේෂයි.

ඉතිං මගේ බ්ලොග් අඩවියට ගොඩ වෙලා කමෙන්ට් කර හෝ නොකර පහුගිය වසර එකහමාරක කාලයක් මාත් එක්ක එකතු වුන මගේ මිතුරු/මිතුරියන්ට ත්‍යාගයක් වශයෙන් ක්‍රිකට් එක්ක සම්බන්ධ පුංචි ලොල් කතාවකින් මේ සටහන අවසන් කරන්නම්.

මේක ගමේ ගොඩේ ඔය හරියට ක්‍රීඩාංගණයක් වත් නැතිව, හිස් ඉඩවල් වල ක්‍රිකට් ක්‍රීඩා කරන තරුණ කණ්ඩායමක් වටා ගෙතිච්ච කතාවක්. පුංචි කාලේ සෙනසුරාදා/ ඉරිදා දවස් දෙකටම ක්‍රිකට් තරග දෙකක් ගහන්න පුරුදු වෙලා හිටියා මතක ඇතිනේ. අන්න ඒ වගේ කණ්ඩායමකට අයියයි මල්ලියි දෙන්නෙක්ම ක්‍රීඩා කරලා තියෙනවා. ඒ තරගය විනිශ්චය කරන්න පිටින් විනුසුරු වරයෙක් ගෙන්වා ගත්තේ එදා තියෙන තරගය ටිකක් විශේෂ එකක් නිසා. අනිත් එක දන්නවනයේ බැට් කරන පැත්තෙන් අම්පයර්ලා දැම්මම වෙන දේ. 

ඔන්න ඉතිං අර පිටින් ආපු විනිසුරුවා පිට්ටනිය මැදක් හරියට ගිහින් තමන්ගේ සාක්කුවේ කාසියක් අතට ගත්තා. පිටින් ආපු කණ්ඩායමේ නායකයා අර විනිසුරුවා ලඟට ආවත්, ගමේ කණ්ඩායමේ නායකයාට මුත්‍ර පහ කිරීමේ අවශ්‍යතාවක් දැනිලා අවට කැලෑවට රිංගන ගමන් තමන්ගේ මල්ලීට පැවරුවා ටොස් එක දාන වැඩේ. 

දැන් මල්ලී විනිසුරුවා එක්ක කථා කර කර ඉන්න පිටස්තර කණ්ඩායමේ නායකයා ඉන්න තැනට ගියා. මේ වගේ තරග වල සම්ප්‍රදායක් තමයි, ක්‍රීඩා කරන ස්ථානයට අදාලා කණ්ඩායමේ නායකයා හතරේ සීමාව තියෙන තැන පෙන්වන එක. මොකද හතර වටේට හතරේ සීමාව ලකුණු කරපු ක්‍රීඩාංගන නැති නිසා, "අර වහල උඩින් ගියොත් හයයි, මේ ගස් වල වැදුනොත් හතරයි, ගස් කැච් ඔට්ටු නෑ" වගේ ඒවා කියන්නේ ගමේ කණ්ඩායමේ නායකයා. මේ දෙන්නා දැක්කම අර අම්පයර් කරන්න ආපු කෙනා තමන් ටිකක් ඉංග්‍රීසි දන්නා බව අඟවන්නත් එක්ක මෙන්න මේ වගේ ප්‍රශ්නයක් ඇහුවා 

හූ ආර් ද කැප්ටන්ස් ?

එතකොට අර ගමේ කන්ඩායාමේ නායකයාගේ මල්ලි කිව්වා

අයියා ද කැප්ටන් කියලා.

එතනින් එහාට මම මොනවත් කියන්නේ නෑ. ඔයාලම හිතා ගන්නකෝ. :)