බස් කොන්දොස්තරලාට පාඩමක් උගන්වමුද ?

බස් කොන්දොස්තර. කිව්ව ගමන මොනවද හිතේ මැවෙන්නේ? ඉතා අප්‍රසන්න දසුනක්. ඉඳහිට හොඳ ප්‍රසන්න අයත් නැත්තේම නෑ. ඒත් සමස්තයක් ගත්තම ඉන්නේ අකාරුණික, අරියාදු, තිරිසන්, වදකාරා, වාචාලා අය නේද? ඇයි මෙයාලව අපිට එපා වෙන්නේ? තනිකරම ලංගම බස් තිබ්බ කාලේ මේ වගේ අත්දැකීම් තිබුණේ නෑ කියලා මෙතන ඉන්න වැඩිහිටියෝ සාක්ෂි දරයි. බස් එකෙන් කාර්යාලයට යන ගමනම තමයි දවසේ අප්‍රසන්නම වෙලාව. මෙහෙම ඔබට හිතුනේ නැද්ද? මට මෙහෙම හිතුන වාර අනන්තයි. 

පින්තුරය ගත්තේ : http://www.flickr.com/photos/sapientiguana

එහෙම හිතෙන්න හේතු කාරණා දෙකක් තියෙනවා. එකක් තමයි අපේ ඉතුරු සල්ලි වලට විදීම. අනිත් කාරණේ පොල් පැටවිල්ල වගේ තිරිසන් විදියට මිනිස්සු බස් එක ඇතුලේ හිර කිරීම. පලවෙනි කාරණේදී ස්ත්‍රී/පුරුෂ බේදයක් නැතිව අපි දෙගොල්ලොම කරදර වෙනවා. දෙවෙනි කාරණේ දී වැඩියෙන්ම අපහසුතාවයට පත් වෙන්නේ පුරුෂ පක්ෂය. ඔබට එක පාරටම හිනාවක් ආවා නේද? ඔව් මම කියන්නේ ඇත්ත. ඒ ගැන අපි පසුව සාකඡ්චා කරමු. 

මේ අදහස මගේ හිතට ආපු එකක් නෙවෙයි. ඒක මුලින්ම කියන්න ඕනේ. ඒත් මේක මට කියපු මගේ මිත්‍රයා මගෙන් ඉල්ලීමක් කළා මේ වැඩේ කරන්න එයාට උදව් වෙන්න කියලා. මේ පුද්ගලයාගේ නම දීපාල්. එංගලන්තේ අවුරුදු 20කට වැඩිය ජීවත් වෙලා. ලංකාවට එන්නේ මේ රටට තියෙන ආදරය හින්දා. නමුත් මිනිහට අසාධාරණය අල්ලන්නේ නෑ. මිනිහා කියන්නේ මේ බොහෝ දේ වෙන්නේ අපේම වැරැද්දෙන් කියලා. වෙනත් විදියකින් කියනවා නම් වැරැද්දෙන් 50% අපේ අතේ කියලා. මිනිහා එහෙම කිව්වහම මටත් හිතුනා "ඇත්ත නේද දෙයියනේ" කියලා. 

අපිට බස් කොන්දොස්තරලා එහෙමත් නැත්නම් කොන්දෝ එපා වෙන දෙවෙනි හේතුව තමයි, ටිකට් පතක් නිකුත් නොකිරීම සහ ඉතිරි මුදල් නිවැරදිව ලබා නොදීම. නිකමට හිතලා බලන්න අද දවසේ ඔබට රුපියල් කීයක පාඩුවක් වුනාද කියලා ? හොඳයි රුපියලක්, දෙකක් ? අඩුම ටිකට් පත රුපියල් 9.00 නිසා දෙපැත්තට යනකොට රුපියල් 2.00 යි. මාසෙට දවස් 25 ක් කියල ගත්තොත් රුපියල් 50 යි. එතකොට අවුරුද්දට රුපියල් 600.00 යි. හැබෑවටම ලංකාවේ මගියෝ කීයක් ඉන්නවද ? බස් කීයක් තියෙනවද ? 

මෙන්න මේ කාරණය නිසා තමයි කොන්දොස්තරලා බස් හිමියෝ වෙන්නේ. මම ඉස්සර අහපු කතාවක් එක පාරටම මතකයට ආවා. ලිඳ කපන්නේ බස් හිමියා, වතුර ඇදලා දෙන්නේ ඩ්‍රයිවර්, නා ගන්නේ කොන්දොස්තර. හොඳයි බොරුද කතාව ? සහතික ඇත්ත නේද ? මම දැකලා තියෙනවා 163 බස් රූට් එකේ හිටිය නරකම කොන්දා බස් එකක් එලවනවා. ඒ මදිවට කොන්දොස්තරට උපදෙස් දෙනවා. ඒකෙන් හිතෙනවා මිනිහා බස් එකක් පාරට දාලා කියලා. හැබැයි ඩ්‍රයිවර් අයිතිකාරයා නිසා ඒ බස් එකේ කොන්දට නම් හුලං තමයි.

අපි කොහොමද කොන්දොස්තරලාට පාඩම් උගන්වන්නේ? මම කල්පනා කරලා බැලුව. රුපියල් විස්සකින් පුළුවන්. රුපියල් විස්සකින්. ඔබට හිතෙනවා ඇති මේකට නම් පිස්සු කියලා. මේ වැඩේට අවශ්‍ය අවම මුදල රුපියල් 20යි. ඊට වඩා තියෙනවනම් හොඳයි. හැබැයි විස්සේ කොලයක් හරි දහයේ කොළ දෙකක් හරි නෙවෙයි මම කියන්නේ. මාරු සල්ලි. දැන් තියෙන ප්‍රශ්නේ තමයි කොහොමද කියන එක.

මම අත්දැකීමෙන් කියන්නේ. සාමාන්‍යයෙන් ඔබට කඩයකට හෝ ෆූඩ් සිටියකට ගියාම මාරු සල්ලි නොදී ඉන්නේ නෑනේ. දෙනවා බොහෝ වෙලාවට. ඔබට තියෙන්නේ හෙමින් සීරුවේ මේ මුදල් ටිකක් ඔබේ බෑග් එකේ කෙළවරක එකතු කරන්න. පහුගිය මාසයේ මම කරා. වැඩේ සාර්ථකයි. අත්දුටුවයි, ප්‍රත්‍යක්ෂයි කියන්නේ ඔන්න ඕවට. මම පුරුද්දක් විදියට මගේ බෑග් එකේ සයිඩ් පොකට් එකක මුදල් එකතු කරා.  

දැන් අර විස්සේ කතාවට එමු. ඔබ ගාව නිතරම රුපියල් විස්සක් මාරු කාසි වලින් තියෙන්න ඕනේ. මෙන්න මෙහෙම. රුපියල් පහේ කාසි දෙකයි. දෙකේ කාසි තුනයි, රුපියලේ කාසි හතරයි. දැන් ඔබ රුපියල් 9.00 ටිකට් එකට රුපියල් දහයක් හරි වැඩි ගණනක් හරි දෙනවා. කොන්දා මහතා අහනවා රුපියල් හතරක් හරි රුපියලක් හරි තියෙනවද කියල. එතකොට අර විස්සෙන් අරන් දෙන්න. හතරක් ඉල්ලුවොත් 2 x 2. 

රුපියල් 12 ටිකට් එකක් බව හරියටම ඔබ දන්නවා නම්, රුපියල් දහයේ කොලයක් හෝ කාසියක් එක්ක අතනින් රුපියල් 2 එකක් අරන් දෙන්න. මේ වගේ ඕනෑම එකකට අවශ්‍ය මාරු කාසි ප්‍රමාණය ළඟ තබා ගත්තොත් ඔබ දිනුම්. කොන්දොස්තර මහත්තෙලාට හුලං. දැන් තේරෙනවා නේද මේ වරදට අපිත් හවුල් වෙලා නේද කියලා. අඳුරට ශාප කරනවාට වඩා එක් පහනක් දැල්වීම වටී කියලා කියන්නේ නිකංද ? 

දැන් ඔබ හිතයි. "අනේ එහෙම කරාම මගේ කැටේට දාන්න සල්ලි නැති වෙනවා", "මගේ පොඩි එකාගේ කැටේට දාන්නේ මොනවද?" කියලා. මෙන්න මේ වැඩේ නිසා තමයි කොන්දොස්තරලට මේ ජාවාරම හොඳටම කරගෙන යන්න පුළුවන් වෙලා තියෙන්නේ. ශ්‍රී ලංකා මහා බැංකුවටත් මේක ලොකු ගැටළුවක්. රටේ ජනතාව කැට වලට සල්ලි එකතු කරන එක. අනිත් එක පිං කැට. මේවාගේ සල්ලි හිර වෙන්නේ බොහෝ විට අවුරුදු ගණන් වලින්. ඉතිං රටේ සංසරණය වන කාසි ප්‍රමාණය අඩු වෙනවා. 

පුතාගේ හෝ ඔබේ කැටේ මුදල් එකතු කරන ගමන් ඔබ කොන්දොස්තරගේ කැටේ]ටත් මාසෙකට අඩුම තරමින් රුපිය 50ක් දාලා. නරක නෑ නේද? මම කියන්නද ක්‍රමයක්. ඔබ මේ මාරු කාසි බස් ගාස්තු වලට දෙන්න තියාගෙන දවසකට රුපියල් දහයේ කොලයක් ඉතිරි කරන්න. දවස් පහකට සැරයක් රුපියල් පනහක් ඉතිරි කලත් හරි. මොකද ඔබට මාසෙකට අනිවාර්යයෙන් රුපියල් පනහක් නම් ඉතිරි වෙනවාමයි. 

ඔබ විතරක් මෙහෙම කරලා මදි. රටේ ඉන්න හැම දෙනාම බ්ලොග් කියවන්නේ නැති නිසා ඔබගේ කාර්යාලයේ, නිවසේ අය මේ ගැන දැනුවත් කරන්න. පුළුවන් නම් මේක මුද්‍රණය කරලා බෙදා හරින්න. එතකොට අර දීපාල් මහත්මයාගේ ව්‍යායාමයට අපිටත් පොඩි සහයෝගයක් දෙන්න පුළුවන්. එතුමා මට කතා කලේ ලීෆ්ලට් එකක් ගහලා බෙදා හරිමු කියලා. මම ඒකටත් එකඟ වුණා. මම කියන්නේ මෙන්න මේ පණිවුඩය අපි ජනතාව අතරට ගෙන යන්න ඕනේ කියලා. දීපාල් මහත්මයාට අනුව ජරාව දීම සහ ගැනීම දෙකම එකයි. ඇත්තනේ කතාව.එතුමාට සවන් දීම පුදුම ආශ්වාදජනකයි. 

එහෙනම් මම දුන්න පණිවුඩය මතකයි නේ.

ඔබේ බෑග් එකේ රුපියල් විස්සක් මාරු කාසි වලින් තබා ගන්න. පහේ කාසි දෙකයි, දෙකේ කාසි තුනයි, රුපියලේ කාසි හතරයි. 

මතක තියා ගන්න මේකට කියන්නේ සුදීකගේ 2-3-4 තියරිය කියලා.

හැබැයි කොන්දා ඇහුවාම පුරුද්දට වගේ නෑ කියන්න එපා. දවස් 21ක් මේ පුරුද්ද පවත්වාගෙන ගියොත් මේක ජීවන පුරුද්දක් බවට පත් වෙනවා. ඔබට කරන්න තියෙන්නේ සුළු දෙයි. ඔබ මුදලක් ඉතිරි කර ගන්න ගමන් මහා බැංකුවටත් සහයෝගයක් දෙනවා. ඔබ මේ දෙන වැඩිපුර මුදල් වලට ඔවුන් මොනවද කරන්නේ. දවල්ට බස් එක ගාල් කරලා තියෙන වෙලාවට සප්පායම් වෙන්නේ මේ සල්ලි වලින්. කලාතුරකින් කෙනෙක් තමයි පාරට බස් එකක් දාන්නේ. එහෙම කරනවා නම් ඒකත් එකක්. එහෙනම් හෙට උදේ ඉඳලා පටන් ගමු. හැබැයි එකක්. හෙට කිව්වට බාලගිරි වැඩ බෑ. 
____________________________________
ප.ලි. : මේ මගේ 150 වෙනි පොස්ට් එක. ඒක මුලින්ම කියන්න අමතක වුනා. පස්සේ තමයි දැක්කේ. මේ කෙටි කාලය තුල දිගු ගමනක් යාමට ශක්තියක් වූ ඔබ සැමට මගේ ප්‍රණාමය.