ස්කයි ඩයිවින්(Sky Diving) - ක්‍රීඩාවක්ද ? උන්මාදයක්ද ? නැත්නම් විනෝදාස්වාදය ලබා දෙන ක්‍රියාදාමයක්ද ?

රයිට් සහෝදරයින් වර්තමාන ගුවන් යානයේ මුලික ආකෘතිය ලොවට හඳුන්වා දීමට ප්‍රථම අහසින් යා හැකි විවිධ ආකාරයන් අත්හදා බලා තිබුණා. සමහරු තමන්ගේ දෑත් වලට ගැට ගැසූ පියාපත් මගින් ඉගිලෙන්න උත්සාහ කරා. මිනිස්සු එහෙම උත්සාහ කරන්න හේතු වෙන්න ඇත්තේ සමහරවිට සුරංගනා කතා. ඉතිං මේවා යතාර්ථයක් කර ගන්න ගත්තු උත්සාහ නිසා තමයි ඒ අය දැන ගන්න ඇත්තේ මිනිහෙකුට තමන්ගේ බරත් එක්ක අත්තටු සම්බන්ධ කරන පියාඹන්න බැරි බව. නමුත් වෙනස් මෙවලම් වලින් අත්තටු ගසා පියාඹන්න උත්සාහය මිනිසුන් අත හරියේ නෑ.

 මේ තියෙන්නේ ඒ වගේ උත්සාහ කරපු අවස්ථා.

එයාලා හිතුවෙම කුරුල්ලෙක් වගේ අත්තටු ගසලා ගුරුත්වයට අභියෝග කරන්න. නමුත් රයිට් සහෝදරයෝ තමයි බිම දිගේ වේගයෙන් ගොස් ඉහලට යානයක් ඔසවන්න සමත් වුණේ. මගේ මාතෘකාව මොකක්ද මේ ස්කයි ඩයිවින් කියන එක නිසා ගුවන් යානා ගැන ඉන් එහාට යන්න මම උත්සාහ කරන්නේ නෑ. 

මෙහෙම ගුවන්යානා හොයාගත්තට පස්සේ මිනිසුන්ට උවමනා වුනා, හදිසි අවස්තාවකදී ගුවන් යානයෙන් පනින්න. එහෙම උවමනා උනහම පැරචුට් කියන සංකල්පය යොදාගෙන පහසුවෙන්ම ගුවනේ ඉඳලා බිමට පැනීම අත්හදා බැලුවා. විශේෂයෙන්ම දෙවන ලෝක යුද්ධයේදී තමන්ගේ ඇඟේ බෝම්බ බැඳගෙන සතුරු නෞකා වලට ජපන්නු පැන්න බව මගේ පියා මට පවසා තිබුනා. 

පැරචුට් පැනිලි ගොඩක්ම අපි දකින්නේ ගුවන් සංදර්ශන වලදී. ලංකාවේ නම් නිදහස් උත්සවය වගේ දිනවල මේ වගේ පරචුට් වලින් පනින දර්ශන අපි දකිනවා. ඊට පස්සේ තවත් ක්‍රීඩාවක් හඳුන්වා දුන්නා. ඒ කයිට් සර්ෆින් කියන එක. ඒකෙදී කරන්නේ අර ලෝකාන්තය වගේ තැනකට ගිහිං තමන්ගේ ඇඟට සවි කර ගත්ත ත්‍රිකෝණාකාර තට්ටක් ආදාරයෙන් ගුවනින් ගමන් කිරීම. එයට සම්බන්ද ලීවරයක් මගින් එය ගමන් කරන දිසාව තීරණය කරන්න පුළුවන්.

පින්තුරය ගත්තේ : adventuresportsjournal.com

ඉන් පස්සේ අලුතෙන්ම එකතු වෙච්ච විනෝදාත්මක අහස්පිම්ම තමයි ස්කයි ඩයිවින් කියන්නේ. මේවට සම්බන්ධ වෙන අය නම භය කියන එක අඳුනන්නේ නැතිව ඇති. අපේ සමහර අය ඉන්නවනේ පුටුවක් ඉඳන් වත් පහලට පනින්න බය. ඇත්තටම බය නම් නොකර ඉන්න එක තමයි හොඳ. ඉස්සර මගේ පුරුද්දක් තිබුනා හැමදාමා පාසලේ ඉඳලා ගෙදර ආව ගමන් අපේ හුඩ් එකට එල්ලිලා නැගලා ඒකෙන් පනින. මුලින්ම පැන්නේ වැලි ගොඩට. පස්සේ  පස්සේ බිමටම පනිනවා. මේකෙදි මම ඉගෙන ගත්ත දෙයක් තමයි පාද දෙකම එක වර බිම තම්බන්න ඕනේ. අනිත් එක එන වේගය අවසන් කරන්න වාඩි වෙන්න ඕනේ. 

මේ අහසපිම්ම ගැන ලියන්න මට අදහසක් ආවේ මගේ මිත්‍රයෙක් වෙච්ච නදීර උඩවත්ත ඒ වගේ අවස්තාවක වීඩියෝවක් බලන්න ලින්ක් එකක් දුන්න අවස්ථාවේ.  ඔයාලටත් පුළුවන් පහල තිබෙන සබැඳියාවෙන් ගිහින් බලන්න. 

ස්කයිඩයිවින්

මේ ක්‍රීඩාවේ නැත්නම් විනෝදාංශයේ තියෙන විශේෂත්වය තමයි අඳින ඇඳුමේ දෑත් හා දෙපා අතර කොටස් යා කරලා හදල තියෙන පියාපත් වැනි කොටස. ඒක උපකාර කරගෙන ගුවනේ තමන්ට කැමති විදියට පියාඹන්න පුළුවන්. අන්තිම කොටසේදී තමයි පැරචුට් එක ක්‍රියාත්මක කරන්නේ. මේ වගේ වැඩ කරන්න හොඳ පුහුණුවක් වගේම මානසික ඒකාග්‍රතාවක් තියෙන්න ඕනේ. නිකංම කලබල වෙන කෙනෙකුට නම් මේ වගේ දෙයක් කරන්න ලේසි වෙන්නේ නෑ.

මේ පෙන්වන වීඩියෝවේ තියෙන්නේ මැලේසියාවේ තියෙන උසම කුළුණු වලටත් වඩා ඉහල ඉඳලා පහලට පනින දර්ශන. ලංකාවේ අපිටත් මේවාගේ පිම්මක් බලන්න ඇත්නම්. එහෙම හිතෙනවද ? "ඒත් මේවා තියෙන තැන් වල සෙනග වැඩියි නේ" කියන සිතුවිල්ලත් ඔයාලට මේ එක්කම ආවා නේද? ඔන්න ලංකාවෙත් මේ වගේ පිම්මක් පනින්න යනවා. ඒ ගැනත් මට කිව්වේ මගේ මිත්‍ර නදීර ම තමයි. ඒ අප්‍රේල් මාසේ හයවෙනිදා. කොළඹ ප්‍රේමදාස ක්‍රිකට් ක්‍රීඩාංගනයට. මේකට අවසර ගැනීම තමයි මේ දවස් වල කෙරීගෙන යන්නේ. අවසරය ලැබුන ගමන්ම මම බ්ලොග් පොස්ට් අතරේ එයත් සඳහන් කරන්නම්. මේක කරන්න යන්නේ රෙඩ්බුල් අනුග්‍රයෙන්. මගේ බ්ලොග් එක කියවන හිතවතුන් යම් ප්‍රමාණයකට මේක බලන්න අවස්ථාව ලබා දෙන්න ඔවුන් සූදානම්. තෝරාගැනීම කරන විදිය පසුව දැනුම් දෙන්නම්. 

ඇත්තටම මෙය ක්‍රීඩාවක් නෙවෙයි. ක්‍රීඩාවක් වෙන්න නම කුමන හෝ තරගාවලි තියෙන්න ඕනේ. මේකේ තරගාවලි හෝ තරග නැත්තේ මේ වෙනුවෙන් කරන්න වෙන අධික පිරිවැය නිසා. ඉතින් මේ වගේ විනෝදාශ්වාදය සහ ප්‍රවර්ධනය සඳහා තමයි දැනට මේක කෙරෙන්නේ.