2011 ක්‍රිකට් ලෝක කුසලාන අවසන් තරගය නැරඹීමට ඉන්දියාවේ ගියෙමි - III කොටස.

තෙවන කොටස වෙනත් විදියකට (ෆේස්බූක් නෝට්ස් වශයෙන්) ලියා තැබූ එකක් නිසා මා මුලින්ම එය කියවා බැලුව. ඇත්තටම එය සජීවී අත්දැකීමට සමගාමීව ලියපු නිසා, එහි සඳහන් දින වකවානු නිවැරදියි. මා පසුගිය ලිපියෙන් ගුවන් යානයෙහි ගමන් වෙලාව රාත්‍රී 10.00 සහ 12.30 වශයෙන් සටහන් කලත් නිවැරදි වෙලාව වන්නේ ශ්‍රී ලංකාවෙන් රාත්‍රී 12.00ත් බොම්බායට රාත්‍රී 2.30ත් වශයෙන්. මෙහි රසවත් බවට ඉන් කිසි හානියක් නොවන නිසා එය මා නිවැරදි කරන්න යන්නේ නෑ. තවත් දෙයක් පළමු කොටසේ පිටත් වූ දිනය මාර්තු 28 වශයෙන් සටහන් කලත් නිවැරදි පිටත් වීමේ දිනය මාර්තු 29 විය යුතුයි. නමුත් එයිනුත් කතාවේ අන්තර්ගතයට හානියක් නෑ. ඒත් මා හැකි හැම විටම නිවැරදි තොරතුරු ඉදිරිපත් කරන්න උත්සාහ කරනවා.

පළමු කොටසට සබැඳිය.

දෙවන කොටසට සබැඳිය.

පින්තුරය ගත්තේ : http://www.hotelpushpak.com
මේ වගේ කාමරයක තමයි මා ඒ දින කිහිපය ගත කලේ. 

මා ගැස්සී ඇහැරුනේ කුමන හේතුවකටදැයි හිතා ගත නොහැකි විය. මා සිටින්නේ කොහිදැයි සිහි එලවා ගන්නට තවත් තප්පර කිහිපයක්ම නිසොල්මනේ සිට උත්සාහ ගතිමි. ඇඳ දෙපසට දෑත් යොමා මගේ දියණිය සෙවූයේ නිරායාසයෙනි. එහෙත් මොහොතකින් මා සිටින්නේ නිවසේ නොවන බවත්, ඊයේ රාත්‍රියේදී බොම්බායට ගොඩබට බවත් මතක් විය. මා නැගිට වායුසමන යන්ත්‍රය මදක් අඩු කර ජනේලයේ තිර මෑත් කර බැලීමී. අවම වශයෙන් උදෑසන අටවත් වී තිබිය යුතු බව වටපිට ආලෝකය දෙස බැලූ කල පසක් වුනත් මගේ ඔරලෝසුව දක්වන වෙලාව උදෑසන හයයි ගණනකි. මේ කාමරයෙන් පිටත් කුඩා මාවතක් ඇත. එය අපි කොළඹ දකින මාවත් තරම් සුන්දර නැත. එම මාවතෙන් ඔබ්බෙහි ඇත්තේ තට්ටු නිවාස සංකීර්ණයකි. එහි මේ වනවිට දකින්නට ලැබෙන්නේ නිවෙස් වල බාල සහ තරුණ ඇය පිටව ගිය පසු ඉතිරි වන වැඩිහිටියන්ය. අවම වශයෙන් එය තට්ටු විස්සක වත් ගොඩනැගිල්ලකි. තැනින් තැන සවි කර ඇති සැටලයිට් ඩිෂ් ඇන්ටෙනාත්, පිළිවෙලක් නැතිව එල්ලෙන වයර් රැහනුත්, තැනෙක දැල් ගසා තිබෙන ආකාරයත් එම ගොඩනැගිල්ල අශෝභන එකක් බවට පත් කර ඇත. මට නිතැතින් සිහියට ආවේ ලකී ප්ලාසා ගොඩනැගිල්ලයි. එය ගිනි ගන්නට කලින් තිබුනේ මෙවැනි පෙනුමකි.

රුපවාහිනිය ක්‍රියාත්මක කර නිවැරදි වෙලාව බලා ගන්නට නිෂ්පල උත්සාහයක නිරත වුයෙමි. අපේ මෙන් එහි තිබෙන චැනල් වල වෙලාව නොදක්වන්නේ ඒවා පැය 24 පුරා ක්‍රියාත්මක වන අන්තර්ජාතික නාලිකා වීමය. නමුත් උදෑසන හතට විකාශය වූ NDTV ප්‍රවෘත්ති නිසා තවමත් උදෑසන 7.00 බව තේරුම ගත හැකි විය. මා කල පළමු කාර්ය වුයේ ඔරලෝසුව නිවැරදි වෙලාට සකසා ගැනීමයි.මගේ ජංගම දුරකථනය ලංකාවේ වෙලාව නිවැරදිව දක්වයි. මා සුපුරුදු පරිදි නින්දෙන් පසු කරන පළමු කාර්යට මීළඟට යොමු වුනේ අද දින කරන වැඩ ගැන හිතමින්ය. බොහෝ දෙනා පිළිගන්නා පරිදි කොමෝඩ් එක මත වාඩි වූ පසු නිදහස් අදහස් ගලා එයි. එහෙත් ? කුමක් අරභයා මෙසේ අදහස් ගලා එන්නද? මේ මොහොතේ මා කලයුතු පළමු හා ප්‍රමුඛ කාර්ය වුයේ අවසාන තරගය සඳහා ටිකට් පතක් සොයා ගැනීමය.  වාසනාවකට මේ කාර්ය සඳහා මට ගත වන්නේ මිනිත්තු කිහිපයකි.

මීළඟට එම හෝටලයේ මෙනූ කාඩ් පත ගෙන උදෑසන ආහාරය සහ කිරි කෝපි ඇනවුම් කලෙමි. ඒ සඳහා ගත වූ මුදල රුපියල් 75කි. කිරි කෝපි එක සුපිරි මට්ටමකින් තිබුණි. හේතුව නැවුම් කිරි වලින් හදා තිබීමය. ප්‍රමාණය ගැනද සඳහන් කල යුතුය. එය ලොකු වීදුරුවක් පිරෙන්නම තිබුණි. එය මා ගෙදරදී ගන්නා ප්‍රමාණයට සමානය. මා ඊළඟට කලේ ඉතා කෙටි පිරිසිදු වීමක් කර උදෑසන ආහාරය ගැනීමයි. මා ඇනවුම් කලේ සැන්විච් වර්ගයකි. ඇත්තටම එහි වරදක් නැත. කුමක් හෝ එළවළුවක් ඌරච්චි කර පාන් පෙති දෙපස ආලේප කර(හරියට කොළ කැඳ වගේ) පසුව කුකුල් මස් තබා ටෝස්ට් කරන ලද ඒවාය. එය කෙනෙකුට ආහාරයට ගත් හැකි මට්ටමක පැවතිනි. මගේ ඊළඟ කාර්ය වුයේ ගෙදර සහ මගේ මිතුරා සුභාෂ් ඇමතීමයි. එහෙත් අපට ටිකට් ලභා දීමට පොරොන්දු වූ ගයාන්ගෙන් තවමත් සුභවාදී පිළිතුරක් ලැබී නැත. අතට අහු වූ ටී ෂර්ට් එකකින් සහ ෂෝර්ට් එකකින් සැරසී. ඩෙක්ස් සපත්තු කුට්ටම පැළඳ(පයින් ගමන් යාමට ගැලපේ) ඉනේ තද කරනා පොකට් එක තුල පාස්පෝර්ට් එක සහ අනෙකුත් වැදගත් දේ දමාගෙන. දෙතුන් ගමන කාමරය වසා ඇත්දැයි පරීක්ෂා කර ඉන් පිට වුනෙමි. මෙම ඉනේ ගැට ගසනා පොකට්ටුව විදේශගත වන ඕනෑම කෙනෙකු ළඟ තිබිය යුතු මෙවලමකි.

හෝටලයේ පිළිගැනීමේ නිලධාරියා රාත්‍රියේ සිටි තරුණයාමය. ඔහු තවමත් රාජකාරිය නිමා කර නැත. ඔහු මට වචන පිට නොකර ගූඩ් මෝර්නින් යන්න කීවේ ඇයිදැයි මට ඇති වූ ගැටලුවයි. මා කාමරයේ යතුර භාර දෙන ගමන් පිටුපස හැරී බැලීමි. එක්තරා තරබාරු තරුණයෙක් පඩිපෙළ යට, පැදුරක් එලා ඉස්ලාම් ආකාරයට යාඥා කරනු දැක, හඬක් පිට නොකර එලියට ආවා. මා එක පාරට පොරණුවකට ඇද දැමු කලෙක මෙන් රත් වී යනු දැනුනා. මෙවැනි උෂ්නාත්වයක් මෙතරම් පාන්දර ? මා මීට කලින් එවැනි උෂ්ණත්වයක් දරා නැත්තෙමි. "මුම්බායි හීට්" යන වචන පෙළ මගේ මනසට ආවේ නිතැතිනි. ඉදිරිපස බැලූ මා මහත් විමතියකට පත් වුයේ, ඇත්ත වශයෙන්ම පිස්සු හැදුනේ, ඉදිරිපස තිබෙන දසුන පිලිබඳ සිහි එලවා ගැනීමට නොහැකිවය. එහි ආරුක්කුවට ඇති කම්බි වල අමුණා ඇති මලකඩ කා, හැලෙන්නට ඔන්න මෙන්න ඇති අකුරු කියාව බැලීමි. මැ...ෆ්...කෝ...ර්... මා...ර්...ක...ර්..ට් . මැෆ්කොර් මාර්කට් යනු කොළඹ මැනින් මාර්කට් එකමය. අඩි දහයක පහළොවක් උස මහා බොම්බයි ළූණු ගොඩක්ද, පසෙක ලොරී වලින් ගෙනෙන ලද එළවලු ගෝණි බාන පිරිමින් සහ අවට ගැවසෙන කාන්තාවන්ද, වෙනත් පසක දොරටුවක ඇතුලත් වීමට තතනන ලොරි පෝලිමද සිහි ගැන්වුයේ මැනින් මාර්කට් එකමය. එහෙත් ඊට වඩා මහා පරිමානයෙන් මෙහි වෙළඳාම සිදු වනවා යන්න පැවසිය යුතු නැත.

පින්තුර ගත්තේ : lifeinnavimumbai.blogspot.com

පින්තුර ගත්තේ : lifeinnavimumbai.blogspot.com

දෙවියනේ, එහෙනම් මා ඉන්නේ එළවලු මාර්කට් එකක් මැදද? මුළු පෙදෙසම කුණු වූ එළවලු ගඳින් පිරී ඇත. යාබද වීදීය දිගේ ඇවිද ගිය මම මුලින්ම වම පැත්තට හැරී ටික දුරක් ගියා. අපේ ලංකාව කොච්චර හොඳද යන්න මගේ සිහියට ආවේ නිතැතින්මය. තැන තැන ඉතා විශාල වලවල් හාරා ඇත්තේ දැවැන්ත ටෙලිකොම් කේබල් වැළලීම සඳහායි. පාරේ තැන තැන කුණු වූ එළවලු දමා ඇත. මග දෙපස ඇති පේව්මන්ට් ගැන සඳහන් කල යුතුමය. මගේ ඇසේ මිම්මට අනුව අපේ පේව්මන්ට් එකක උපරිම උස අඟල් හතරකි. එහෙත් ඉන්දියාවේ ඒවා අඟල් අටත් අඩියත් අතර උසක ඇත. සමහරවිට වහින විට වීදී වැසි වතුරෙන් පිරී යනු ඇත. මේවා සකසා ඇත්තේ ඒවාට සරිලන්න විය යුතුයි. ඔබ මුම්බායි මාවතක ඇවිද යන්නේ නම් මාර්ගය ඉදිරිය දෙස ඉතා විමසිල්ලෙන් ගමන් ගත යුතුයි. මන්ද එහි සමහර තැන් වල කානුව වසන සිරප් බ්ලොක් ඉවත් කර ඇති බැවිනි. ඔබ අවට සිරි බලාගෙන ගියහොත් හොඳ නෑමක් නියතය. මා ගමන නවත්වා ඉදිරිය දෙස බැලීමි. වම පස මදක් ඉදිරියට වන්නට ඇත්තේ බස් නවතුම්පොලකි. එය පිටකොටුව ගුණසිංහපුර සිරි ගත්තත් ඊට වඩා පහල මට්ටමක ඇත යන්න සහතිකවම පැවසිය හැක. මා ආපසු හැරුනෙමි. මෙවර ඉදිරියට ගමන් කොට හරහා ගමන් ගන්නා හයි වේ මෙන් ඇති ඉතා පළල මාවතක් පසු කොට ඉදිරියටම ගමන් ගතිමි. එතනින් දකුණට හැරී  ඉදිරියේ තිබෙන ගොඩනැගිලි දෙස බලමින්ද, මාර්ගය ගැන විමස්ලිමත්වද දිගටම ගමනෙහි යෙදුනෙමි. අවසානයේ කිලෝ මීටර් හතරක් පමණ ගමන් ගත් විට සුරපුරයක් බඳු තැනක් හමු විය. එහි සඳහාව ඇත්තේ "ඉනොර්බිට් මෝල්" යනුවෙනි.  හරියට මැනින් මාකට් සිට ක්‍රෙස්කැට් ආව වගේය. මෙහි සියල්ල වෙනස්ය. තවමත් වෙලාව 8.15 පමණි. ඉතා හොඳින් ඇඳ පැළඳගත් තරුණ තරුණියන් මෙන්ම කාර්යාල සේවකයන්ද එයට ඇතුල් වීමට බලාගෙන සිටියි. එය ආරම්භ කරන්නේ උදෑසන 9.00ට විය යුතුයි.

පින්තුරය ගත්තේ : mouthshut.com : මේ තමයි Inorbit Mall එක.

එම ඇතුලත් වන දොරටුව ළඟ සිටින ආරක්ෂක නිලධාරියා දේශීය සියලුම පුද්ගලන්ගේ ගමන් මලු පරීක්ෂා කරයි. ඔහුගේ තීක්ෂණ ඇස පිලිබඳ මා තවමත් පුදුමයට පත් වන්නේ ඔහු මා හඳුනා ගත ආකයර ගැනය. මට කෙලින්ම සිනාසී ගුඩ් මෝර්නින් සර් යනුවෙන් පවසා කිසිදු පරීක්ෂාවක් නොකර ඇතුලට යන්න සැලැස්වීය. ශ්‍රී ලංකාවේදී පවා සමහර ඉන්දියානුවන් මා සමග හින්දි බසින් කථා කර ඇත. එහෙත් ඔහු මා විදේශිකයකු ලෙස හඳුනා ගත්තේ කෙසේද ? එහි ඇතුල සුර පුරයක් බඳු විය. මෙම නගරයෙහි ගත කල කෙටි කාලය තුලදී මා තේරුම් ගත සත්‍ය නම් "ඉන්දියාව තුල දිව්‍ය ලෝකයත් අපායත් යන දෙකම ළඟ ළඟ ඇත්තේය" යන්නයි. මා එහි කඩ සාප්පු වල සැරි සරා මට අවශ්‍ය මූලික දේවල් මිල දී ගත්තා. එහි පහලම මාලයේ තිබෙන ෆුඩ් සිටියෙන් සබන්/ෂැම්පු/රේසර් සහ ශේවින් ෆෝම් ආදිය මිලදී ගෙන එලියට ආ විට, එහි කෙලවරේ ඇති රට බීම සාප්පුව දැක මා එය වෙත ගියා. කෙලින්ම එහි හිමිකරුගෙන් මා විමසා සිටියේ බ්ලැක් ලේබල් විස්කි බෝතල් තුනක් මිලදී ගැනීමට කැමතිද යන්නයි. ඔහු එහි මිල සහ තිබෙන්නේ කොහෙද යන්න විමසා සිටියා. මා එකක් රුපියල් 4000ක් වන බව පවසා හෝටලයේ කාඩ් පත පෙන්නුවා. ඉන්පසුව ඉන්දීය භාෂාවෙන් දෙදෙනා අතර සංවාදයක් ඇති වුවා. පසුව ඔවුන් මිලදී ගන්නේ නැති බව පවසා සිටියා. 

ඇවිදින කුමන රටකින් වුවද සේරෙපු කුට්ටමක් මිලදී ගැනීම මගේ සිරිතක්. ඉන්දියාවෙන්, මැලේසියාවෙන් එසේ ගෙන ආ සෙරෙප්පු තවමත් අප නිවසේ ඇත. මෙවැනි ගමන් යත්දී මා ගෙනියන කුඩා නෝට් පොත තවමත් මා ළඟ ඇත. මා හරියටම වියදම් වූ ගණන් කියන්නේ ඒ පොත ආධාරයෙන්ය. ඉනොර්බිට් මොල්හී මහල් හතරක් ඇත. සියලුම බ්‍රෑන්ඩඩ් දේවල් මෙහි ඇත. උඩින් පල්ලෙන් එම කඩ සාප්පු වෙත් ගිය මා ඉහලම මාලයට ගොස් නැවතුනෙමි. එය ආහාර පාන වර්ග විකුණන වෙළඳ සල් වලින් පිරී ඇත. ඉන්දියාවේ ඇති සියලුම වර්ග වල ආහාර එහි ඇත. මා මුලින්ම එහි පලතුරු යුෂ විකුණන කුඩා වෙලන්දසැලකට ගොස් ඔවුන්ගේ මෙනු කාඩ් පත සම්පුර්ණයෙන්ම බලා කිවි යුෂ වීදුරුවක් ඇනවුම් කලෙමි. මෙය සාමාන්‍යයෙන් ඉන්දියාවට ආවේනික් පළතුරක් නොවේ යන්න අනුමාන කර එසේ කලෙමි. මන්ද ඉන්දියාවේදී බොහෝ බඩ ආශ්‍රිත රෝග වැළඳෙන්නේ පලතුරු වලින් බව කොහේ හෝ කියව තිබුණි. වෙළෙන්දා විශේෂිත වතුර බෝතල් වර්ගයක් පෙන්වා එයින් සාදන්නද යන්න මගෙන් විමසීය. එම වර්ගයේ වතුර බෝතලයක් රුපියල් විස්සකි(ලංකාවේ මුදලින් රුපියල් 60කි - මෙය මිලි ලීටර් 500ක හෝ 600ක එකකි) මා එය අනුමත කල පසු ඔහු එය සාදා දුන්නේය. එය සාමාන්‍ය මිලට වඩා රුපියල් විස්සක් මිලය. සාමාන්‍ය මිල ඉන්දීය රුපියල් 40ක් වන අතර විශේෂිත වතුරෙන් සෑදූ විට රුපියල් හැටකි. එය ප්‍රනීත පානයක් බවද කිව යුතුය. 

මා ඉන් පිට වී ටුක්-ටුක් එකක් ආධාරයෙන් මගේ නවාතැන වෙත ගියෙමි. මිල රුපියල් පනහකි. මීළඟ කොටසින් ඉන්දියාවේ ප්‍රවාහනය ගැන ලිවීමට අදහස් කර තිබෙන බැවින් මෙහි ඒ ගැන සඳහන් නොකරමි. කාමරයට ගොස් රුපවාහිනිය බැලීමි. වැදගැම්මකට ඇති යමක් නැත.  දිගු නෑමකින් පසුව අලුත් ඇඳුමකින් සැරසී එලියට ආවෙමි. එම හෝටලයට යාබදවද මත්-පැන් හලක් ඇත. මා එහි මුදල් අයකැමි වරයාටද මා සතු දේ ගැන පැවසුවත් ඔවුන් මිලදී නොගන්නා බව හිසින් සන් කළේය. "මොන පට්ට පල් බොරුවක්ද ? ඉන්දියාවේ විස්කි විකුණන්න පුළුවන් කියන්නේ. එකෙක් වත් ගන්නේ නෑනේ"  යයි සිතමින් මම හෝටල් හිමියාගෙන්ද විමසීය. කොහොමත් මුස්ලිම් වරයෙකු වූ ඔහු සිනාසී "අයි ඩෝන්ට් තින්ක් එනි වන් බයි දෙම්" කියා පැවසීය. මගේ විස්කි වෙළඳාම එසේ හමාර විය. මා නැවතත් ටුක්-ටුක් එකක් ආධාරයෙන් ඉනොර්බිට් ගියෙමි. එහි යනවිට දහවල් එක වන්නට ඇත. 

ආහාර වෙළඳ සැල් ඇති සිව්වන මහලේ එකම ගාල ඝෝට්ටියකි. එය ගාල ඝෝට්ටියකට වඩා ක්‍රීඩා පිට්ටනියක ඇති හුරේ පාරකට සමානය. දෑස අදහ ගැනීමටත් නොහැකිය. සියලුම ආසන ඉන්දීය කොල්ලන්ගෙන් සහ කෙල්ලන්ගෙන් පිරී ඇත. ඒවා මේස වලින් වෙන් කර ඉදිරිපස ඇති   දැවැන්ත තිරය  අසලට ගෙන ගොස් ඇත. කිසිවකු ආහාර ගන්නා බවක් නොපෙනේ. ආසන මදි වූ තරුණ තරුණියන් බිම වාඩි වී ඇත. වෙළඳසැල් හිමියන්ටද එය ගානක් නැත. ඔවුන්ද වෙළඳාම පැත්තක තබා මේ තිරය දෙස දෑස් අයා බලා සිටියි. අද තීරණාත්මක දෙවන අවසාන පූර්ව තරගය ඉන්දියාව සහ පකිස්ථානය අතර පැවැත්වේ. එහෙත් මේ තරගය ආරම්භ කිරීමට තව බොහෝ වේලා ඇත. එසේනම් ඔවුන් මේ හැටියට බෙරිහන් දෙන්නේ මන්ද? මමද ඒ තිරය දෙසට දුව ගොස් බැලුවෙමි. තරගය ආරම්භ කිරීමට ප්‍රථම විවිධ ක්‍රීඩකයන්ගෙන්  විමසුම් කිරීම දැන් විලාසිතාවයි. මේ වනවිට නිවේදකයා අල්ලාගෙන සිටින්නේ සචින් තෙන්ඩුල්කාර්වයි. සචින් යනු ඉන්දීය ක්‍රීකට් ලෝලීන්ට දෙවියෙක් බඳු පුද්ගලයෙක්ය. ඒ සඳහා හේතු කිහිපයක්ම ඇත. ඒ සචින් ඉහල කුලයක අයෙකු වීම සහ ඔහු අවුරුදු දාහතේ සිට මේ දක්වා ඉන්දීය කණ්ඩායම වෙනුවෙන් ක්‍රීඩා කර වාර්තා කිහිපයකටම හිමි කම් කීමයි. ඉන්දියානුවා තමන් බඩගින්නේ හිඳිමින් ධනවතුන්ගේ ක්‍රියාකාරම් දැක සතුටු වන ජාතියකි. අර මෙගා සීරීස් කතා කට ඇරගෙන බලා සිටින්නේ එනිසාය.

දැන් මා නිවසට ඇමතිය යුතු වෙලාවයි. මේ මගේ දියණිය පාසැල් ගොස් නිවාස බලා එන වෙලාවයි. රුපියල් 1000ක එයාර්ටෙල් කාඩ්පතක් රීලෝඩ් කරගෙන ආවේ ඈ වෙනුවෙන්මය. උදෑසන ගත් දුරකථන ඇමතුම් දෙක හැරෙන්නට කෙටි පණිවුඩ කිහිපයක් මේ වන විට යවා ඇත. වඩාත් පහසුවෙන් දියණිය ඇමතීමට මා යොදා ගන්නේ ඇය බලා ගන්නා සේවිකාවගේ ජංගම දුරකථනයයි. මගේ නිවසේ ඉහළම සූදානමක්(High Availability) ඇති දුරකථනය එයයි. මගේ සොයුරිය ඇගේ දුරකථනය හිතුන හිතුන තැන් වල තැබුවත්, මෙම වතු දෙමළ සේවිකාව එය මැනවින් චාර්ජ් කර ඇය අසලම තබා ගන්නේ ඇයටද තම දරුවන්ගෙන් දුරකථන ඇමතුම් ලැබෙන බැවිනි. ඇත්ත වශයෙන්ම ඇය නුවණැති සේවිකාවකි(ඒ ගැන පසු සටහනක් කරන්නම්). මා ඇයගේ දුරකථනය ඇමතීමි. එහෙත් අර ඝෝෂාව නැවතත් පටන් ගති. මෙවර කව්රුන් සමග සාකච්ඡාවක් සිදු වේද? මම එතනින් ඉවත්ව ඈතකට ගියෙමි. මෙවර එම හඬ මුළු ශාලාවම ගිගුම් දෙයි. මම එලිවේටරයට පැන පහලම මාලයට ආවෙමි. අහෝ ! එහිද මෙවැනිම මෙගා තිරයක් වටා මෙවැනිම රිලව් රැලක් වට වී ඇත. එලියට යා නොහැක්කේ කන් පැලෙන උෂ්ණත්වය නිසාය. මේ වනවිට සෙන්ටිග්‍රේඩ් 40ක පමණ උෂ්ණත්වයක් එළිමහනේ ඇත. මා ඒ අදහස ඇත හැර, නැවතත් ඉහළම මාලයට බඩ ගෑවේ බඩගින්න නිවා ගැනීමටය.  ආහාරපාන විකුණන වෙලේන්දන්ටද කිසි නිනව්වක් නැත. මා ආහාර අසා සිටි විට ඔවුන් නැසූ කන්ව තීරය දෙස කට ඇරන් බලා සිටිති. දෙතුන් ගමනක හඬ ගෑමෙන් පසු ඔහු මා ඉල්ලු අහාරය බෙදා  දුනි. ඒ අතරවාරයේද අර තිරයට ඇස් යොමන්නට ඔහු අමතක කලේ නැත.

ඊළඟ අභියෝගය ආහාර ගන්නට තැනකි. මගේ වාසනාවට වෙනත් කොනක බිමටම සවි කල සොපාවක් ආසන්නයේ තබා ඇති කුඩා මේසයක් අසල කෑම ගනිමින් හුන් තරුණ යුවල අහාරය නිමා කර නැගිට්ටේ මට අවස්ථාව ලබා දෙමිනි. එම අහාරය මගේ රුචියට නොගැලපුනත් කුසගින්න නිවා ගන්නට ගිල දැමීමි. එහෙත් එහි ඇති සමහර රසවල් අපිට ඝෝචාරය. මා ගත්තේ පාරාට වර්ගයකි. ඇත්ත වශයෙන්ම ඒවා නිකංම වුනත් ගිල දැමීමට හැකිය. මෙම ස්ථානයේ ආහාර ඉතා පිරිසිදු බැවින් බිය විය යුතු නැත. මෙහි මිල රුපියල් 120ක් විය යුතුය. එහි තිබෙන බොහෝ ආහාර 120-200ත් අතර මිලකට ලබා ගත හැක. ඔබට අවශ්‍ය වර්ගයක අහාර මෙහි ඇත. KFC, Pizza Hut  වෙළඳ හල් පවා ඇත. එහෙත් එකම ගැටලුව මේවායේ සේවය කරන්නේ ඉන්දියානුවන් වීම සහ අද ඔවුන්ගේ දෙවිවරු ක්‍රීඩා කරන දවස වීමය. ඒ ඔවුන්ගේ සදාකාලික හතුරා වන පාකිස්ථානයට එරෙහිවය. මීට ප්‍රථම පාකිස්තානය ලෝක කුසලාන වලදී හමු වූ හැම අවස්ථාවකම ඉන්දියාව ජය ගෙන ඇත. එනිසා ඉන්දියානුවන් සිටින්නේ මෙම තරගයද ජය ගත් අයුරින්ය. තරගය ආරම්භ වීමට ප්‍රථම ඉන්දීය ජාතික ගීය ගයන වෙලාවේ නැගී සිටීමටත්, මගේ කැප් එක ඉවත් කිරීමටත් මා වග බලා ගත්තත් ඔවුන් සමග එක් වී මා නොගයන විට කිහිප දෙනෙකුගේම දෑස් මා වෙත යොමු වනු දුටිමි. ඔවුන් මහා හඬින් ජන, මන, ඝන, අභි නායක ජය හේ.. කියද්දී මගේ ඇඟේද හිරි ගඩු පිපුනී. ඒ තරමටම තම ජාතිය උතුම් කොට සලකන රටක් ලොව ඇත්ද? ඉන්දියාවේ මා දුටු විශේෂත්වය නම් එහි සිටින මුස්ලිම් ජාතිකයන්ද ඉන්දීය වීම සහ ඉන්දීය කණ්ඩායමට සහයෝගය දැක්වීමය. අපේ මුස්ලිම් ජාතිකයන් එසේ කරනවාද ? එසේ නොවීමට හේතුව කුමක්ද ?

පින්තුරය ගත්තේ : mumbai77.com : මේ එහි ඇතුලත දර්ශනයක්.

අද පොස්ට් එකෙන් ලියා ඇත්තේ 2011 මාර්තු 30 වනදා හවස දෙක පමණ වන තෙක් අත්දැකීම්ය. ඉතිරි කොටස තවත් පොස්ට් එකක් තරමට දිගු වනු ඇත. එනිසා මෙම අත්දැකීම් පෙළ එක දිගට ලියා හමාර කරන්නම්.