2011 ක්‍රිකට් ලෝක කුසලාන අවසන් තරගය නැරඹීමට ඉන්දියාවේ ගියෙමි - II කොටස.

පලවෙනි කොටස නොබැලුවානම් මෙතනින් ගොස් බලන්න

එම්බාකේෂන් කාඩ් පත පුරවා අවසන් කරන්න මට මිනිත්තු පහකට වඩා ගියේ නෑ. එය අවසන් වූ වහා මා බැලුවේ රාත්‍රී අහාරය ගෙන එන ගුවන් සේවක/සේවිකාවන් සිටින ස්ථානය. ඔවුන් සිටින්නේ මා සිටින තැනට තවත් ආසන පේලි පහකට වඩා ඉදිරියෙන්. ඉන්දියාවේ විස්කි වලට හොඳ ඉල්ලුමක් ඇති බව මා දැන ගත්තේ වසර කිහිපයකට පෙර ඉන්දියාවේ සංචාරය කල මගේ මිතුරන්ගෙන්. එම සංචාරයට එක් වූ මත්පැන් පානය නොකරන අයවලුන් පවා විස්කි බෝතල් දෙකක් ගෙන ගොස් විකුණා ලාභ ලැබූ බව මා අසා තිබූ නිසා, පිටවීමේ(Departure) පර්යන්තය අසල ඇති වෙළඳ සැලෙන් රෙඩ් ලේබල් විස්කි වල මිල විමසා සිටියා, එහි මිලට වඩා වැඩි මිලක් ඇති බ්ලැක් ලේබල් බෝතල් දෙකක් ගත් විට තවත් එකක් නොමිලයේ ලබා දෙන බව වෙළඳ සේවිකාව පවසා සිටියා. මම මිල ගණන් සසඳා බැලුවා, රෙඩ් ලේබල් එකක මිලට බ්ලැක් ලේබල් ලැබෙනවා. ඉතින් දෙපාරක් නොසිතා මාත් බ්ලැක් ලේබල් මිලදී ගත්තා. මගේ මතකයේ හැටියට එම බෝතල් තුන සඳහා වැය වූ මුදල ඇමරිකානු ඩොලර් 86ක්. ඒ කියන්නේ එකක මිල 43ක්. ඒත් මට බෝතල් තුනක් ලැබුණා. ඒ කියන්නේ එකක් 28.60ක් වගේ වෙලා තියෙනවා. රෙඩ් ලේබල් එකක් මගේ මතකය නිවැරදි නම් ඩොලර් 21ක්. පොඩි වෙනසක් තිබෙනවා. නමුත් වර්ග දෙක අතර පරතරය 22ක්, ඒත් මට ලැබුනේ 7.60ක වෙනසකට. මේකනම් කල්ල මරේ වැඩක් බව මට හිතුනේ අද නොවේ. මීට ප්‍රථම මැලේසියාවට ගිය ගමනේදී යුහුසුළුව දිව යන ඉන්දියානුවන් දෙදෙනෙකු දුටු විදේශ සේවා නියුක්ති කාර්යාංශයේ සේවය කරන  මහේෂ් (මගේ මිත්‍ර සුභාෂ්ගේ අයියා) පවසා සිටියේ

පින්තුරය ගත්තේ :conwaytropicalfish.com

"ඉන්දියන් කාරයෝ  ටිකට් එකක් අරන් මෙහෙ ඇවිත් විස්කි බෝතල දෙකක් අරන් කෙලින්ම අනිත් ෆ්ලයිට් එකේ ඉන්දියාවට යනවා"

"ඉතිං ඒක ලාබද ?"

"වැඩි ගණන් වලට තමයි විකුනනවා ඇත්තේ"

දැන් ඉතින් මටත් හොඳ ගාණක් හොයා ගන්න පුළුවන්. ඒත් කිසිම දිනක ව්‍යාපාර කටයුතු කර නැති මට මෙය ගැනත් ඒ හැටි විශ්වාසයක් තිබුනේ නෑ.

පින්තුරය ගත්තේ :http://thestar.com.my

ගුවන්සේවිකාවන් ලබා දුන් අහාර/පාන වලින් කුසගින්න නිවා ගත් මා එය අස් කරන්නට ඔවුන්ට සහයෝගය දක්වා නිදන්න සූදානම් වුනා. ගුවන් යාන වල ලබා දෙන අහාර පාන කෙතරම් රස වුවත් ඒවා නීරස බවට මගීන් චෝදනා කරන බව මා පුවත් පතක දැක තිබෙනවා. එසේ වීමට හේතුව ගුවනේදී රස දැනීමේ ඌනතාවක් බව පසුව සොයාගෙන තිබෙනවා. මෙයට පිළියම වශයෙන් ගුවන් මගීන්ට ලබා දෙන අහාර පාන වලට වැඩිපුර රසකාරක එක් කරන බවද එම ලිපියේම සඳහන්ව තිබුනා.  ඉතා ගැඹුරු නින්දකින් පසුව මා අවධි වුයේ රාත්‍රී දොළහට ආසන්නව. මෙම ගමන රාත්‍රී 10.00ට ආරම්භව 12.30 වැනි වෙලාවක අවසන් වන ඉතා කෙටි ගමනක්. මේ සඳහා විවිධ ගුවන් සේවා වල ටිකට් මිල සසඳන විට ඒ සඳහා තිබූ විකල්ප හාස්‍ය උපදවන ඒවා. මෙය සෘජු ගුවන් ගමනක් නිසා පැය 2.30 කින් නිමවන කෙටි එකක් වුවද වෙනත් ගුවන් සේවාවන් අතරමැදි(Transit) අවස්ථා දෙකක් තුනක් සමගින් පැය 14දක්වා ගුවන් ගමන් කාලසටහන් වලට එක් කර තිබෙනවා.

එවැනි එක් අවස්ථාවක් පමණ විස්තර කරන්නම් මතයකේ හැටියට මුලින්ම චෙනායි වලට බැහැල පය දෙකක් ඉන්න ඕනේ, ඊට පස්සේ නවදිල්ලියට එතනත් පැය දෙකක් විතර, එතනින් අහමදාබාද් වලට එතනත් ඒ වගේම වෙලාවක් ඉන් පස්සේ මුම්බායි වලට. උදේ හයට කටුනායකින් ගිහින් ඉවර කරන්න වෙන්නේ රාත්‍රී හතට. ඒ ගමන ඉතා වෙහෙසකාරීයි. හැබැයි ෆ්ලයිට් හතරකම යන්න ලැබෙනවා. එකකින් එකකට බැගේජ් අරගෙන යන එක තමයි එපාම කරපු රාජකාරිය. 

මුම්බායි ගුවන් තොටට ගොඩ වෙත්දී මට විසඳ ගන්න ගැටළු දෙකක් තිබුණා. එකක් තමයි අර කියපු විදියට ළඟටම ඇවිත් විස්කි ඉල්ලන්න මිනිස්සු ඉඳියිද කියන එක, අනිත් කාරණය ලාබදායි කැබ් රථයක් ලබා ගැනීම්. මේ වෙනකොට හොඳ නින්දක් ලබා ගැනීමේ දැඩි අවශ්‍යතාවක් තිබුනා. හොඳ වෙලාවට ශරීරකෘත්‍ය කරන්න අවශ්‍ය නොවුනේ. එහෙම වුනා නම් බෑග් ටික බලා ගන්න දෙන්නේ කාටද? මමත් මගේ බෑග් ටික අරගෙන පිට වීමේ පෝලිමකට එකතු වුණා. වටපිට බලත්දී දැක්ක බෝඩ් එකකින් මගේ හිත කීරි ගැහිලා ගියා. එහි සඳහන්ව තිබුනේ එක් මගියකුට එක් වර රැගෙන් ආ හැක්කේ ඇල්කොහොල් ලීටර් දෙකක් පමණක් බව. මම මොකද කරන්නේ. අපේ ගුවන්තොටුපලේදී මාත් එක්ක වචනයක් දෙකක් කතා කල පුද්ගලයෙක් මා සමගම පෝලිමේ සිටිනවා දැක ඔහුත් සමග කතා කරන්නට උත්සාහ ගත්තේ ඉන් එක් බෝතලයක් ඔහ්ගේ අතට දෙන්න හිතාගෙන. එහෙත් මා කරන්නට යන දේ ඉවෙන් මෙන් දැනගත් ඔහු ඊළඟ පෝලිමට එකතු වුණා. මා සිටියේ පෝලිමේ අවසාන හරියේ. මමත් වෙනත් පෝලිමකට යනවා වගේ අවධානය නැති අඳුරු තැනක තිබෙන පුටුවක වාඩි වුණා. එතන සිටි අනිත් අය ගොරව ගොරව නිදි. මම කලේ ක්ෂණිකව මගේ අතේ ගෙනයන බෑග් එකේ සිප් එක අරවයින් එක් පෙට්ටියක් එබීම. ඉන් පසු බෑග් එක වසා නැවතත් පෝලිමට එකතු වුණා. වැඩි දෙනෙක් හිටියේ නෑ. 

මගේ වාරය ආ විට එතන ඉන්න ගාඩ් වරයෙකු මා ඇමතුවා

"සර් යූ හෑව් ත්‍රී ලිකර් බෝටල්ස්, යූ කැන් බ්‍රින්ග් ඔන්ලි ටූ"

මගේ කන් රත් වී ගියා. මෙය රාත්‍රිය නිසා වැඩි ජනතාවක් ඒ අසල නෑ. මේ සියල්ල රාජසන්තක කලොත් ඩොලර් 86ක් ඒ කියන්නේ රුපියල් නවදාස් හයසීයක්. මා බෑග් දෙකත් අරන් ඔහු අසලටම ගොස්

"සෝ වට් කැන් අයි ඩු?" යනුවෙන් ඔහුගෙන් විමසා සිටිය. ඔහු කුඩා කියුබිකල් එකක සිටින නිලධාරියකු වෙත මා යොමු කරන ගමන් ඔහුට සංඥාවක් දුන්නා. මම හිතා ගත්තා දැන් නම් ස්වීප් එක ඇදෙයි කියලා. ඔහු ඉතා කාරුණිකව මා ඇමතුවා.

"සර් ෆොර් එක්ස්ට්‍රා ලිකර් බෝටල් ෆයින් ඉස ෆොර්ටි ඩොලර්ස්. යූ පේ දැට් මෑන් තර්ටි ඩොලර්ස්" යයි පවසමින් පොර්ටර් වරයෙක් පෙන්නුවා. එතකොටයි මගේ ඇඟට ලේ ටිකක් ඉනුවේ. මම දෙපාරක් හිතන්නේ නැතුවම ඔහු ලඟට ගියා. ඔහු මා කැඳවාගෙන කාමරයක් තුලට ගියා. එය ගබඩා කාමරයක් වගේ එකක්. අප දෙදෙනා හැර කිසිවෙක් එහි සිටියේ නෑ. මා ඩොලර් තිහක් ගෙන ඔහුගේ අතේ තැබුවා. කිසි කරදරයක් නැතුව මා එතනින් පිට වුනා. අර ලැබුන ලාබය දැන් අඩු වේගෙන යන්නේ. ඒ කියන්නේ මුළු වියදම ඩොලර් 106ක්.  රුපියල් වලින් බැලුවොත් දොළොස් දාහක් වගේ. ඉන්දියන් රුපියල් වලින් හාරදාහක් විතර. අනේ මට මේ ගිය ගාන තිබ්බොත් ඇති. පිට වන තැන විස්කි ගන්න තබා ආරක්ශාවටවත් කිසිවෙක් නෑ. අපි චිත්‍රපට වල දකින මුම්බායි මෙය නොවන බව මට එකවිටම පැහැදිලි වුනා. 

එම පිටවන දොරටු අසල තිබුනේ මුදල් මාරු කරන කවුන්ටර් සහ කැබ් රථ කුලියට දෙන ආයතන වල කවුන්ටර්. ඔවුනුත් එහිම හිස තබාගෙන නිදිසුව විඳින්න උත්සාහ ගනිමින් උන්නේ. මා මුලින්ම කලේ ඩොලර් 180ක් ඉන්දීය රුපියල් වලට හරවා ගැනීම. ඉන් පස්සේ මා යායුතු පෙදෙස පෙන්වා කැබ් රථයක් වෙන් කරව ගත්තා. ඒ සඳහා රුපියල් 900ක් අය කළා. තවත් පැය භාගයකින් පමණ අවශ්‍ය පෙදෙසට ලඟා වුනත්, මා වෙන් කරවා ගත් හෝටලය පිලිබඳ අවුබෝධයක් එම රියදුරාට තිබුනේ නෑ. මේ වෙනකොට මම හිටියේ පොඩි තැති ගැනීමක. අඳුරු මං මාවත් වල ඉඳහිට දකින්නට හිටියේ නාටාමි වර්ගයේ මිනිසුන් කිහිප දෙනෙක් පමණයි. මගේ සියලු සන්තකයේ තබාගෙන මෙවැනි මාවතක රාත්‍රිය පහන් කරන්න වේද?  ඔහු කිහිප දෙනෙක්ගෙන්ම අසාගෙන එය හොයා ගත්තා. මා ඔහු අත රුපියල් 60ක් තබා මගේ බෑග් කිහිපයත් රැගෙන පිට වුවේ ඔහුට ස්තුති කිරීමෙන් අනතුරුව. මගේ වාසනාවට එහි සේවකයන් දෙදෙනක් සිටියා. ඔවුන් මගේ කාමර අංක 412 හී යතුරත් රැගෙන මා එම කාමර වෙත රැගෙන ගියා. කාමර වසා ගත් මා ඇඳුම් මාරු කර නින්දට සැරසුණා. හොඳ වෙලාවට වායු සමනය කල කාමරයක් වෙන් කලේ. ඒත් ඩබල් රූම් එකක මං තනියෙන්. මට මගේ මිතුර මතක් වුනත්. උදයේ ඔහුට අමතන බලාපොරොත්තුවෙන් දෑස් පියා ගත්තා.

මේක තමයි මම හිටිය හෝටලය. පින්තුරය ගත්තේ : hotelpushpak.com

ප:ලි: මාරයාගේ පොරොන්දුව ඉටු කිරීමකි. මාරයාට මේවා දිරවනාවද දන්නෑ? අනේ ටිකට් ගන්න ගිහින් වෙච්ච් දේ ඊළඟ පොස්ට් එකට ගෙනියන්න වෙනවා. කතාවේ රසය රඳවා ගන්න දිගට ලිව්වා.