රාමරාජ්ලා අපට කියා දෙන පාඩම

කාලෙකට පස්සේ පහුගිය සෙනසුරාදා ගෙදර ඉන්න අවස්ථාවක් ලැබුණා. එහෙම කිව්වේ බොහෝවිට සෙනසුරාදා දින වල වැඩ කරන්න සිදු වෙන නිසා. ටිකක් වැඩි වෙන්න නිදාගෙන උදේ අටට විතර ඇහැරිලා සාමාන්‍යයෙන් එදිනෙදා කරන වැඩ ටික වෙනදට වඩා මන්දගාමීව ගෙවලා ලැප් එක ඉදිරියේ වාඩි වෙලා ඉඳිද්දී කුඩා කාලේ නිතරම වගේ අහපු දැන් වැඩියෙන් අහන්න නොවෙන පාරේ කෑ ගහන සද්දයක් ඇහුනා. ඒ "පිහිය මුවාත් - කතුරු මුවාත්" කියන වදන. දැන් කාලේ මේ වදන් පෙළ ඇහෙන්නේ බොහොම අඩුවෙන් කියල ඔබ කව්රුත් පිලිගන්නවා නේද ? 

එහෙම වෙන්න හේතුව මොකක් වුනත්, නිදි මරගාතේ ලැප් එක ඉස්සරහට වෙලා හිටිය මගේ මොලය හරහා විදිලි කෙටුවාක් වගේ පණිවුඩයක් ආවා. "ඒ අපේ ගෙදර තියෙන එක පිහියකින් වත් මැරිච්චි මිනිහෙකුගේ නහය වත් කපන්න බෑ නේද ?" කියන එක. මම දෙපාරක් හිතන්නේ නැතිව එලියට දුවලා ඒ තරුණයාව අපේ නිවසට කැඳවා ගත්තා. ඉතාම විනීත ස්වරුපයක් පෙන්නුම් කරපු මේ පුද්ගයලා නිවසට අතුලු වත්දී ඔහුගේ පාවහන් දෙක ගලවා ආවා. මා පිහි ටික ගෙන්න ඇතුලට ගියේ මගේ නංගිගේ පුත්‍රයාට ඒ පැත්ත බලා ගන්න කියා.

මා පිහි ටික රැගෙන එන විට, ඉස්තෝප්පුවේ එක් කෙළවරකට වන්න තිබෙන ටැප් එක ළඟ මේකා කකුල් දෙක සහ පාවාහන් යුගල හෝදනවා. ඒක දැකලා මට පොඩි කලකිරීමක් ඇති නොවුනෙත් නෑ. ඒත් මා බලා සිටියා මේකා ඊළඟට කරන්නේ කුමක්ද කියා. නැවතත් සෙරෙප්පු දෙක අතට ගත් ඔහු යලිත් එය ඇතුළු වන දොරටුවෙන් පිටත තබන්න වග බලා ගත්තා. මොහොතකට ඇති වූ කලකිරීම නැවතත් යථා තත්වයට පත් වුනා. මම අරගෙන ආ පිහි ටික අතට දී

"මේ ටික මුවත් තියන්න කීයක් යනවද ?" 

කියා විමසා සිටියා. ඔහු වයස 30ක පමණ තරුණයෙක් වග නිගමනයකට එන්නට මට වැඩි වෙලා ගියේ නෑ. පිහි ටික දෙස රිලා බැල්මක් හෙලා අවසානයේ කට හඬ අවධි කළා

"මාත්තයා හොඳ පිහි ටිකනේ, හොඳට මුවාත් කොල්ලා දෙන්නං, රුපියල් තුන්සිය පනාක් දෙන්න"

"තුන්සිය පනහක් වැඩියි. තුන්සීයක් දෙන්නම්"

"පනාක් බලන්න එපා මාතියා"

"හරි හරි පටන් ගන්නකෝ"

අපේ ගෙදර අමුතුම මාදිලියේ ඉස්තෝප්පුවක් තියෙන්නේ. මේක අඩි 10 x 30 ප්‍රමාණයේ එකක්.(මගේ දියණිය මෙතැන් චායාරුප බොහෝවිට ගන්නවා. එහෙම එකක් තිබුනොත් දාන්නම්). එතනම වාඩි වූ ජංගම කම්මල්කරුවා(අවසානයේදී කල කථාවේදී අසා ගත් නම පොස්ටුව ගලා යාමේ පහසුව සඳහා මෙතැන් සිට භාවිතා කරන්නම්. ඔහුගේ නම රාමරාජ්)

ෆැන්ටා ක්‍රෙට් එකක් මත වක්‍රාකාර ගිනිගලක් සවි කල සරල උපකරණයක් ජීවිත සටනක් ගෙන යන්න දිරි දෙන උපාංගයක් ලෙස යොදා ගැනීම කෙතරම් අපූර්ව ජනකද? බොහෝ දෙනෙකුට තම ජීවිකාව කරගෙන යන්නට කෙතරම් උපාංග ප්‍රමාණයක් උවමනා කරනවාද ?මේසන් බාස් කෙනෙකුට, වඩු බාස් කෙනෙකුට. ඔහු ළඟ මේ අපුර්ව උපකරණය හැරෙන්නට අඬුවක් සහ මිටියක් ඇති බව පැහැදිලි වුණා. හිටි තැනම වාඩි වූ රාමරාජ් එක් පිහියක් අතට ගෙන පිහියමුවාත් යන්ත්‍රය කරකවන්න පටන් ගත්තා. එය කරක්වෙන රිද්මය සහ කුඩා ගිනි පුපුරු විහිදුවමින් ඇති කරනා චිරි චිරියත් දෙස ආසාවෙන් බලා සිටි මගේ මතකය කුඩා කල වෙත පිය මැන්නේ නිරායාසයෙන්. එහෙත් මොහොතකින් යන්ත්‍රය හෙමින් එහා මෙහා යන බව මට තේරුනා. වහා ඔහු නවත්වා ගරාජ් බිම වෙත ස්ථාන මාරුවක් කලේ. ඉස්තෝප්පු බිම ඉරි ඇඳුනොත් පිහි කෙතරම් හොදින් මුවහත් වුවත් වැඩක් නැති නිසා.

හිස නවාගෙන පාඩුවේ තම රාජකාරිය රාමරාජ් තම රාජකාරිය කරන දෙස අප දෙදනා බලා සිටයේ දැහැන්ගතව. කුඩා කල සිටම විවිධ රැකියා කරන අය නිරීක්ෂණය කිරීම මගේ විනෝදාංශයක්. ඒ මගින් ඒ එක් එක් රැකියාව පිලිබඳ යම් අවුබෝධයක් ගන්න මා පුරුදු වී සිටියා. පිහි හතර මුවහත් කරන්නට ඔහුට ගත වුනේ විනාඩි 20ක් පමණ කාලයක්. ඒ කියන්නේ එක් පිහියක් සඳහා ගත වන්නේ මිනිත්තු පහක් වගේ කාලයක්. ඔහු දෙස බලා සිටි මා හිතින් බ්ලොග් පොස්ටුවක් ලිව්වා.  විනාඩි විස්සකට පසු වතුර වීදුරුවක් ඉල්ලා පානය කල ඔහුට මා රුපියල් තුන්සීයක් දිගු කළා. 

"මාත්තයා පනාක්ම අඩු කළා නේ"

ඒ වචන පෙළ මගේ මහත්තයා කම යම් හෑල්ලුවකට ලක් වුවා නොවේදැයි යන සිතුවිල්ල මගේ හිතේ ඇති කලා. යම් කෙනෙකුගේ වෘත්තීය ගරුත්වය අප ආරක්ෂා කල යුතු නොවේද? මා තවත් රුපියල් විස්සක් ඔහු අත තැබුවා. පනහම දෙන්න සිත පහල වූවත්, භාණ්ඩයක් හෝ සේවාවක් ගැනීමේදී හැකි හැම විටම කේවල් කල යුතු නොවේද? ඒත් මේ අහිංසක පිහිය මුවාත් කරුගෙන් රුපියල් පනහක් ඉතිරි කරගෙන කළහැකි මහා ඉතිරිය කුමක්ද ? මේ සිතිවිලි අතර භ්‍රමණය වූ සිතිවිලි මාලාව පසෙක තබා මා ඔහු සමග කෙටි පිළිසඳරක යෙදුනා.

රාමරාජ් පදිංචි වී සිටින්නේ මොරටුවේ. මොරටුව යනු දෙමළ ජනතාවට ආවේනික ප්‍රදේශයක් නොවේ. එහෙත් පහළොස් දෙනෙකුගෙන් යුත් කණ්ඩායම මන්නාරමේ සිට මොරටුවට සංක්‍රමණය වී එහි ජීවත් වේ. රාමරාජ් කොළඹ එන්නේ දුම්රියෙනි. ඉන් පසු යම් මාවතක් තෝරා ගන්නා ඔහු මෙවැනි නිවෙස් කිහිපයකට සේවාව සපයයි. දවසකට රුපියල් 1500ක් පමණ උපයා ගත් පසු නැවතත් තම කැදැල්ල බලා පියාඹයි. එහි ඔහුගේ බිරිඳත් දියණිය සහ පුතාද වෙයි. ඔවුන්ගේ සියලු අවශ්‍යතා සපයන්නේ මේ රුපියල් 1500යි. මගේ විශ්වාසයේ හැටියට ඔහුට ඉතිරි කල හැකි මුදලක්ද වෙයි. ඔහු තම දරුවන් දෙදෙනාට අධ්‍යාපනය ලබා දෙයි. රාමරාජ් මුළු රටටම ආදර්ශයක් වන්නේ අන්න එතැනදීය.

"දැන් මාත්තයා ඉස්සර වගේ වැඩ නෑ. දැන් චීන බාල පී තියෙන ඉන්දා මිනිස්සුලා ඒවා අරගන්නවා රුපියල් ඇත්තා පායි පනායි දීලා. ඇබැයි මාත්තයා දවස් දායක් කපන්න බෑ" (අපේ පිහි අතරින් කලින් සඳහන් කල වර්ගයේ පිහිය අතට ගෙන පෙන්වයි). 

"ඇබැයි මේ වගේ ඔඳ පී ගොඩාක් කාලයක් කපාන්න පුළුවන්" (හොඳ පිහියක් අතට ගෙන පෙන්වයි).

ඔහු කියන කතාව ඇත්තය. චීනයෙන් එන අඩු මිල ද්‍රව්‍ය නිසා අපේ රටේ පොඩි මිනිහාට කණ-කොකා අඬන කෙතරම් ක්ෂේත්‍ර වේද? අප රට චීනය විසින් කරනු ලබන ක්‍රමානුකුල ආක්‍රමණයකට නතු වී ඇත්ද ? මෙය ගැඹුරුව අධ්‍යනය කල යුතු විෂයකි. මන්ද ? උපන්ගෙයි කම්මැලියන් වෙසෙන රටක් මෙවැනි අඩුමිල කම්කරුවන්(Low cost Labour) සපයන උල්පතකට කදිම ඉලක්කයකි. මා ලියූ පසුගිය ලිපියකින් (චීන ෆෝන් සහ ඇමරිකන් බග් (මැක්කා).....) පැහැදිලි කල වෙළඳ නියෝජිත රැකියා පවා අනවසරයෙන් කරගෙන යන ආකාරය දැක ගත හැක. 

නමුත් මා කතා කරන්නට යන්නේ චීන්නු ලංකාවේ කරන මංකොල්ලය ගැන නොවේ. රාමරාජ් වැනි ආදර්ශමත් තරුණයන් ගැනය. යුද්ධය පැවතී සමයේ රාමරාජ් කොළඹ හිටියානම් ඔහුට නිතරම හිරබාරයට පත් වීමට සිදු වනවා ඇත. රාමරාජ්ලාගේ ගමේ පිහියමුවාත් රැකියාවට වෙළඳපොලක්ද නැත. රාමරාජ්ලා ඉසුරුසොයා කොළඹ බලා ගමන් ගෙන ඇත. අපවැනි සේවාදායකයන් කලාතුරකින් හෝ ඔහුට ඇත. රාමරාජ්ලා බඩුමිල වැඩි යයි දෙස් දෙවොල් තබන්නේ නැත. ඔවුන් ලිප්ටන් වටරවුමට(රවුම ඉතා කුඩාය) හෝ කොටුව දුම්රිය පොළ ඉදිරිපිටට එකතු වී කෑ ගැහුවත් කාටවත් නොදැනෙනු ඇත. තිස් වසරක කුරිරු යුද්දයෙන් බැට කෑ රාම්රජ්ලාට තරම මේ නිදහස ආශීර්වාදයක් වූ වෙනත් කොටසක් නැත.

ජීවන වියදමෙන් බැට කන්නේ හෝ එය මහා බරක් ලෙස දැනෙන්නේ රාමරාජ්ලාටවත්, සුළු වෙළඳාමේ සිට මහා පරිමාන වෙළඳාම දක්වා ව්‍යාප්ත වී තිබෙන මොහොමඩ් අහමඩ්ලාට වත් නොව. රැකියා වල පිහිටෙන් ජීවිකාව ගැට ගහ ගන්නා සිංහල මධ්‍යම සහ සුළු ධනේශ්වර පන්තිය නියෝජනය කරන අපට බව ඉතා ලජ්ජාවෙන් වුවද කිව යුතුය. රාමරාජ්ලාගේ රැකියාවේ මිල තීරණය කිරීමට ඔවුන්ට ඇති නිදහස විශ්‍රාමය හිමි රජයේ සේවකයන් වන අපට තිබේද ? අපට පඩි වැඩි කර ගන්නට සැබෑ සටනකට බැසිය යුතුය. රාමරාජ්ලාගේ ජීවිතය සරලය. අප නියෝජනය කරන පන්තියේ වැඩි හරිය සිංහල ජන කොට්ටාශය බව පැවසිය යුතුය. රැකියා කරන මොහොමඩ්ලා සයිඩ් බිස්නස් එකක් කර කීයක් හරි හොයා ගනී. රැකියා නියුතු දෙමළ ජනයා අර පිරිමැස්ම සහ අල්පේච්ච දිවි පෙවෙතෙන් යම් මුදලක් ඉතිරි කර ගනී. රැකියා කරන අපේ කණ්ඩායමට ජීවන බර ඉහලින් දැනෙන්නේ ඇයි ? හැම බරම රජයට හෝ සේවාදායකයාට පටවා වැඩි පඩි ඉල්ලා කෑ ගසනෝ අපි වෙමු. 

ඒ අතින් රාමරාජ් ඇතුළු රට පුරා විසිරී සිටින දෙමළ ජනයා අපට මහත් ආදර්ශයකි. රටේ නිෂ්පාදන ක්‍රියාවලියේ පිට කොන්ද ඔවුන් යයි පැවසීම අතිශෝක්තියක් නොවේ. මා ලංකාව තුල සෑම අස්සක් මුල්ලක් නෑර ඇවිද ලැබූ අත්දැකීම මෙයට සාක්ෂි සපයයි. මුස්‌ලිම ජන කොට්ටාශය වෙනත් සෙල්ලම් දමා මුදල් උපයයි. ඔවුන් රටේ ශ්‍රම බලකායට දායක වන්නේ ඉතා අල්පාවය. ඒ නැගෙනහිර වී ගොවිතැන මගිනි. වෙනත් දෙයක් මගේ සිතට නොඑයි. එසේ තිබෙනවා නම් සඳහන් කරන්න. අඩු ආදායම් ලාභී සිංහල ජනයාද කාටවත් මැසිවිලි නොනගයි යන්න මගේ විශ්වාසයයි. රැකියාවැති අපට සියල්ල මහා බර වුයේ මන්ද ?

ප.ලි. 

රාමරාජ්ගේ සේවය ඔබටද අවශ්‍ය වේ යයි මට සිතේ. ඔහුගේ දුරකථන අංකය මගේ ජංගම දුරකථනයෙහි සටහන් කර ගත්තේ ඒ වෙනුවෙනි. අමතන්න රාමරාජ් - 0770358672(කරුණාකර ඇන්දීමට භාවිතා නොකරන්න).