සිංහල බ්ලොග් අවකාශයේ ස්වර්ණමය යුගය අවසන්ද ?

මා සිංහල බ්ලොග් අවකාශයේ තවමත් ළමා විය පසු කරන්නෙක්මි. එහෙත් මට වයසින් බාල වුවද අවුරුදු හතරකට පහකට පෙර සිට බ්ලොග් ලියන්නන් ස්වල්ප වශයෙන් හෝ තවමත් දැක ගත හැක. මා බ්ලොග් ලෝකයට අහම්බෙන් කඩා වැටුනෙක් බව මා පුන-පුනා කීවෙමි. අවුරුද්දකුත් මාස එකහමාරකට ආසන්න මගේ බ්ලොග් ඉතිහාසයද මට පවසන්නේ සිංහල බ්ලොග් ලෝකය දවසින් දවස පරිහානිය කරා ගමන් කරන බවයි. විවිධ අය විවිධ බලාපොරොත්තු වලින් තමන්ගේ බ්ලොග් අඩවියට ලිපි එකතු කරමින් සිටියි. මෙය දැනට ලෝකයේ තිබෙන නිදහසම මාධ්‍යය වන නිසා සාරවත් දේ මෙන්ම අසාරවත් දේද මෙතුලින් විකාශණය වීම වැළක්විය නොහැක. දළදා මාලිගාවට හෝ ජය ශ්‍රී මහ බෝධිය වඳින්නට ධර්මය නිරතුරු ඇසුරු කරන සුපින්වතුන් මෙන්ම සොරුන්, මංකොල්ලකරුවන් හා දාමරිකයන්ද පැමිණේ. ඉතිං අන්තර්ජාලය සුදනන් සෙවීම හරියට නයි මල්ලක ආඳා සොයනවා වගේ වැඩකි. 

සාමාන්‍යයෙන් කෙනෙකුගේ නියම ස්වභාවය ඔහු කියන කරන, දෙයින් හෝ ලියන ලිපියකින් තෝරා ගත නොහැක. මන්ද මිනිසා පැහැදිලිවම අයිස් බර්ග් එකකට සමාන බැවිනි. පාවෙන අයිස් කුට්ටියකින දිය මතුපිටින් දිස් වන්නේ 1/8 කි. ඉතිරි 7/8 ම ඇත්තේ ජලයෙන් යටය. මා පහුගිය අප්‍රේල් මාසයේ පැවති සයිබරයේ සිහින බක් මහා උළෙලට සහභාගී වූවෙමි. එහිදී පැරණි බ්ලොග් කරුවන් බොහොමයක් මෙන්ම මා වැනි නවකය සුලුතරයක්ද අඳුනා ගන්නට ලැබිණි. ගම්පහ ගෙට්ටුව ඒ හා සැසඳුව හොත් එයට සහභාගී වූවන්ගෙන් බහුතරය නවකයන්ය. එහි වරදක් හෝ හොඳක් මා දකින්නේ නැත. ඕනෑම සමාජයක  රිලේ තරගයක් ආකාරයට බැටන් එක අතින් අතකට මාරු විය යුතුයි. පැරැන්නන් බලා සිටියදී ඒ තැන නවකයන් ගත යුතුය. එහි වරදක් නැත. නමුත් මෑතක සිට බ්ලොග් අවකාශයේ පැරැන්නන්ගේ සහභාගීත්වයද හීන වීගෙන යන සෙයක් අප දකිමු. මෙය 100% ම නොවේ. ඉඳහිට ලිපියකින් මතකය අලුත් කරන්නන් නැත්තේම නොවේ. 

මා බ්ලොග් ලියන්න පටන් ගන්නා විට සිංහල බ්ලොග් කියවනය තුල බ්ලොග් කරුවන් 1000 කට මදක් වැඩි ප්‍රමාණයක් ක්‍රියාකාරී බ්ලොග් කරුවන් සිටි බව මට හොඳින්ම මතකය. නමුත් අද එය 587 දක්වා පහල බැස ඇත. කලක් ඉතාම ජනප්‍රිය බ්ලොග් කරුවකු වූ සඳරුවන් පවා අද බ්ලොග් පොස්ට් එකක් දමන්නේ නැත. නමුත් දිගටම තම රාජකාරිය කරගෙන යන කතන්දර කාරයා, මාරයා, පොඩි කුමාරිහාමි වැනි අය  තවමත් තම ගමන නොවෙනස්ව පවත්වාගෙන යයි. මෑතකදී රෙප් මහත්තයා ලියන අරුණ මෙහි ඉතිහාසය පිලිබඳ සවිස්තර පොස්ට් එකක් මහත් පරිශ්‍රමයකින් ලියා තිබෙනු දුටිමි. එය කියවූ විට මෙහි ගමන් මග ගැන දල අවුබෝධයක් ලබා ගත හැක. 

මේ ලිපිය ලියන මොහොතේදී පවා මගේ හිතට වද දෙන සිතුවිල්ල නම්, මෙවැන්නක් ලිවීමට මාහට සුදුසුකම් තිබේද ? යන්නයි. මන්ද එක් අතකින් මෙවැනි ලිපියකට සැමගෙන් ලැබෙන අදහස් ඉතා වැදගත්යක්, අනෙක් අතින් මා වැනි මුළු ඉතිහාසය නොදත් අයෙක් ලියද්දී බොහෝ වැදගත් කරුණු අතපහු වීම, හෝ හිඟ වීම නොවැලක්විය හැකි කරුණක් වීමය. මෙය ලිවීමේ අරමුණ මෑතකදී බ්ලොග් ලෝකයට එකතු වී මෙය සරසන මගේ සමකාලීන සහ මෑතකාලීන මිතුරු කැල අදෛර්යය  කිරීම නොව, යන ගමන හරියට දැනගෙන යාම අප කාටත් නුවනට හුරු බැවිණි. මගේ මේ උත්සාහයද ඒ ස්වර්ණමය අතීතය සහ වර්ථමානය නොබිඳෙන හුයකින් ගැට ගැසීමයි. පොස්ට් එකක් නොලියා ඉන්න ඔබට මෙන්ම මටද සාධාරණ හේතු 1001 තිබෙන්නට පුළුවන. එහෙත් මෙවැනි පොස්ට් එකකට කමෙන්ට් එකක් එක් කර ඔබ සිටිනවා හෝ ඔබ තවමත් කියවනවා යන්න තහවුරු කල හැක. 

අම්පාර පාසල් සත්කාරයට යන ගමනේදී නම මතක නැති එක පැරන්නෙකු පවසා තිබුණේ ඕනෑම බ්ලොග් ලියන්නෙකු අවරුදු තුනකට වඩා ලියන්නේ නැති බවයි. එය 100%ක්ම සත්‍යදැයි මා නොදනිමි. නමුත් අද අපි දකින යම් ක්‍රියාකලාපයන් තුල එම කියමනට අවශ්‍ය සාක්කි සැඟවී ඇත. මේ නැගෙන චෝදනාවට පිළිතුරු දිය හැක්කේ අද දවසේ ලියන්නන් වී තිබෙන අපටමය. "අප එසේ නොවේ, අපද ඔබ ගෙනගියාට වඩා හොඳින් මේ දේ කරනවා" යන අභියෝගය බාර ගැනීමට අද අකුරු කරන අපට හැක. 

මීට සතියකට දෙකකට පෙර සිට කන්දක් විලි ලා වැදූ මී පැටියෙක්ගේ අසාර්ථක උත්සාහය අප දුටුවෙමු. මේ ගැන අදහස් දක්වූ බොහෝ දෙනාගේ අදහස වුයේ මේවා තඹ දොයිතුවකට වත් මායිම් නොකළ යුතු බවය. මාද ඒ අදහස දැරුවෙමි. එයින් ප්‍රහාරයට ලක් වූ ඇතාගේ ඇඟට මේ මී පැටියා පැන කරන දැඟලීම දැනෙන පාටක් නැත. නමුත් මීයා පාරම් බාන්නේ තමා කරගෙන ගිය වැඩේ ඇතාට හොඳටම දැනුනා යන්නයි. එහෙත් සැබෑව නම් කිතුල යට සිට කිතුල් බඩ කමින් සිටි ඇතාගේ පිටට කිතුල් මලක් වැටීමය. එය පිටට වැටුන පාරට ඇතා යම් කෙඳිරියක් නිකුත් කල විට මී පැටියා සිතා ගත්තේ තමාගේ ප්‍රහාරය ඇතාට දනී ඇති බවය. මී පැටියාගේ ගුලටම අත දමා එලියට ඇද දැමීමට හැකි වුවද, අප මී පැටියාට ඔහේ වසන්නට ඉඩ හරිමු. මන්ද ඌත් මේ ලෝකය තුල ක්‍රියාත්මක වන ආහාර දාමයේ කොටසක් වන බැවිනි. 

පින්තුරය ගත්තේ : http://www.focuskenya.org

බ්ලොග් කරුවන් ලිපි ලියන්නේ විවිධ අදහස් හිත දරාගෙනය, විවිධ බලාපොරොත්තු ඇතිවය. මටද එවැනි බලාපොරොත්තු ඇත. හැමටම ඕනෑම දෙයක් ලිවීමේ නිදහසද ඇත. සමහරු කාන්සිය නිවා ගන්නද, සමහරු පොරවල් වන්නටද, තවෙකෙක් තමන්ගේ හැකියාවන් එලි දක්වන්නද, තවත් අයෙකු "අපේ චූන් අපට චූන්" ප්‍රතිපදාවද අනුගමනය කරමින් ලියති. දැනුම බෙදන අයද, දැනුම හොරා කන අයද මේ අතර වෙති. පිටරට සිට අප ලියන දෙයක් කියවා අපට මුව නොසෑහෙන්න ස්තුති කරන හිතවතුන්ද, කෙනෙක් දියුණු වී ඉහලට යනවා බලා සිටින්නට බැරි අයද හිඟ නොවේ. තනිකරම කුණුහර්පද, ඩබල් මීනින්ද, අහිංසක විහිළු, වටිනා කවි පංති, වටිනා අදහස් ඉදිරිපත් කරන්නන්ද විරල නොවේ. මේ අතරතුර තමන්ගේ පහත් ආශාවන් ඉටු කර ගන්නන්ද එසේත් නැතිනම් සමස්ථ මානව සමාජය දෙස කුහකත්වයෙන් බලන හීනමානයෙන් දවසම ගෙවන්නන්ද ඇත. වඩාත් වේදනාකාරී දෙයනම් බැටළු හම් පොරවාගෙන සිටින වෘක්කයන්ද මේ අතර සිටීමය.  සමහරු අනුන්ගේ ගිණුම් වලට බැර වන්නට ඇති පදම්අකුරු ගොණු කරමින් සිටිති. 

සිංහල බ්ලොග් අවකාශයේ ස්වර්ණමය යුගය අවසන් වීද යන්න මා හට ඒ හැටි නිනව්වක් නැත. එහෙත් ඒ පිලිබඳ දන ගැනීමට මා හට මෙන්ම ඔබටද ආශාවක් ඇතැයි යන්න මගේ විශ්වාසයයි. මා ඒ වෙනුවෙන් පුංචි අදහස් විමසීමක් මාගේ බ්ලොග් පොස්ටුවට වම් පැත්තෙන් විජට්ටුවක් ලෙස එක් කර ඇත. එහි නිවැරදි තාවය ඔබ සපයන චන්දය මත තීරණය වනු ඇත. මෙය කියවීම මෙන ඒ ගැන ඔබ දන්නා තරමින් නිසි පිළිතුරු ලබා දෙන ලෙස ඉල්ලා සිටිමි. එය මෙය කියවන අප සියලු දෙනාට වැදගත් තොරතුරු වේ. එවිට අපටද පැරණි බ්ලොග් පීරා රත්ත්‍රන් සොයා ගත හැක. එවැනි වටිනා බ්ලොග් වලට ලින්ක් සපයන්න්ද නොමසුරු වන මෙන් මා ඔබෙන් ඉල්ලා සිටිමි. එය බ්ලොග් කියවන සියළු දෙනා වෙනුවෙනි. 

කෙනෙකුගේ මුළු ජීවිතයම බ්ලොග් ලිවීම හෝ කියවීම නොවේ. අපට අපේ පවුල් වල මෙන්ම රාජකාරී වශයෙන් බොහෝ යුතුකම් සහ වගකීම් ඇත. මේ සියල්ල කරන්නේ ඒවා කරමින් යන අතරතුරය. බුදුදහමට අනුව තමන් විසින් ජීවිතයේදී එකතු කර ගන්න පිං සහ කුසල කර්මයන් මෙන්ම පව් සහ අකුසල කර්මයන් වල ශේෂය මීළඟ ආත්මය කරා ගෙන යනවා ඇත. මිනිස් ජීවිතයක් ලැබෙන්නේ කණ කැස්බා නෙත විය සිදුරින් සඳ බලනවා වැනි දුර්ලභ අවස්ථාවක්  බව බෞද්ද ඉතිහාසය සාක්ෂි දරයි. ඉතිං මේ ලැබූ දුර්ලභ මිනිස් බවයේදී ඔබ එකතු කර ගන්නේ මොනවාදැයි ඔබම තීරණය කරන්න.