2011 ක්‍රිකට් ලෝක කුසලාන අවසාන තරගය නැරඹීමට ඉන්දියාවේ ගියෙමි (මුම්බායි ගුවන් තොටේදී හමු වූ යක්ෂයා) - X(අවසන්) කොටස

මා ගලවා ගත් ප්‍රියන්ත නමැති මේ පුද්ගලයට කෙසේ නම් ප්‍රති උපකාර කරම්ද? මට තිබූ ගැටලුව එයයි. එම මුදල ලක්බිමට ගොඩ බට වහාම ගෙවා දැමිය හැකිය. එහෙත් එය හුදෙක් ගනුදෙනුවකින් අවසාන කල හැකි දෙයක් නොවේ. මා ඊට වඩා දෙයක් කල යුතුය. යකාගේ කම්මල මෙන් වූ මගේ හිතට මේ වෙලාවේ කිසිවක් ගලා එන්නේ නැත. මා දෙවියන් විශ්වාස කරන්නේ හෝ අදහන්නේ නැති මුත් ඉෂ්ඨ දේවතාවන් යයි කොටසක් සිටින බව පිළිගන්නේ බෞද්ධයකු නිසාය. මේ මොහොතේ මට උපකාර කිරීමට ප්‍රියන්ත මහතා පොළඹවන්නට ඇත්තේ ඔවුන්ය. දියණිය, ලෝක කුසලානය, ප්‍රියන්ත ආදී සිතුවිලි රාශියක් මගේ හිත වටේ කැරකෙන්නට විය.

මේ වනවිට ප්‍රියන්ත ගුවන් මගීන් ඇතුල්වන කවුන්ටර පසුකර ගොස් හමාරය. මා ඔවුනට වඩා මිනිත්තු දහයක් පිටුපසිනි. මේ අකරතැබ්බයට මුහුණ දුන් අනෙක් අයද මා සමගය. මාද හනි-හනික මගීන් ඇතුළුවන කවුටරය දෙසට මගේ ට්‍රොලිය පදවාගෙන ඇදිණි. එහි සිටින රේගු නිලධාරියා එම බෑග් විවෘත කරන ලෙස දන්වා පරීක්ෂා කර කර නැගී සිට 

"සර් යූ හෑව් ටූ ලිකර් බෝටල්ස් හියර්. නො ලිකර් ඉන් හෑන්ඩ් ලැගේජ්"

මගේ කන් දෙක රත් විණි. එක් වරම මගේ මතකයට ආවේ අතේ ගෙන යන බෑග් වල කිසිදු දියර වර්ගයක් ගෙන යා නොහැකි බව මා හොඳින්ම දන්නා නිසාය. මට කල හැකි කිසිවක් නොවිණි. හිරේ විලංගුවේ නොවැටී බේරුනොත් ඇති යන්න එක වරම මගේ හිතට ආ සිතුවිල්ල වුවද, ඉන්දියාවේ දූෂිත නිලධාරීන්ගේ තෝතැන්ක්ක බවද එක වරම සිතට ගලා ආවේය. මා ඉන්දියාවට ඇතුලත් වුවේද එවැනි සන්තෝසමක් ගෙවමිනි. ඒ මේ විස්කි බෝතල් සඳහාය. දැන් නම් මේවාගෙන් ලාභයක් තබා, වියදම් කල මුදල වත් ලබා ගැනීමට නොහැකි තත්වයකි.

"සෝ වට් කැන් අයි ඩු. කැන් අයි සෙල් දීස්"

"ආර් යූ සෙලින් දිස්. හව මච්"

"තවුසන්ඩ් රුපීස් ඊච්"

"ඕකේ. වේට් හියර්"

ක්ෂණිකව එම ස්ථානය වසා දමා ඔහු පිටත් විය. ඔහු ආපසු පැමිණියේ කුඩා ගමන් මල්ලක්ද සහිතවය. එය පසෙකින් තබා

"පුට් ඉට් ටු ද බෑග්"

මම බෑග් දෙක හැර පෙට්ටි සහිත බ්ලැක් ලේබල් විස්කි බෝතල් දෙක එම බෑගයට දමා සිට ගතිමි. ඔහු මහත්මා ගාන්ධි තුමාගේ ලොඹු රූපය සහිත දාහේ කොලයක් මා වෙත දිගු කරයි.

"අයි සෙඩ් තව්සන්ඩ් ෆොර් වන්. නීඩ් ටූ තව්සන්ඩ්"

"නෝ. නෝ. දෙන් කාන්ට් හෙල්ප්"

මට කල හැකි කිසිවක් නොවිණි. මොහොතක් හිඳ, "ඕකේ" යනුවෙන් පවසා එම රුපියල් දාහ ගෙන මගේ බෑග් දෙක අතට ගෙන, ඔහුට ස්තුති කර ස්කෑන් පරීක්ෂණයට බෑග් දෙක සහ බෝනික්කාගේ සිලි බහලුම තැබීමි. කිසිදු හින්සාවකින් තොරව එම කඩයිම පසු කර මගීන් ගුවන් යානයට ඇතුලත් කරන තෙක් විවේක ගන්නා ස්ථානයට ගොස් වටපිට බැලීමි. එතන මාගේ ඉෂ්ඨ දේවතාව නොහොත් ප්‍රියන්ත මහතා සිනා මුසු මුහුණින් මා දෙස බලා සිටී.

මා ඔහු වෙත ඇදුනේ දෙමව්පියන් වෙත දිව යන කුඩා දරුවකි ලෙසිනි. මේ මොහොතේ මට වටිනාම පුද්ගලයා ඔහුය. අප දෙදෙනා කථාවට වැටිණි. ඔහු බවර්ස් සමාගමට අනුබද්දව සේවය කරන වෙනත් සමාගමක අලෙවි විධායකයෙකි. ඔවුන් විවිධ බෙහෙත් වර්ග ලංකාවට ගෙන එයි. මේ එන්නේ එවැනි බෙහෙත් ගෙන්වන සමාගම සම්මන්ත්‍රණයකට ගොස් බවද, තමාටද කුඩා දරුවෙක් සිටින බවද, ඔහු මසකට වරක් වත් මුම්බායට එන බවද පැවසීය. ඉන් අනතුරුව අප දෙදෙනා එම කොටසේ ඇති සාප්පු සංකීර්ණයට පිවිසියේ නිවෙස් වලට ගෙන යා හැකි දෙයක් ඇත්දැයි බැලීමටය.

එහෙත් මගේ අදහස වුයේ ලංකාවේ ඩියුටි ෆ්‍රී එකේන් ගන්නා දෙයක් ගැනීමටය. මේ මොහොතේ තද කළු කෙසඟ පුද්ගයෙක් අප දෙදෙනා අසලට පැමිණ

"උඹලා, දෙන්නා ලංකාවේ නේද ? මම ටෝනි යනුවෙන් පවසා අත දිගු කළේය"

මා සහ ප්‍රියන්ත ඔහුට අප හඳුන්වා දුන්නෙමු. 

"මචං මම එන්නේ දකුණු අප්‍රිකාවේ ඉඳලා. එහේ රටවල් ගානක වැඩ කරා. මගේ ට්‍රිප් එක දවස් තුනයි. ඉතියෝපියන් එයා ලයින් එකේ එන්නේ. කෑම බීම ඕනෑතරම් දෙනවා. මෙහෙ රෙස්ටුරන්ට් එකෙන් කන්න පුළුවන් ඇති තරම්. යමු ෂොට් එකක් දා ගන්න. මට නිකං හම්බ වෙන එකනේ"

ආගන්තුකයකු එක වරම කරන සංග්‍රහයක් ලබා ගැනීමට ත‍රම් අඥානයන් සේ ක්‍රියා කල හැකිද ? අනෙක වෙනත් රටක ගුවන් තොටක. මෙය කෙසේ වත් කල නොහැක. මා ප්‍රියන්ත ගේ මුහුණ බැලුවෙමි. ඔහු පිළිතුරු දෙන්න ඉදිරිපත් විය

"අපිට තව බඩු වගයක් ගන්න තියෙනවා. අපි ගිහින් ඒ පැත්තට එන්නම්"

"හරි මම මේ කියන්න හිටියේ. ලංකාවේ ඩියුටි ෆ්‍රී එකේ චොක්ලට් ගණන්. මෙහෙන් ගනින් මචං. එහෙනං මං ඒ පැත්තේ බලා ඉන්නවා"

අප ඔහුගෙන් ගැලවුනෙමු. මේ එන්නේ මොනවාගේ කරදරයක්දයි අපට නොවැටහේ. ඔහුගේ ඉතියෝපියන් ගුවන් සමාගම ලංකාවට එන කොටස ඔහුට ශ්‍රී ලන්කන් සමාගමෙන් යන්නට සලස්වා ඇත. අප දෙදෙනා වෙළඳ සැලක් තුලට පිවිසුනෙමු. මා දියණියට අවශ්‍ය චොක්ලට් මිලදී ගතිමි. එවිට මා අත රුපියල් තුන්සිය පනහක් පමණ ඉතිරි විය. මා ප්‍රියන්ත අසලට ගොස් ඔහුගේ මුදල් ආපසු ලබා දුන්නේ මුව නොසැහෙන ස්තුතියක්ද සමගය. ලංකාවට ගිය පසු ඔහු මුණ ගැසී මීට වඩා දෙයක් කල යුතුය යන අදහස මගේ හිතේ තදින් කිඳා බැස තිබුණි.

මට මුදල් ලැබුණු ආකාරය ඔහුට ගැටලුවකි. මා ඒ කතාවද ඔහුට විස්තර කලෙමි. මා ප්‍රියන්තගේ බිස්නස් කාඩ් පත දෙස නැවතත් බැලුවේ ඔහුට හොරෙනි, ඔහු එම්.බී.ඒ. දක්වා අධ්‍යාපනය ලත් සැබෑ මහත්මයෙකි. අප දෙදෙනා නැවතත් ගුවන්තොට මගී පර්යන්තයේ පුටු දෙකකට බර දී වැඩි කථාවක් නැතිව උන්නෙමු. එවිට අප වෙත නැවතත් කඩා පාත් වූ ටෝනි මා අසලින් සිටගෙන කන්න-බොන්න යාමට ආරාධනය කළේය. 

"අපි දෙන්නා ඩියුටි ෆ්‍රී එකෙන් ෂෝර්ට් ඊට් වගයක් කෑවා" පිළිතුරු ප්‍රියන්තගෙනි. මට ටෝනි ගැන කනගාටුවක්ද ඇති විය. එහෙත් මෙවැනි තැනකදී "අනුකම්පාව-භූමිකම්පාව" විය හැකිය. අප දෙදෙනා නැගිට්ටේ නැත. බොහෝ සෙයින් ඇවිටිලි කල ටෝනි. 

"ඉඳපන් මම උඹලා දෙන්නට බොන්න මොනවා හරි ගෙනත් දෙන්නම්" යයි බමන මතින් පවසා, වැනි වැනී නැවතත් අවන්හල තුලට රිංගන ලද අතර ප්‍රියන්ත මා දෙස හැරී

"මචං ඒ යකා එක්ක වැඩිය කතාවට යන්න එපා. ඇණයක් වගේ. ෆ්ලයිට් එකේ නිදා ගන්න හම්බ වෙන එකක් නෑ" යයි පවසා කට ගන්නට පෙර ටෝනි අප ඉදිරියේය. දුඹුරු පැහැති හරහට ඉරි ඇති ටී ෂර්ට් එක සහ බාගෙට වවා ගත තැනින් තැන ඉදුණු රැවුල සහ රැලි ගැසුණු මුහුණ සිහි ගන්වන්නේ ඉතියෝපියන් කාරයෙකි.

"මචං මෙන්න මම උඹලා දෙන්නට කොකා-කොලා කෑන් දෙකක් අරන් ආවා. කෝ උඹලා දෙන්නා එන්නේ නෑනේ" යයි පවසමින් එය අප වෙත පෑ විට. නොරටකදී හමු වන සිංහලයා යන සිතිවිල්ල මගේ හිතට ආ නිසා මා එය ප්‍රතික්ෂේප නොකොට භාර ගත් අතර ප්‍රියන්තද මුවින් නොබැන එය ගෙන ඔහුගේ බෑග් එකක රුවා ගත්තේය.  අප දෙදෙනා අතර වූ අසුනේ හිඳ ගත් ටෝනි කථාව පටන් ගති.

"මචං මම මුලු අප්‍රිකාවේම කරක් ගහලා තියෙනවා. මම වැඩ කරන්නේ දකුණු අප්‍රිකාවේ ඉලෙක්ට්‍රික් කම්පනියක. මම ඉන්ජිනියර් කෙනෙක්. (ඔහුගේ හැඳුනු පතද ඩයරියක් අස්සෙන් ඇද පෙන්වා). අපි දැන් කරන්නේ කැලෑවල් මැද්දෙන් හයි ටෙන්ෂන් ලයින් දාන එක. වාහන දීලා තියෙන්නේ. යන යන තැන ෆුල් සැප. උඹලට කියන්න මට අප්‍රිකාවේ ළමයිත් ඉන්නවා. (නැවතත් ඩයරිය අදිමින් ෆොටෝ එකක් පෙන්වමින්) මචං මේ ඉන්න මගේ අප්‍රිකාවේ ගෑණි. මේකිට මගෙන් ළමයෙක් හදා ගන්නම ඕනේ වුණා. උන් හරි ආසයි දිග කොන්ඩේ තියෙන ළමයි හදා ගන්න. එහෙ ඉන්න කෙල්ලෝ ඕන එකෙක්ට ළමයි. අපේ එවුන්ට වගේ නෙවෙයි කිසි ගාණක් නෑ. තාත්තා කවුද දන්නේ නෑ සමහරු. කෙල්ලෝ ළමයා පිටේ ගැට ගහගෙන කැම්පස් යනවා. ඕන තැනක බඩු ඉන්නවා. ඩොලර් පහයි ගාන. මිනිහා ගෑනිව දෙන තැනුත් තියෙනවා. උන්ට ඕනේ සල්ලි. කොන්ඩම් නැතුව නම් ඩොලර් තුනයි. (ප්‍රියන්ත අහක බලා ගනී). හැබැයි එහේ ගෑනු දහයක් ගත්තොත් නමයකට ඒඩ්ස්. වෙලාවක වරෙන්කෝ සොමියක් දාල යන්න. මම ඉන්නයි කන්නයි දෙන්නම්"

පින්තූරය ගත්තේ : http://www.unmultimedia.org

මම සිනාසී ඔහුට ඇහුම්කන් දීගෙන සිටියෙමි. එහෙත් ප්‍රියන්ත මේ කිසිවක් නොඇසෙනා ගානට අහක බලා සිටී. නැවතත් නැගී සිටි ටෝනි

"මම යනවා තව ෂොට් එකක් දා ගන්න. නිකං දෙන එකනේ. ඒක නෙවෙයි මල්ලියා උඹ බැංකවේ නේද වැඩ කරනවා කිව්වේ. මට උඹව සෑහෙන උවමනා වෙනවා. අපේ ගෑනිගේ මොකක්ද කෙස් එකක් තියෙනවා මහජන බැංකවේ. උඹ මට උදව් කරනවා නේද? මට දියං උඹේ නම්බර් එක.(ප්‍රියන්ත නොදෙන දෙස මුහුණෙන් පෙන්වයි - මටද ගණදෙවි නුවණක් පහල විය"

මා කටපාඩමේ නම්බර් එකක් කියාගෙන ගියෙමි. ඒ මගේ පැරණි විසන්ධි කල දුරකථන අංකයයි. නැවතත් ටෝනි ගිය පසු ප්‍රියන්ත කථා කරන්නට විය

"උඹට එපා කියත්දී ඇයි නොම්බරේ දුන්නේ. දැන් ඉතිං උඹට ඉන්න හම්බ වෙන එකක් නෑ. ඒකා කොම්පන්ඥවීදියේ නේද ? උඹට නිකමටවත් හිතුනේ නැද්ද මේ වගේ එකෙකුට නම්බර් එක දෙන එක කරදරය් කියලා. මේ යකා උඹට කෝල් කරලා ඊට පස්සේ මොනවා හරි ලෙඩක් දා ගත්තොත් උඹවත් එක්කම අරගෙන යයි"

"නෑ මචං මම ඌට දුන්නේ ඩිස්කනෙක්ට් කරපු පරණ නම්බර් එකක්" ප්‍රියන්ත මගේ උරහිසට තට්ටුවක් දැම්මේ මා කල දේ අගයමිනි.

නැවතත් මට ටෝනි හමු වුයේ ගුවනේදීය. ඒ ගුවන් සේවිකාවන්ගෙන් අමතර විස්කි ඉල්ලා නොදෙන තැන ඔවුන් හමු වන්නට පිටුපසට යන ගමනය. ඔහු දුටු විට ප්‍රියන්ත අහක බලා ගන්නේ නිතැතිනි. එහෙත් මා ඔහු කියන දෙයක් සිනාසී අසා සිටියෙමි. මටද පිටුපසට යන්නට ආරාධනා කලද මා නිදිමත බවක් දෑතින් පෙන්වා මග හැරිමි. ප්‍රියන්තගේ බෑගයේ තිබූ කොකා කොලා කෑන් එකද මා වෙත දිගු කල ඔහු පවසා සිටියේ 

"මං කොකා කෝලා බොන්නේ නෑ" යන්නය. මා එයද මගේ බෑග් එකේ රුවා ගතිමි. තවත් සුළු මොහොතකින් ලංකාවේ නොවේද යන සිතුවිල්ලත් සමග දෑස පියා ගතිමි.