කෙටිම කෙටි ලොල් කතා අංක 30 - පාන් ගෙඩිය ......

මගේ කාර්යාලීය මිතුරෙක් ඉන්නවා ටිකක් අමතක වෙන ලෙඩේ තියෙන. ටිකක් නම් ඉතිං අපි කොයි කාටත් අමතක වෙනවානේ. ඒත් මේ කියන මගේ මිත්‍රයට ගොඩක් අමතක වෙනවා. මුලින්ම මිනිහට අමතක වෙච්ච එකක් දෙකක් මතක් කරන්නම්කෝ. ඒ දවස් වල අපේ නුගේගොඩ තිබ්බ ඔෆිස් එක පෝය දවසට නම් අනිවාර්යෙන්ම වහලා. එහෙම දවස් වලත් වැඩට ඇවිත් නමය, නමයහමාර විතර වෙනකම් බලන් ඉන්නකොට මතක් වෙනවා අද පෝය නේද කියලා. මද සිනහවක් මුණේ ඇඳන් ගෙදර යනවා. මිනිහගේ හොඳම ගතියක් තමයි මුහුණ දීපු අකරතැබ්බ අපිත් එක්ක කියලා මහා හයියෙන් හිනා වෙන එක. මේක කෙනෙකුට කලාතුරකින් පිහිටන හොඳ ලක්ෂණයක්.

පින්තුරය ගත්තේ : http://jdsrilanka.blogspot.com

තවත් දවසක් අනුරාධපුර රාජකාරි ගිහින්  ඉන්න දවසක මගේ මිත්‍ර ආනන්දත් අපේ කතානයාත් තව කිහිප දෙනෙකුත් උදේ නැගිටලා තේ එහෙම බීලා වැඩට යන්න සුදානම් වෙනවා. ආනන්ද හැම තැනම හොයනවා දත් බුරුසුව හම්බ වුනේම නෑ. අන්තිමට කඩේට යන්න හිතාගෙන කට්ටිය එකතු වෙලා දත් මදින තැනට ගියා කියන්න. මෙන්න අර අපේ කතා නායකයා සුදු පාට බුරුසුවකින් දත් මදිනවා. හරියට ආනන්දගේ එක වගේමයි.

ආනන්ද : සුරාජ් ඔය දත් බුරුසුව උඹේද ?

සුරාජ් : ඔව් මගේ, ඇයි ?

ආනන්ද : හොඳටම ෂුවර්ද ?

සුරාජ් : ආ උඹේද ? ආ ගනින්.

කියලා මැද - මැද හිටපු බ්‍රෂ් එක එහෙමම දීලා.

අන්තිමට මේක කරන්නම බැරි තැන මේ ගිය යාළුවො කට්ටිය ඒ කාලේ අමතක වෙන ලෙඩේට නැගලම යන බේතක් වෙච්ච memory+ ගන්න කියලා සුරාව එක්කන් ගියා ටවුන් එකට. අන්තිමට බර ගානක් දීලා පෙට්ටියක්ම අරන් ආවා. රෑ ඔන්න හැමෝම ඉස්සරහ එක කරලක් ගිල දැම්මා "මෙමරි ප්ලාස්" කියලා. උදේ ඔෆිස් ගිහින් ඉන්න කොට ආනන්ද අහලා මචන් මෙමරි ප්ලස් ගත්තද ? කියලා. එතකොට සුර කියලා "හරි වැඩේනේ බොන්න අමතක වුණා" කියලා.

දැන් අපේ කතාවට එමු. මේක වුනේ අපේ අර කලින් කියපු නුගේගොඩ ඔෆිස් එක තිබ්බ කාලේ. අපේ ඔෆිස් එක ළඟ තියෙනවා බේකරියක්. උණු උණුවේ පාන් බානවා හවසට. දවසක් අපේ සුරාජ් මහත්තයා එතනින් පාන් ගෙඩියක් ගත්තා. එක අරන් මිනිහා ඔෆිස් අරන් එන ලෙදර් බෑග් එකේ දා ගත්තා. ඔය ලෙදර් බෑග් වල දැම්මම ගෙදර යනකොටත් උණුසුම ආරක්ෂා වෙන නිසා මේකට නියම භාණ්ඩේ. හයිලෙවල් පාරට පයින්ම ගිහින් නුගේගොඩ සෙන් ජෝන්ස් එක ගාවින් තියෙන බස් හෝල්ට් එකෙන් අපේ මිත්‍රයා අතුරුගිරිය යන බස් එකකට ගොඩ වුණා. මේ බස් එකේ කට කපල සෙනග. නැග්ග තැනම තියෙන රාක්කෙ තමාගේ බෑග් එක දාලා සුරාජ් දැන් බස් එකේ යන්න සටනක් දෙනවා.

වාසනාවකට මහරගමට යනකොට එනත වාඩි වෙලා හිටිය පින්වන්තිය නැගිටලා බැස්සා. අපේ මිත්‍රයාට කරදරයක් නැතිවම ආසනය ලැබුණා. දැන් මිනිහා බස් එකේ දාලා තියෙන සින්දුව අහගෙන යනවා. මෙහෙම ටික දුරක් යද්දී අපේ මිත්‍රයා තද නින්දකට වැටුණා. අහන්න දෙයක් නෑ ඉතින් කවුරු වුනත් බස් එකේ යනකොට පොඩි නැප් එකක් දානවනේ.

අන්තිමට බස් කොන්දොස්තර උරහිසින් හොලවලා මහත්තයා බහින්න මේ අතුරුගිරිය කිව්වම අපේ මිත්‍රයා දනී-පැණි ගාලා නැගිටලා, කොන්දොස්තර මහත්තයාටත් ස්තුති කරලා බැස්ස. කොන්දොස්තර මහත්තයත් හැමදාම වගේ එන නිසා අපේ මිත්‍රයව දන්නවා. අපේ යාළුවා බස් එකෙන් බැහැල ඇඟමැලි කඩලා හෙමින් හෙමින් ගෙදරට ගියා. මේ කාලේ මිනිහා අලුතෙන් ගත්ත මිලේනියම් සිටි නිවාසේ තනියම තමයි අපේ මිත්‍රයා හිටියේ. ගෙදර යද්දී හයහමාර විතර ඇති. මිනිහා පරිප්පු හොද්දක් හදන්න කලමනා එහෙම ලැස්ති කරලා ඊට කලින් තේකක් හදාගෙන බිව්වා. අන්තිමට කොහොම හරි රෑ හතට විතර පරිප්පු හොද්දත් එක්ක ඔට්ටු වෙලා ඒකත් ලිපේ තියෙද්දීම බාත්රුම් එකට ගිහිං වොෂ් එකක් දා ගත්තා.

දැන් මිනිහා අර හදපු පරිප්පු එක මේසෙට අරගෙන, ටී.වී. එකත් දාලා පාන් කපන පිහියත් අරන් පාන් ගෙඩිය අරන් එන්න කාමරේට ගියා. හප්පා !!! එතකොටයි මතක් වුණේ බෑග් එක බස් එකේ රාක්කෙට දැම්මට ගන්න අමතක වුණා නේද ? කියල. ඒ පාර හනි-හනිකට ලැස්ති වෙලා, හන්දියේ ත්‍රීරෝද රථයක් කතා කරගෙන අර බස් එක අයිති කෙනාගේ ගෙදර හොයාගෙන ගිහින් බෑග් එක අරන් ආවේ රටක් රාජ්‍යයක් දිනා ගත්ත සෙන් පතියෙක් වගේ. අන්තිමට ත්‍රී වීල් ගාස්තුව රුපියල් හාරසිය පනහයි. මේ කතාවත් පහුවදා උදේම අපේ අයත් එක්ක කිව්වා.

"මචං එතකොට ඔය බෑග් එක කීයක් විතර වුණාද ?"

"රුපියල් හාරසීයකට ගත්තේ"

"ඉතිං බං උඹට තිබුනේ රෑ පාන් ගෙඩියක් අරං කාලා උදේ බෑග් එකක් ගන්නනේ. එහෙම කලත් උඹට යන්නේ රුපියල් හාරසිය තිහයි නේ (ඒ කාලේ පාන් ගෙඩියක ගාන)"

මේ කතාව අහලා අපි හිනා වෙද්දී සුරාජයත් මෙන්න බඩ අල්ලාගෙන හිනා වෙනවා.