වැස්ස සහ රබර් සෙරෙප්පු ....

මේ ශ්‍රී ලංකාවට නිරිතදිග මෝසම් වර්ෂා ලැබෙන කාලයයි. ලංකා සිතියමේ හරියට නිරිතදිග ලකුණු කලොත් ඒ ප්‍රදේශයට වැටෙන ගම් නගර වලින් එකක් වෙච්ච බෙන්තොට හෝ බෙන්තර කියන මගේ ගමට අවුරුද්දේ බොහෝ කාල වල වැසි යහමින් ලැබෙනවා. සමහර අවුරුදු වල වැඩි දවස් ගණනක් වර්ෂාව ලැබුන බව මට හොඳටම මතකයි. අපි කුඩා කාලේ අද වගේ නෙවේ පුළුවන් හැම වෙලාවකම වැස්සේ සෙල්ලම් කරනවා. දැන් අපේ දරුවන්ට වැහි පොදක් වත් වැටෙන්න දෙන්නේ නැතිව ආරක්ෂා කරන්නේ අද කාලේ ළමයි අපි තරම් ප්‍රතිශක්තියක් නැති නිසාද කියලා මට බොහෝ වෙලාවල් වල හිතුනා. නමුත් කාරණය අද තිබෙන්න නානාප්‍රකාර වයිරස් රෝග ප්‍රමාණය වැඩි වීම. ඒත් කලින් කිව්වා කාරණය අඩු වැඩි වශයෙන් අදාළ වෙනවා. අපේ තාත්තලා අපිටත් වඩා සොබා දහම එක්ක එකතු වෙලා කාලය ගත කරන්න ඇති.

පින්තුරය ගත්තේ කිත්සිරි ජයවීර මහතාගේ ෆේස්බුක් පිටුවෙන්
https://www.facebook.com/kithsiri.jayaweera.9

මගේ මේ මතකය අවධි වුනේ කවුරුන් හෝ ෆේස්බුක් එකේ බෙදා ගත්ත ඉහතින් පේන චායාරුපය දැක්කම. ඡායාරුපයක් වචන දාහකටත් වඩා වටිනා නිසා මේක ගැන විස්තර කරන්න මම වචන පාවිච්චි කරන්නේ නෑ. නමුත් මේක දුටු වෙලාවේ ඉඳලා මට අමතක වෙලා තිබුණු අතීත සිදුවීමක් මතකයට එන්නේ හරියට දිය යට ඔබන්න හදන රබර් බෝලයක් වගේ.

මේ සිදුවීම වුණ වසර හරියටම මතක නැතත් මමත් මගේ සහෝදර සහෝදරියන් සියලු දෙනා මේ කාලයේ අධ්‍යාපනය ලැබුවේ බෙන්තොට ගාමිණි මධ්‍ය මහා විද්‍යාලේ. මේ පාසල පිහිටා තිබෙන තැනත් ඉතාම වටිනවා. ඒ කිව්වේ එක පැත්තකින් ඉලාස්ටෝ ආයතනය, අනිත් පැත්තෙන් ලන්දේසි ඇල. මේ ඇල හරහා තිබෙන පාලමට එහා පැත්තේ  පාසලේ අනෙක් කොටස. පාසලට ප්‍රවේශ වෙන ප්‍රධාන මාර්ගය තිබෙන්නේත් ඇලෙන් එගොඩ ඒ කොටසේ, ගුරු නිවාසය, බුදු මැදුර, ප්‍රින්සිපල් සර්ගේ කාර්යාලය, උසස්පෙළ පන්ති වගේම කුඩා ක්‍රීඩාංගණය තියෙන්නෙත් ඇලෙන් එගොඩ ඒ පැත්තේ. ඇලෙන් මෙගොඩ තියෙන්නේ විද්‍යාගාරය, ක්‍රීඩාංගණය සහ කනිෂ්ඨ පංති. ගාමිණි විද්‍යාලයේ ක්‍රීඩාංගනය ගැන කිව්වොත් ඒ කාලේ දකුණු පළාතේ දෙවන විශාලම ක්‍රීඩාංගණය. වැහි කාලෙට මේ පිට්ටනියත් ජලයෙන් පිරෙනවා හරියට වැවක් වගේ. අපි එහෙම දවස් වල ඉන්නේ විවේක කාලය එනකං වැස්සේ නටන්න. මේ පැත්තෙන්ම කුඩා ගුරු පාරකින් පාසලට එන එක තමයි අපේ පුරුද්ද වෙලා තිබුණේ. 

පින්තුරය කපා ගත්තේ google maps ආධාරයෙන්.

පිට්ටනිය පැත්තෙන් තියෙන පාර ගුරු පාරක් වුණත්, අපේ ප්‍රදේශයේ තියෙන පොළොවේ හැටියට ගුරු පාරක් වෙන්නේ නෑ. ඒක පායන කාලෙට වැලි පාරක් වහින දවස් වලට මඩ පාරක්. ඉහල තියෙන පින්තුරේ ඔය කළු පාට ඉරක් ඇඳලා පෙන්නලා තියෙන්නේ ඔය කියන මඩ පාරට. අවුරුද්දේ වැඩි දවසක් ඕක ඉතින් මඩ පාරම තමයි. ඔය පාරෙන් තමයි අපි අවුරුදු ගානක්ම පාසල් ගියේ. මමත් මල්ලීත්, නංගීත් එකට තමයි පාසල් යන්නේ. බොහෝ වෙලාවට ඒ පාසලේම ගුරුවරියක් වෙච්ච අම්මත් අපිත් එක්ක යනවා. 

මේ කියන දවස තවත් වැසි දිනයක්. එහෙම දවස් වලට අපි සෙරෙප්පු දාගෙන තමයි යන්නේ. පාසලෙන් සෙරෙප්පු පළඳිනවාට ඒ කාලේ කිසි බාධාවක් නෑ. බොහෝ ළමයි පාවහන් නැතිවත් එන්න පුරුදු වෙලා තිබුණා. උදේ පාසල් එද්දී තිබුන වැස්ස දිගටම ඒ වගේම තිබුණා. එදා කලින් පාසල අරින්න තීරණය කරලා. එහෙම දවස් වලට අපි ගෙදර දුවන්නේ මිටින් ඇරිය කුරුල්ලන් වගේ. සමහරු නම් පිට්ටනියේ සෙල්ලම් කරනවා. වැහි දවසට "සම්බෝල" ගහනවා කියන්නේ ඉතිං එහෙම ජොලියක් ආයේ නෑ. මම හිතන්නේ සම්බෝල කියන ක්‍රීඩාව ඔයාලාත් දන්නවා ඇති දෙපැත්තකට බෙදිලා ආර්පිකෝ රබර් බෝලෙන් (ස්පොන්ජ්) ළඟ ඉන්න ප්‍රතිවාදියාට ගහන එක. මම මේ ක්‍රීඩාවට එතරම් ඇල්මක් දැක්කුවේ නැත්තේ මගේ ඇඟේ බොලේ වැදුනම ඇතිවෙන රතු පාට පැල්ලම දවස් ගානක් හිටින නිසා.

මමත් මල්ලිත් පොද වැස්සේ දැන් යනවා. අර කළු ඉරක් ගහල තියෙන පාර, මද්දෙවෙල පාර කියන තවත් ගුරු පාරකට සම්බන්ධ වෙන තැන වතුරින් පිරිලා තිබුනා. එහෙම වතුර පිරිලා තියෙනකොට වාහන ගියාම මේවා මඩ ගොහොරුවක්ම වෙනවා. වතුර වල දෙපැත්තෙන් තියෙන ඉඩම් දෙකේත් වතුර පිරිලා. මමත් මල්ලිත් දෙන්නම මඩ වලට බැහැල යනවා. එක කකුලක් තියලා අනිත් කකුල ගන්න යනකොට සෙරෙප්පුව මඩටම ඇලිලා එන්නේ නෑ. මම කොහොම හරි මගේ සෙරෙප්ප දෙක අතින් අර ගත්තා. මම දැක්කා මල්ලි එක සෙරෙප්පුවක් තියාගෙන අනිත් එක හොයා ගන්න බැරිව මුණ රතු කරගෙන ඉන්නවා. මම එතනට ගිහින් හෙව්වත් හමු වුනේ නෑ. 

අන්තිමට වතුර වලෙන් එගොඩ වෙලා ගෙදර යන්න මල්ලිව කැමති කර ගත්තා. ඒත් අර තනි සෙරෙප්පුව ගෙදර අරගෙන යන්න මම වග බලා ගත්තා. මට හොඳට විශ්වාසයක් තිබුණා ඒක කොයි වෙලාවක හෝ උඩට එයි කියලා. ගෙදර අරන් ගිය තනි සෙරෙප්පුව මම අරන් තිබ්බ. අම්මාලාටත් වුණ දේ කියලා ෂේප් කර ගත්තා. මේ කාලේ අපි ගත්තේ ගෙවල් ලඟම තිබෙන නිෂ්පාදනයක් වෙච්ච ඉලාස්ටෝ සෙරෙප්පු. ඒවායේ වැඩි කැටයමක් නෑ. කලුපාට, බර, සෙරෙප්පු ජාතියක්. මේ වැස්ස දවස් කිහිපයකින් නැති වෙලා ගියා. මම දන්නා කියන හැමෝටම කිව්වා මෙතන අපේ සෙරෙප්පුවක් නැති වුනා දැක්කොත් අරන් තියන්න කියලා. 

වැස්ස නැති වෙලා දවස් කිහිපයක් යද්දී ඒ මඩ වල ඉතිරි වුනත් මිනිසුන් තබන ගල් කෑලි හෝ ලෑලි කෑලි නිසා මඩ ගා ගන්නේ නැතිව එතනින් යන්න පුළුවන්. හැම දවසකම මම එතැන නැවතිලා පොඩි විපරමක් කරලා යන්න වග බලා ගත්තා. කළු පාට මඩ ගොඩක කළු පාට සෙරෙප්පුවක් හොයන එකත් ලේසි නෑ. අන්තිමට පායාලා මෙතන සාමාන්‍ය පාර බවටම පත් වුණා. දැන් එතන මඩ වලක් තිබුනද කියලවත් හිතා ගන්න බෑ. 

ටික කාලයක් ගෙවිලා ගිහින් ආපහු වැහි කාලයක් ආවා. මේ කාලෙම ක්‍රීඩාංගනයේ වලවල් තිබෙන තැන වලට මැටි අරගෙන ට්‍රැක්ටර් වගයක් නිතරම යනවා එනවා. අර කියපු මඩ වල දැන් හොඳටම බොර වෙනවා. මෙහෙම වෙන එක ගැන මගේ හිතේ සියුම් සතුටක් තිබුණා. අඩි එකහමාරක් විතර යටින් තියෙන සෙරෙප්පුව උඩට එන්න, මේ ට්‍රැක්ටර් ටයර් වල තියෙන කට්ට වලට පුළුවන් කියලාම තමයි මම විශ්වාස කලේ. දැන් මෙතනින් දවස ගානේ යනවා. මම සමහරක් වෙලාවට හවසත් ගිහින් මෙතන බලාගෙන ඉන්නවා. 

එක් දවසක් උදේ යනකොට කවුදෝ කෙනෙක් පුංචි කානුවක් කපලා මේ පාරට හැරෙන තැනම තියෙන අනිත් පාර වෙච්ච් මද්දෙවෙලා පාර අයිනේ තියෙන ලොකු කාණුවට. වතුර ටික සේරම බැහැල ගිහින් තිබුනත් මඩ ගතිය තවම තියෙනවා. ට්‍රැක්ටර් ගිය පාරවල් පේන්න තිබ්බා. එතන වැඩි වෙලාවක් ගත නොකර මම පාසල් ගියා. දවල් එත්දීත් මඩ ගොඩ දිහා මම සුපුරුදු සුපරීක්ෂාකාරී බැල්ම දැම්ම. එතකොට මම එක තැනක දැක්ක රබර් පටියක් වගේ තියෙනවා. හරියටම සෙරෙප්පුවක පටිය වගේ. මම නිකමට එතනට ගිහින් බැලුවා. "හරි මේ අපේ සෙරෙප්පුව තමයි", මගේ හිතට ආපු සතුට කියා නිම කරන්න බැරි තරම්. මම වටපිට බැලුවා කියන්න කව්රුත් නෑ. මම පුළුවන් වෙර දාල ඇද්දා එන්නේ නෑ. පටිය ඇදුනා විතරයි.

ළඟ තියෙන වැටෙන් කෝට්ටක් කඩාගෙන, මගේ පොත් ටිකයි සෙරෙප්පු දෙකයි පැත්තක තියලා හාරන්න පටන් ගත්තා. විනාඩි පහක් දහයක් යද්දී මට පුළුවන් වුණා මල්ලීගේ සෙරෙප්පුව එලියට ගන්න. මට දැන් ගෙදර ගිහිං මේක පෙන්වනකම් ඉවසිල්ලක් නෑ. මම තව ටික දුරක් ආවහම තියෙන ඇලෙන් සෙරෙප්පුව වගේම මගේ අත පයත් හොදා ගත්තා. කෙලින්ම ගෙදර දිව්වා. 

"මල්ලී මේ තියෙන්නේ ඔයාගේ සෙරෙප්පුව"

කලින් අරන් තිබ්බ එකයි මේකයි තමන්ගේ කකුල් දෙකේ දාගෙන රවුමක් ඇවිදින මල්ලීගේ මුහුණේ තිබුනේ ජයග්‍රාහී සිනහවක්.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
ප.ලි. මගේ අලුත්ම පොස්ට් එක සිංහල බ්ලොග් කියවනයේ අප්ඩේට් වෙලා නෑ. පහල ලින්ක් එකෙන් ගිහිං බලන්න.

ඉන්දියාව ජයගත් IPL තරගාවලිය