දන්සල් දිය යුත්තේ කා සඳහාද ? මගේ දන්සල් අත්දැකීම්.

මගේ ත්‍රී වීල් මිතුරා වන සාගරගෙන් මෙවර ත්‍රී වීල් පාක් එකේ දන්සල නැත්තේ ඇයිදැයි විමසූ විට, "ආ සර්  දැන් ඒවාට නීති දාලානේ, ආධාර එකතු කරනවා නම් පොලීසියෙන් සහතිකේකුයි, පන්සලේ ලොකු හාමුදුරුවොන්ගේ සහතිකේකුයි, ග්‍රාම සේවක සහතිකේකුයි ඕනේ. ඒ නිසා මේ පාර වැඩිය දන්සල් නෑ". අතලොස්සක කරන කූඨ උපක්‍රම නිසා සැදැහැ සිතින්ම දන්සලක් කරන අයට වැට බැඳ තිබීම කනගාටුවට කරුණකි. එහෙත් අමාරුවෙන් උපයාගෙන ඉතා කටුක ජීවිත් ගත කරන මහජනයාගේ  මුදල් වංචා කරන්නන් මෙසේ නීති පද්දතියකින් වත් හිර කර තැබීම වටී යන්න මගේ විශ්වාසයයි. එවිට වෙළඳ සංගම් වැනි මහජනයාගේ මුදල් මත නො-යැපෙන දන්සල් එසේ පවත්වාගෙන යාමට බාදාවක් නැත. දන්සල් මගේ අදහස් වෙනස් වන්නේ කොළඹට සංක්‍රමණය වීමෙන් පසුවයි. සියළුම වර්ග වල ආධාර එකතු කරනන්න්ට මේ වට බැඳෙනවා නම් අගනේය. 

කුඩා කල අප දන්සල් වලින් කන්නට යන්නේ නැත. අඩුම තරමින් පන්සලේ දානේ තිබෙන දවසට වත් පන්සලෙන් කන්නේ නැත. එසේ කන අයට "පිං බතා" යන ලේබලය එවකට ගම් වල අය අලවන්නේ නිතැතිනි. මා ගමේ උද්යෝගීව ගතකල කාලයක, අප පැවැත්වූ දන්සලක් සඳහා ආධාර එකතු කරන්න ගිය බොහෝ විටෙක, "මේවා කරනවාට වඩා නොකරනවා නම් හොඳයි" යන්න එකලද මගේ සිතට ආ කාරණයයි. ඇත්තටම ඒවා සොඳුරු අත්දැකීම්ය. එකල දන්සැලකට කෙනෙකු ගෙන්වා ගන්නට මහත් පරිශ්‍රමය දැරීමට සිදු විය. කෝට්ටක සවි කල කහ කොඩි කෑල්ලක් තබාගෙන පාරේ ඩියුටිය කරන්නට ස්වේච්චාවෙන් ඉදිරිපත් වන අය අප අතර විය.

 අදනම් දන්සැල් අසල පොදිකන අය දුටු විට සිහියට එන්නේ මිනිසුන් මෙතරම් කන්නේ කෙලෙසද කියාය. සමහරු දන්සැල් වැඳීම හුදු විනෝදයට කරන දෙයක් බව පැහැදිලිය. කොටින්ම හැම දේම රැල්ලට කෙරෙන රටක මේවාද රැල්ලක් අනුව සිදු වීම පුදුමයට කරුණක් නොවේ. ඒ අතින් අර වට බැඳීම සාධාරණය.

මා මුලින්ම දන්සැලකින් බත් ටිකක් කෑවේ තිස්සමහාරාමයේදීය. ඒ වනවිට මගේ වයස විසි ගණනක් වී තිබුණි. අද වනතුරුත් එතරම් ප්‍රනීත දන්සල් ආහාර වේලක් රස බලා නොමැත. එයට මා දන්සල් කෑම අඩුවෙන් කිරීමද එක හේතුවක් වන්නට ඇත. අප දන්සලක් කරන කාලයේ වත් මා එතනින් නොකා ලිස්සා ගියේ මගේ හිතේ පැලපදියම් වූ එක් සිතුවිල්ලක් නිසාය. ඒ දන්සල් දිය යුත්තේ "දුගී, මගී, යාචකාදීන්ටය" යන ප්‍රකාශයය. ඊට අමතරව අපේ දන්සලට පැමිණ හොඳින් බඩ කට පුරවාගෙන ගිය වෙනත් කණ්ඩායමක් අපේ කණ්ඩායමට ඔවුන්ගේ ඇසළ පෝයට පැවැත්වෙන "ෆ්‍රයිඩ් නූඩ්ල්ස් දන්සල" ට ආරාධනා කර තිබුණි. එදින අද දන්සැලකින් ආරධානාවක් තිබෙනවා යයි ගෙදරට පවසා මාද රාත්‍රී හත වනවිට පොරොන්දු වූ ස්ථානයට ලඟා වූ අතර, එහි යාමට රාත්‍රී අට වනතුරු බලා සිටින්නට සිදු විය.

දන්සැලකින් කන්න මා දැක්වූ ලජ්ජාව තිබු නමුත් කණ්ඩායමක් වශයෙන් යන බැවින් තරමක සැහැල්ලු බවක් දැනිණි. අප ගමන් ගත්තේ මේ සඳහා එකල ජනප්‍රියම වහනය වන පුෂ් බයිසිකල් වලිනි.  අප එතනට ලඟා වන විට රාත්‍රී අට පසු වී විනාඩි විස්සක් ගත වන්නට ඇත. තවමත් පෝලිමේ පොදිකන අය දැක "අපි ආපහු යමු නේදැයි" මා ඇසුවද, "උඹට පිස්සුද අපිට පෝලිමේ ඉන්න වෙන්නේ නෑ, අපිව අනිත් දොරෙන් ඇතුලට ගන්නේ" යන්න කිවේ කවුරුන්ද යන්න මට මතක නැත. අප බයිසිකල් වලම සිටින අතර එතනට ලං වූ අපේ එක මිතුරෙක් එහි උන් කෙනෙක් සමග මද වෙලාවක් කතා කොට ආපසු අප වෙත ආවා. "මචං වැඩේ හරි යන්නැති පාටයි. හදපුව ඔක්කොම ඉවර වෙලා, උන් ආයෙත් උයනවා, කනවා නම් නමයහාමාර විතර වෙයි කිව්වා". "මේ වැඩේ හරි යන්නෑ. අපි යමු" තව කෙනෙක් කී විට, බඩගින්නෙම ආපසු ගෙවල් බලා පැද්දෙමු. එදින ගෙදර විත් කුස්සියේ භාජන පෙරලන සද්දෙන් ඇහැරී අම්මා ඇවිත් "ඇයි කොහෙන්ද කාල එනවා කිව්වා නේද?". "නෑ මේ තේකක් බොන්න බැලුවේ" යන පවසා ෂේප් වුනෙමි.

කොළඹ ආ පසු නුගේගොඩ ගත කල කාලයේ බොහෝ විට මෙය විලාසිතාවකට කෙරෙන වැඩක් බව තේරුම් ගතිමි. එහෙත් මේවා පුළුවන් තරම් මග ඇර සිටීමට උත්සාහ ගතිමු. අප යන වාහනයක් නවත්වා සිසිල් පැන් දන්සැලක් මගින් ලබා දෙන බීම බීවා හැර ලොකු පරිමානයේ දන්සැලකින් සප්පායම් වුවේ නැත.

නමුත් කළුබෝවිල පදිංචියට ආ පසු ඉදිරිපස නිවසේ තරුණයන් හා ඔවුන්ගේ ඥාති සහෝදරයන් සමග නිවසට මදක් ඈතින් පාලම අසල ඇති දන්සල වෙත ගොස් කහබත් හා සීනි සම්බල් සමග ආහාර ගත්තෙමු. එහි ගිය විට සිනහ උපදවන කාරණය වුයේ, එහි හිඳ ආහාර ගන්නේ සංවිධායකයන්ගේ පවුල් වල අයම වීමයි. අනෙක් පසින් විශාල පාර්සල සකසා දෙන වෙනම කණ්ඩායම යුහුසුළුව වැඩ කරයි. එය දන්සැලකට වඩා සුහද සන්ද්‍යාවක සිරි ගත්තකි. මේ සඳහා අප නිවසෙන්ද දායක වූ නිසා කෑමට අයිතියක් ඇති බව අර තරුණයන්ගේ අදහසයි. එය මට සිනහ උපදවන කාරණයක් වුයේ "දන්සල් දිය යුත්තේ දුගී මගී යාචකාදීන්ටය" යන කියමන මගේ සිතේ පැලපදියම් වී තිබූ නිසාය. අනෙක අප සල්ලි දුන් පලියට එයට හිලව්වට කනවා නම් කඩයකින් කෑ හැක. පිනට දෙන  මුදල් වලට පින් හැර තවත් යමක් බලාපොරොත්තු විය යුතුද ? ඉන්පසු ඔවුන් තිදෙනාද සමග දෙහිවල ගාලු පාරේ තැනකටද ගොස් එයින්ද කුමක් හෝ සප්පායම් වුව මතකය.

ඉදිරිපස නිවසේ ඥාති සහෝදරයා සිටින්නේ දෙහිවල සරණංකර මාවතේය. ඒ අසල ඇති ආර්කේඩියා නමැති අවන්හලක් ආධාරයෙන් ලබාදෙන අයිස් කෝපි දන්සලට ආධාර කරන්නට අපිත් සහභාගී වීමු. එතැන පාරේ යන වාහන නවත්වන රාජකාරිය බාරගෙන තිබුණේ ඥාති සහෝදරයා හෙවත් ලංකේෂ්ය. ඔහු ඒ සඳහා අමුතුම ක්‍රමයක් අනුගමනය කලේ සියල්ලන්ම මවිතයටත් සිනහවටත් ලක් කරමිනි. එහි යන වාහන සියල්ල ඔහුගේ අණින් සැනෙන් නතර කෙරෙන අතර අයිස් කෝපි සුදානමින් සිටින තරුණ පිරිස යුහුසුළුව වාහාන ජනෙල් තුලින් ලබා දේ. එහි වරක් මොන්ටෙරෝ රථයක් නවත්වා සිසිල් පැන් ලබා ගත්තේ චිත්‍රපට නළු රංජන් රාමනායක සහ එහි සිටි තරුණියන් කිහිප දෙනෙකි. වාහන නැවත්වීමට ලංකේෂ් භාවිතා කලේ පොලිස් නලාවට සමාන නලාවකි. එය එක් වරක් නාද කල විට වාහන නවත්වන්නේ පාරේ ඉරි ඇඳෙන්නට තිරිංග යොදාය.

තවමත් මගේ සිත් ගත් දන්සල වුයේ පාරේ යන වාහන වලට පුංචි කොස් පාර්සල් ලබා දීමයි. එය හුදෙක් බඩ පුරවා ගැනීමට නොව, කෙටි ආහාරයක් ලෙස ලබා දුන්නේ දියවන්නාව පාලම අසලදීයි. ඉන්පසු රාජකාරි වලට පිට ප්‍රදේශ වලට යන අතරතුර මෙවැනි තැන් වලින් බොහෝවිට සිසිල් පැන් දන්සල් වල රථය නවතන්නේ අපේ රියදුරුය. ඉතිං ඔවුන් පිරිනමන දේ ප්‍රතික්ෂේප නොකර පරිභෝජනය කළෙමු. නමුත් ඔවුන්ට පිං දීමට මා පසුබට නොවුනෙමි. ඔබ දන්සැලකින් සප්පායම වනවා නම් එය අවසන් වූ පසු සංවිධායකයින්ට සහ දායකත්වය දැක්වූවන්ට පිං දීම ඔබේ යුතුකමය.

2011 වසර දන්සල් විෂයෙහි මට විශේෂ වසරකි. අප්‍රේල් මාසයේ අග හරියේ දිනක රාත්‍රී අටට පමණ ගේට්ටුවට තඩි බා ඉදිර්යේදී පවත්වන අයිස්ක්‍රීම් දන්සැලකට අයිස්ක්‍රීම් ලීටර 4 ක් දෙන්නට පොරොන්දු කරගත් කොළු ගැටව් පිරිසක් සහ මා නිතර ගමන් ගන්නා ප්‍රතිබිම්බාරම පාර හන්දියේ ත්‍රී වීල් කරුවන්ගේ දන්සලට පොල් ගෙඩි පණහක දායකත්වයක් ලබා දීමට සිදු විය. එසේ ආධාර එකතු කල පාලිත නැමැත්තා  පවසා සිටියේ පසුගිය වසර වලද අපේ නිවසින් එසේ පොල් ගෙඩි පනහක් ලබා දුන් බවය. එය ගමෙන් ගෙනවිත් දෙන්නට ඇතැයි සිතු මා, ඔහු ගනුදෙනුවේදී එතරම හොඳ නැති නිසා අනෙක් දින වල යන ත්‍රී වීල් රියදුරන්ගෙන් මේ ගැන ඇසු විට "අපි නම් යන්නෑ මහත්තයෝ ඕවට. මිනිස්සුන්ගේ සල්ලි යටි මඩි ගහන ඒවා කවද හරි පල දෙනවා" යනුවෙන් පැවසුවේ පැටී නමින් හඳුන්වන තරමක් වයසැති එහෙත් දැඩි අදහස් ඇත්තෙකි. මේ සියල්ලන්ටම වඩා මා විශ්වාස කරන සාගර නමැති ත්‍රී වීල් මිතුරාගෙන් මා විමසූ විට පවසා සිටියේ "කලින් අවුරුද්දේ සල්ලි එකතු කලේ පැටී. මේ පාර පාලිත. කලින් එකතු කරන කොට අනිත් ය කිව්වෙත් ඔය ටිකමයි". ඇත්තටම එය සිනහවට කරුණකි. තමන්ගේ වරදට වඩා අනුන්ගේ වැරදි පේන අය අද සමාජයේ බහුලව දකින්නට ලැබෙන දෙයකි.

වෙසක් දිනට පෙර ඉරිදා දිනයේ අර තරුණයන්ගේ දන්සල මතක් වී, අක්කාගේ පුතා මෙහි නිතර කරක් ගසන බැවින්, "අයිස් ක්‍රීම් දන්සලක් දෙන්නේ කොහෙද ?" කියා ඇසු විට, "අර ප්‍රතිබිම්බාරාම පාරට හැරුන ගමන්ම තියෙන හරස් පාරේ" කියූ බැවින් ඒ පැත්තේ පොඩ්ඩක් ඇවිද විපරම් කලෙමි. ඒ හරියේ නිතර රස්තියාදු ගසන කොල්ලන් කිහිපයකින් ඇසු පසු සී. ආර්. පොතක් ගත් කොල්ලෙක් මා වෙත පැමිණ, මගේ අවශ්‍යතාව(මට උවමනා වුනේ පොරොන්දු වූ අයිස් ක්‍රීම් ලීටර් 4 ලබා දීමටයි) තේරුම් ගෙන මගේ නම විමසීය මා "සුභාෂ්" යයි කී විට, "අයියේ පොඩ්ඩක් ඉන්න" කියා ආපසු යනවිට මගේ ජංගම දුරකතනයට ඇමතුමක් ලැබිණි. එය අවසන් කරන විට අර කොලු ගැටයා මා ළඟය. කැඩුණු අකුරින් මගේ නම ලියූ පොත දැක අසල කඩයෙන් ලීටර් 4 වැනිලා අයිස් ක්‍රීම් එකක් අරන් දුනිමි.

එහෙත් වෙසක් දිනයේ උදෑසන 11.00 ට පමණ පැමිණි කොළු ගැටව් රැලක් ගේට්ටුවට තඩි බා ඔවුන් ආවේ අයිස් ක්‍රීම් ලීටර් 4 සඳහා මුදල් රැගෙන යාමට බව පැවසූහ. ඔවුන්ගේ පොතේ නම ලියා ඇත්තේ මගේ අත් අකුරිනි. මට වරද තේරුම් ගැනීමට හැකි විය. ඔවුන් දන්සල පවත්වන තැන ඇසූ මා, එය වෙනත් ස්ථානයක යයි පසක් වූ විට, "මල්ලී මම ප්‍රතිබිම්බාරාම හන්දියට ඉරිදා ගිහින් අහලා අයිස් ක්‍රීම් අරන් දුන්නා. එක නෙවෙයිද ඔයාලගේ දන්සැල?". "ආ ! ඒක වෙන එකක්. අපේ සල්ලි දෙන්න අපි ගන්නම්". ඒ ගමන මම නිවසට ගොස් රුපියල් පන්සීයක් ගෙනවිත් ඔවුන් ඇත තැබීමි.

අවසානයේදී වෙසක් දිනයට කලින් දින නුගේගොඩ පොලෙන් පොල් ගෙඩි පනහක් මිලදී ගත්තේ රුපියල් 45 බැගින් 25 කුත්, රුපියල් 50 බැගින් 25කුත් ලෙසය. ඒ කුඩා සහ ලොකු ප්‍රමාණ වල ඒවා ගන්නටය. අවසානයේදී ගෝණියට සහ ප්‍රවාහනයත් සමගින් රුපියල් 2600ක මුදලක් මේ සඳහා වැය විය. පසුදා වෙසක් දිනයයි. නමුත් මගේ සහෝදර සේවක පිරිස තලංගම ඩිපෝව ඉදිරිපස දෙන සීනි-සම්බෝල සහ පාන් දන්සල සඳහා දායකත්වය දෙන්නට පොරොන්දු වී සිටි නිසා එදින සවස එක වනවිට එහි ලඟා වුනෙමි. ඊට කලින් මා තැනූ කූඩුව නිමා කර ගන්නට ලැබීම අස්වැසිල්ලකි.

එදින විහිලු තහළු මැද උණු - උණු පාන් හතරට කැපීමේ කණ්ඩායමේ කොටස් කරුවෙකු වීමි. ටික වෙලාවකින් පාන් කාල් දෙකට කැපීමට කෙටි ක්‍රමයක් හඳුන්වා දීමට මට හැකි විය. පාන් උණු නිසා ඒවා ඇකිලීමට නොදී කැපීම ලේසි පහසු කාර්යයක් නොවීය. අවසානයේ පහමාර වනවිට අප කාර්යාලය ඉදිරිපස් ඉදි කර තිබූ කැනපිය යටට එක රැස් වූ සියල්ල පන්සිල් සමාදන් වී. තවත් සුළු මොහොතකින් වැඩ ඇරඹීය.

 විවිධ වර්ග වල වාහන නවත්වා අපදුන් පාන් ලබා ගත්තෝ, ගෙදර පස් දෙනෙක් ඉන්නවා, තුන් දෙනෙක් ඉන්නවා යනුවෙන් පවසා මදි කොටස ඉල්ලාගෙන යාමටද පසුබට නොවීය. මද වෙලාවකින් මහා වැස්සක් පතිත විය. අප වැස්සද නොතකා අපගේ කාර්යයේ නිරත වුවේ, අප තෙමුනත් පාන් තෙමෙන්නේ නැති බව සිකුරටම දැන සිටි නිසාය. ඒ ඒවා සිලි මලු වල දමා ගැට ගසා තිබුන නිසාවෙනි. මේවා පිළියෙළ කරද්දී සීනි සම්බල් අඩුපාඩුවක් වූ නිසා හදිසියේ සෑදූ පොල් සම්බෝල පාන් වලටද කදිම ඉල්ලුමක් විය. නමුත් අවාසනාවක තරම එතන අපට හමු වූ එකම නැති බැරි (දුගී)පිරිස තිදෙනෙකුට සීමා වීමය. ඔවුන් ඇත වෙනත් තැනකින් ලබා දුන වියලි ආහාර ද්‍රව්‍ය මල්ලක් විය. ඇති පමණ රැගෙන යන ලෙස අප ඔවුන්ට ඉඩ සැලසුවත්, ඔවුන් ලබා ගත්තේ අමතර කැබලි තුනක් පමණි. ඒ ඔවුන් බඩගින්න හඳුනන නිසාවෙනි. මෙය ඉතිරි කර ගියහොත් කාගේ හෝ බඩගින්නක් නිවෙන බව ඔවුන් දන්නා නිසාය.

එය හමාර වූ වහාම මා පිටත් වුයේ ත්‍රීවීල් පාක් දන්සල විවෘත කිරීමට රාත්‍රී 7.00 ට එන ලෙස මටද ආරාධනා කල නිසාය. මා තෙතබරිත ඇඳුමින් ආවත් නුගේගොඩින් පසු කිසිම ස්ථානයකට වැසි වැටී නැතිබව දැක එක් අතකින් පුදුමයකටත්, අනිත් අතින් සතුටටත් පත් විය. නැවත ඇඳ පැළඳ ගත් මා දන්සල පවත්වන ස්ථානයට පයින්ම ලඟා විය. මා එහි යනවිටත් දිගු පෝලිමක් තිබුනද පේන මානයේ තවත් දන්සල් දෙකකි. මා දුටු විගස පාලිත "එන්න සර්" කියා මා ඇතුලටම කැඳවාගෙන ගොස් අසුනක හිදුවන්නට සලස්වා නැවතත් එලියට දිව්වේය. සුළු මොහොතකින් තවත් මහතෙක් එහි ලඟා විය. ඒ ආරියසිරි ඒජන්සීස් අධිපති වරයාය. මම සුළු මොහොතක් ඔහු සමග දොඩමලු වුවේ, එය ආරම්භ කිරීමට අවශ්‍ය පොල්තෙල් පහන සකසන තුරුය.

මේ අතර මා හාත්පස දෙස පොඩි විපරමක් දැමීමි. එහි බුෆේ ක්‍රමයට භාජන තුනක් සහ ගැට ගැසූ සිලි මලු කිහිපයක් විය. අනෙක් පස ආවරණ අස්සෙන් තවත් කාන්තාවන් කිහිප දෙනෙකුත්, කුඩා ළමුන් පිරිසක්ද, කෙල්ලන් සහ කොල්ලන්ද අසුන ගෙන ඇත. මෙය මට ප්‍රහේලිකාවකි. නමුත් ඒ ගැටලුවට පිළිතුරු ලැබුනේ සංවිධායක වරයා ඒ පැත්තට යන විට ඔහුගේ බිරිය යයි සිතිය හැකි අයෙක් ඔහු සමග කුමක් හෝ සාකච්චා කල විටය. තවත් සුළු මොහොතකින් මුලික වැඩ කොටස අවසන් වී ආරියසිරි මහතාත් මමත් ආහාර තිබෙන තැනට ආවෙමු. නමුත් එහි වුයේ බත්, පරිප්පු, සෝයා මීට් සහ පපඩම් පමණි. අප දෙදෙනා බෙදාගත් පසු අනෙක් පස වූ පිරිස දුවවිත් ආහාර බෙදා ගන්නට විය. මෙතදන සිදු වුයේ ඥාති සංග්‍රහයයි. දුගී සහ යාචක කෙසේ වෙතත් මගී පිරිස තවමත් පොඩි කමින් පෝලිමේ බලා සිටිති. මේ ඇතුලෙන් ගන්නා කොටස ගැන ඔවුන් හොඳ අවුබෝධයක් සිටින බව පෙනේ. ඔවුන් ඒ පිලිබඳ කිසිදු නිනව්වක් නැත.

සාගරගෙන් පසුව දැනගත් පරිදි දන්සල තිබූ තැන පහුවදා තිබී හිස් අරක්කු බෝතල විශාල සංඛ්‍යාවක් ඉවත් කර තිබේ. ඊට පසු අවුරුද්දේද පාලිත "මේ පාරත් හරිනේ සර්" කීවේ ම උදෑසන ඇවිදින්නට යන විටය. මා ඔහුට හිනාවකින් සංග්‍රහ කලද, වෙසක් දිනය වනතෙක් ඔහු පැමිණියේ නැත. පසුව දැනගත් පරිදි වෙසක් දිනයේ ඔහු දන්සල පසෙක දමා අනුරධාපුරයේ ගොස් ඇත.

දිගු අත්දැකීම් සමුදායක් මෙසේ කෙටි කොට දක්වා මා කියන්න යන්නේ මාතෘකාවට අදාළ දේය. එනම් දන්සැල් දිය යුත්තේ කාටද ? යන්නයි. මේ වනවිටත් ඔබට පැහැදිලි පරිදි "දුගී, මගී, යාචක" යන තුන් කොටසටය. දුගියා යනු දුප්පත් කමේ ගිලී සිටින තැනැත්තාය, මගියා යනු (බුදුන් දවස නම් ගව් ගණන් දුර ගමන් ගන්නා පුද්ගලයා මේ ගණයට සැලකිය හැක. අනෙක ඉන්දීය සමාජයේ ගමන් ගන්නට තිබූ දුර නිසාම මගියා විශේෂ කොට තකන්නට ඇත), යාචකයා (ලංකාවේ තරමක් අඩු වුවත්, ඉන්දියාවේ යාචකයන් වැහි වහින්නට සිටින බව නොරහසකි).  ඉතිං බුදුන් දවසේ භාරතය පදනම් කරගෙන ඇති වූ මේ දන්සැල් ක්‍රමය, අද ශ්‍රී ලංකාවේ කෙරෙන්නේ විලාසිතාවක් අනුවය. එයට දන්සල් සංකෘතිය යයි කීම වඩාත් නිවැරදිය. කරන්නන් වාලේ ඕනෑම දෙයක් සිදු වන ලංකාවේ මෙයත් ගසා කන්නන්කදිමට කරගෙන ගිය බොහෝ දෙනාගේ ඇස නොගැටුණු තවත් ක්‍රීඩාවක්ය. නමුත් මේ කියන නීතිය සැබවින්ම ඇත්ත එකක්දැයි නොදනිමි. එසේ නම් එය ඉතාම වටිනා එකකි.

මෙයට සරිලන පින්තුරයක් සොයන්න ගිය විට තායිලන්තයේ දන්සැල් දෙන ආකාරයේ බ්ලොග් අඩවියක පල වූ මේ පින්තුරය නෙත ගැටුණා.

එම බ්ලොග් අඩවියට පහත සබැඳියාවෙන් ගොස් කියවිය හැක.

නාලන්දාව