වේදනාත්මක මතකයක් ඉතිරි කර ගිය ගැඹුරු ස්වරය .....

අද සවස යාමයේ රාජ්ට කතා කලේ, සන්ධ්‍යාවේ බණ්ඩාරනායක සම්මන්ත්‍රණ ශාලාවේ පිටුපස කොටසේ ඇති කමත නමැති අලංකාර ලෙසත්, නිර්මාණාත්මක ලෙසත් නිමවා ඇති රංඟ භුමියේ පැවැත්වෙන ජාතික ඉතිරිකිරීමේ බැංකුවේ ජාත්‍යන්තර අංශයේ සුභසාධක දෙපාර්තමේන්තුව මෙහෙයවන "ගී පැදුර" නමැති සංගීත සන්ධයවට සහභාගී වේද යන්න දැන ගන්නයි.

"අනේ සොරි මචං, මම අර පොත් බෙදාදීමට අම්පාරේ යනවා, ඒ නිසා කලින් ගෙදර යන්නයි හිතා ඉන්නේ"

රාජ්ගේ පිළිතුරින් මා ගල් ගැහී ගියා. මමත් මේ සද්කාර්යට දායක වන්නට පොරොන්දු වුවා නෙවේද? දැන් මොකද කරන්නේ. මට මා පිළිබඳව මහත් ලැජ්ජාවක් හට ගැනිණි. මෙවර පොත් ප්‍රදර්ශනයෙන් පොත් විස්සකට අධික ප්‍රමාණයක් මිලදී ගත්තත්, ගිනි අව්වේ කැකෑරෙන කාෂ්ඨක පොලවේ නිරුවත් දෙපා තබා යන, අහිංසක දරු දැරියන්ට මා දෙන්නේ මොනවාද? වාසනාවකට මා මිලදී ගත් පොත් සියල්ල මාගේ කාර්යාලයේ තිබුණා..

"මචං උඹ දැන් කොහෙද ඉන්නේ? මම පොතක් ගෙනාවොත් දෙන්න පුලුවන්ද?"

"මම හතරයි කාල වෙනකං ඔෆිස් එකේ ඉන්නවා"

"රයිට් මම එන්නම්"

මම එන්න පිටත් වෙත්දී මගේ කාර්යාලීය සගයා, ජනකත් යන්න සුදානමින් ආවා. මම අතට අහු වෙච්ච පොත මැක්සිම් ගොර්කී ගේ අම්මා කෘතිය අතට ගත්තා.

"මචං උඹ එන්. එස්. බී. ද යන්නේ ?"

"ඔව්"

"මමත් එනවා උඹත් එක්ක යන්න"

මමත් ජනකත් විනාඩි කිහිපයකින් ජාතික ඉතිරි කිරීමේ බැංකුවේ ප්‍රධාන කාර්යාලයට ආවා. මම රාජ් හමු වී පොත ඔහු ඇත තැබුවා. ඉන් අනතුරුව ඔහු සමගත් මගේ පැරණි මිත්‍රයකු වන අමල් සමගත් ටික වෙලාවක් කතා කොට ආපසු ආවා. එම ගමනට එක්  වන ලෙස රාජ් ඉල්ලා සිටියත් මා හෙට රාජකාරියකට අනුරාධපුරයට යන්න තීරණය කර තිබු නිසා එම මාහැඟි අවස්ථාව වැළකුණ. මගේ මතකයට ආවේ අප මෙවැනිම කටයුත්තක් සඳහා තණමල්විල දුෂ්කර පාසලක් වෙත ගිය ගමන. එතන පිළිගැනීමේ කතාව කල කොලු පැන්චාගේ කතාව අසා දෑසින් පෙරූ කඳුළු ප්‍රමාණය.

වැසි නොතකා සෑහෙන ප්‍රමාණයක් "ගී පැදුර" අහන්න එක් වී තිබුනා. මගේ කාර්යාලීය සගයන් සියල්ල ඒ සඳහා එක් වූවා. අපිද වරෙක හිඳ ගනිමින්ද වරෙක සිට ගනිමින්ද ඒ සොඳුරු ගී මියසියට එක් වුවා. ඇත්ත වශයෙන්ම එම ස්ථානය මනරම් නිමවුමක්. මේ කොළඹ 7 හී තිබෙන ස්ථානයක් කියා කිව හැකිද? එය සිහි ගන්වන්නේ තෙත් කලාපයේ කමතක් අද්දර තිබෙන කුඩා කඳුගැට කිහිපයක් අතර ඇති බිම් තීරයක්. එහි වචනයෙන් විස්තර කල නොහැකි අලංකාරයක් තිබෙනවා.

එම ප්‍රසංගයට ප්‍රථමයෙන් එක් වූ ජයලත් මනෝරත්නයන් විටෙක ඔහු මුහුණ දුන් අත්දැකීමුත්, විටෙක් නූර්ති සහ ටීටර් ගීතත් ගයනු ලැබුවා. ඔහු මුලින්ම පැවසු කතාව අනර්ග එකක්

"මම පේරාදෙණිය විශ්ව විද්‍යාලයේ දෙවෙනි වසරේ ඉගෙනුම ලබද්දී මහාචාර්ය එදිරිවීර සරච්චන්ද්‍රයන් ඔහුගේ නාට්‍ය සඳහා කිහිප දෙනෙක් තෝරා ගැනීමට පරීක්ෂණයක් පැවැත්වුවා. මමත් ඒකට එකතු වුනා. පනහකට වැඩි පිරිසක්  එයට සහභාගී වුනා. ඔහු පැවසුවේ සෘතියට අනුව ගීත ගැයීමට හැකි නම්, එයාට නළුවකුවේ වෙන්න පුළුවන් කියලා. කෙනෙක් ගීතයක් ගැයුවාම ඔහු කියනවා. ඕනෑනම් ඒ ගීතය ඒ විදියටත් කියන්න පුළුවන් කියලා එතකොට අර ගීත ගයපු කෙනා ආයේ ඒ සඳහා ඉදිරිපත්වෙන්නේ නෑ. ඒ වගේම තව කෙනෙකුට කියනවා ඔය විදියට තව අවුරුදු පහළොවක් විතර කිව්වොත් ප්‍රතිභාපූර්ණ ගායකයෙක් වෙන්න පුළුවන් වෙයි කියල. කොහොම හරි මම එතනදී අමරදේව මාස්ටර්ගේ ගීතයක් ගැයුවා. මා මුලින්ම ගයන්නේ ඒ ගීතය"

ඉන්පසුව ඔහු මුහුණ දුන් ඉතා රසවත් අත්දැකීමක් විස්තර කරා.

"අපි කොච්චර චිත්‍රපටි, නාට්‍ය, ටෙලිනාට්‍ය ගණනක රඟපාලා තිබුනත් මේ ලෝකෙම ඉන්න අය අපිව දන්නවා කියල හිතුවත්, ඒක එහෙම නොවෙයි කියල දැන ගත්තේ එදා. අපිව නොදන්නා තමන්ගේම ලෝකේ ඉන්න ඕනෑතරම් අය ඉන්නවා. දවසක් මීරිගම පැත්තේ නාට්‍යක් සඳහා ගොස් එන අතරේ මගේ කාර් එකේ ටයර් එකක පැච් එකක් ගියා. වාසනාවට එය නතර වුනේ වොල්කනයිසින් කියා තඩි බෝඩ් එකක් තිබෙන තැනක. මමත් මගේ මිතුරාත් බොහොම අමාරුවෙන් නිදාගෙන හිටිය බාස්සුන්නැහේව ඇහැරවාගෙන වැඩේ පටන් ගත්තා. ඉතින් අපි දෙන්නත් ඉතාම උද්යෝගයෙන් බාස්සුන්නහේට සහයෝගය දෙනවා. ටයර ය ගලවාගත්ත බාස්සුන්නහේ දැන් පැච් එක දානවා.   දැන් මගේ මිතුරා උත්සාහ කරනවා බාස්සුන්නහෙට මම කවුද කියල කියන්න

බාස්සුන්නහේ දන්නවද මේ කාගේ ටයර් එකද දාන්නේ කියල?

බාස්සුන්නහේ පිළිතුරු නොදීම වැඩ කරගෙන යනවා.

බාස්සුන්නහෙට කොයි තරම ආඩම්බරයක්ද මේ වගේ කෙනෙකුගේ ටයර් එකක් දාන්න ලැබිච්ච එක.

කිසිම ප්‍රතිචාරයක් නෑ. මට පේනවා බාස්සුන්නැහේ ඉන්නේ හොඳටම කේන්තියෙන් කියල. මම අතින් කියනවා එපා කියල එත් මගේ මිත්‍රය දිගටම කියවනවා.

බාස්සුන්නහේට හෙට උදේ ආඩම්බරයෙන් කියන්න පුලුව මම ටයර් ඒක දැම්මේ ...... කියල. පොඩ්ඩක් බලන්න.

ඔලුව උස්සල රවල මගේ දිහා බලපු බාස්සුන්නහේ කියනවා

නිට්ටඹුවේ ඩිපෝ එකේනේ වැඩ කරන්නේ කියල.

මටත් තියෙන්නේ ඉතිං ඩ්‍රයිවර් මුනක්නේ" කියල ඔහු ඉතා අව්‍යාජව කියනවා. ඉන් පස්සේ ඔහු නාට්‍ය, නූර්ති, ටීටර් ගී කිහිපයක්ම ගයනාව. ඉන්පස්සේත් ඔහු කිව්වා ලොල් කතාවක්.

"ටීටර් කියන්නේ ඔය තියෙටර් කියන එකට අපේ අය කියපු වචනය. ටීටර් වලදී පසුබිම ස්වභාවික විදියටම හදනවා. දිව්‍ය ලෝකය නම් ඒ විදියට, වෙරලක් නම් ඒ විදියට නියම දේවල් ගෙනල්ලා. ඔන්න එක දවසක් අංගුලිමාල කතාව පෙන්වන්න පසුබිම හදල තිබුනා. කැලෑව මැදින් අහිංසක එන දර්ශනයක පසුබිමට හීලෑ කරපු සතුන් ගෙනවිත් තිබුනා. දැන් ඇඟිලි මාලේ කරේ දාගෙන අහිංසක එනවා. ඇඟිලි කැපුවත් මිනිහ අහිංසකයිනේ. හා පැටියෙක් වඩාගෙන හුරතල් කරනවා. ඒ එක්කම ඇඟිලි ඉල්ලලා වියරුවෙන් කෑ ගහනවා. එතකොට ප්‍රේක්ෂකයෙක් කෑ ගහල කියනවා

අහිංසක ඔන්න හාවා ඇඟිලි ටික කනවා කියල. වෙලා තියෙන්නේ ඇඟිලි වලට දාල තිබ්බ කැරට් වලින් හාවා රාත්‍රී ආහාරය ගත්ත එක"

ඔහුගේ සහය ගායනයට අනුලා බුලත්සිංහල මහත්මිය සහාභාගී වන්නේ තවමත් සුව නොවූ රෝගාබාද සහිතව. ඇය ගී ගයා අවසාන ප්‍රේක්ෂකායගෙන් සමාව ඉල්ලනවා ඇගේ ගායනයේ අඩුපාඩු නිසා රසවින්දනයට සිදු වූ බාදාවට.

ඉන් පස්සේ නුවන් ගුණවර්ධන හින්දි සහ සිංහල ගීත කිහිපයක්ම ගයනාව. ප්‍රියා සුරියසේන, ප්‍රියංකර පෙරේරාත් බැංකුවේ කිහිප දෙනෙකුත් එම ප්‍රසංගය රසවත් කරනවා. මේ සඳහා සංගීතය සපයන්නේ මහානාම වික්‍රමසිංහ ප්‍රමුක වාද්‍ය වෘන්දය.

ආපසු ගෙදර ආ මම පුරුද්දකට වගේ පරිඝණකයත්, රූපවාහිනියත් ක්‍රියාත්මක කරනවා. අද බ්ලොග් පොස්ට් එකක් දාන්න හිතාගෙන හිටි නිසයි පරිඝනකය ක්‍රියාත්මක කරන්නේ. වෙලාව රාත්‍රී 11.00 යි මේ වෙනකොට. මම බත් කන ගමන් සිරස පැරණි ගී ප්‍රසංගයක් නරඹනවා. එහි ගීත ගයන්නේ විශාරද ගුණදාස කපුගේ. අකාලයේ මියගිය කපුගේ. මානව හිතවාදියා, ගායකයා, ගී තනු නිර්මාපකයා, ශබ්ද පරිපාලකයා ඒ වගේම බේබද්දා(සමාවෙන්න මේ වචනය භාවිතා කරනවාට), සොඳුරු මිනිසා. මගේ නැති වූ සටහන් පොතේ ඔහු මියගිය කාලයේ තැබූ සටහන මගේ මතකයට එනවා.

විදේශීය සංගීත ප්‍රසංගයකට සහභාගී වී ඔහු ලංකාවට ගොඩ බසින්නේ කෙලින් හිට ගන්නවත් නොහැකි පමණට බීමත්ව. ඒ කාලේ විශාල ගුවන් යානා කෙලින්ම මගී පර්යන්තයට සමීප කර සෙනග බසවන්න කටුනායක ගුවන් තොටුපලේ පහසුකම් තිබුනේ නෑ. ඈතින් නවත්වන ගුවන්යානයේ සිටින මගීන් පර්යන්තය වෙත් කැඳවාගෙන එන්නේ කුඩා බසයකින්. ඔහු එලියට බසින විට බස් රථය පිරෙන්න සෙනග. ඔහු බස් රථයේ ෆූට් බෝඩ් එක වෙත ගොඩ වන්නේ අවසාන මොහොතේ. එහෙත් එහි දොර වැසෙනවාත් සමගම ඔහු එලියට විසි වී අනතුරට පත් වනවා. මට මේ හෝඩුවාව ලැබුනේ මගේ මිතුරකුගෙන්. ඔහුගේ මිතුරෙක් ගුවන්තොටුපල සේවකයෙක්. මේක මොනවා වුනත් ඇත්තම කතාව. ඔහු මිය යන්නේ ඒ අනතුරින් නොවෙයි. අපේ ගුවන් තොටුපලේ තිබෙන මගීන් නිදහස් කර යවන ප්‍රතිපත්තියේ අඩුපාඩුවෙන්. මියනොගිය අයෙකු නම් කෙතරම් රෝගී තත්වයක සිටියත් එම්බාකේෂන් කාඩ් පත පුරවා කස්ටම් ඔෆිසර් වෙත බාර දිය යුතුයි. ඉතින් අනතුරට පත් කපුගේ මහතා රෝහලකට ගෙන යන්න සිදු වන ප්‍රමාදයෙන් තමයි ඔහු මිය යන්නේ. ඒ අපට අහිමි වුනේ තවත් අවරුදු කීපයක් වත් අප පිනවන්නට සිටි යුග පුරුෂයෙක්. මා ලියූ ඒ සටහන තිබුනානම් ඔබට මීට වඩා සවිස්තර සටහනක් බලන්න තිබුනා. අවාසවනකට එකල බ්ලොග් යයි ජාතියක් තිබුනේ නෑ. නමුත් කවද හෝ කොහේදී හෝ මේවා ප්‍රකාශ කරන්න බලාගෙන ලියු සටහන්. 

දැන් ඔබ හිතනවා ඇති මේ පොතට වුනේ කුමක්ද කියලා. එය රහසක් වශයෙන් සඟවා ගන්න මට කිසි උවමනාවක් නෑ. මගේ "කඳුළු සලන හත් පෙති මල"  කියවපු අයට තේරුම් යන්න ඇති, මම විවාහයෙන් වෙන් වී කුඩා දියණියක් සමග තනි වූ පියෙක් බව. ඒ කතාව පසුව ඔබට කියන්නම්. මෙතන සිදු වුනේ ඇය වෙන් වී යනදා ඇයගේ පොත් ගොන්නත් සමග මගේ අර මතකසටහන් පොතත් රැගෙන යාමයි. ඇත්තටම ඇය මගේ පොත් වලින් යම් ප්‍රමාණයක් ගෙන ගොස් තිබුනා. ඒ ගැන මා විමසන්න ගියේ නෑ.

දැන් අපේ කතාවට එමු. කපුගේ යනු අප කාගේත් ගායකයි. ඔහු නිකම්ම නිකම් ගායකයකු නොව විප්ලවීය ගායකයෙක්. මා ඔහු සමාන කරන්නේ බොබ් මාර්ලෙට එහෙමත් නැත්නම් වික්ටර් හාරාට. බොබ් මාර්ලේ සහ වික්ටර් හාරා තරම් නැති වුවත් කපුගේ යනු අපේ රටේ විප්ලවීය ගායකයි. ඔහු මුදල් වෙනුවෙන් ගැයූ අයෙක් නොවෙයි. බොහෝ දෙනා ඔහුට චෝදනා කළා ඔහු සන්ෆලවර් සමග ගී තැටියක් කලාට. එහෙත් ඔහු ඒ ගැන වචනයක් හෝ මිය යන තුරුත් කතා කලේ නෑ. ඒ මුදල් ඔහු ලබා ගෙන තිබුණේ දරුණු රෝගාබාධයකට ප්‍රතිකාර ගන්නා ඔහුගේ මිතුරකුගේ දරුවකු සුවපත් කිරීමට. ඔහු තමන් ඇඳ සිටි කමිසය ගලවා කමිසයක් නැති පුද්ගලයකුට දුන් කෙනෙක්. වරක් ඔහු මිතුරන් කිහිප දෙනෙක් සමග මත්පැන් තොලගාමින් සිටින තැනකට ආ අසරණ පුද්ගලයෙක් තමන්ගේ දරුවාට කිරි පැකට් එකක් ගන්න යයි මුදල් ඉල්ලු විට ඔහුට රුපියල් පන්සීයක් දී, ඔහු ගිය පසු "අපි වගේම ඒ මිනිහත් අඩියක් ගහන්න ඕනෑ" යනුවෙන් පවසා තිබුණා. තමන්ගෙන් මුදල් ඉල්ලන්නා බොරුවක් පවසන බව දැන දැනත් මුදල් පරිත්‍යාග කරන්න ඔහු පසුබට වුනේ නෑ. 

කවුරුන් මොනවා කිව්වත් කපුගේ මට නම් වීරයෙක්. ඔහුගේ බීමත්කම ඔහුගේ අකල් මරණයට හේතු වුනා. ඔහු ගැයුවේ මේ රටේ තැලෙන පෙලෙන පීඩිත ජනතාව වෙනුවෙන්. ඔහු ගැයූ ගීත වල තිබූ ඒ ගැඹුරු හඬත්, වේදනාත්මක බවත්, ඔහුගේ මුහුණේ තිබු අවිවේකි බවත් නිරතුරු නොකියූ වේදනාවක් ඔහුගේ හිත තුල හිර කරගෙන සිටින පබව පසක් කළා. අදත් අපි ගමනක් බිමනක් යත්දී ගයන්නේ ඔහුගේ ගීත. 

රම්බණ්ඩා සෙනෙවිරත්න නමැති සංවේදී මිනිසා ලියූ "මං එනතුරු ඉඳිකඩ ළඟ ඉන්නවාද අම්මේ" කියන ගී කොටස අදත් අපේ සිත් සතන් වල රැව් පිළිරැව් දෙනවා. 

ඔව් ඔබ නැවතත් එනතුරු අප බලා හින්දිනෙමු.

පින්තූරය ගත්තේ anurasrinath.com එකෙන්

දයාබර කපුගේ වෙත සෙනෙහසින්.

සුදීක
2012.10.20 උදෑසන 1.23ට

ප.ලි : මේ මගේ 99 වන පොස්ට් එක. 100ට හොඳ එකක් දාන්නම්.