අපේ රටේ මිනිස්සු වෙනස් ...... Our countrymen are different

මීට අවුරුදු එකහාමාරකට විතර කලින් දිග පර්ස් එකක් ගත්තේ  කාරණා කීපයක් මුල් කරගෙන. දෙකට නවපු පර්ස් එක්ක ප්‍රමාණය ලොකු නිසා සාක්කුවට දැම්මම බස්රථයේ හෝ ඔෆීසියේදී ඉඳගන්න ගියාම කරදරයි. අනිත් එක එය කොන්දේ ආබාද ඇති වෙන්න හේතු වෙනවා කියලා මම කොතැනක හෝ කියවා තිබුණා. අනෙක් කාරණය තමයි මුදල් වලට වෙන හානිය. මුදල් නවන්නේ නැති වුණොත් ඒවා පාවිච්චි කරන්න පුළුවන් කාලය වැඩියි. ඒ වගේමයි විවිධ කාඩ් වර්ග වලට හානි නොවී තබා ගන්නත් මේක ඉවහල් වෙනවා. මීට අමතරව ඔය බිල්පතක්, කුඩා ප්‍රමාණයේ ලියුමක් වැඩිය කරදරයක් නැතිව ගෙනියන්නත් මේක හොඳයි.

ඕනෑම දෙයක හොඳ පැත්ත වගේම නරක පැත්තකුත් තියෙනවනේ. මේක තියෙන ලොකුම අඩුපාඩුව තමයි, සමහර කලිසම් සාක්කු වලට මේක දැම්මම වැඩි කොටසක් එලියට ඇවිත් තියෙන එක. මේක මට ඒ හැටි කරදරයක් නොවුනට බලාගෙන ඉන්න අයට ප්‍රශ්නයක් බව මට තේරුණේ මේක පාවිච්චි කරපු මේ කාලෙට මේක වැටෙන්න යයි, එහෙමත් නැත්නම් පික් පොකට් ගහයි කියලා අනතුරු අගවපු ප්‍රමාණය නිසා. මේ කාරණය හින්දම තමයි මට හිතුනේ අපේ රටේ මිනිස්සු වෙනස් කියන කථාව ඇත්ත කියලා. මොකද සාපේක්ෂව ආසියාවේ වෙනත් රටවල් එක්ක ගත්තම ලංකාවේ මිනිස්සු අවංකයි.  කලින් අනතුරු අඟවන්නේ සමහරවිට මිතුරන් වුවත්, නන්නාඳුනන බොහේ දෙනෙකුත් මේ වෙත්දී මට ඒ බව දැනුම් දීලා තියෙනවා. ඒ ගැන අහන සෑම වතාකවම මට අපේ රට ගැන පුංචි ආඩම්බරයක් ඇති වෙනවා.

නමුත් ලංකාව පොකට් ගැහිල්ල අඩුම රටක් නෙවෙයි. මේ වනවිටත් මේවා සිදු නොවෙනවා කියන්න බෑ. කෙලින්ම පොකට් එකට ගහන්නේ නැති වුණත් වෙනත් ක්‍රම වලින් සාක්කුවට බහින ක්‍රම අනන්ත අප්‍රමාණව වාර්තා වනවා. මේ බොහෝ තැනක කාන්තා පාර්ශවය කෙළවරක ඉන්නවා. ඔය ගෑණු පරාණයක් දැක්ක ගමන් මුළු ලෝකෙම අමතක වෙන මහත්වරුන්ට පොකට් කාරයෝ හොඳ පාඩම් උගන්වනවා. එහෙම නැතිව තමන්ගේ පාඩුවේ මනෝ පාරක් ගහගෙන යන අයටත් මේ වගේ අකරතැබ්බ වලට මුහුණ දෙන්න සිදු වෙනවා.

පොකට් කාරයන්ගේ ක්‍රියාකාරීත්වය නිසා බොර දියේ මාලු බාන කණ්ඩායමක් තමයි, ප්‍රයිවෙට් බස් කොන්දොස්තරලා. මට මතකයි මම මුලින්ම 1990 කොළඹ ආපු කාලේ පිටකොටුවෙන් බස් එකට ගොඩ වෙනකොටම බස් කොන්දොස්තරලා නිතර දිව මතුරක් වගේ කියන වචන පේලිය

"ඔය සාක්කු පර්ස් පරිස්සම් කර ගන්න" කියලා.

 මේක ඇහුන ගමන් අපි බය වෙලා කලබල නැතුව බස් එකට ගොඩ වෙනවා. එතකොට කොන්දොස්තර මහත්තයාට එයාගේ පාඩුවේ වැඩ ටික කරගෙන යන්න පුළුවන්.  මිනිහා ටිකට් කඩන ගමනුත් ක්‍රමානුකූලව කට්ටිය එහාට මෙහාට අඩුක් කරන්නේ මේ තියරිය පාවිච්චි කරලා. මෑතකදී නම් අර විල්බට් අඹතලාව කියන අපේ කාලයේ  කවියාගේ කවි නිර්මාණයක් බස් එකේ ඉස්සරහ දොර ළඟ අලවලා තියෙනවා.

   

අපහට සිදු වේය ලොකු ලොකු දඩ	කන්න
සෙසු හැම දෙනා හට සිදු වේ	තෙරෙපෙන්න
ඔබගේ පොකට්ටුව ඉඩ ඇත නැති	වෙන්න
පාපුවරුවේ නොසිට කරුණාකර පස්සට	යන්න

මේ පර්ස් එක ගැන කියන්න ඇවිත් පික් පොකට් කතා ගැන කියන්න වුණානේ. 2010 දී මම  මැලේසියාවට ගිය වෙලාවේ මගේ ජංගම දුරකථනයට සිම් එක දාගන්න අතරතුරේ මගේ පර්ස් එක අමතක වුණා. ඒ කේ.එල්. සෙන්ට්‍රල් කියන දුම්රිය ස්ථානයේ තියෙන සාප්පු සංකීරණයේ. ආපහු ලැබෙනකොට ඩොලර් 600 ක් විතරක් අරගෙන තිබුණා. මොනවා වුණත් මට කෝච්ච්යේ යන්න, දවල්ට කන්න සල්ලි ඉතුරු කරන්න හොරා කාරුණික වෙලා තිබුණා. මම ඒ ගැන මගේ මැලේසියානු මිතුරත් සමග කී විට ඔහු මට යූටියුබ් වීඩියෝ බර ගණනක් පෙන්නුවා මැලේසියාවේ සිදු වන පොකට් ගැසීම් සහ මංකොල්ල කෑම් ගැන. ඔවුන් සාමාන්‍යයෙන් සංචාරකයන් ගැවසෙන ස්ථාන වලට යන්නේ නැති බවත් සඳහන් කළා. ඔහු මට කලින් මුණගැසී තිබුණානම් කියා සිතුණා.

අපේ අසල්වැසි ඉන්දියාවත් ඒ වගේ. නමුත් මුම්බායි නගරය කෙනෙකුගේ පසුම්බියක් ලැබුණොත් නැවත ලබා දීමට කැමති අය වෙසෙන නගරයක් බව සමීක්ෂණ වලින් හෙලි වෙලා තියෙනවා. මමත් මුම්බායි ගිය නිසා ඒකෙ පොඩි ඇත්තක් ඇති කියලා හිතෙනවා. නමුත්  ඉන්දියාවේ මසන කලිසම් වල ඇතුලත පොකට්ටුවක් තිබීමෙන් එහි තරම තේරුම යනවා.

රීඩර්ස් ඩයිජෙස්ට් සඟරාව වගේම ෆොර්බස් සඟරාවත් මේ ගැන පර්යේෂණ කර තිබෙනවා. රීඩර්ස් ඩයිජෙස්ට් මගින් ඔවුන් පර්යේෂණය කරන නගර වල මුදල් පසුම්බි දහයක් බිම දමා එහි හිමිකරුගේ ලෙස දුරකථන අංකයක් සටහන් කර අයිතිකරු අමතන ප්‍රමාණය මගින් සමීක්ෂණය කර තිබෙනවා. යුරෝපයේ නගර අතරින් ලිස්බන් නගරය එයින් නරකම තැනට පත්වූ අතර හෙලින්සිංකි නගරය හොඳම තැනට පත් වී තිබෙනවා. මෙහි ආසියාව ගැන සඳහනක් නෑ. නමුත් සමීක්ෂණ ප්‍රතිඵල මගින් අවසන් තීරණයකට එන්න අපහසුයි. මෙය 100% සාර්ථක නොවන බව  මා විශ්වාස කරන්නේ හොඳම නගරයේ වෙනත් දස දෙනෙකු සහ නරකම නගරයේ වෙනත් දස දෙනෙකු තෝරා ගත්තා නම් ප්‍රතිඵලය වෙනස් වන බව පැහැදිලි නිසා.

කෙතරම් ආර්ථික අහේනියක සිටින රටක් වුවත්, ලංකාවේ අපේ අයගෙන් බහුතරය අනුන්ගේ දෙයක් ලබා ගන්න අකමැති බව පහුගිය අවුරුදු එකහමාරක් වැනි කෙටි කාලයකදී මා තේරුම් ගත්තේ, මගේ පොකට්ටුව ගැන අනතුරු ඇඟවූ ප්‍රමාණය සහ පිටකොටුව වැනි ජනාකීර්ණ තැන් වලත් නිතර සැරිසරා ලබා ගත් අත්දැකීමෙන්. මේ ලිපිය ලියන්න ආරම්භ කල සඳුදා උදේ වරුවෙම ඉහත රූපයේ පෙනෙන ආකාරයට මගේ පොකට්ටුව දැක මට දන්නා නොදන්නා තිදෙනෙක් පැය කාලක් ඇතුලත එය පෙන්වා දුන්නා. එය මා තුල ඇති කලේ ඉතාම හැඟුම්බර ගරුත්වයක්. ඒ මගේ රටේ පුරවැසියන් ගැන. ලෝකයේ මේ තරම් අනුන්ගේ සතුට වෙනුවෙන් වෙහෙසෙන ජාතියක් නැතිව ඇතැයි කියන හැගීම මට ඇති වුණේ පොඩි ආඩම්බරයකුත් එක්ක. ඉතිං "අපේ රටේ මිනිස්සු වෙනස් නැද්ද ?"