එක වල්ලේ පොල් ...... Coconut from same Bunch

ඉතා දුක්ඛිත ජීවිතයක් ගත කරන පවුලක ඒ වනවිටත් සිටින දරුවන් සිව් දෙනාට අමතරව තවත් දරු සම්පතක් ලැබෙනවා. ඒ කාසල් රෝහලේදී. බොරැල්ලත් නාරහෙන්පිටත් අතර මුඩුක්කුවක ලෑලි වලින් වටකර තිබෙන මේ නිවසට තවත් දරු උපතක් යනු අමතර බරක් බව පවසන්න අවශ්‍ය නෑ. නමුත් මේ දෙමාපියන් උපත් පාළනය පිලිබඳ අල්ප හෝ දැනුමක් ඇති අය නොවේ. වර්ග අඩි 20ක් වත් නැති ඒ නිවසේ සෙසු දරුවන්ගෙන් පාසල් යන්නේ දෙදෙනෙකු පමණයි. අනෙක් අය කුඩා කළම විවිධ ආදායම් මාර්ග සඳහා යොමු වී තිබෙන්නේ ඔවුන්ගේ පියා දැනට කරගෙන යන තැඹිලි කැපීමේ රැකියාවට සහයක් වන්න. 

පින්තූරය ගත්තේ : http://packwel.blogspot.com/

ඔවුන්ගේ පවුලට තවත් සාමාජිකයෙකු එකතු වන බලාපොරොත්තුව ඔවුන්ට තිබුණත්, එය නිවුන් දරු
උපතක් වන බව හීනෙකින්වත් ඔවුන් බලාපොරොත්තු වුණේ නෑ. රජයේ රෝහල් වල අපේක්ෂිත දරුවන් පිලිබඳ ස්කෑන් පරීක්ෂණ කෙරෙන්නේ නෑ. එසේ තිබුනද එය දන ගැනීමට ඔවුන්ට ඒ හැටි උනන්දුවන් නෑ. ගැබ් ගැනීම සහ දරුවන් ලැබීම ඔවුන්ට ඒ හැටි අරුමයක් නොවේ. මෙම නිවුන් දරු උපතත් සමග පියා වූ සුමනපාලගේ නළල රැලි ගැන්වුණේ සිහින් දහඩියත් සමගම. සවස ආපසු නිවාස කර යන ගමනේදී වත්තේ කිහිප දෙනෙකු  සමග එය  පැවසුවේ අපේක්ෂා භංගත්වයෙන් පිරි මුහුණින්.

එදින රෑ හදිසියේ ඔවුන්ගේ නිවසට ගොඩ වදින්නේ, සවස් යාමයේ නව දරු උපත ගැන ආරංචිය කන වැකුණු අයගෙන් කෙනෙක්. ඔහු පැමිණෙන්නේ හිස් අතින් නොව ගල් බෝතලයක්ද සමගිනි. නිවාස ඉදිරිපිටට වී එය හිස් කරනා අතරේ අමුත්තා තමන් ආ කාරණය පැහැදිලි කරනවා. 

"සුමනේ උඹලා කොහොමද තව ළමයි දෙන්නෙකුට පිටිකිරි දෙන්නේ. කන්න අඳින්න ඉස්කෝලේ යවන්න. අද කාලේ මේවා ලේසි වැඩ නෙවෙයි. උඹලා කැමති නම් මං  වැඩට යන බංගලාවේ මහත්තයාගේ ගමේ මල්ලිගෙන් අහලා බලන්නම්. ඒ මිනිස්සු රත්තරන් වගේ හොඳයි. ආපු වෙලාවට මටත් කීයක් හරි දීලා යන්නේ. හැබැයි ඒ ඉස්කෝලේ මහත්තයාට තියෙන එකම අඩුපාඩුව ළමයි නැති එක. උඹ කැමති නම් මං අහලා බලන්නං. උඹලාගේ දෙන්නගෙන් එකෙක් දෙන්න" 

"අනේ බං මට ඔය ගැන තීන්දු කොරන්න බෑ. අපේ සිරියාවතී ගෙන් අහලා බලන්න ඕනේ"

"හරි බං මේවා හදිස්සියට කොරන්න පුළුවන් කාරණා යැයි. හැබැයි ඉස්පිරිතාලෙන් එන්න කලින් කොරන්න වෙනවා. මොකද උප්පැන්නේ හදන්න එපැයි. ඒ වැඩ කර ගන්නත් පුළුවන් එතැන මහත්තැන් කෙනක් ඇල්ලුවාම"

"අනේ මං දන්නේ නෑ බං. සීදේවි කොලු පැටව දෙන්නා. අනික් උන් ටිකට වඩා ටිකක් පාටයි"

මේ කතාව එතනින් අවසන් වුවත්, දින කිහිපයකදී සියලු වැඩකටයුතු යුහුසුළුව සිදු වෙනවා. කොළඹින් ඈත ප්‍රදේශයකට එක් ළදරුවෙක් ගෙන යනවා. සිරියාවතී තමන්ගේ ඇඟේ ලේ වලින් සැදුනු මේ කුඩා පැටිත්තා නෝනා මහත්මියට දෙන ගමන් දෑසේ කඳුළු පුරවාගෙන මෙසේ ප්‍රාර්ථනා කරනවා

"අනේ මගේ පුතේ. මට සමා වෙයන්. උඹව හදා ගන්න තරම් අපි පෝසත් නෑ. උඹ ඔය මහත්තැන්ලාගේ ගෙදර හැදිලා මනුස්සයෙක් වෙයං"

මෙහෙම අවුරුදු විස්සක් විසි පහක් ගෙවී යනවා. එදිනෙදා ජීවන බරත් සමග වෙන්වූ දරුවා පිලිබඳ හාන්කවින්සියක් සියලු දෙනාට අමතක වී යනවා. වැඩිදුර අධ්‍යාපනයක් නොකරන පවුලේ බඩපිස්සා පියාගේ තැඹිලි කපන රැකියාවට උර දෙනවා. කැහුටු පෙනුමත්, විකට මුහුණත්, වාචාල එහෙත් අරුතක් ඇති යමක් මේ කොලුවාගේ කටින් නිතර පිට වෙනවා. "පණ්ඩිතයා" යන නම ඔහු ඇති තැනත්, නැති තැනත් කියවෙනවා. 

ඔහුගෙන් තැඹිලි ගෙඩියක් බොන්නට එන ගනුදෙනුකරුවන් සමග වචනයක් දෙකක් දොඩමලු වන්නට මේ කොලුවා අමතක කරන්නේ නෑ.   තවත් දිනක් ඔහු තැඹිලි කැපීමේ නිරත වෙනවා. ඔහු වෙත පැමිණෙන්නේ ඔහුගේම තරමේ නමුත් ඉතා හොඳ ඇඳුමකින් සහ ටයිපටියකින් සැරසුණ තරුණයෙක්. බැලූ බැල්මට මේ තරුණයා තැඹිලි කපන සුමියාගේ පෙනුමට සමානයි. නමුත් පාරට හැදුනු සුමියාට වඩා මදක් ගනුදෙනුකරුවා පිරිසිදුයි. තමන්ගේ පොල් කෑල්ල වැනි දත් කුට්ටම විදා පා සුමියා මෙසේ පවසනවා

"වාසිය අවාසිය තීන්දු කරනවට වඩා  ජීවිතේ  ඇදගෙන යන්නෙ මේ ගමනෙන්නේ"

ගමේ සිට කොළඹ පැමිණි තරුණයා විශ්මයෙන් මේ තැඹිලි කපන කොලුවා දෙස බලා සිටිනවා. ඔහුට මේ කොලුවාගේ සුබවාදී සංකල්පය ගැන පුදුමාකාර පැහැදීමක් ඇති වනවා. ඔහුගේ මතකයට එන්නේ මීට දින කිහිපයකට පෙර නගරයේ රැකියාවට පැමිණි විගස ලැබුණු ධානාත්මක චින්තනය පිලිබඳ පුහුණුව. ඒ අතින් මේ කොළුවා කෙතරම් ධානත්මකව සිටිනවාද ? ඒ හැමට වඩා ප්‍රසන්නට ඔහුගේ මුහුණේ දැනෙන යම් සමීප බව නිසා, කලෙක සිට දන්නා කියන හැගීමක් ඇති වනවා.

"තව එකක් කපන්න"

මේකා නම් ඊයේ කට් වෙන්නම ගහලද කොහෙද ? ඒ වුණාට හරි සීදේවි මහත්තයා. මං විතරම ඇති. දෙකක් බොනවා කියන්නේ, තුන්කාලක්වත් ගහලා ඇති. හැබැයි හොඳට දැකලා පුරුදු පාටයි. එහෙම හිතන ගමන් දෙවෙනි තැඹිලි ගෙඩිය කපා තරුණයාට දිගු කරනවා. 

"මේක ඔයාට"

සුමියාගේ කට කනට යන්නේ මේ මොහොතේ. එයට සමගාමීව ප්‍රසන්නගේද කට කනට යනවා. එවිටයි දෙදෙනාට අදහා ගන්නට බැරි වන්නේ තමන් මේ ඉන්නේ කන්ණානාඩියක් ඉදිරිපිටද කියා. දෙදෙනාගේම නල දත් පිහිටා ඇති අකාරය දෙදෙනාගේම විමතියට හේතුව.

______________________________________________

මේ කතාව මගේ හිතට ආවේ මේ දිනවල රූපවාහිනී නාලිකා වල දර්ශනය වන ඉතාම ජනප්‍රිය වෙළඳ දැන්වීමක් දුටුවාම. හේතුව තමයි තැඹිලි කපන්නා සහ සේවාදායකයා යන දෙදෙනාම එකම රූප ස්වභාවයේ අය වීම. ඇත්තටම ඔවුන් නිවුන් සහෝදරයන්ගේ පෙනුම ඇති අය. එය ඉතා සාර්ථක වෙළඳ දැන්වීමක් වන්නට තිබුණා, ගනුදෙනු කරුවාට තරමක් කඩවසම්, මදක් තරබාරු සිරුරක් ඇති අයෙක් තෝරා ගත්තා නම්. නමුත් ඔවුන් සිතුවේ මෙහි අනෙක් පැත්තද යන්න සිතා බලන්නට වෙනවා. ඒ පහල ස්ථරයේ ජනතාවට ගැලපෙන සේවකයන් පිරිසක් ඔවුන් සතු බව පෙන්වීමට උත්සාහ කලාද යන බව . ඔවුන්ගේ මානුෂීය බව එයින් ඉස්මතු කරන බව ඉතා පැහැදිලියි. 

______________________________________________
මෙන්න දෙන්නා

පින්තූරය කපා ගත්තේ : http://www.cclk.lk/