ඇවිද්ද පය ...... පලවෙනි සංවත්සරය

පින්තුරය ගත්තේ : anettshome.blogspot.com

බ්ලොග් ලියන්න අරගෙන අවුරුද්දක් ගත වුණා කියල හිතා ගන්නවත් බෑ. නිකං අද ඊයේ වගේ තමයි හිතට දැනෙන්නේ. මම රාජකාරි දිවියේදී අත් විඳින්නට ලැබුණු අත්දැකීම් බෙදා හදා ගන්න. ඒත් අන්තිමේදී ආපසු හැරිලා බලපුවහම රාජකාරී අත්දැකීම් වලින් 10% ක් වත් ලියවිලා නෑ. මොනවා කරන්නද හිතට දැනෙන දේවල්, මතකයට එන දේවල් ලියාගෙන යත්දී රැකියා පටන් ගන්නටත් කලින් මුහුණ දීපු අත්දැකීම් තමයි වැඩියෙන්ම බෙදා හදාගෙන තියෙන්නේ. අනික් අතින් රාජකාරි දිවියට සම්බන්ධ දේවල් ලියද්දී ගොඩාක් ප්‍රවේසමෙන් තමයි ඒ දේ කරන්න වෙන්නේ. මොකද අපි පත්වීම ලබපු දිනයේදී වගේම වසරක් පාසා ජනවාරි පළවෙනිදා කරන ප්‍රතිඥාවෙන් පොරොන්දු වෙනවා ආයතනික රහස් ආරක්ෂා කරන්න. ඉතිං ඒ නිසා පරිස්සමෙන් දේවල් ලියන්න යනවට වඩා පහසුවෙන් රාජකාරියට පරිභාහිරව තියෙන දේ ගලපන්න පුළුවන්.

පලවෙනි සංවත්සරය ජනවාරි පළවෙනිදට යෙදෙන එකේ එක්තරා වාසියක් තියෙනවා ඒ වගේම අවාසිත් තියෙනවා. මේ සටහන ලියන්න ගිහිං මට අවාසිය මොකක්ද කියල පැහැදිලි වුනේ. තියෙන වාසිය තමයි කවදාවත් අමතක නොවීම. මට විතරක් නෙවෙයි මේක කියවන ඔයාලටත් ඒක මතකයේ රැඳේවී කියල මට විශ්වාසයි. අවාසිය තමයි බ්ලොග් ලියන බොහොමයක් දෙනා නව වසරට සුභ පතන්න පොස්ට් එකක් දැමීම. ඒක අවාසියක් වෙන්නේ ගොඩ වැඩි වුනහම කියවන්න තෝරා ගන්න ප්‍රමාණය අඩු නිසා මගේ පොස්ට් එකත් නොකියවන ගොඩට වැටෙයි කියල. ඒත් කමක් නෑ කියලා ලියන්න පටන් ගත්තා.

බ්ලොග් කියන දේ ගැන මගේ මුල්ම මතකය තමයි මගේ මිත්‍ර සුභාෂ් මගෙන් බ්ලොග් කියන එකේ තේරුම ඇහුවාම ගූගල් කරලා හොයාගෙන කියවපු සටහන. බ්ලොග් කියන්නේ වෙබ් ලොග් කියන වචනයෙන් බිඳිලා හැදුන යෙදුමක් කියල දැන ගත්තා පමණයි(පස්සේ මේ ගැන මගේ අදහස දැම්ම "බ්ලොග් යන්නට සිංහල තේරුමක් තිබිය නොහැකිද?" කියලා) . ඒත් බ්ලොග් ගැන ඊට එහාට හොයන්න බැරි වුනා. 2011හේ අග හරිය වෙනකම්ම සිංහල බ්ලොග් කියල ජාතියක් තියෙනව බව මම දැනගෙන හිටියේ නෑ. ඒත් වන සීරෝ සීරෝ වර්ඩ්ස් කියන බ්ලොග් එකට නම් කිහිප වතාවක්ම ගොඩ වැදිලා තිබුණා. මීට අමතරව මගේ මිත්‍රයෙක් වන දර්ශණ වීරකෝන් මට නිතරම "මගේ මරණය" සහ "බූන්දි.lk" කියන බ්ලොග් දෙක බලන්න යොමු කලත් මම වැඩි උනන්දුවක් දැක්වුවේ නෑ. 

මෙන්න මෙහෙම තමයි කණාගේ පයේ මැණික් ගල වැදුනත් ගානක් නෑ වගේ මේ සුන්දර අවකාශය මට මග ඇරුනේ. එහෙම නොවුනානම් අඩුම වශයෙන් මේ වෙනකොට දෙවෙනි හෝ තුන්වෙනි සංවත්සරය සමරන්න තිබ්බා. ඒ නිසා තමයි මම නිතරම කියන්නේ මම බ්ලොග් ලෝකෙට කඩා වැටුනා කියලා. නමුත් වැඩිය තේරුමක් නැතිව ඉංග්‍රීසි බ්ලොග් එකක් නම් මම නොවරදවාම කියවන්න පෙළඹිලා හිටියා. ඒ තමයි Cricket through the eyes of an Irishman කියන බ්ලොග් එක. එහෙම ඉඳලා මමත් ඉංග්‍රීසි බ්ලොග් එකක් පටන් ගත්තා. ඒත් වැඩි අවධානය මේ පැත්තට යොමු වුන නිසා ඉංග්‍රීසි බ්ලොග් එකට වැඩි පොස්ට් ගණනක් එකතු කරන්න බැරි වුණා.

කොහොම කොහොම හරි බ්ලොග් අවකාශයට කඩා පාත් වෙලා මුලින්ම පොඩි පොඩි පොස්ට් තමයි දැම්මේ. ඒත් සින්ඩිකේටර් වලින් අනිත් ඇයගේ දිග පොස්ට් දැක්කම මට හිතුනා මම මේවා කුඩාවට ලියන එකේ තේරුමක් නෑ කියල. එහෙම කුඩා කරන්න ගියහම පොස්ට් එකේ නියම රසය නැසෙනවා කියල. අන්තිමේදී දිග පොස්ට් දාන්න පටන් ගත්තා. ඒත් ඒ ගැන පොඩි පොඩි විවේචනත් ආවා. හැබැයි මම අතරින් පතර කෙටිම කෙටි ලොල් කතා කියන හාස්‍යජනක කතා මාලාවක් කෙටියෙන් දැම්ම. ඒකට නම් ඉතා ඉහල ප්‍රතිචාර ලැබුණා. මඩිස්සලේ නිශාන් තනිකරම ඇවිත් තිබුනේ මේ කතා බලන්න. 

ටික කාලයක් ලියාගෙන යත්දී මගේ රාජකාරී දැනුම් සම්බන්ධ කරලා ලියපු ATM යන්ත්‍ර සමග ගනු දෙනු කිරීමේදී කියන පොස්ට් එක නිසා බොහෝ දෙනාගේ අවධානය මේ පැත්තට යොමු වුනා. එහෙම ඇවිත් තමන්ගේ ගැටළු වලට කලයුතු දේ පිලිබඳ විමසීම් පවා කරන තත්වයකට ආව. මේ අතරින් ඊමේල් කවිකාරි සහ හෙන්රි අමතක කරන්න බෑ. මේ දෙදෙනා දැනුත් ගැටලුව්වක් ඇති වුනොත් මගෙන් උපදෙස් ගන්නවා. ඉන් පස්සේ ඒ ආකාරයේම තවත් ලිපි කිහිපයක් ක්‍රෙඩිට් කාඩ් පත් සම්බන්ධව ලිව්වා. ඒවටත් ඉතාම ඉහල ප්‍රතිචාර ලැබුණා. මේ කාලයේදී තමයි විවිධ ක්ෂේත්‍ර වල අය මේ පැත්තට එන්න පටන් ගත්තේ. මගේ ඉහළම දැනුමක් තියෙන විෂයය වන ක්‍රිකට් ගැනත් මේ කාලයේදීම ලියන්න වුනා. 

මෙහෙම යත්දී මට දැනුන දෙයක් තමයි සමහරු බලාපොරොත්තු වෙන්නේ එකම ආකාරයක ලිපි. ඒත් මම ලිපි ලියද්දී විවිධ ක්ෂේත්‍ර ප්‍රමාණයක් ආවරණය කරන නිසා සමහරුන් එන්නේ තමන්ගේ රසයට අදාළ පොස්ට් එකක් වැටුන වෙලාවට විතරයි.  ඒත් මගේ සමබරතාවය පවත්වා ගත යුතු නිසාත්, බොහෝ විට කාලීන වශයෙන් වැදගත් ලිපි කිහිපයක් ලියන්න වෙන නිසාත්, යම් කෙනෙක් බලාපොරොත්තු වෙන මාතෘකා ඔස්සේ මා ලියපු ප්‍රමාණය මදි වෙන්න පුළුවන්. කමෙන්ට් ප්‍රමාණය අඩු වුනත් ප්‍රතිචාර ගැනම නොසිතා මගේ හිත මට කියන එක ලියන්න මම පුරුද්දක් කරගෙන ආවා. සමහර වෙලාවට පේලි දහයක් ලියා ගන්න බැරි වෙයි කියල හිතාගෙන පටන් ගත්ත සමහර පොස්ට් ලියාගෙන යත්දී මතකය අවධි වෙලා ඉතා දිගු පොස්ට් බවට පරිවර්තනය වුනේ පුදුම විදියට. එහෙම ඒවා කතා සීරීස් එකක් විදියට ලියන්න වුණා. 

ඒත් මම හුඟාක් ප්‍රිය කරන පර්යේෂණ(Research) අංශයෙන් ලියන්න හම්බ වුනේ එක් පොස්ට් එකක් පමණක් වීම කනගාටුවට කාරණයක්. මොකද ලියන මට මෙන්ම කියවන ඔබටත් ඉතා වැදගත් අංශයක් නිසා. ඒත් මම මුල් කාලයේ මා කල එක් පර්යේෂණයක් ලියා තැබුවා. ඒත් මට හිතෙන්නේ මේ අංශයෙන් මා ලිව්වා මදි කියලා. එක් අතකින් පර්යේෂණ ලියද්දී නිකංම හිතට එන දේ ලියන්න බෑ. එය සැබෑ දත්ත මත පදනම් වූ දේ විය යුතුයි. එනිසා මා බලාපොරොත්තු වනවා 2013 වසරේදී වැඩි වශයෙන් පර්යේෂණ ලිපි ලියන්න. ඒත් ඒ සඳහා විශාල කාලයක් සහ ශ්‍රමයක් අවශ්‍යයි. 

මෙයට අමතරව මට තියෙන ලොකුම ප්‍රශ්නයක් තමයි අමතක වීම. එක පාරටම මතකයට ආ විට ලියන්න අවශ්‍යයි කියල හිතෙන දේ තවත් දින ගණනක් ගියපසු අමතක වීම හෝ ඒ තැනට වෙනත් මාතෘකා ගොන්නක් එකතු වීම. මෙයට නම් කඩිනම් පිළියම අවශ්‍යයි කියල මට හිතෙනවා.  මේ මතකය ගිලිහී යාමට ප්‍රධාන හේතුව අවිවේකය කියල මම අහල තියෙනවා. නිදි මැරීම අනිත් කාරනයලු. මගේ නින්ද පැය පහකට වඩා නෑ.  උත්සාහ කරලා බලන්න ඕනේ ටිකක් වැඩියෙන් නිදා ගන්න. ඒත් මම බ්ලොග්පොස්ට් ලියන වෙලාව තමයි රාත්‍රී 9.00 ත් 12.00ත් අතර. 

ඔන්න මම දැන් තමයි වැදගත්ම දේ ලියන්න යන්නේ. ඒ කියන්නේ මා ලියූ දේ කියවන්න මෙහි ආ ඔබ සම ගැන. අද වෙනකොට හිට්ස් 80,000ක් පහු කරලා ගිහින් තියෙන එකෙන් මම හිතා ගන්නේ මා ලියන දෙය ඔබ උනන්දුවෙන් කියවනවා කියලයි. ඒත් මේ බ්ලොග් අවකාශේ තියෙන ජනප්‍රියම එක නොවන වග මම දන්නවා. සමහර ඒවා මාස ගණනකදී ඉතා ජනප්‍රිය මට්ටමට ඇවිත් තියෙනවා. අවුරුද්දක් වන විට ලක්ෂයත් දෙකත් අතර හිට්ස් ප්‍රමාණයක් තියෙන බ්ලොග් පවා මා දැක තිබෙනවා. ඒ වගේමයි සාමාජිකත්වය, අව්රුද්දක් ලියලත් මගේ බ්ලොග් එකේ 142ක් වගේ සාමාජිකයින් සඛ්‍යාවක් තමයි ඉන්නේ. එය ඉතාම පහල මට්ටමක් තමයි සමකාලීන හෝ ඉන්පසුව ඇරඹු බ්ලොග් එක්ක සසඳලා බැලුවොතින් පෙන්නේ. මොනවා වුනත් මට ලැබිලා තියෙන හිට්ස් ප්‍රමාණයත්, සාමාජික සංඛ්‍යාවත් නියම(Genuine)  ඒවා කියල මට හිතෙනවා. එලෙස නොකඩවා මගේ බ්ලොග් එක වෙත පිවිස මගේ අදහස් කියව කමෙන්ට් එකතු කර ගිය සියලූම දෙනාටත් මෙහි සමාජිකයි 142 දෙනාටත් මගේ හර්දයාංගම ස්තුතිය පුද කරන්නේ ඉතා සතුටින්. 

මෙහි සැමවිට කමෙන්ට් නොකලත්, නිතිපතා මෙහි පිවිස තිබෙන දෙයක් කියවා යන ඔබ සැමටත්, මෙහි සාමාජිකත්වය ලබාගෙන මාහට ධෛර්යයක් වූ ඔබ සැමටත්, මා වෙනුවෙන් ඔබගේ බ්ලොග් අඩවියේ සටහක් දැමූ ඔබ සැමටත්, මෙම බ්ලොග් අඩවියට කියවන ඔබ යොමු කල සියලුම් සින්ඩිකේටර් වලටත් මාගේ උණුසුම් භක්ති ප්‍රණාමය පුද කර සිටිනවා.

ප.ලි. සාම්ප්‍රදායික විදියට කේක් ගෙඩියක හෝ වයින් බෝතලයක පින්තුරයක් දමා ඔබ අවුස්සන්නට මගේ කැමැත්තක් නැත.  විශේෂ ස්තුතියි මගේ දියණියට.