බෙල්ල කැපුනේ රිෂානාගේ පමණක්ද ?

රිශානාගේ මරණය ගැන මුළු ලංකාවම කම්පා වෙයි. මේ හැරුණු කොට ලෝකයේ සිටින ෂරියා නීතිය නො-අදහන බොහෝ දෙනා අනේ අපොයි කියයි. නමුත් රිෂානාගේ මරණය අද සියලුම රුපවාහිනි, ගුවන් විදුලි, මුද්‍රිත ආදී මෙකී නොකී මාධ්‍ය වලට කදිම පුවතක් වුව පමණක් නොව, බ්ලොග්කරුවන් වන අපටද එය කදිම මාතෘකාවක් වී හමාරය. එහෙත් බ්ලොග් ලියන අතරතුරදී නිරතුරුව ඒ ගැන කම්පා වී, ඒ වෙනුවෙන් කටයුතු කල අයද වෙයි. එවැනි අයට මේ ගැන දිගින් දිගටම කතා කිරීමට සදාචාරාත්මක අයිතියක් ඇත. 

මෙය අසා කම්පා වුවෙක් නැති තරම්ය. රිශානාට තරම් වේදනාවක් කාටවත් දැනුනේ නැත්ද ? ඇයට තිබූ ලොකුම වේදනාව මේ සා කාලයක් ඉවසාගෙන සිටීමයි. එක්කෝ ගෙල සිඳ දැමිය යුතුයි. එහි වේදනාව ඇයට දරා ගත හැක. එය මොහොතක වෙදානාවකි. නමුත් අද මරයිදෝ, හෙට මරයිදෝ කියා නොමැරී මැරී ජීවත් වන කාලය කෙතරම් වේදනාකාරී වන්නට ඇත්ද? අයට මරණය හෝ නිදහස යන දෙකම මේ වෙදානාවෙන් ගැලවෙන මගයි. එහෙත් ජීවත් වන ඕනෑම කෙනෙකු තවත් තත්පරයක් හෝ ජීවත් වීමට උත්සාහ දරයි. ඒ සත්ත්ව ගතියයි. 

රිෂානාගේ මරණය අපට මෙතරම් වේදනාකාරී වුයේ ඇයි? ඇය වැදූ මවද, ඇයගේ පියාද, ඇගේ ගම් ප්‍රදේශය වන මුතූර්හී පල්ලියේ පූජකයාද එය අනුමත කරයි. සමහරවිට ඒ හදවතින් නොවන්නට පුළුවන, එහෙත් ඔවුන් ඔවුන්ගේ ආගම දිවි දෙවෙනි කොට සලකයි. සෙසු ඉස්ලාම් වාදීන්ගේ මතයද එය වේ. එහෙනම් මේ වේදනාව කාටද ? අපිට ඒ කියන්නේ සිංහල බෞද්ධයා, සිංහල කිතුනුවා, හින්දු සහ කිතුනු දහම අදහන දමිලයාටයි. අපිට ප්‍රශ්නයක් නැත්නම් උඹලාට තිබෙන ප්‍රශ්නය කුමක්දැයි ඉස්ලාම් දහම අදහන්නන් අපෙන් විමසන දිනය වැඩි ඈතක නොවේ. 

රිශානා වෙනුවෙන් ඇතැමෙක් කිඹුල් කඳුළු හෙලයි. ඇතැමෙක් සැබෑ මනුෂ්‍ය හැඟිම් අනුව කථා කරයි. අද බොහෝ බ්ලොග් වල මා කියවූ දේ වලට අනුව නම්, 

• මෙහෙකාර සේවයට කිසිදු රටකට අප කාන්තා/පිරිමි කවුරුන් හෝ යැවිය යුතු නැත.
• අරාබියට අප සම්බාධක පැමිණවිය යුතුය.
• පිටරට සිටින සියලු මෙහෙකාර සේවකයන් ආපසු කැඳවිය යුතුය.
• රජය මේ පිලිබඳ දක්වන ලන්ද්ද්දේ ඇල්මැරුණු උනන්දුවකි. මෙය තනිකරම රජයේ වරදකි.
• බාල වයස්කරුවන් රට පටවන ජාවාරම් කරුවන්ට දඬුවම් පැනවිය යුතුය.

මෙකී නොකී තවත් බොහෝ දේ ඔබද කියවන්නට ඇත. ඒ කිසිවක් වල්පල් යයි මා පවසන්නේ නැත. එහෙත් අපේ ඇසේ තිබෙන පරාලය නොදැක අපි අරාබි කාරයාගේ ඇහේ තිබෙන රොඩ්ඩ දැකීම නම් මට තරමක් වේදනාකාරීය. ස්වභාවික නොවන කිසදු මරණයක් ලොව කොතැනක හෝ සිදු වී නම ඒ වෙනුවෙන් කම්පා වන්නන් ගොන්නට මමද ඇතුලත්ය. ඕනෑම කෙනෙකුගේ දුකකදී උණුවන හදවත් ඇත්තන්ට මේ සියළු මරණ එකසේ වේදනාකාරීය. ස්වභාවික වුවද සුනාමියෙන් සිදු වූ මරණ වලට පවා අප තවමත් කම්පා වන්නෙමු. එහෙත් ඔබ මේවා දුටුවාද ?

පසුගිය දිනක කොළඹ කොටුව ගුවන් හරස්මග තුලදී මහා දවාලේ අමු අමුවේ පොලිස් කොස්තාපල් වරියකගේ බෙල්ල කපා මරා දැමුවේ තවත් කොස්තාපල් වරයෙකි. ඒ අනුව තමාව මග හැරීම වෙනුවෙන් පොලිස් කොස්තාපල් වරයාද ෂරියා නීතිය ක්‍රියාත්මක කොට ඇත(ඔහුද වස පානය කොට ඇත. එය කුමන නීතියට අදාලදායි මම නොදනිමි). එහෙත් රටක නීතියක් මගින් වරදකරු කර මරණ දණ්ඩනය නියම කිරීමට වඩා අඩු බරක් තමන්ගේ වෛරය පිරි මසා ගැනීමට ක්‍රියාත්මක වූ විට ඇති වන්නේ ඇයි? මරණයට පත් වී ඇත්තේ සිංහල බෞද්ධ යුවතියකි. ඈ ගැන කවුරුත් එතරම් වේදනාවකින් කතා කරනවා මම අසා නැත. ඇයගේ මවටද පියාටද ඇති වන්නට ඇත්තේ රිෂානාගේ මවට පියාට ඇති වූ දුකමය. ඒ දරු දුකයි. දෙමාපියන් වශයෙන් අපිට ඇති වන්නේද ඒ දුකමයි.

තම දරුවන් දෙදෙනා සහ බිරිඳ ඝාතනය කල රත්මලානේ පුද්ගලයා අනුගමනය කලේද ෂරියා නොවන ෂරියා නීතියකි. තමන්ගේ ලෙයින් මසින් සැදුනු දරුවන් ඝාතනය කරන්නට තරම් සහාසික වුවන් ෂරියා නීතියටත් එහා ගිය වුන් නොවේද ? එම ඝාතයාට දිය යුතු දඬුවම කුමක්ද ? ඔබ පවසන්න. 

රිෂානාගේ මරණය වලක්වා ගත හැකිව තිබූ එහෙත් රජයේ හෝ කාගේ හෝ වරදින් මග හැරුණු දෙයක් බව ඔබ පවසනු ඇත. ඇත්ත, එය දේශපාලනිකව කතා නොකළහොත් ඒ සඳහා මේ රටේ බොහෝ දෙනා උත්සාහ කල බව ඇත්තය. පක්ෂ විපක්ෂ බොහෝ දෙනා විවිධ ආකාර වලින් ඒ සඳහා උත්සාහ ගන්නා ලදී. එහෙත් ඔවුන් ඔවුන්ගේ නීතියට වියතිරේඛ එක් කරන්නට කැමති වුවේ නැත. සංශෝධනද නැත. 

අප කල යුත්තේ කුමක්ද ? පළමුව අප හඬ නැගිය යුත්තේ ශ්‍රී ලංකාව තුල සිදු වන ස්වභාවික නොවන මරණ බිංදුව කර ගැනීමට උනන්දු වීම නොවේද? මෙහෙව් ඝාතන සිදු වන රටක සිට තමන්ට මරණ දඬුවම් නවත්වන්නැයි කියන්නේද කියා ඔවුන් අපට සිනාසීමට ඉඩ ඇත. අප මුලින්ම හඬ නැගිය යුත්තේ ඒ සඳහාය. ඉන් පසුව අපට ලෝකය නිවැරදි කරන්නට යා හැක. වසර 2600 කට වැඩි නිර්මල බුදු දහම ආරක්ෂා වී ඇති, ආරක්ෂා කරන එකම රටේ, මේ සා විශාල මරණ සංඛ්‍යාවක් දිනකට සිදු වේ (සංඛ්‍යා ලේඛන නොදනිමි), මේ තරම් ස්ත්‍රී දුෂණ ගණනක් සිදු වේ. අප මේවා නවත්වා ගන්නේ නැතිව අරාබියේ ෂරියා නීතිය නිවැරදි කරන්නේ කෙසේද ?

මෙහි පිළිතුරු දෙන බොහෝ දෙනා ආණ්ඩුව හා පාතාලයට දොස් නගන්නට බොහෝ විට ඉඩ ඇත. ආණ්ඩුවට පමණක් සියල්ල කල හැකිද ? හතරවන ඊලාම් යුද්ධය පරාජය කරන්නට මහජනතාව වන අප කෙතරම් රජයට සහ ආරක්ෂක අංශ වලට සහය වුවාද? එසේ නොවන්නට එය තවමත් හීනයක්ම වනු ඇත. මෙහිදී ජනතාව වශයෙන් අපටද කල හැකි කොටසක් ඇත.

මෙම ලිපිය ලියූවේ රිශානා ගැන කම්පා නොවන කෙනෙකු ලෙස නොව ඕනෑම විපතකදී හද උණුවන කෙනෙකු ලෙසය.