ඔලුව වටෙන් අත දමා නහය ඇල්ලීම .....II කොටස Reach your nose other way Part II

උදෑසන දහයට කිට්ටු වෙලාවක  පෙම්වතියගේ නිවසට ලඟා වුණත්, කරුමයට කකුල් හතරක් ඇත කියලා මට හිතුනේ, ඇය හෙට තිබෙන තමන්ගේ වැඩිමහල් සහෝදරයාගේ විවාහ මංගල උත්සවයේ කටයුත්තක් සඳහා නිවසින් බැහැර වී තිබීමයි. ගෙන ගිය කේක් පෙට්ටිය පසෙකින් තැබූ මා වටපිට බලන විට වෙන්ඩ මාමණ්ඩිය සිනා මුසු මුහුණින් ඇය නිවසේ නොමැති බව දන්වා සිටියේය. ඔබට හිතෙන්නට පුළුවන් "ඇයි කලින් දන්වලා යන්න තිබුණා නේ" කියා. නමුත් මට අවශ්‍ය වුයේ ඇය මවිතයට පත් කරන්න. අන්තිමට වැඩේ හුලං. සුපුරුදු පරිදි වෙන්ඩ මාමණ්ඩිය උයා දුන දවල් බත අනුභව කර බලාපොරොත්තු දල්වාගෙන බලා සිටියේ ඇයගේ සම්ප්‍රාප්තිය මේ දැන් සිදු වේ කියා. එම නිවසේ බල්ලා මා නිතරම මුලාවේ දැමීමට සමත් වුයේ ගහක අත්තක් සෙලවුනත් බිරීම නිසයි. නිවැසියන් නිවසෙන් පිට වී යලි එනතුරු බලා සිටින කණ්ඩායමක් තමයි සුනඛ නිකාය. හාම්පුතුන්ගේ ඉව ඉතා ඈතදීම දැන ගන්නා ඔවුන් පෙරමගට ගමන් ගන්නේ තම හිතවත්කම මොනවට කියා පාමින්.

ක්‍රම-ක්‍රමයෙන්(ග්‍රැජු-ග්‍රැජුවලි) දොළහේ, එකේ, දෙකේ, තුණේ, හතරේ කනිසම් නිවසේ  පසුපස බිත්තිය අරා සිටින ඔරලෝසුව නිවැරදිව සංඥා කලත්,  ඇයද - මවද පැමිණියේ නැත. ඔවුන් රත්නපුරය බලා ගමන් ගෙන තිබුණා. බිම ආලේප කර තිබෙන ෆ්ලෝ-පේන්ට් වලින් නික්මෙන ටර්පන්ටයින් ගඳ මට එතරම් ආගන්තුක දෙයක් නොවූවත්, එය මේ මොහොතේ මට මහත් වදයක් වූවා. අවසානයේ මස්කෙළිය බලා යන අවසන් බස් රථය හෝ අල්ලා ගැනීමේ බලාපොරොත්තුව සිතේ දාරාගෙන නිවසින් පිට වුණා. මා ආ බවවත් දන්වන්නට ඇයගේ ජංගම දුරකථනය ක්‍රියා කලේ නෑ. අපේක්ෂා භංගත්වයෙන් කිලෝමීටරයක් මග පයින් ගෙවා ප්‍රධාන පාරට අවතීර්ණ වුයේ, හැකි ඉක්මනින් ආපසු යන්නට ලැබේවා යන පැතුම සිතේ දරාගෙන. මා කුමන බස් රථයකට ගොඩ වුවාද, කෙතරම් වෙලාවක් එම රථයේ රැදී සිටියාද යන්න දැනීමට තරම් යහපත් මානසික තත්වයක් තිබුණේ නෑ. අවිස්සාවේල්ල බස් නැවතුමට අනෙක්පසින් ඇති බස් නැවතුම(දුම්රිය ස්ථානය ඉදිරිපස) මස්කෙළිය, හැටන් ආදී ගමනාන්ත සටහන් කර තිබෙනු මා මීට පෙරත් දැක තිබුණා. එම බස් නැවතුමේ මා ඇරෙන්න තව දෙතුන් දෙනෙක් සිටියද, කිසිම බස් රථයක මස්කෙලිය සටහන් වී තිබුණේ නෑ. පැමිණෙන බොහෝ බස් රථ හැටන් හෝ නාවලපිටිය සටහන් වී තිබුනා. වෙලාව සවස හය ආසන්න වත්දී මා දෙගිඩියාවකට පත් වුණා. මා කොළඹට ගොස් හෙට උදෑසනින් පිට වනවාද, නැතිනම් තවත් බලා හිඳීනවාද ?

අවසානයේ මේ ගමන කොටස් දෙකකින් හමාර කරන්න මා තීරණය කළා. ඉතා හිමින්සීරුවේ පැමිණි හැටන් වායු සමනය කල බස් රථයකට ගොඩ වූවා. එහි රියදුරු තැන අසල ආසනය හිස්ව පැවතියා. මා එතනින් හිඳගන්නවාත් සමගම වම්පස අසුනේ සිටි මහළු, බියකරු පෙනුමැති පුද්ගලයා මා දෙස බලා නැවතත් ඔහු ඇත තිබූ ලියවිල්ලක් දෙස දෑස් යොමු කළා. දෙහිවිට වනතෙක් මන්දගාමීව පැමිණි බස් රථය තේ පානය සඳහා නතර කළා. ඉතා කඩිනමින් චයිනීස් රෝල් දෙකක් ගිල දමා, ස්ප්‍රයිට් කෑන් එකක් ගෙන මා බස් රථයට ගොඩ වූයේ එය ඉක්මනින් පිටත් වේවායි පතමින්. නමුත් එහි පැමිණි මගීන්ට පවා මට තිබෙන හදිසිය තිබුනේ නෑ. මග දෙපස තිබෙන බෝක්කු-පාලම වල තිබෙන අංක කියවනවා හැරෙන්නට මට කල හැකි දෙයක් තිබුනේ නෑ. මඩ පැහැයෙන් චණ්ඩ ලෙස ගලා යන කැළණි ගඟ පසක් කලේ, මේ පොහෝදින ඉහල කඳු ප්‍රදේශ වැසිදියෙන් නහවනවා ඇත යන්නයි. අවාසනාවක මහත, කොට කොටා යන බස් රථයට ඇසළ පෙරහැරක් ඉදිරියට හමු වීමය. එය ගහට-ගහක් මොරටුවේදී හමු වීම වැනිය. ඒ.සී. යන්න සටහන් කර තිබුණත් මේ බස්රථය ගමන් කරන්නේ මග දෙපස තිබෙන ඒ.සී. වලිනි. මේ ප්‍රදේශ වලට සබැවින්ම වායු සමනය අවශ්‍ය නැත.

රාත්‍රී හත පමණ විට හැටන් නගරයට බස් රථය ලඟා වුණා. මගේ මීළඟ ඉලක්කය මස්කෙලියට යන බස් රථයක් සොයා ගැනීමයි. නමුත් මේ නගරය පාළුවට ගොස් ඇති සෙයක් දිස් වුවා. නොනවතින චුරු-චුරු වැස්ස සහ තෙත බරිත පොළව ගෙන දුන්නේ මුළු දිනයම මේ වැස්ස පවතින්න ඇති යන හැගීම. චිරි චිරියට අමතර මඩ, අඳුර, සීතල යන උල් සහිත ආයුධයකින් අණින ස්වභාවයක් මෙවැනි අවස්ථාවක ඇති වන්නේ නිරායාසයෙන්. මා මගේ පසුම්බිය ඇද බැළුවෙමි. එහි රුපියල් නවසිය ගණනක් ඇත. යම් හෙයකින් ගමනාන්තය වෙත ලඟා වීමට නොහැකිනම් මා නවාතැනක් සොයා ගත යුතුය. තේකක් බීමේ අවශ්‍යතාව ඇති වුවද, එයට මේ මොහෙතේ ප්‍රමුඛතාව ලබා දිය නොහැක. පසෙක නවත්වා ඇති ඩෙලිකා වැන් තුන හතර ඉදිරිපස, ජැකට් වලින හිස සිට වසාගෙන සිටින ඒවායේ රියදුරන් මට පෙනුණේ, නගරයට පැමිණෙන  ආගන්තුක අය ගිල ගැනීමට සිටිනා රකුසන් ලෙසයි. අප වැනි ඉබාගාතේ යන්නන් ඔවුන්ට සම්පතක වුවත්, ඔවුන් අප නොදුට ගණනට හැසිරෙන්නේ, අප ඔවුන් වෙත ලඟා වනතුරුය. නමුත් මේ මොහොතේ එවැනි විකල්පයකට යනවාට වඩා මෙහි නවාතැන් ගැනීම පහසුය. මා වටපිට බැලීමි. පාරෙන් එහා පැත්තේ සිටින පුද්ගලයෙකු කෑ ගසන හඬක් ඇසේ. නමුත් එය බස් කොන්දොස්තර වරයකුගේ හඬක් නොවන බව පැහැදිලිය. වඩාත් ලං වනවාත් සමග ඇසුණු ඒ මහළු හඬ මගේ සිතේ අස්වැසිල්ලක් ඇති කළේය.

"මස්කෙළිය - නෝර්වුඩ්, මස්කෙළිය - නෝර්වුඩ්"

මේ අර බස් රථයේ සිටි ලොක්කාය. මා හනික ඒ දෙසට ලඟා වුණේ, වෙනත් කෙනෙක් ඒ තැන ගන්නට පෙරය. ඔහු මේ වනවිටත් ත්‍රී-රෝද රියදුරෙක් සමග ගණනක් කථා කරගෙන හමාරය. ඒ රුපියල් හාරසිය පනහක්ය. එය අන්තිම සාධාරණය.

"පුතා මස්කෙලියටද යන්නේ ? මේකට රුපියල් හාරසිය පනහක් යනවා, පුතාට කීයක් දෙන්න පුලුවන්ද ?"

මහළු නමුත් ශක්තිමත් ස්වරයකින් ඔහු අසා සිටී. මා ගත් කටටම

"මම භාගයක් දෙන්නම්"

ලෙස පිළිතරු දුන්නත්. ඔහු

"නෑ පුතා ඔයා රුපියල් සීයක් දෙන්න. මම කොහොමත් නෝර්වුඩ් වලට යන්න ඕනනේ"

"හරි යමු"

පුටු-පුටු හඬින් ත්‍රී වීලරය පණ ගැන්විණි. චුරු-චුරු වැස්ස තවමත් එසේමය. මම සැනසුම් සුසුමක් හෙලීමි. මහළු පුද්ගලයා කථා කරන්නට පටන් ගත්තේය.

"පුතා මස්කෙළියෙද, නෝර්වුඩ්ද ?"

"නෑ අංකල්. ඒ දෙකම නෙවෙයි. මම රාජකාරියකට මස්කෙළියට සති දෙකකට ඇවිත් ඉන්නේ"

ත්‍රී රෝද රථය ඉතා හෙමින් පුටු - පුටු ගමනින් යයි. එහි දුර්වල එළියෙන් දකුණු පස ඇති විශාල කළුගල් තාප්පයක් දිස් වේ. කාණු පුරා වතුර ගලා බසී. තවත් මොහොතක් පුටු-පුටු-පුටු ගෑ ත්‍රී රෝද රථය නතර විය. එය පණ ගැන්වීමට ත්‍රී රෝද රථ රියදුරා ගන්නා ලද සියළු උත්සාහයන් ව්‍යර්ථ විය. කරුමයකි.

"මහත්තයා තෙල් ඉවර වෙලා"

"ඇයි. අයිසේ තමුසෙට ඕක කියන්න මෙච්චර දුරක් එන්න හිටියේ"

මහළු පුද්ගලයාට හොඳටම කේන්තිය. මට ඇත්තේ "අද නම් මහා කරුම දවසක්" යන හැගීමයි.

"පුතා දැන් කරන්න දෙයක් නෑ. ආපහු ටවුමට යමු"

දැන් මහල්ලා සහ මා සරණාගත තත්වයකට පත්ව ඇත. මා ලේන්සුව ගෙන හිස ආවරණය කර ගත්තද, මහල්ලාගේ සන්තකයේ තිබුණේ කුඩා ගමන් මල්ලකි ඔහු එය හිසට තබාගෙන, බඩ තඩියත් ඔසවාගෙන යන ගමන ඇති කරන්නේ අනුකම්පාවකි.

"පුතා මම ඊබට් සිල්වා එකේ වැඩ කරේ. අවුරුදු තිස් ගාණක් වැඩ කරලා. අද අස් වෙලා යන ගමන්. පුතා කොහෙද වැඩ කරනවා කිව්වේ"

"මම මහජන බැංකුවේ. මෙහෙ බ්‍රාන්ච් එක කම්පියුටරයිස් කරන්න ආවේ"

"ආ ඒක හොඳයි. නැත්නම් අපිට හැමදාමත් පෝලිමේ පැය ගණන් රස්තියාදු වෙන්න වෙනවා. හෙට මට කොහොමත් බැංකුවට එන්න වෙනවා. මගේ ෆන්ඩ් එකේ චෙක් එක මාරු කර ගන්න"

"හරි එන්න අන්කල්. මම උදව් කරන්නම්"

මේ කතාබහ අතරතුර යාන්තමට නැවතත් මඩ නාගෙන නගරයට පාත් වුනෙමු. මෙවර ත්‍රී වීල් කරු හමු වූ හැටියේම අන්කල් ඔහුට ප්‍රශ්න පත්තරයක්ම ඉදිරිපත් කළේය. ඒ අතරින් වඩාත්ම සිත් ගත්තේ

"මේ පුතා අපිට මග රස්තියාදු ගහන්න නම් බෑ. කලින් ගිය එක පැට්‍රොල් නැතුව නතර වුණා. පැට්‍රොල් නැත්නම් ගහයෙන යමු"

මෙවර මා කැමැත්තෙන්ම භාගයක් ගෙවීමට ඉදිරිපත් වූ විට, අංකල් විරෝධයක් නැතිවම වාහනටය ගොඩ විය. සීතල එන්න එන්නම් දැඩි විය. නෝර්වුඩ් හරියට ලඟා වත්ම මගේ හිතට සැනසුමක් ඇති විය. මේ සීතල තවත් විනාඩි කිහිපයකින් නැති වනවා නේදැයි සිතුණා. අංකල්ට නොවක් ස්තුති වන්ත වීමට මා වග බලා ගත්තේ, මේ මොහොතේ ඔහු මට පියෙකු මෙන් වූ නිසාය. ඔහුගේ කොටස මා අතට දී, රියදුරාට මා ඇරලවන අකාරය විස්තර කර, පාරෙන් පහලට ඔහුගේ බකල අඩි තබා ගමන් ගන්නා අකාරය මා තුල ඇති කලේ ශෝකයකි. 

පැය ගණනක් මුළුල්ලේ මහ මග ගිය ගමනක් මෙසේ රාත්‍රී නවයට පමණ අවසන් කර හෝටලයට යන්නට පෙර, රාත්‍රී ආහාරය ලෙස කොත්තු රොටියක් ලබාගෙන ඇඟ රත් කර ගැනීමට කෝපී කෝප්පයක්ද පානය කර, හෝටලයට ලඟා වනවිට කාමරයේ ජනේලයෙන් උඩුකය නිරාවරණය කරගෙනම සිටින අකිල දුටිමි. 

ඇත්තටම මේ ගමන  ඔලුව වටෙන් අත දා නහය ඇල්ලීමටත් වඩා දිගු එකකි. බොගවන්තලාව හරහා පැයකින් පමණ යා හැකි ගමනට පැය හයක් හතක ගත වීම කනගාටුවට කරුණකි. මේවා ඉදිරියේදී වෙනස් වනු ඇත. 

_______________________________________

මෙහි අතුරු කතා හැකි තරම් අඩු කලේ, ඔබගේ බලවත් ඉල්ලීමටය. නැතහොත් අතුරුකතා කිහිපයක් එබීමට ඉඩ තිබිණි.