ජනතාව කැලඹීමට ප්‍රවෘත්ති යයි කිව හැකිද ?

මගේ දියණියගේ පළමු උපන්දිනය වෙනුවෙන සාදයක් කොළඹින් තරමක් දුර බැහැර බලංගොඩ ප්‍රදේශයේදී පැවැත්තුවා. ඒ සඳහා එක් වූ පිරිසට කෑම බීමට අමතරව පැදුරු සාජ්ජයකින් සංග්‍රහ කරන්නත් අප අමතක කලේ නෑ. සහභාගි වූ සියළු දෙනා පිටත්ව ගිය පසු අප යුහුසුළුව අස් පස් කිරීමේ කටයුත්තේ නිරත වුනා. මට සුව විඳින්න ලැබුනේ රාත්‍රී එකත් පසු කර සෑහෙන වෙලාවක් ගිය පසුයි. එහෙත් මගේ නින්ද පැය තුනකට සීමා කර හදිසියේ ඇහැරෙන්නට සිදු වූයේ එදින මට ධණාත්මක චින්තනය(Positive Thinking) පිළිබඳ පුහුණුවකට සහභාගි වන්නට සිදු වී තිබූ නිසා. එය කිසිසේත් මග නොහැරිය හැකි එකක් බැවින් මා කෙසේ හෝ උදෑසන දහයට ආසන්න වෙලාවක එම ශාලාවට ඇතුළු වූයේ දේශක තුමාගෙන් අවසර ගැනීමෙන් පසුවයි. සියළු දෙනාගේ දෑ මා වෙත යොමු වූයේ මා කෙසේවත් මේයට සහභාගි වෙතැයි කිසිවකු විශ්වාස නොකල බැවින්. එහෙත් මම නින්ද ගැන එතරම් තැකීමක් නොකරන කෙනෙක් බව වටහාගන්න මාස හයක් තුලා මා ලියූ පෝස්ට් හැටදෙක ප්‍රමාණවත් යයි මා සිතනවා. එයින් වැඩි හරියක් මා ලියූවේ රාත්‍රියේදි බව මට සහතිකවම කියන්න පුළුවන්. නිදිබරිත දෑසින් හා නොකැපූ රැවුලෙන් මා එතනට අමුතු ජීවියෙකුගේ සිරි ගෙන දුන්නා. එහෙත් මා ප්‍රමාද වූ කාරණාව විමසා සිටි දේශකයා මගේ පැමිණීම ඉතා අගය කලා. එතනින් පසු ඔහු මාත් සමග වැඩිපුර දොඩම්ළු වූ බව මට දැනුනා.  

පෙරදිනයේදී නොමදව වෙහෙසට පත් වී සිටි මා දහවලේදී නිදා වැටීම කිසි ලෙසකින් වත් වලක්වන්නට නොහැකියි. එහෙත් එම පුහුණුවට වළලු වලින් රිංගීම  වැනි ක්‍රියාකාරකම් එක් කර තිබුනේ මගේ වාසනාවකටැයි මට සිතුනා. මන්ද අසුනෙහි රැඳෙමින් දේශණයකට සවන් දෙන්නට වූවානම් මට අනිවාර්‍යයෙන්ම් නින්ද යනවා. මා එතුමාට හිතින් ස්තූති කරමිනුයි උන්නේ. එතුමා එකවිටම දේශණය වෙනත් මගකට යොමු කලා. ඔහු මීළඟට කථා කලේ සෘණාත්මක අදහස් (Negative Thoughts) ගැන. ඒවා ඇති වෙන්නේ කෙසේද යන්න ගැන ? 

විවිධ අය විවිධ අදහස් ඉදිරිපත් කලා. මගේ වාරයේදී මා පවසා සිටියේ මාධ්‍ය ඒවාට මුල් වනවා යන්නයි. මා ඉදිරිපත් කල කාරණය ඔහු එකවිට බාර ගත්තේ නෑ. ඒ කෙසේදැයි විස්තර කරන්නැයි ඔහු මාගෙන් ඉල්ලා සිටියා. කෙතරම් නිදිමතකින් සිටියත් ඔබ ප්‍රිය කරන දෙයක් ගැන කථා කරද්දී නිදිමත අමතක වනවා. මා ඒ වනවිට කොහෝ හෝ කියවා තිබූ ප්‍රවෘත්තියක් පිළිබඳ ඔහුට විස්තර කරා. ඉන්දියාවෙන් පහල වූ ශ්‍රේෂ්ඨ නායකයකු වූ අබ්දුල් කලාම් මහතා වරක් ඉන්දීය මාධ්‍යට කල ඉල්ලීමක් නිසා ඉන්දියාවේ බෝම්බ පිපිරීමක් සිදු වූ දිනට පසුදින පුවත් පත් වල ඒ පුවත ඵල කිරීමෙන් වැලකී තිබුනා. ඒ වෙනුවට එක් පත්‍රයක් මල් වත්තක අපූරු දර්ශණයක් ප්‍රධාන ප්‍රවෘත්තිය ලෙස දක්වා තිබුනා. මා පැවසූ විට ඔහු මා අනුමත කලා පමණක් නොව ඒ ඔස්සේ දිගු දේශණයක් කලා. ඇත්තටම අවුරුදු තුනකට පෙර ගිනිගත් දේශයක ප්‍රවෘත්ති පත්‍රයක එවැනි කරුණක් නැති දිනක් මතක තිබූවාදැයි මා ඔබෙන් ඇසුවොත් ඔබ දෙන පිළිතුර කුමක්ද ?

අද 100% ක් නැති වුනත් සාපේක්ෂ සාමකාමී රටක, ඵල වන පුවත් ගැන ඔබට පවසන්න්ට ඇත්තේ කුමක්ද ? ඊයේ රාත්‍රියේදි මළ ගෙදරකට සහභාගී වන ගමන් අවුරුදු ගණනාවක් අලෙවිකරණ විධාකයකු ලෙස සේවය කල මගේ මිතුරෙක් සහ මා වර්තමාන පුවත් ගැන ඉතා ගැඹුරු සාකඡ්චාවක නිරත වුනා. එහි ප්‍රතිඵලයක් ලෙස තමයි අද මේ පෝස්ට් එක ලි‍යැවෙන්නේ. 

මුළු දිනයේම රාජකාරි වලි ආතතියට පත් වන අප ගෙදර ගිය පසු රටේ කුමන හෝ මුල්ලක සිදු වන සිද්දීන් ටිකක් ගැන කල්පනා කර සුසුම් ලන්නටත්, ඉන් නොනැවතී පසුදින් උදෑසන කාර්‍යාලයේදී ඒ ගැන කම්මුලේ අත තබාගෙන කතා කල පසු කෙසේ නම් ධාණාත්මක සිතුවිලි අප තුල ජනිත වේද ? ආයතනය පුද්ගලික වේවා රාජ්‍ය වේවා එයින් සිදු වන්නේ ඔබගේ ඵලදායීත්වය අඩු වීම නොවේද? ඉදින් රටේ ශ්‍රම බලකාය මේසේ මන්දෝත්සාහී තත්වයට පත් කිරීමෙන් රටට සිදු වන යහපත කුමක්ද ? ඇත්තටම කුමක් හෝ කුණු කන්දලයක් ගැන ඕනෑවට වඩා සිත් යොමු කරන ජනතාව ඉන් පසුව ලවක්-දෙවක් නැතුව පොලීසියට, උසාවියට හා ආණ්ඩුවට බැණ වැදීමට පටන් ගනී. අවසානයේදී වාද විවාද අවසානයේදී ඔවුන් වැඩට පිවිසෙන්නේ නහර රත් කරගෙනය. ඉතින් ඔවුන්ගේ සේවාදායකයන්ට දෙවි පිහිටය ?

එම සාකඡ්චාවේදී අප නිරතුරුවම සන්සන්දනයට ගත්තේ අසල්වැසි ඉන්දියාවයි. කලක් මගේ සිතේ තිබුනු ලොකුම ප්‍රශ්ණය වූයේ ඉන්දියානු චිත්‍රපට සහ මෙගා සීරීස් වලින් ජනතාව ගොනාට අන්දන බවයි එසේත් නැත්නම් ජනතාව සිහින ලෝක වල අතරමං කරන බවයි. මා එකල ඒ පිළිබඳ තර්ක කරන විට ඊට පක්ෂ එහෙත් මෙහි නම් සඳහන් කල නොහැකි අයෙක් කියා සිටියේ තමන්ගේ එදිනෙදා ජීවිත තුල ඉන්දීය ජනයාට විවිධ ගැහැට, දුක් කම්කටොළු ඇති පදම දැක ගත් හැකි නිසා තවත් එවැනිම දෙයක් නරඹීමේදී ඔවුන්ට අමුත්තක් නැති බවයි. එම මෙගා නාට්‍ය මාලාවල් වල පෙන්වන සුර සැප විඳින ඔවුන්ගේ ප්‍රියතම නළු-නිලියන්ට ඊර්ෂා කරනවා වෙනුවට තම හිතින් එතනට සම වැදී ඉන්දියානු ජනතාව යම් වින්දනයක යෙදෙනා බවයි. 

ඇත්ත වශයෙන්ම එම අදහසට මා දැන් එකඟයි. එහෙත් මා මෙහි මතු කරන්නට උත්සාහ කරන්නේ රජයේ මැති ඇමති වරුන්, ඔවුන්ගේ සමීපතම සගයින් කරනා නොපනත් කම් සඟවා සිටින්නැයි කරන බාල ගනයේ ඉල්ලීමක් නොවේ. රටේ දැවෙන ප්‍රශ්ණ අමතක වන ආකාරයට මාධ්‍යා වාර්තා කරන්නට කරන ඉල්ලීමක්ද නොවෙයි. එහෙත් ජනතාව කුපිත වන ආකාරයේ පුවත් නිරතුරු මධ්‍ය මගින් විසුරවා හැරීමෙන් සිදු වන්නේ කුමක්ද ? ජනතාව දැනට බිය දක්වන දේවල් සමාන්‍ය දේවල ලෙස සමාජගත කිරීමයි. පවතින රජයක් විසින් කරන අතපසුවීම්, අමතක කිරීම්, අයුතු, අකටයුතුකම් නොපිරිහෙලා ජනතාවට වාර්තා කිරීම මාධ්‍ය කරුවා පමණක් නොව  බ්ලොග් ලියන අපගේද වගකීමයි. එහි තර්කයක් නැත. එහෙත් ස්ත්‍රී දූෂණ, මිනිමැරුම්, රිය අණතුරු, පැහැරගැනීම්, වංචා, දූෂණ විශේෂ ප්‍රවෘත්ති කර හුවා දැක්වූ විට ජනතාව ඒවා පිළිබඳ දක්වන බිය තුරන් නොවනවා යයි සිතිය හැකිද ? මෙකී කාරණා සාමාන්‍ය තත්වය පත් වූ පසු දැනට මේ කාරණා වලට පසුගාමී වන අය උද්දීපනය නොවන්නේද ? අද වැඩියෙන්ම පුවත් පත් කියවන්නේ කවුද? ඉතා සාමාන්‍ය අධ්‍යාපනයක් ඇති, පහල සමාජ මට්ටම් වල ගැවසෙන ත්‍රී රෝද රථ රියදුරන්, බස් රියදුරු සහ කොන්දොස්තර වරුන්ය. ඔවුන්ට මේ දේවල රස කර කර කියවන්න කදිම මාතෘකාය. ඔවුන් මේවා කියවා යහපත් වනවා යයි ඔබ සිතනවාද ? ඔවුන් මේවාගෙන් ගන්නේ නිවැරදි පූර්වාදර්ශයන්ද?

මෙවැනි පුවත් වපුරවන්නේ මුද්‍රිත, ගුවන්, රූපවහිණී වැනි මාධ්‍ය වලින් පමණක් නොව මෑතකදී කරලියට ආ ෆේස්බුක්, ට්විටර් වැනි සමාජ ජාලද මේවාට සෑහෙන දායකත්වයක් සපයියි. කලක් මෙවැනි පුවත් බෙදා (Share) හැරීමට මාද සක්‍රීයව දායක වුවද, දැ න්  මෙවැනි දේ සඟවන්නට (Hide) මා නිරතුරු උත්සාහ ගනිමින් සිටියි. එස්.එම්.එස් වඩා වේගවත්ම මාධ්‍යයය. මේවා නොයෙකුත් ප්‍රවෘත්ති ජාලා මගින් ලබා ගැනීමට අමාරුවෙන් උපයා ගන්නා මුදල් වැය කරනවා පමණක් නොව ඒවා තවත් දහ දෙනෙකුට පමණ බෙදා හැරීමටද අප ධනය වැය කරයි. සැබවින්ම මේවා නාස්තීන් නොවේද ? මේවාගෙන් මඩි තර කර ගන්නෝ ජංගම දුරකථන ක්‍රියාත්මක කරවන්නන්ය(Mobile Operators). ඔවුන්ගේ තත්පරයක ආදායම කොපමණද ? ඒ මුදල් වලින් අඩුම වශයේන් 30% වත් අප පිට රටට පටවමින් සිටියි. මේවාට කිව හැක්කේ "අපේ වල අපම කපා ගන්නවා" කියා නොවේද?

ඔබ මේ කඩාකප්පල් කරමින් සිටින්නේ රජයේ ඉදිරි ගමන නොව, අපේ රටේ ඉදිරි ගමනයි. රටක් සංවර්ධනය කරා යන්නට නම භෞතිකව මෙන්ම සිතුම් පැතුම, ආකල්ප(Attitudes)  මගින්ද එහි ජනයා දියුණු විය යුතුය. අනුන්ගේ ආගත-නාගත සොය සොයා වැය කරන්නට කාලයක් දියුණු රටවල මිනිසුන්ට නැත. ඒවාට කාලය මිඩංගු කලහොත් ඔවුන්ට අතපසු වන්නේ ඔවුන්ගේ එදා වේලය. එනිසා ඔවුන් නිතිපතා කාලසටහනකට වැඩ කරයි. අපේ රටේදී රස්තියාදු ගහන අයද, දේශණා පවත්වන අයද, බණ කියන අය සහ මේකී නොකී සියළුම කුලක වලට අයත් අය මේ කියන දියුණු රට වලදී ඔවුන්ගේ පීල්ලට(Track) වැටී හැල්මේ වැඩ කරයි. කට පියාගෙන තමන්ගේ පාඩුවේ සිටියි. අප මේවා පාඩමට ගත යුතුයි. අප විඳි දුක් කන්දරාව අපේ දරුවාගේ පිට මතින් හෙට දවසේ තබනවාද ? නැත්නම් යහපත් හෙටක් වෙනුවෙන් වැඩ කරනවාද  ?යන්න අප ඉදිරියේ හෙට දිනයේදී තිබෙන පහසු පැණයයි. පිළිතුරු සැපයීම ඔබගේ වගකීමයි. රට කරවන අය කවදාවත් පරදින්නේ නැත. සියළු දෙනා අත් වැල් බැඳගෙන ඉදිරියට යනවාද ? නැත්නම් ප්‍රභාකරන් වැනසූ තැන සිට අපි පටන් ගන්නවාද ? තීරණය ඔබ සතුයි.

හිතවත් මාධ්‍ය කරුවනි. රටේ දියුණුවට ඔබටත් දායක විය හැක. එය රට කරවන අයගේ දියුණුව යයි සිතුවොත් අප පරාදය. තවමත් අප ප්‍රමාද නැත. ධනාත්මක මාධ්‍යකරණයකට කාලයයි මේ. 

පින්තූරය ගත්තේ : (1) tranganhdep.com, (2) https://www.facebook.com/SrikanthGopisetty