පියරත්න අයියා

ආරම්භක සටහනේදී පොරොන්දු වෙච්චි විදියට මට රාජකාරි දිවියේ රසමුසු තැන් බෙදා හදා ගන්න බැරි වුන බව පනස්වෙනි පෝස්ට් එකේදි මම ලියපු 50 වැනි පියවරේදී ආ ගමන් මග දෙස ආපසු හැරී බැලීමක් කියන ලිපියෙන් පෙන්වා දුන්නා. මා මේ ලිපි පෙල ගෙන යන රිද්මයට අනුව ලිපියක් හැර ලිපියක් "ලොල් කතාවක්"  ලිවීමේ පරිචය ආරක්ෂා කරගනිමින් 55වන පොස්ට් එකටත් ලොල් කතාවක් ලිව්ව. එහෙනම් දැන් වාරය එලඹිලා කියල මට හිතුනා. 


මෙම සිදුවීම සිදුවෙච්ච කාලසීමාව හරියටම කිව්වොත් 2003 පෙබරවාරි මාසේ මැද හරියේ. අපි ඒ කාලේ කරපු රාජකාරිය තමයි අත්හුරු ක්‍රමයට ඒ කියන්නේ මැනුවල් ක්‍රමයට තිබුන අපේ ශාඛා පරිඝණකගත කරන ගමන් එම ශාඛා වල ඉන්න බාල-මහළු සේවක මහත්ම මහත්මීන්ට මේ පද්දතිය පිලිබඳ පුහුණුව ලබා දෙන එක. මම හිතන්නේ මගේ රාජකාරි දිවියේ ඉතාම රසවත් කාලසීමාව මේක කිව්වොත් නිවැරදියි. ඔය කියන කාලයේ අපේ ඔෆිස් එක තිබුනේ නුගේගොඩ පාගොඩ පාර පටන් ගන්න තැන තියෙන මහජන බැංකු ශාඛාවේ තුන්වෙනි මහලේ. එතන අපේ ප්‍රධානියා වෙලා හිටියේ විතාරණ කියලා මහත්මයෙක්. ඔහුගේ හැඩහුරුකම ගැන වැටහීමක් ගන්න අවශ්‍ය නම් දිඹුලාගල හාමුදුරුවෝ සිහිපත් කර ගන්න. ඒ වගෙ සියයට සීයක් පැහුණු කොන්ඩයක් සහ රැවුලක් තිබුණු පුද්ගලයෙක්. හරිම වෙනස් චරිතයක්. වෙලාවකට අම්බානකට තද වුනත්, බොහෝ වෙලාවට මිත්‍රශීලී පුද්ගලයෙක්. ඒ වුනාට අපි මිනිහත් එක්ක වචන පාවිච්චි කරන්නේ බොහොම පරිස්සමට. වැරදිලාවත් වැරදි දෙයක් පිට වුනොත් තව අවුරුද්දකින් විතර තමයි ඒකේ ප්‍රතිවිපාක විඳින්න ලැබෙන්නේ. මේ මහත්තයාගේ තිබ්බ තවත් හොඳ ගුණයක් තමයි එතුමාගේ සැලකිල්ල තනතුරු මත පදනම් නොවී කල හැකි වැඩ හා දක්වන ලද කැපවීම මත පදනම් වෙන එක. එතුමා ගන්න තීරණයක් වරදින්නේ කලාතුරකින්, හරි හෝ වැරදි එම තීරණයේ එතුමා ඉන්නවාව. මේ කතාවට එතරම් වැදගත් නොවුනත් ඒ කාළයේ අපිට මුහුණ දෙන්න වුනු අත්දැකීම් වලට එතුමත් වගකිවයුත්තෙක්. ඉතිං එතුමා ශාඛාවකට යන්න තුන්දෙනෙකුගේ වැඩිම උනොත් හතරදෙනෙකුගේ නම් වයිට් බෝඩ් එකේ ලියනවා. හරියට නම් ප්‍රසිද්ධ කරනවා වගේ. ටිකක් කලින් බෝඩ් එකේ ලියනවා යම් අපහසුතාවයක් තියෙන අයෙක් ඉන්නවා නම් කතා කරගෙන් වෙනස් කර ගන්න පුලුවන්. හැබැයි වෙනත් ශාඛාවකට යන කණඩායමක තමන්ගේ මට්ටමේ කෙනෙක් එක්ක විතරයි. 

ඔන්න ඔය වගේ වාතාවරණයක් තිබුන කාලෙක පැල්මඩුල්ල ශාඛාවට යන්න ලියලා තිබ්බේ නාමල්, ආනන්ද එක්ක මගේ නම. අපි ඉතිං මේව සංශෝදනය කරන්න ගියේ නෑ. එතකොට මමයි ආනන්දයි තනිකඩයෝ(තනි-කාඩයෝ) වුන නිසා අපට ගැටළුවක් නෑ. නාමල්ටත් ඒක ප්‍රශ්ණයක් වුනේ නෑ. කොහොමත් මේ බෝඩ් එක ලියන්නේ නාමල් හින්දා නාමල්ගේ නම ලියවෙනවා කියන්නේ ඉතිං ඒක වෙනස් වෙන්න බෑ. එහෙම වුනොත් කලාතුරකින්. කොහොමින් කොහොමින් හරි ඔය කියන දවසත් ලං වුනා. අපි මේ වගේ ගමන් යන්නේ සිකුරාදා උදේ. හුඟක් දුර ගමනක් නම් ඊටත් කලින් පිටත් වෙනවා. මේ කාලේ අපේ ප්‍රවාහණයට බැංකුවට වෙනත් පුද්ගලික ආයතනයකින් ගත්ත වාහන තමයි යොදා ගත්තේ. එහෙම එන වාහන බොහේ විට අයිතිකරු විසින්ම පදවගෙන යන අවස්ථාත් තියෙනවා නැත්නම වෙනත් රියැදුරෙක් සේවයට යොදලා එවනවා. මේ වගේ එන ඩ්‍රයිවර්ලා ඉන්නවා එක-එක තරාතිරම්වල, එකිනෙකට වෙනස් චරිත. බොහෝ චරිත හරි විහිළු සහගතයි. සමහරු අහිංසකයි. විවිධ අත්දැකීම් තියෙන අයත් ඉන්නවා. මේ ගමනටත් අපිට සෙට් වෙලා හිටියේ හොඳ කයිවාරු කාරයෙක් වන මිස්ට ජයන්ත. ඉන්න තැන අපි ජයන්ත කිව්වත් නැති තැන කියන්නේ මිස්ට ජයන්ත කියලා. එහෙම කියන්නත් හේතුවක් තිබුනා බොහේ දෙනා අපිට නාමල් මහත්තයා , ආනන්ද මහත්තයා, දිල්රුක් මහත්තයා ආදී වශයෙන් කථා කරන්න පුරුදු වෙලා හිටියත් ජයන්ත විතරක් මිස්ට නාමල්, මිස්ට ආනන්ද, මිස්ට දිල්රුක් කියල අමතනකොට අපට හිනා නොවී ඉන්නම බැරි වුනා. මොකද මේ හාදයා මිස්ට කියන එකත් ටිකක් පොෂ් විදියට කිව්වේ "මිස්ෂ"  කියල. නිතරම තවුසන්ඩ් ටොක්ස් දෙන එක තමයි මිස්ට ජයන්තගේ තිබුන අනිත් විශේෂත්වය. මිනිහා කියන විදියට ඉස්සර මිනිහට හොඳට සල්ලි තිබී ඇත. 


"ඒ කාලේ මාත් මිස්ෂ දිල්රුක්ල වගේ හොඳට කාල-බීල-ඇඳලා හිටියා. මම ඒ කාලේ මිස්ෂ දිල්රුක් වගේම හොටෙල් එකේ වැඩ කරේ. දන්නවනේ හොටෙල් වල වැඩ කරනකොට ඉතිං ටිප් එක එහෙමත් හොඳට හම්බෙනවනෙ. ඒ කාලේ මට ඉතිං කිසි අඩුවක් තිබුනේ නෑ.  මට හොඳට කුකිං එහෙමත් පුළුවන්."


මේ වෙලාවේ මගේ සිහියට ආවේ මේ හාදය හොඳට කුකිං දන්නවා කියල ක්‍රිකට් ටීම් එකත් එක්ක නුවර එළියේ ගිය වෙලාවේ ඔම්ලට් හදන්න ගිහින් කටේ තියන්න බැරි ගානට කර වෙච්ච ඔම්ලට් හැදුව හැටි. ඒ වගේම මේකාගේ තවත් පුරුද්දක් තිබුනා, ඒ අපේ කට්ටියත් එක්ක රෙස්ටුරට් වලට ගිය වෙලාවට ඉවක් බවක් නැතිව බයිට් ඕඩර් කරන එක.  දවසක් නුවර එළියේ අර ලයන් පබ් එකේදී මිනිහා


"මල්ලි චිප්ස් එකක් ගෙන්න, මල්ලි ඩෙවල්  එකක් ගෙන්න" 


කියා කියා බයිට් ඔර්ඩර් කරත් බිල ආවාම ඔලුව කහ කහ ඉන්න එක තමයි පුරුද්ද. අපේ සමහර අයට මේක මහා වදයක් වෙලා තිබුන. ඒ වගේම තමයි මේ වගේ දුර ගමන ගියාම හදන පූල් එක සෙට්ල් කරන්නති එක. පූල් එක කියන්නේ සියලු දෙනාගේ වියදම් එකතු කරලා ගිය අය අතර බෙදා ගන්න එක. අවසානයේදී හැමෝම තමන්ගේ වියදම පියවන එක තමයි කරන්නේ. ඒ වගේ වෙලාවට මිස්ට ජයන්ත අපිට කියංන්නේ මේ වගේ කථා


"මිස්ෂ දිල්රුක් මම නුගේගොඩ ගිය ගමන්ම දෙන්නම්"


මෙහෙම කියල ෂේප් වුනත් කවදාවත් මතක් කරලා දෙන පුරුද්දක් මිනිහ ගාව තිබ්බේ නෑ. කවුරැ හරි බල කරලා ඉල්ලුවොත් හතරෙන් පංගුවක් විතර දීලා ඉතිරි ටික පස්සේ දෙන්නම් කියනවා. මිනිහාගේ තියෙන හොඳ ලක්ෂණය තමයි නීට් එකට අඳින එක.  බොහෝ වෙලාවට අපි මේ වගේ කන්ට්‍රක්ට් ඩ්‍රයිවර්ලට ලොකු ගණන් දැම්මේ නෑ. බොහෝ විට කෑම වියදම් විතරයි ගත්තේ. ඇත්තටම මේ අයට ලැබෙන පඩිය අපි වගේ හැසිරෙන්න ප්‍රමාණවත් නෑ. පැල්මඩුල්ලේ යන දවසට කලින් දවසේ අපේ අය අතර වුන සාකච්චාවක් මෙන්න මේ වගේ


අකිල : මචං අර මිස්ට ජයන්ත කවදාවත් හරියට පූල් එක සෙට්ල් කරන්නෑ. මම නං  හරියට ගාන කියල ඉල්ලා ගන්නවා.


පෙරේරා : උන් බං බොරුව කරන්නේ. උන්ට ඕනෑතරම් සල්ලි හම්බ වෙනවා. මස්සිනාගේ වාහනේ කිව්වට ඒක උගේද කියල කවුද  දන්නේ?


ගුහා: පව් බං හයින්සකයෝ. උන්ට එච්චර පඩිය හම්බෙන් නේ. දවසක් මං එක්ක එනකොට බබාට කිරි පැකට් ගන්ඩ ෂල්ලි නේ කියල මගෙන් තමා ෂල්ලි ඉල්ලා ගත්තා. මම ෂල්ලි එපා කිව්වා.



මම : මටත් පොළු කීප වතාවක්ම තිව්ව. මේ පාර නම ඔක්කොම ගන්න ඕනේ.


අකිල : යන්න කලින් කියපං ගමනට ඇති වෙන්න සල්ලි අරන් එන්න කියලා. මම නම කියනව ආයි දෙකක් නෑ.


මෙහෙම කතාව අවසන් වෙලා වාහනේට දාගන්න තියෙන ප්‍රින්ටර් රිබන්, නම්බරින් මැෂින්, ටේප්, ඩිස්කට් ටිකත් අරන් මං පහලට බැස්සා. පහලම තට්ටුවේ කොරිඩෝ ඒක ළඟ තියෙන ඩිවාන් එකක තමයි අපේ ඩ්‍රයිවර්ලා ටික වාඩි වෙලා ඉන්නේ. එතන මිස්ට ජයන්ත ඇතුළු ඩ්‍රයිවර්ලා කිහිප දෙනෙකුත්, අපේ බඩු පටවන ප්‍රසන්නත් හිටිය. මම ප්‍රසන්නට බඩු ටික දීලා මෙහෙම ඇහුව


"හෙට අපෙත් එක්ක පැල්මඩුල්ලේ යන්නේ කවුද ?"


"මම"  කියල ජයන්ත නැගිට්ටා


"එහෙනම් එහෙදි වියදමට ඇති වෙන්න සල්ලිත් අරගෙන එන්න. අපේ ලඟත් සල්ලි නෑ මේ දවස් වල. එහෙනම් හෙට උදේ අට වෙද්දී අපේ ගෙදරට එන්න"
එහෙම කියද්දී ජයන්තගේ මුණ ඇද වෙලා යනවා මම දැක්ක. කොච්චර වුනත්  මගේ හිතට හරි නෑ. මම ගෙදර ගියා.


ඊලඟ දවස උදා වුනා. ජයන්ත ආවා උදේ අට වෙද්දී. ගෙදර අයට කියල මගේ බෑග් එකත් පටවගෙන දැන් අපි දෙන්න යනවා ආනන්දව ගන්න. ටිකක් දුර යනකං දෙන්නම කථා නෑ. මේ මිනිහා මගෙත් එක්ක තරහ වෙලාද? ටික වෙලාවකින් ජයන්ත කථා කළා. 


"මිස්ෂ දිල්රුක් ඊයේ මොකද වුනේ. මිස්ෂ දිල්රුක් කවදාවත් ඒ වගේ කථා කරන එක්කෙනක් නෙවෙයි. කට්ටිය ඉස්සරහ මාර ලැජ්ජාව. පැත්තකට අඬගහල කිව්වනම් කමක් නෑ."


"අනේ සොරි ජයන්ත අපේ කට්ටිය මේ ගැන ගොඩක් කථා වුනා ඊයේ. යන්න කලින් ඩ්‍රයිවර්ස්ලට මෙහෙම කියන්න ඕනේ කියල. කරුමෙට මේක මුලින්ම කියන්න වුනේ මට"


ඊට පස්සේ මිනිහා ඩයරිය අස්සෙන් ඇදලා ෆොටෝ එකක් ගත්තා. 


"මේ බලන්න මිස්ෂ දිල්රුක් මේ ඉන්නේ මගේ නොනයි බබයි මායි. ඔයා දන්නවා නේද  අර ..... කියන නිළිය එතකොට එයාගේ නංගි .... ඒ මෙයාගේ අක්කකයි නංගියි.  මම ඩීසළුත් ගෙදරින් ගේන්නේ.බොරුනම් බලන්න පිටිපස්සේ තියෙන බැරල් එක"


මට හරි දුකක් ඇති වුනා. මිනිහට ඇත්තටම අමාරු ඇති. නැත්නම් මේ ෆොටෝ ගෙනත් පෙන්නන්නෑ. මේ පාර මිනිහගේ වියදම මම ගෙවනවා. එහෙම හිතද්දී අපි දෙන්න ආනන්දලාගේ ගෙදර ගාවට ඇවිල්ල.


"හරි ජයන්ත දැන් වුන දේ වුනා. ඕක අමතක කරලා දාන්න. අපි එහෙට ගිහින් හොඳ සොමියක් දාමු".


ආනන්ද ආවා. ඊළඟට නාමල් ගත්තා නිට්ටඹුවට ගිහින්. අපි පැල්මඩුල්ලට ගියා. මම හිතුවා මිනිහා මේ පාර අපෙන් ඈත් වෙලා පැත්ත ගහල ඉඳීද කියල. එත් මිනිහගේ කිසි වෙනසක් නෑ. මේ වගේ බ්‍රාන්ච් එකක් ඔන්ලයින් කරන්න ගියහම අපිට ඩ්‍රයිවර්ස්ලා එක්ක වැඩිය කතා කරන්න හම්බ වෙන්නෑ. කෑමට යන ගමන් නැත්නම් තේකක් බොන්න යන ගමන් තමයි කතාවට සෙට් වෙන්නේ. එහෙම සෙට් වෙන වෙලාවට බ්‍රාන්ච් එකේ එකේ මොකක් හරි ඔපයක්‌ හොයාගෙන එන්න ජයන්ත දක්ෂයා. මිනිහා බ්‍රාන්ච් එකේ සෙකුයුරිටි එක්ක ලොකු කයියක් ගහගෙන ඉන්නවා අපි දැක්ක. එදා ඒ කියන්නේ අපි එහෙ ගිහින් හතරවෙනි දවසේ විතර හවස පහට අපිත් එක්ක තේ බොන්න ටවුමේ කඩේකට යන ගමන් මිනිහා පුරුදු පරිදි කතා කරන්න පටන් ගත්තා. 


" මිස්ෂ නාමල් දන්නවද අපේ පියරත්න අයියා ? "


"ඔව් දන්න්නවා අර යෝදයෙක් වගේ මිනිහානේ. පර්මනන්ට් එක්කෙනෙක්නේ. අපිත් එක්ක ගමනක් දෙකක් ගිහින් තියෙනවා"


"අන්න හරි අර අම්පාරේ ඉඳලා ලඟදී ට්‍රාන්ස්පොර්ට් එකට මාරු වෙලා ආවේ"


"අර වැලිවේරිය පැත්තේ ඉන්නේ. මිනිහගේ ඇඟ නම් ගැලපෙන්නේ හමුදාවේ ලොක්කෙකුට. ඒත් පුදුම අහිංසකයෙක්"  එහෙම කිව්වේ මම


"ඕව්, ඔව්, ඔව්, ආන්න හරි මිස්ෂ දිල්රුක්"


"ඉතිං, ඉතිං මොකද වෙලා තියෙන්නේ?"


"මිස්ෂ ආනන්ද, අපි ඉතිං ප්‍රයිවෙට් පර්මනන්ට් කියල නෑ. ඉන්නේ එකටනේ, අනිත් එක සමහර පර්මනන්ට් කට්ටිය වගේ මිනිහා කාටවත් කැපිල්ලක් දාන්නෙත් නෑ. මේ කේස් එක හින්ඳා මිනිහා මාර අප්සෙට් එකේ හිටියේ"


"පියරත්න අයියා කොහොමත් හිත හොඳ මිනිහනේ. එයාගේ හොඳම යාළුවාගේ දුවව ගෙදර නවත්වා ගත්තා. ඒක තමයි කෙස් එක වෙලා තියෙන්නේ"


"ඕක මහ ලොකු කේස් එකක්ද. කන්න බොන්න ටිකක් දීලා, පොඩ්ඩක් බලා ගන්න එකනේ තියෙන්නේ. එතකොට මොකටද ඒ ළමයව පියරත්නලගේ ගෙදර නවත්තං තියෙන්නේ"


"එහෙම නෙවෙයි මිස්ෂ ආනන්ද, පියරත්න අයියගේ පුතාත් ගෙදර ඉඳිද්දී පිට කෙල්ලෙක් ගෙදර නවත්ත ගත්තේ පියරත්න අයියගේ තියෙන හිත හොඳ කමට. හොඳම යාළුවාගේ වචනේ අහක දාන්න බැරි කමට උදව් කරන්න්න ගිහින්නේ මේ කරදර ඔක්කොම. ඒ ළමයව පංති යන්න තමයි එහෙ නවත්තං තියෙන්නේ"


"හරි දැන් මොකද වෙලා තියෙන්නේ ?" අපි දෙන්නෙක්ම එකම ප්‍රශ්ණේ එක පාර ඇහුවා.


"වෙන්න තියෙන ලොකුම දේ වෙලා. මෙහෙම කොල්ලෙකුයි, කෙල්ලෙකුයි එකට තිබ්බම සෙට් වෙන එක නවත්වන්න බෑනේ. දෙන්න සෙට් වුනා. අන්තිමට කෙල්ල බඩ වුනා. කොල්ල බය වෙච්ච පාර බෙල්ලේ වැල දා ගත්තා !!!"


"ඊයේ තමයි වෙලා තියෙන්නේ. අද රෑට නම් මම කොහොම හරි යනවා. හෙට ආදාහනේ"



"නෑහ් ! පුදුම මෝඩයක්නේ" එහෙම කිව්වේ කවදත් විහිළුකාරයෙක් වෙච්ච ආනන්ද. 


"හරි දැන් ඔයා ගිහින් කොහොමද ? කවුද වාහනය එලවන්නේ? "


"නෑ නෑ කොහේවත් යන්න ඕන නෑ. මළගේ තියෙන්නේ මේ ළඟ බලන්ගොඩ පාරේ කිලෝ මීටර් පහක් විතර ගියහම"


"හරි ඒ වැඩේ හරි කියමු. අපි අද තුසිත මල්ලිත් එක්ක කථා වුනානේ ඇල්ලක් ගාව නාන්න යන්න" 


"හරි කමක් නැහැ. අපි එතනට ගිහින් රෑ වෙලා යමු" 


"ආ එහෙනම් එහෙම කරමු" 




දිය ඇල්ලට ගිහින් නා කියාගෙන අපි දන්න තවත් ගෙදරකටත් ගිහින් මළ ගෙදර යන්න පිටත් වුනා. මට යන අතරෙදි හිතුනේම මේකනම් කිලෝමීටර් ගාණ වැඩි කරන්න මූ කරන කට්ට කමක් කියලමයි. රෑ දහයත් පහු වෙලා දැන් පැල්මඩුල්ල නගරය පහු කරලා බලන්ගොඩ පැත්තට වාහනය සාමාන්‍ය වේගයකින් ගමන් කරනවා. මෙහෙම ටික දුරක් ගිහින් දකුණු පැත්තට තියෙන්න පල්ලමට වාහනය හරවලා ඉදිරියට යත්දී කටහඬ අවදි කරපු නාමල්


"මළ ගෙදර හරි නේද ජයන්ත ?" 


"ඔව් ඔව් මම ඔක්කේම විස්තර අහ ගත්තා මිල්ටන්(සෙකියුරිටි ) අයියගෙන්"


පල්ලමේ කිලෝ මීටර් භාගයක් විතර ගිය තැන වාහනය නතර කලා. කරලා අපිත් වාහනයෙන් බැහැ ගත්තා. අපි ඇඳන් ඉන්න ඇන්දුම් ගැන සිහියට ආවේ එතනදි. මෙහෙම මළ ගෙවල් වල යන එක හොඳද ? මම ඇඳල හිටියේ තැඹිලි පාට ටී ෂර්ට් එකකුයි නිල් පාට ෂෝර්ට් එකකුයි. 


"කමක් නෑ මිස්ශ දිල් රුක් පියරත්න අයියා අපේ එකානේ මොනවත් හිතන එකක් නෑ"


මෙහෙම ශෝර්ට් ගහගෙන යන අපි දිහා මළ ගෙදර තැන තැන පිරිල උන්න කොල්ලෝ අමුතු විදියට බලනවා. සැහෙන්න පිරිසක් මළ ගෙදර පිරිලා ඉන්නේ අකල් මරණයක් හින්දා වෙන්න ඔනේ. මට දැන් මැවිලා පේනවා ඇඩූ කඳුලින් ඉන්න පියරත්නව. මල ගෙදර මිදුලට ගිය ගමන්ම ජයන්ත ක්‍රියාත්මක වුනා. ගෙදර හිටිය කාන්තාවක් දෑත් එක්කොට අපි පිළිගන්නවාත් එක්කම මෙහෙම ඇහුවා. 


"කෝ පියරත්න අයිය පේන්න නෑනේ ?"


"ආ ඉන්න මම එයාට කථා කරන්නම් ගේ ඇතුලේ ඇති. මහත්තෙලා වාඩි වෙන්න"


"කියන්න අපි බැන්කුවේ එයත් එක්ක වැඩ කරන කට්ටිය කියලා"


මේ අතර වාරෙදි බිස්කට් හා තේ වලින් අපට සංග්‍රහයක් ලැබුනා. සුදු බුෂ් කෝට් එකක් ඇඳගත් අඩි පහක් විතර උස් කෙනෙක් ඇවිත් වට පිට බලද්දී අර කාන්තාව අපිව පෙන්නුවා.


අපිට ආචාර කරපු පියරත්න(අපිට හිනා යන්න ආවත් මළ  ගෙදරක් හින්දා වලක්වාගෙන බොහොම අමාරුවෙන් හිටියා එක්ක ජයන්ත කතා කරන්න පටන් ගත්තා.


අනේ පියරත්න අයියෙ මම මේ දැන ගත්තු ගමන්මයි ආවේ. මට ඉතින් පියරත්න අයියා මෙ විස්තර ටික කියලනේ තිබුනේ"


මෙහෙම කියද්දි තමන්ගෙ දරුව මළ ශෝකයෙන් ඉන්න පියරත්න අයියාගෙ මුහුනේ සිහින් සිනා රැල්ලක් ඇඳී යන බවත් ජයන්තය අප් දෙස හොරෙන් බලනවාත් වාඩි වී උන් අප දැක්කා. අප තිදෙනා කථා වූවේ මේ ගැන පසු දිනයක ජයන්තගෙන් විමසන බවයි. මළ ගෙදර සිට යන අතරදීත් ජයන්ත පියරත්න අයියා ගැන කියවන්න ගත්තත් සිදු වී තිබෙන දෙය තේරුම් ගත් අප පස්සෙ වෙලාවක මූට අම්බානකට දෙන්න හිතාගෙන නිදි සුවයෙන් ගමන් ගත්තා. 



පින්තුරය ගත්තේ : statsmakemecry.com