ආරිච්චි බෝරිච්චි කම්බිකූරු ....

ඉතා දීර්ඝ පොස්ට් එකක් ලියමින් ඉන්න ගමන් මොන හේතුවකට හරි මගේ හිතට ආපු මේ කාරණය නම් යටපත් කර ගන්නම බෑ. වයර්, කම්බි, බැටරි, ටොර්ච් බල්බ් එක්ක කුඩා කාලයේ මම ගෙවපු ජීවිතය මතක් වුනාම මටම හිනා යනවා. මම පුදුම ආසාවකින් තමයි පාට පාට වයර් කෑලි එකතු කලේ. ඉස්සර අපේ ගෙදරට කවුරු හරි අන්කල් කෙනෙක් ආවොත් මම අහන ප්‍රශ්ණයක් තිබුනා

"අංකල් මට පොඩි වයර් කෑලි ටිකක් හොයල දෙන්න බැරිද?"

මේ ප්‍රශ්ණය දිව මතුරක් වගේ මගෙ කට කෙලවර තිබුනා. මේ ආසාව මට තිබුනේ මම පාසල් අධ්‍යාපනය පටන් ගත්ත කාලෙම වගේ. ඒ දවස් වල මගේ කුඩා කල අතිජාත මිතුරා මිල්රෝයි එක්ක එක එක තැන් වල ඇවිදලා මේ වගේ වයර් කෑලි ගෙදර ගෙනල්ලා ගොඩ ගහනවා. අපි බෙන්තොට ටෙලිකමියුනිකෙෂන් එකට ගිහින් එතන ඉවත දාල තියෙන වයර් කෑලි එකතු කරගෙන එනවා. තොරන් ගහන තැන් වලිනුත් ඒ වගේම හම්බ වෙනවා. එක කාලයක් බෙන්තර ගඟ හාරන්න ආපු ක්‍රෙන් සවි කරන තැනිනුත් අපට වෛවර්ණ වයර් එකතු කර ගන්න පුළුවන් වුනා. මට වගේම මේ ඉලෙක්ට්‍රික් පිස්සුව ගහල තිබ්බ තව කෙනෙක් හිටියා. ඒ අපේ නැන්දගේ බාල පුතා වෙච්ච සුනිල් අයියට. අපි දෙන්න දවසක් අපේ තාත්තලාගේ වෙඩිං ෆොටෝ එකේ තිබ්බ වයර් එකත් ගලව ගත්තා ඒකට වෙන නූලක් එල්ලලා. මම මෙහෙම කරගෙන යනකොට ඒ කාලේ අපේ ගෙවල් වලට ආගිය අය කියල තියෙනව කවදා හරි ඉංජිනේරුවෙක් වෙයි කියලා. සුනිල් අයියනම් දැන් වැඩ කරන්නේ ඉලෙක්ට්‍රිසිටි බෝඩ් එකේ. 

dreamstime.com

අපට ඒ කාලේ මේවා හොයාගෙන තැන් තැන් වල යන්න සිද්ද වුනේ දැන් වගෙ ඉස්සර ඒවා සුලබ නැති නිසා. මේව හොයන්න හවස් වරුවේ එහේ මෙහේ ගිහින් දෙමව්පියන්ගෙන් ගුටි කාපු අවස්ථාත් අනන්තයි. ඉස්සර අපිට ඉස්කෝලේ බිස්කට් දෙනව. මට හිතෙන්නේ එක්කෙනෙකුට දහයක් දෙනවා. මම මට හම්බ වෙන බිස්කට් වලින් 5ක් කාලා අනිත් 5 ගෙදර අරගෙන යනවා මගේ නංගිලා මල්ලිලාට දෙන්න. ඒ බිස්කට් පුදුමාකාර රසයි. ඇදිහැස කියල තමයි පෙට්ටි වල ගහල තියෙන්නේ. ඇමරිකාවේ ආධාරයක් විදියට තමයි ඒවා ලැබුනේ. ඒ කාලේ ජේ.ආර්. පප්පගේ ආන්ඩුව නෙව තිබුනේ. ඉතිං වයර් අස්සෙන් ආපු බිස්කට් කතාව මොකක්ද කියල දැන් ඔයාලට හිතෙනවා ඇති. අපේ ප්‍රයිමරි කොටස ඉස්සර වෙනම තිබුනේ. ටිකක් ඈතින් තමයි ඉහල පංති තියෙන ඉස්කෝලේ තිබ්බේ. ලොකු පංතිවල අයියලා එක-එක දේවල අරගෙන එනවා ඒවා අපට දීලා බිස්කට් වලට හුවමාරු කර ගන්න. අපේ ඉස්කෝලේ වටේට ගහල තිබ්බ කම්බි වැට අයිනට තමයි එගොල්ලෝ එන්නේ. දවසක් අර වගේ ලස්සන වයර් කෑලි දහයකට මම බිස්කට් පහක් දුන්නා.(මේක තමයි මම කරපු පලවෙනි ගනුදෙනුව කිව්වොත් නිවැරදියි. ) මගේ අතින් බිස්කට් ටික අරගත්ත අයියා වයර් ටික නොදීම පැනල දිව්ව. මම හිතන්නේ මම අඬාගෙන ගියා අම්මගේ පන්තියට. ඒ සිද්දියෙන් නම් මම පුදුමාකාර කලකිරීමක් ඇති වුනේ. අපි කරපු වැඩේ තමයි මේ වයර් ගෙනල්ලා, දෙමව්පියන්ට කරදර කරලා හරි නැත්නම් ටොර්ච් එකේ තියෙන බල්බ් එක හරි අරගෙන මේව පරිපථ විදියට තියල දල්වන එක. බැටරි සපය ගන්න ඒ කාලේ හරිම පහසුයි. ටොර්ච්, රේඩියෝ වගේ දේවල ඒ කාලේ හැම ගෙදරකම වගේ තියෙනවා. 

අපේ ගෙදර ඉඳලා ගාළු පරට මීටර් 300ක් විතර තියෙනව. බොහොම අමාරුවෙන් තමයි ඒ පැත්තේ යන්න අවස්ථාවක් හදා ගන්නේ. එක දවසක් හවස් වරුවේ මම ගාළු පාරට ගියා ගියහම දැක්ක ටෙලිෆෝන් කණුවක් යට තියෙන කම්බි(තඹ කම්බි දෙකක් කෙලින්ම කණු වල ඇදලා තමයි ඒ කාලේ ටෙලිෆෝන් දීල තිබුනේ). මම හිටියේ කොතනද කියලා මට අමතක වුනා. කෙලින දුවල ගියා. ඇදලා ගත්තා. පාරෙන් පැන්නා.බිම දාගෙනම ඇදගෙන දිව්ව. කෙලින්ම ගෙදර. ගෙදර ගියා විතරයි එකම ගිනි විජ්ජුම්බරයයි. අම්මයි තාත්තයි පටන් ගත්ත දේශනාව

colourbox.com

"කොහේ තිබිලද ඕක ඇදගෙන ආවේ"

"ගාළු පාරේ"

"ඔයාටනම් පිස්සු. බැරි වෙලාවත් ඕක කරන්ට් තියෙන එකක් වුනා නම් මොකද වෙන්නේ දන්නවද ?"

"මේක ටෙලිෆෝන් වයර් එකක්. පාරේ වම් පැත්තේ කරන්ට් වයර් තියෙන්නේ. අනිත් පැත්තේනේ ටෙලෙෆෝන් වයර් තියෙන්නේ" [ මේ කාලේ මට වයස හතක් අටක් වුනත් දවස පුරාම පාර අයිනට වෙලා උඩ බලාගෙන ඉඳලම මම දන්නවා ටිකක් මහත කම්බියක් තියෙන සුදු (ඇළුමිනියම් ) වයර් එක තමයි කරන්ට් තියෙන එක කියලා. ]

"ඔයා කොහොමද දන්නේ මේකෙ කරන්ට් නෑ කියල"

"ඉතිං නැති නිසානේ මම අරගෙන ආවෙ"

"වහ ගන්නව කට. තව මෙතන එකට එක කියන්නත් එනව. ඕවා රජයේ දේපල. කාටවත් අයිතියක් නෑ ඒව ගන්න. අපි රජයේ සේවකයො. අපිට රස්සාත් නැති වෙයි කවුරු හරි පෙස්සමක් ගැහුවොත්. ඕක ගිහින් දානව තිබුන තැනටම"

"මට නම් කියන්න එපා මේක ගෙනියන්න කියලා. මම නම් ගෙනියන්නෑ. මට ආස හින්දයි මම අරන් ආවේ" 

මම අඬන්න පටන් ගත්තා. ඉතිං පස්සේ ඒක ගෙනිහින් දැම්මෙත් නෑ. මට බැන්නට මොකද පස්සේ ඒකෙන් කෑලි අරන් තිබුනා එක එක වැඩ වලට. රෙදි වැලවල්, ගස් ගැටගහන්න, අරකට මේකට. පස්සේ මටම හිනා. 

දැන් අපිට මේ වගේ වයර් කොයි තරම් තියෙනවද. අපේ දරුවෙකුට ඕන කිව්වොත්. cat5 (network) කේබල් මීටරයක් දෙකක් අරන් සුද්ද කරල දෙන්න පුලුවන්. ඒ කාලේ අපිට ඔන දේවල් අපිම සපයා ගත්ත. එවත් එක්කම අපේ නිර්මාණශීලීත්වයත් දියුණු වුනා. ඒත් දැන් ? 

පස්සෙ කාලෙක මම තායිලන්තයට ගියාම දැක්කා මිනිස්සු මේවායින් ලස්සන නිර්මාණ කරනවා. මමත් අරන් ආවා මෝටර් සයිකලයක්. 

thai-craft.net

පින්තූර හොයන්න ගියාමයි දැක්කේ මේ තායි-ක්‍රාෆ්ට් කියන එකෙන් මේව ඔන්ලයින් මිල දි ගන්නත් පුළුවන්.

ප.ලි. : යම් හැකියාවක් තියෙන කෙනෙකුට ස්ව‍යං රැකියාවක් පටන් ගන්නත් මේක හොඳයි.