කෙටිම-කෙටි ලොල් කතා අංක 2 (චේන්ජ් මනි )

මේ කියන සිද්දිය වෙලා ටික කාලයක් වෙනවා. ඒත් මේ ලොල් කතා වල තියෙන විශේෂත්වය තමයි ඒවායේ රසවත් බවට කාලය-දීපය බල පාන්නේ නැති එක. එහෙම කිව්වට එහෙම කාලයත් එක්ක රසවත් බව නැසුන සිද්දිත් තියෙනව. ඒ කාලේ පැය ගණන් හිනා වුන ඒවාට දැන් කිචි කවාගෙනවත් හිනා වෙන්න බැරි. ඒ වගේ කතා කියන්න ගිහින් බොහෝ අය අමාරුවේ වැටෙනවා මම බලන් ඉඳල තියෙනව. සමහර ඇම්බැට්ට කොල්ලො-කෙල්ලො මේ කතා කියන වැඩිහිටියන්ගෙන් අහනව දැන් ඕකට හිනා වෙන්නත් ඔනද කියල කතාව ඉවර උනහම. එහෙම වෙලාවට අර කතාව කියපු කෙනාට පොලොව පලාගෙන යන්න හිතෙනවා. අනිත් කාරණය තමයි කතාවක් කියල මිනිස්සු හිනස්සවන පුළුවන් වුනාට මේ වගේ ලිපියකින් මිනිස්සු හිනස්සවන එක ලේසි නැහැ. 

මේ ටයිප් කරන්නේ දෙවෙනි වතාවට. ගියපාර ටයිප් කරලා(රියල් ටයිම් උනිකෝඩ් කන්වර්ටර් එකෙන්) වැරදිච්ච තැනක් හදන්න ක්ලික් කරනකොට රිසෙට් උඩ ක්ලික් උනා.  හොඳයි කෙටියෙන් කියන්න අවශ්‍ය නිසා අපි කතාවට බහිමු. 

මගේ යාලුවගෙ නම උදය. නමින් තරුණ වගේම හදවතිනුත් තරුණ පුද්ගලයෙක්. ඒ වුනත් මිනිහා දැන් පෙන්ෂන්. අවංකවම කියනව නම් පෙන්ෂන් යත්දීත් මිනිහට හතලිස් පහක පෙනුම. තරුණ බවේ රහස තමයි නිතරම හිනාවෙලා සතුටින් ඉන්න එක. මිනිහා මේ වගේ කතා කියන්න රුසියා. ඒත් මේක නම් උදයගේ රාජකාරි දිවියේ රසවත් සිදුවීමක්. මේ කියන කාලයේ අනුරාධපුර පැත්තේ තියෙන මහජන බැංකු ශාඛාවක තමයි මිනිහා වැඩ කරල තියෙන්නේ. උදයගේ ඔළුවේ එක කෙස් ගහක් වත් නෑ. තට්ටයා, කොටා, ඒ වුනාට ලෙනින් කට් එක ගහල ඉන්න මිනිහාගේ තියෙන්නේ මහ ගාම්භීර පෙනුමක්. මුලින්ම දැක්ක කෙනෙක්ට බලන්නත් බය හිතෙන රූපයක්. කළුත් නෑ සුදුත් නෑ. ෆිට් ඇඟක් තියෙන නිසා (දක්ෂ බැඩ්මින්ටන් ක්‍රීඩකයෙක්) දකින කෙනාට පේන්නේ හොඳ-හොඳ සෙල්ලම් දන්න කෙනෙක් වගේ. 

මිනිහා වචනයේ පරිසමාප්ත අර්ථයෙන්ම ශූරයා. කොයි දේටත්.:D. මේ කියන දවසේ කස්ටමර් සර්විස් ඔෆිසර් විදියට ඉඳල තියෙන්නේ උදය. මේ වගේ ගම්බද ශාඛාවක ඉතිං සේවක හිඟය ගැන අමුතුවෙන් කියන්න දෙයක් නෑ. එක්කෙනෙක්ට දෙතුන්දෙනෙකුගේ වැඩ කරන්න වෙනවා. උදයලා අනුරාධපුරයේම ඉපදිලා, එහිම රාජකාරි කරන නිසා ඉතිං එතනින් එහාට මාරු වෙනව නම් තියෙන්නේ උතුරු-නැගෙනහිරට තමයි. කොළඹ කෙනෙක් ඒ පැත්තට ගියොත් යන්නේ පනිෂ්මන්ට් ට්‍රාන්සර් මිසක් කැමැත්තෙන් නොවෙයි. උදේ පාන්දරම සද්දන්ත සුද්දෙක් බ්‍රාන්ච් එකේ දොරෙන් යාන්තමට පාත් වෙලා ආවාළු. නිකම්ම නොවෙයි බිරිඳත් එක්ක(එගොල්ලොන්ගේ කසාද සහතිකේ බලල නෙවෙයි කිව්වේ). මෙහෙ එන සුද්දෝ මේ ගමනට විතරක් සෙට් කරගෙන එන අයත් ඉන්න බව ලියන මම දන්න නිසයි  ඒ කෑල්ල දැම්මේ. බ්‍රාන්ච් එකටම යන්තම් ඉංග්‍රිරිසියෙන් වචනයක් දෙකක් ගැට ගහ ගන්න දන්නේ උදය නිසා සුද්දාට ගොළු භාශාවෙන්ම ආරක්ෂක නිලධාරියා උදයව පෙන්නලා. දැන් සුද්දයි-සුද්දියි මිනිහා ඉස්සරහ හිටගෙන ඉන්නවා. 

එතනින් පස්සේ ඇති වුන කථාබහ මේ විදියට

"ටේක් අ සීට් සර්"  (බොහෝමා ආචාරශීලී විදියට)

"තෑන්ක්ස්" (සුද්දයි සුද්දියි වාඩි වුනාළු)

"කැන් අයි හෙල්ප් යූ".

යස්.අයි වොන්ට් ටු චෙන්ජ් මනී. 

අපේ මිත්‍රය ඉක්මනටම ඒකට අවශ්‍ය කරන දේවල් ලඟට අරගෙන. රෝස පාට ඩෙබිට් ව්වුචර් පෑඩ් එකයි. ෆොරින් කරන්සි වලට භාවිතා කරන සීල් ටිකයි.පියන්ට කතා කරල කිව්වළු 

"අර රට සල්ලි මාරු කරන ලෙජර් එක ගේන්න" කියල.

 සුද්ද නළල රෑලි කරගෙන් උදය දිහා බලාගෙන ඉන්නවාළු. ඔළුව ටිකක් ඇල කරලා දත් තිස් දෙකම පේන හිනාවක් දාලා අපේ මිත්‍රයා කිව්වළු 

"වන් මිනිට් සර්" කියලා. සුද්දගේ මූනේ කිසිම හිනාවක් නෑළු. අපේ මිනිහා 

"මුන් දෙන්නා ඊයේ රෑ වලියක් යන්න ඇති, නැත්නම් රෑටයි උදේටයි දෙකටම බඩගින්නේ ඉඳල වෙන්න ඔනේ"

 කියල හිතින් කියා ගන්න ගමන්. හරි බරි ගැහිලා

"කැන් අයි හෑව් යුවර් පාස්පෝට්" කියල කිව්වළු.

සුද්දත් අර හතර බීරි පෙනුමම දාගෙන. බෑග් එක ඇරලා පාස්පොර්ට් එක දුන්නළු. 

"යුවර් මනි සර්" කියල කිව්වහම

සුද්දා පර්ස් එක ඇරල රුපියල් දාහක් දික් කලාලු. 

අපෙ මිත්‍රයට හීන් දාඩිය දැම්මළු. "විලි ලැජ්ජාවේ බෑ. කවුරු හරි දැක්කද දන්නෙත් නෑ" කියල හිතන ගමන්. කරන්ට් වැදුනා වගේ එක පාරට නැගිටලා කවුන්ටරය දිව්වළු.  ටක් ගාල  සල්ලි මාරු කරල සුද්ද අතට දෙන ගමන් සොරි සර් කිව්වළු. ඒ පාර සුද්දා ඇහක් වහලා කට කොනකින් හිනා (;P)වෙලා යන්න ගියාළු. මූ නං සුද්දෙක් නෙවෙයි ඇලියෙක්ද කොහෙද කියලා ඉබේටම කියවිලා. එතකොට එතනට ආපු පියන් "ඈ" කියල. අපේ යාළුව කිව්වළු "හොඳ සුද්දෙක්" කියල. 

පින්තූරය : http://bathtagreby.blogspot.com