කෙලතොල්ලා නොහොත් කපිල ...... Kapila the Drooler

කාර්යාලයේ මගේ පොත්පත් වලින් කොටසක් ඇත. ඒ මට නිදහසක් ඇති විට කියවීමටය. අද මේ පොත් ගොන්න දෙස බලා සිටි මගේ නෙත් නතර වුයේ, කාලයටක ඉහතදී භාවිතා කරලා ලද මගේ ක්ෂේත්‍ර සටහන් පොතෙහිය(Field Note Book). එය මාගේ දෙවැනි ක්ෂේත්‍ර සටහන් පොත වේ. මුල් පොත කොහේදැයි නිනව්වක් නැත. මගේ රාජකාරි ගවේෂණ බොහොමයක් ගැන මතකය අවධි කරගත හැකි කදිම මෙවලමක් ලෙස මෙය හැඳින්විය හැක. අලුතෙන් එක් වූ දාහත් දෙනෙකුගෙන් යුත් කණ්ඩායමේ කිහිප දෙනෙකුට පමණක් පිටු 100කින් සමන්විත මෙම පොත ලබා දුනි. එහි මුල් පිටුවේ අපගේ පුද්ගලික තොරතුරු ඇතුලත් කලයුතු අතර, අනෙක් පිටුවේ ඇත්තේ එය පරිහරණය කල යුතු උපදෙස් මාලාවයි. 

බැංකුවට එක් වී දෙවැනි සතියේ සිටම රාජකාරි සඳහා පිටපළාත් වල ගමන් කිරීමට අපට සිදු විය. එකල තාරුණ්‍යයේ පසු වූ බොහෝ දෙනෙකු මේ ගමන් වලට එක් වන්නට පොරකෑ යුගයකි. මාද එසේ ගමන් කිරීමට පළමුව තෝරාගත් කණ්ඩායමට ඇතුලත් විය. එය පැරණි කිහිප දෙනෙකුත් අප කිහිප දෙනෙකුගෙන් යුත් කණ්ඩායමක් විය. මේ ප්‍රථම ගමන මහියංගනයට බව අදටත් මට ඉතා හොඳින් මතකය. එකල මා රාජකාරියට පැමිණියේ මගේ ගම වන බෙන්තොට සිට දුම්රියෙනි. උදෑසන 5:15 ට පැමිණෙන තැපැල් දුම්රියට ගොඩ වී, පහසුවෙන් අත්පත් කරගත හැකි අසුනකට බරවී නිදා ගැනීමක එකල මගේ සිරිත විය. 

මේ ගමන ගැන වඩාත් සතුටට පත් වුයේ මගේ පියාය. ඔහු ලංකාවේ බොහෝ පළාත් වල රාජකාරි කර ඇත. මහියංගනයට යනවා යයි කී විට ඔහු සතුටට පත් වන්නට ඇත්තේ, එය ඔහුගේ මුල්ම රාජකාරි ස්ථානය වූ බිබිලට ආසන්න නගරයක් වූ නිසාය. බිබිලේ රාජකාරි යෙදුනු ආකාරය, විඳි දුෂ්කරතාවන්, රසවත් සිදුවීම් සියල්ල ඔහු අපට කිහිප වරක්ම පවසා ඇත. ඔහු මට ලබාදුන් ඔහුගේ අත් පිටපතේද මේ ගැන සටහනක් ඇති බව මගේ මතකයි. ඒවා කෙදිනක හෝ බ්ලොග් අවකාශයට එකතු කිරීමට බලාපොරොත්තු වෙමි. 

නමුත් මා කියාගෙන ආවේ මාගේ දෙවෙනි ක්ෂේත්‍ර සටහන් පොත ගැනයි. මේ පොත් අතට පත් වූ ඕනෑම, මෙහොතක එහි පිටු පෙරලා බැලීම මගේ සිරිතයි. එහි දකින දකින පිටුවක් පාසා අතීත මතක සිත තුල අවධි වේ. ඒවා ඒ මොහොතේම අකුරු කරන්නට ඇත්නම් කදිමය. නමුත් එය ප්‍රායෝගික නොවන කාර්යයකි. මේ පොතේ පිටු අතර දෙනෙත් යවත්දී මගේ කාර්යාලීය සගයන් දෙදෙනා වෙනත් කෙනෙකු ගැන කතිකාවක යෙදෙනු ඇසුණි. වෙලාවකට මේවා මට මහත් වදයකි. මන්ද මගේ සිතේ සොඳුරු සිතුවීලි වලට ඒවා බාදා කරන බැවිණි. එහත් මගේ දෙනෙත වැල්ලවායේ ශාඛා විසිත්තය අතර හිර වන විටම 

"අරයා කථා කරනකොට කටින් කෙළ බේරෙනවා" යනුවෙන් එක් අයෙකු තමන්ගේ නිරීක්ෂණ සඳහන් කරන විට, ඉතා ඈත මතකයක් වෙත මගේ සිත දිව ගියේය. අද වනවිට කහගැහී තිබෙන එය මුලින් ලබාදුන් දිනයේදී කිරි සුදු පාටින් පවතී බව මගේ මතකයි. මා හනික  වැල්ලවායට ගිය දිනය පිටු අතරින් සොයා ගත්තේ, මෙය බ්ලොග් සටහනකට කදිම ආරම්භයක් නිසාය. එම සටහනට අනුව අප වැල්ලවායට ගොස් ඇත්තේ 2002 වර්ෂයේදීය. 

ඉන් පෙර කඩ කාමරයක් තුළ පවත්වාගෙන ගිය ශාඛාව නව ගොඩනැගිල්ලකට මාරු කිරීම සිදු වෙමින් පැවතිණි. එයට සමගාමීව පැබ්ස්(PABS)යනුවෙන් හැඳින්වූ, අපගේ සේවකයන් විසින්ම සංවර්ධිත බැංකු පද්දතිය එම ශාඛාවට හඳුන්වාදීම අපට පැවරී තිබුණු වගකීමය. එවැනි විටක ඉන්පෙර අර්ධ වශයෙන් පරිගණක ගත කොට තිබූ සියළු ගිණුම් මේ පද්දතියට ඇතුලත් කර ගැනීම අපගේ රාජකාරියෙන් කොටසකි. මෙවැනි විටෙක ශාඛාවක ක්‍රියාකාරී පුද්ගලයන් අප හා කුළුපග වෙයි. ඒ ශාඛාව තුලනය කර මෙම පද්දතිය ඇතුලත් කිරීමට දක්වන දායකත්වය නිසාය.

අමරජිත් තවත් එවැනි එක් චරිතයක් නොවීය. ඔහු අපගේ කාර්යයට සක්‍රීයව සහයෝගය ලබා දුන්නා පමණක් නොව, ශාඛාවේ කටයුතු වලටද උරදී කටයතු කරන ඉතා කාර්යශූර සේවකයෙකි. ඔහුගේ මේ නායකත්වයේ ස්වභාවය නිසා බොහෝ ගනුදෙනුකරුවන් කළමනාකාර තුමා සිටියදීම ඔහුට මැනේජර් මහත්තයා යනුවෙන් ඇමතීය. එයට කිසිවකුගේ හෝ විරෝධයක් නොතිබිණි. ඒ වනවිට නිලධාරී මට්ටටම හෝ උසස් නොවූ හෙතෙම,   ලිපිකරු ශ්‍රේණියක සේවය කළේය. නමුත් ඔහුගේ පෞර්ෂය සහ නායකත්වයේ ලක්ෂණ ඔහු ජනතාවගේ කළමනාකරුවා බවට පත් කර තිබිණි.

දින කිහිපයක අැවෑමෙන් ඔහු අපගේ ගජ මිතුරෙකු බවට පත් විය. මුලින් වෙනමම කකුළුවන් ඇල්ලු අපේ කණ්ඩායම පුළුල් වී, අමරජිත් එහි නිත්‍ය සාමාජිකයෙකු බවට පත් විය. කකුළුවන් අල්ලනවා යන්න අපේ ගමේ ක්‍රීඩා සමාජයේ මට ජේෂ්ඨ කණ්ඩායම සෙට් වීම සඳහා භාවිතා කළ කෝඩ් නේම් එක විය.  ගඟ සහ මුහුද ආසන්නයේ සිටින අපගේ ප්‍රදේශයේ එවැනි වදනක් කෝඩ් නේම් එකක් සඳහා භාවිතා කරනවා යන්න සොයා ගැනීම ඉතා අපහසු කාර්යයකි. මටද එය තේරුම් ගැනීමට ටික කලක් ගත විය. සෑම දිනකම රාත්‍රී හත පහු වී අල්ලන්නේ රැළ කක්කුට්ටන්දයි මා ඇසු වීට රෝහණ අයියා මට කාරණාව පැහැදිලි කරන ලදී. අප වැල්ලවායේ ගත කල කාලයේ නැවතී සිටි නිවාස ගැනද සටහනක් තැබිය යුතු මුත්, මේ ඒ සඳහා වෙලාව නොවේ. අමරයා පසුව අපගේ දිගුකාලීන මිත්‍රයෙකු බවට පත් විය. ඒ නිතර දෙවේලේ විවිධ ගැටළු විසඳා ගැනීම සඳහා අපට දුරකථන ඇමතුම් ලබා දීමේ ප්‍රතිඵලයක් ලෙසය.

එසේ සෙට් වන්නට නියමිත තවත් දිනක, බයිට් ලබා ගන්නේ කොහෙන්දැයි අසන ලද පැනයට අමරයාගේ පිළිතුර වුයේ,

"රෙස්ට් හවුස් එකට අලුතෙන් නියම කොල්ලෙක් ඇවිත් ඉන්නවා කපිල කියලා. ඌ බෙන්තර පැත්තේ එකෙක්. නියම රසට බයිට් දානවා"

"බෙන්තර පැත්තේ. එහෙනම් අනිවාර්යෙන්ම මාව දන්න ඕනේ" මා නොයිවසිල්ලෙන් පිළිතරු දුන්නේ, ඒ ගැන මට තිබූ විශ්වාසය නිසාය. අප ගම් ප්‍රදේශයේ පමණක් නොව අසල ගම් කිහිපයක බොහෝ දෙනෙකුද එකල අප හඳුනාගෙන තිබුණේ, බෙන්තොට ක්‍රීඩා සමාජයට පින් සිදු වන්නටය. මා නොහඳුනනවා නම් මගේ පියා, හෝ මස්සිනා මේ ප්‍රදේශයේ අය හැඳිනිය යුතුය. ඒ මගේ පියා අසල ගම කිහිපයක පාසල් වල සේවය කල නිසා හා මස්සිනා ව්‍යාපාරිකයකු වූ නිසාය.

තවත් මිනිත්තු කිහිපයකින් අප තානායම මිදුලට ලඟා වූ අතර, පළපුරුදු අයෙකු මෙන් අමරෙයා කුස්සියට අප කැටුව යන්නට සමත් විය. මොහොතකින් "සර්" ආමන්ත්‍රණයෙන් ඔහු අසලට ආවේ තරමක් තරබාරු, එහෙත් හුරුපුරුදු මුහුණකි.

"මේ ඉන්නේ මම කියපු අර කුක් - කපිල"

යනුවෙන් අමරජිත් පවසනවාත් සමග "කෙලතොල්ලා" මට ඉබේම කියැවිණි. එහෙත් එම වචනය එක් වරම හඳුනා ගන්නට මා අසල සිටි නාමල් හෝ අකිල සමත් නොවිණි. ඒ එය අපේ පාසලේ, ප්‍රාථමික වයසක කොල්ලෙකු විසින් තවත් අයෙකු හඳුන්වන්නට යොදා ගත් නිතර භාවිතයේ නැති නමක් වීමයි.

මෙම සටහනේ ප්‍රවේශයට මොහොතක් නැවතත් ඔබේ අවධානය යොමු කළහොත්, "එයාගේ කටින් නිකංම කෙල බේරෙනවා" යනුවෙන් මගේ සහෝදර සේවිකාව පැවසු බව මා සඳහන් කල බව ඔබට මතකද ? සත්‍ය එයයි. කපිල නොහොත් කෙලතොල්ලාට තිබු අඩුපාඩුවද එයම විය. එය ඔහු අනෙක් අයගෙන් ප්‍රතික්ෂේප වන මට්ටමට ගෙන එන්නට බොහෝ සෙයින් සමත් විය. කුඩා කළ සිටම කෙනෙකු කොන් නොකරන්නට වග බලා ගත් මා ඔහු තරමක දුරින් ආශ්‍රය කරන්නට වග බලා ගත්තේ, එක් අවධියකදී එම පාසලේම ප්‍රාථමික පන්තියක ගුරුවරියක වූ මගේ මව ඔහුට අනුකම්පා දක්වා මේ දඟකාරයා හොඳ ළමයෙකු කරන්නට ගත් උත්සාහයට යම් අත්වැලක් සපයන්නට එකල සිදු වූ නිසාය.

කෙලතොල්ලා අප පාසලේ බොහෝ දෙනෙකුගෙන් කොන් වූ අතර, ඔහු ඉතා දදබ්බරයෙකු ලෙස පාසලේම පැතිරී තිබුණි. මේකාගේ තවත් නරක පුරුද්දක් විය. ඒ ඔහු අසලට එන්නන් හට තම කට දෙපසින් බේරෙන කෙළ සහ කටින් තම අතට එකතු කර ගන්නා කෙල වලින් පහර දීමයි. එනිසා අපේ පන්තියේ චන්ඩින් වූ විජිත හෝ චමින්ද වත් ඔහුගේ ඇඟට අත තබන්නට තබා අසලට යන්නට සමත් නොවුහ. මේ නිසා කපිල අනෙක් අය අතර යම් මට්ටමක ප්‍රසාදයක් ලබා තිබුණි. කපිලගේ පියාගේ ජීවිකාව වුයේ සිමෙන්ති බෑග් වලින් විවිධ ප්‍රමාණයේ කවර සාදා කඩවල් වලට දැමීමය. අප සිටින වටරවූම් පාරේ තරමක් දුරින් ජීවත් වූ, ඉතා දුෂ්කර කුඩා කාලයක් ගත කළ, කපිලයා නොහොත් කෙලතොල්ලා අද වටිනා රැකියාවක් කරන පුද්ගලයෙකු වීම මට සතුටට කරුණකි. එහෙත් ඔහුගේ ඒ අමුතු චර්යාව ගැන මාගේ මිතුරන් දෙදෙනාට නොපවසා ඉන්නට වග බලා ගත්තේ, බයිට් කෑම ඔවුන් ප්‍රතික්ෂේප කරාවි යන සැකය මතය.

වැල්ලවායේ විවිධ චරිත කිහිපයක් අපට මුණගැසිණි. ඒ අතරින් අදත් මුවගට සිනා නවන වැල්ලවායේ සෙකියුරිටි නටන ලද නාඩගම තව භාගයක් ගන්න අමතක නොවන සිදුවීමකි. අප නතර වූ නිවසේ හිමිකාරිය, ශාඛාවේ කළමනාකරු, බුල්කානි, වෙනත් මාර්ගයකින් අප හඳුනාගත් රජිත, ඒ ප්‍රදේශයේ ප්‍රාදේශීය සභා මන්ත්‍රීගේ නිදන් හඹා ගිය පුතු තවත් චරිත කිහිපයකි. ඉඩක් ලද හොත් ඔවුන් පිලිබඳ සටහනක් තම්බන්නම්. ඌව වෙල්ලස්ස පිලිබඳ සැඟවුණු කතා කිහිපයක්ද ඒ අතර වේ.