අමුතු හෝටලයකින් අමුතුම කෑමක් කෑ ජයසිංහ...... Jayasinghe who had strange food at strange hotel

මගේ බ්ලොග් අඩවියේ තේමා පාඨය විදියට "රාජකාරි ගවේෂකයාගේ මතකසටහන් ......" කියලා දා ගත්තට, ඒ හැටියට රාජකාරී ගමන් වලදී මුහුණ දීපු අත්දැකීම් බෙදාගන්න බැරි වුණා. එක අතකට එක දිගටම එහෙම රාජකාරිය පිලිබඳ දේ ලියන්න ගියානම්, කියවන ඔබට එය නීරස වෙන්නත් තිබුණා. මොනවා වුනත් හිතපු තරමටම ලියාගන්න බැරි වුණා. මට වෙලාවකට හිතෙනවා බ්ලොග් එක ආරම්භ කරපු අරමුණු වලින් මම පිට ගියාදෝ කියලා. ඒ වුණත් ලැබෙන ප්‍රතිචාර අනුව, ලියන දේ ඔබ කැමැත්තෙන් කියවනවා කියා හිතෙනවා. මොනවා වුණත් අද ලියන්න යන්නේ රාජකාරි අත්දැකීමක්. 

බ්ලොග් එක පටන් ගත්තට පස්සේ කිහිප වතාවක් අදාළ කතානායකයන්ගේ නම්, ගම සඳහන් වීම නිසා පොඩි-පොඩි නොහොඳ නෝක්කාඩු ඇති වූ අවස්ථා නැත්තේ නෑ. නමුත් මගේ අත්දැකීම් මට ඕන විදියට ලියන්න බැරිද ? කියලා මට වෙලාවකට හිතෙනවා. කෙසේ නමුත්, අපිට මේවා රසයක් ගෙන දුන්නත් සමහරු තමන් කරදරයක වැටුන දේ ප්‍රසිද්ධ වෙනවට කැමති නෑ. මේ කාරණය නිසා මම එක පොස්ට් එකක් අන්පබ්ලිෂ් කරලා දැම්මා. ඒ නිසාම අපි කතානායකයාගේ නම්ගම් පොඩ්ඩක් වෙනස් කරමු. එතකොට ඒ කෙනාට කෙලින්ම ඇඟිල්ල දික් කරන්න බෑ. නමුත් විස්තර වෙන සිද්ධිය අනුව නම් මේ කවුද කියන්න අපේ ඔෆිස් එකේ අයට ටොයිස් වැඩක්. 

හොඳයි අපි ඔහුට ජයසිංහ යයි කියමු. ජයසිංහ කියන්නේ මා සමග එකම දෙපාර්තමේන්තුවේ වැඩ කරන ඉතාමත් ජේෂ්ඨ සේවකයෙක්. නමුත් කිසිම දිනක ඔහු කිසිවෙකුට මේ ජේෂ්ඨ කම් පෙන්වන්න ආවේ නෑ. මේකට හේතුව විදියට බොහෝ දෙනෙක් කිව්වේ ඔහු වැඩට ඒ තරම් දක්ෂ කෙනෙකු නොවුන බවයි. නමුත් ඔහුට පවරන වැඩේ කෙසේ හෝ කරගන්නට වග බලා ගන්නවා.

මේ කියන කාලේ බැංකුවේ මගේ අත්දැකීම අවුරුදු තුනක් විතර ඇති. ඒ කාලේ මම ශාඛා පරිගණකගත කරන කණ්ඩායම් වලට එක් වීමට කෙතරම් කැමැත්තෙන් සිටියත්, එවකට අපේ අංශ ප්‍රධානියා වෙච්ච ගුණසේකර උන්නැහේ මා එක්ක තිබුණු පුද්ගලික කෝන්තර නිසා ඒ සඳහා මාව නොයොදන්න වග බලා ගත්තා. එහෙම ගමනක් ගියාම ලැබෙන ගමන් වියදම් වලින් භාගයක් විතර තමයි වියදම් වෙන්නේ. ඉතිං පඩියයි අතිකාල දීමානවයි ඉතුරුයි. සමහරු මේවා එකතු කරලා වාහන පවා ගත්තා. ඒ කාරණය නිසාම ගුණසේකර උන්නැහේට විවිධ පඬුරු පාක්කුඩම් දෙන්නත් මේ වැඩේටම සෙට් වෙලා හිටිය සමහරු වග බලා ගත්තා. සමහර කාන්තා පාර්ශවයේ අය මානසික අල්ලස් දෙන්න පටන් ගත්තා. ඉතිං වැඩිකාලයක් ඉන්න පුළුවන් තැන වලට මාව නොයවන්න ගුණසේකර උන්නැහේ වග බලා ගත්තා. මගේ හිතමිතුරන් මා ඉල්ලා සිටියත් මා යැව්වේ නෑ. බොහෝ විට මෙවැනි ගමනක් බැංකුවේ වාහනයකින් ගමන් ගත්තත්, එවැනි කණ්ඩායමක් ගිය පසු දෙවැනි හෝ තුන්වැනි සතියේ මැද දිනක මා යවන්නට ඔහු පෙළඹුණා. රටවටා ඇවිදින්න තිබූ කැමැත්තත්, මගේ පියා විසින් ඒ පිලිබඳ මට ලබා දුන් උනන්දුවත් බසයේ හෝ එවැනි තැනකට යන්නට මා පෙළඹුවා.

තවත් එවැනි දවසක සෙංකඩගල ශාඛාවට යා හැකිදැයි මගෙන් විමසා සිටි මොහොතේ, දෙවරක් නොසිතා මා කැමැත්ත පල කළා. ඒ වනවිටත් බස් එකේ ගමන මට යම් ආශ්වාදයක් ලබා දුන්නා. සුපුරුදු පරිදි පසුදා උදෑසන  මා නුවර බලා පිටත් වුණා. එය සාමාන්‍ය ගමනක්. සටහන් කලයුතු කිසිවක් සිදු වුවේ නෑ. නුවරට මා ලඟා වනවිටත් නගරය කාර්යබහුල වී තිබුණා. චීන අවන්හලක් වැනි තැනකින් නිවාඩු පාඩුවේ උදෑසන අහාරය ගත් මා, මගේ ඊළඟ ඉලක්කය වූ සෙංකඩගල සොයා යා යුතුව තිබුණා. මේ වනවිටත් උදෑසන නවයයි තිහ පසු වී තිබූ නිසා, ත්‍රී රෝද රථයකට ගොඩ වී, මා සෙංකඩගලට ගෙන යන ලෙස ඉල්ලා සිටියා. මිනිත්තු දහයක- පහළොවක ඇවෑමෙන්, වියලි-නැගගෙන යන කන්දක ත්‍රීරෝද රිය නතර කල රියදුරු, මේ සෙංකඩගල ප්‍රදේශය යයි පැවසුවා. මා එලියට බැස හාත්පස බැලුවත්, කිසිදු ආයතනයකට අයත් ගොඩනැගිල්ලක් දකින්න ලැබුණේ නෑ. කළහැකි කිසිවක් නොමැති වූ විට, ඉතාමත් කලාතුරකින්  භාවිතා කරන මගේ ජංගම දුරකථනය ගෙන මේ වනවිටත් සෙංකඩගල ශාඛාවේ සිටින උපුල් වෙත දුරකථන ඇමතුමක් ඇල්බා ගත්තා.

"උඹට පිස්සුද බං. ටවුමේ ඉඳලා පයින් යන දුර. ටවුමට ඇවිත් කෝල් කලානම් ඉවරනේ"

යනුවෙන් පවසා සිටියා. මා නැවතත් නගරයට පැමිණ, ඔහුගේ ගාස්තුව වූ රුපියල් එකසිය පනහා ගෙවා දැම්මා. ඉන්පසු උපුල් ලබාදුන් උපදෙස් අනුව, පයින්ම ශාඛාවට ලඟා වුවා. මහජන බැංකුවේ අපිට මේ වගේ වරදින ස්ථාන කිහිපයක්ම තිබෙනවා. කන්කසන්තුරේ ශාඛාව පිහිටුවා තිබෙන්නේ යාපනය නගරයේ, රැජින වීදිය ශාඛාව, මහ බැංකු බෝම්බ පිපිරීමෙන් පසු ඩී.ආර්. විජේවර්ධන මාවතට ගෙන ආවේ රැජින ශාඛාව ලෙස නම් කරමින්. නුවරවැව ශාඛාව තිබෙන්නේ අනුරාධපුරයේ. කෙසේ නමුත් කෙනෙකුට දෙයක් පිලිබඳ නිසි අධ්‍යයනය ලැබෙන්නේ වැරදීම් තුලින් යන්න මා ඉතා ඉහළින් අදහන ධර්මයක්. එසේ මා වැරදීම් තුලින් ඉගෙන ගත් දේ නිසා වෙනත් අය වාසි අත් කරගෙන තිබෙනවා. ඒ මා හැමවිටම අන් අයත් සමග මේ දේ බෙදා ගන්නා නිසා.

 නුවර නගරය කිසිදු කම්මැලි කමකින් තොරව කාලයක් ගත කිරීමට ඉතා වැදගත් ප්‍රදේශයකි. වසරේ සෑම කාලයකම විදේශිකයන් ගැවසෙන, නිතර ජනතාව එහා මෙහා යන, කාර්‍යබහුල නගරයක් වන නිසාම එහි පවතින විවිධත්වය, කොළඹට සාපේක්ෂව ඇති පිරිසිදුකම සහ එදා පටන්ම පැවතී ශාන්ත සිසිල් පරිසරය කෙනෙකු තුල ඇති කරන්නේ ප්‍රසාදයකි. අහර ගැනීමට නුවර නගරයේ තරම් ළඟ-ළඟ විවිධ මට්ටම් වල හෝටල් සහ ආපන ශාලා ඇති ස්ථානයක් සිතා ගත නොහැක. අප මෙහි සිටි සති දෙකක කාලය තුල එකම ස්ථානයකින් දෙවරක් ආහාර ගත්තා මතක නැත. විවිධ ස්ථාන තෝරා ගනිමින් අපි ඉතා රසවත් සහ පිරිසිදු  ආහාර නුවරදී රස වින්දෙමු. මුදල් පිලිබඳ ප්‍රශ්නයක් හෝ ඉතිරි කිරීම පිලිබඳ උවමනාවක් අප තිදෙනා තුලම නොවීම සතුටට කරුණකි. මෙවැනි ගමනකදී එක් අයෙක් හෝ හෝ මසුරු ලක්ෂණ පෙන්වූවා නම් මේ සතුට වියැකී යනු ඇත.

සෙංකඩගල ශාඛාව ගැනද යමක් සඳහන් කල යුතුය. මගේ වෘත්තීය දිවියේදී දුටු හොඳම ශාඛා කළමනාකරු යයි කිවහැකි නවරත්න මහතා එය ඉතා මැනවින් පවත්වාගෙන ගියේය. සියලුම දෙනා ඉතා සමගියෙන් එකම පවුලේ අය මෙන් සේවයේ නියුතු විය. ඔවුන් සතියකට අතිකාල කලේ දින දෙකකි. එහි දෙවැනි නිලධාරියා ලෙස එවකට උන් බොනිපස් පෙරේරා මහතා අද මහජන බැංකුවේ නියෝජ්‍ය වරයෙකි.      සියළුම සේවක මහතුන්ගේ මේසය අසල ඔවුන්ට අවශ්‍ය වන ලිපිද්‍රව්‍ය මනාව සකසා තිබුණි. කිසිවකුට තම මේසයෙන් ඉවත් වී වෙනත් තැනකට ගමන් කිරීමේ අවශ්‍යතාවක් නොවිණි. නිතරම් "අක්කා / අයියා" යන ලෙන්ගතු ආමන්ත්‍රණ වලින් එකිනෙකා අමතන මේ සේවක පිරිස නම් කිසිදින අමතක කල නොහැක. මෙම ස්ථානයේ පිරිසිදු කම මෙන්ම ක්‍රමවත් බව පවත්වා ගැනීමේ ගෞරවයෙන් වැඩි කොටස සුනිල් නමැති හත්වැනි ශ්‍රේණියේ සේවකයාට හිමි විය යුතුය.

ජයසිංහ අප දෙපාර්තමේන්තුවේ කාගේත් වාගේ බයිට් එකකි. නමුත් කිසිදින කෝප නොගන්නා චරිතයක් වීය. එහෙත් ඔහු මට එක් දිනක් කෝපයෙන් අමතා ඇත. නමුත් ඔහු හොඳ මිතුරෙකි.   ඔහුගේ කථා ශෛලිය ඉතාමත් වෙනස්ය. ඔහු කථා කරන්නේ ඉතා වේගයෙන් මුත් රහසින් අමතන අයුරකිනි. එවකට අප දෙපාර්තමේන්තු ප්‍රධානියා වූ කුමාරපතිරණ මහතා ඔහුට විහිලුවට

"ජයසිංහ උඹගේ බුද්ධ ශාසන අරමුදලේ ප්‍රෝග්‍රෑම් එකෙන් ක්‍රිස්තියානි අරමුදලට සල්ලි යනවා කියන්නේ ඇත්තද ?"

යනුවෙන් පවසා මහා හයියෙන් සිනාසේ.

අප නුවර ගතකල එක් දිනක සවස තේ පානය සඳහා යාමට තැනක් විමසන විට

"අද බකේ හවුස් එකෙන් තේ බොමු"

යනුවෙන් ජයසිංහ පවසන්නේ අප දෙදෙනා මොහොතක විමතියකට පත් කරමිනි. තවත් තත්පර ගණනකදී ඔහු මේ පවසන්නේ බේක් හවුස් ආපන ශාලාව බව පැහැදිලි වූ විට අප දෙදෙනාට සිනහව නවත්වා ගත නොහොකිය විය. ඔහු අනුව යමින් අපි එහි ඉහල මාළයට ගොස් තේ සඳහා කෙටි ආහාර ඇනවුම් කර, එය ලැබෙන තුරු මෙනූ පත දෙස දෑස් යොමු කළෙමු. මෙනූ පතේ එක් අයිතමයක් ළඟ තම ඇඟිල්ල නතර කරගත් ජයසිංහ ඔහුට සුපුරුදු විසුළු මුත් පහත ස්වරයෙන්

"මොනවද බං මේ එස්.පී.ඒ.ජී. හෙට්ටි කියන්නේ ?" 

ඒ සමගම රජ කාලයේ සේවකයෙකු මෙන් සුදු ඇඳුමින් සැරසුණු සේවකයා අප ඇනවුම් කල කෙටි කෑම ගෙනෙන ලදී. අප සිනහව නවත්වාගෙන කෑමට සැරසිණි. කිසිම වෙනසක් නොමැතිව ජයසිංහ පෙස්ට්‍රියක් තම පිඟාන මත තබා ගෑරුප්පුව සහ පිහිය ආධාරයෙන් බොහොම අමාරුවෙන් ආමාශගත කරන්නේ මිස්ටර් බීන් සිහිපත් කරමිනි. අප දෙදෙනා කෑම හමාර කර තේ බොන තුරුත්  ඔහු එම පෙස්ට්‍රිය සමග ඔට්ටු විය. එයින් භාගයක් කුඩු ස්වරූපයෙන් පිඟාන මත විසිරී ඇතත් ඔහු අත අරින්නේ නැත.

පින්තූරය ගත්තේ : http://clementinedaily.com

පසුව අප මෙය අපේ කාර්යාලීය මිතුරන් සමග පැවසු පසු ජයසිංහට කවුරුත් එස්.පී.ඒ.ජී. හෙට්ටි යනුවෙන් අමතනු ලැබීය.