ගහෙන් වැටිච්ච මිනිහට ගොනා ඇනීම....

"සදාකාලික සහෝදරත්වයේ වින්දනීය හද ගැස්ම" කියන තේමා පාටය යටතේ ලොවපුරා විසිරී සිටින දුටු-නොදුටු සයිබර් මිතුරන් එක් තැන් කරවන තවත් සයිබර් සිහින් බක් මහ උළෙලක් පහුගිය 22දෙවෙනි ඉරිදා මහරගම ජාතික තරුණ සේවා සභා ක්‍රීඩාංගණයේ පැවැත්වුණා. එතනදී බොහොමයක් දෙනෙක් එක්ක දොඩමළු වෙන්න අවස්තාවක් ලැබුණා. ඒත් තවත් කිහිප දෙනෙක් මග හැරුණා. පහුගිය වසරේදී නම් මගේ බ්ලොග් එක කියවපු අය හිටියේ අතලොස්සක්. ඒ අයට අමතරව තවත් කිහිප දෙනෙක් එක්ක දොඩමළු වෙන්න ලැබුණා. ඒ වනවිට ජනප්‍රියම කමෙන්ට් කරුවකු වූ ඔබා මාමා යන සුරතල් නාමයෙන් හැඳින්වූ සනත් විජේවර්ධන මහතා එක්ක කථා කරන්න බැරි වීම ඉතාම කනගාටුවට කරුණක්.  එතනදී මගෙත් එක්ක කුළුපග වෙච්ච් ඒ වගේම, මුල්ම කාලෙදී මගේ බ්ලොග් එක කියවපු කිරිපුතා එක්ක බොහෝ වෙලා සුහද පිළිසඳරේ ඉන්න පුළුවන් වුනත්. "කවදා මුණ ගැහෙන්න බැරිද ?" කියන මගේ වැරදි තක්සේරුව නිසා ඔහුත් සමග දුරකථන අංකයක් වත් හුවමාරු කර ගන්න බැරි වුණා. 

නමුත් අද මගේ මාතෘකාව මේ සිහින බක් මහ උළෙල ගැන නෙවෙයි. ඒ මේ පහුගිය දවස් වල මම අත් දැකපු සිද්දි කිහිපයක් මුල් කරගෙන තේරුම් ගත්ත මනුෂ්‍ය ස්වභාවය ගැන පොඩ්ඩක් ලියන්න. මම දන්නවා අනිවාර්යයන්ම ඔබටත් මේ අත්දැකීම් ඇති බව. මම උදාහරණ කිහිපයකින්ම පැහැදිලි කරන්නම

ඔන්න අපේ දෙපාර්තමේන්තුවේ සේවකයෝ දෙදෙනෙක් යනවා මානව සම්පත් අංශයේ ප්‍රධානියෙක් හමු වෙන්න.

සේවකයා 1 : සර් අපිට මේ ප්‍රමෝෂන් එක අවුරුදු 21 වෙලත් නෑ, දැන් ඇවිත් අවුරුදු 7ක් වෙච්ච අයටත් ලැබිලා. අපිට ජීවිතෙත් එක්ක එපා වෙලා තියෙන්නේ.

මා.ස.ප්‍රධානියා : බලන්න මටත් මේකේ හොඳටම අසාධාරණ වෙලා තියෙනවා, මම කළමනාකාර සහකාර ශ්‍රේණියේ අවුරුදු 7ක් ඉඳල තමයි, කළමනාකාර ශ්‍රේණියට ආවේ. සමහරුන්ට අවුරුදු තුනෙනුත් හබ වුණා.

සේවකයා 2: වෙන්න ඇති සර්. ඒ වුනාට අපිට තියෙන්නේ සමාජයට මුහුණ දෙන්න බැරි ප්‍රශ්නයක්. කසාද බඳින කොට නෑ, ළමය ඉස්කෝලෙට දානකොට නෑ. අපි බැංකුවට එනකොට ඉස්කෝලේ ගිය ඇය දැන් ලොකු ජොබ් කරනවා. පුදුම ලැජ්ජාවක්.

මා.ස. ප්‍රධානියා : එහෙම වුනා කියලා අධෛරියට පත් වෙන්න නරකයි. කවදා හරි මේවා නිවැරදි වෙයි. මමත් මේ ඒ.ජී.එම් කෙනෙක් වෙලා තියෙන්නේ.

මේ අය තවත් ලොක්කෙක් මුණ ගැහෙනවා

අංශ උප ප්‍රධානි : ආ. අන්න ඔයාගේ වැඩේ ගැන මම කතා කරලා තියෙන්නේ.  බලනවා මමත් මේ ප්‍රමෝෂන් නැතිව අවුරුදු හතරක් බලාගෙන ඉන්නවා. (හැබැයි සේවා කාලය අවුරුදු 19යි, ප්‍රමෝෂන් 4යි)

සේවකයා : අපිට නම් දැන් සංසාරේ එපා වෙලා ඉන්නේ. අවුරුදු විස්ස වෙනකම් මේ බලාගෙන ඉන්නේ අර්ලි රිටයර්මන්ට් එක ගන්න.

අංශ උප ප්‍රධානි : (තම මේස ලාච්චුව අරිමින්) මමත් මේ ෆෝම් සෙට් එකක් තියාගෙන් ඉන්නේ. විස්ස වුන ගමන් යනවා.

ඔන්න තවත් අපේ සේවකයෙක් වැටිලා එයාගේ කකුල පෙරලිච්ච් කතාවක් කියනවා. ඒක අහගෙන ඉන්න කෙනා එයාගේ කකුල කැඩිච්ච එකක් කියනවා. 

මේ වගේ කතා අනන්තවත් ඔබත් අහලා ඇති. කෙනෙක් තමන්ගේ දුක කියනකොට තමාගේ පරණ විඳලත් ඉවරත් වෙච්ච දුකක් පිළිතුරක් විදියට දීම කොතරම් සාධාරණද ? හරිනම් අනේ කොහොමද වුනේ ? දැන් රිදෙනවද ? අපෙන් මොනවද වෙන්න ඕනේ වගේ පිළිතුරක් නැත්නම් අස්වසීමක් කරන්න අවශ්‍ය වෙලාවක් ඒ වගේ දුක -පිට-දුක පැටවීම කෙතරම් සාධාරණද ?

ඔබ හොඳ ඇහුම්කන් දෙන්නෙක් වුනොත්, බොහෝ දෙනා ඔබ හොඳ නායකයෙක් ලෙස පිළිගනීවි. අර විදියට උත්තර දුන්නොත් අර දුක කියන්න ආපු මනුස්සයාගේ දුක දෙගුණ තෙගුණ වෙනවා ඇරෙන්න වෙන දෙයක් නෑ. අපේ ඔෆිස් එකේ කෙනෙක් ඉන්නවා පලවෙනි එක්කෙනා කතාව ඉවර කරන්න කලින්ම මැද්දට පැනලා එයාගේ අත්දැකීම කියාගෙන කියාගෙන යනවා. පොඩිවත් ඉවසීමක නෑ.  වෙලාවකට හිතෙනවා එයාට ඒක මතක තියාගෙන ඉඳලා ඉවර වුණාම කියන්න බැරි ඇයි කියලා. 

තවත් සමහරු ෆිට් එකටත් ඒ වගේ තමන්ගේ අත්දැකීම් බෙදා ගන්නවා. ඒ කියන්නේ ඔබගේ පොකට් එකට ගැහුවා කිව්වම. අනේ මචං මටත් ගහලා තියෙනවා ගණන් ගන්න එපා කියලා හිත හදන්න උත්සාහ ගන්නවා. මම දන්නෑ කොයි දේ හරිද කියලා. මගේ ක්‍රමය නම් අර කෙනා ඉවර වෙනකම් ඉන්න එක. පස්සේ කිවුයුතු දෙයක් තියෙනවා නම් කියනවා. 

ඔයාලා මේ වගේ අවස්ථා වල හැසිරෙන්නේ කොහොමද ?