එස්.එල්.පී.එල්. සමාරම්භක උළෙලට ගියෙමි.

අප බොහෝ දෙනා බලා සිටි එස්.එල්.පී.එල්. තරගාවලිය ආරම්භ වීමේ සුභාරංචිය ලද වහාම සතුටට පත් වන පුද්ගලයන් අතර මම ද කෙනෙකි. පසුගිය වසරේ මෙම තරගාවලිය පවත්වන්න සුදානම් වුවත් අවාසනාවකට එය අත් හැර දමන්නට සිදු විය. එකල මාගේ සිතේ ඇති වූ සිතුවිල්ල නම් අපගේ කණ්ඩායම් මිලදී ගන්න තරම් වත්කමක් තිබෙන ව්‍යාපාරිකයින් ශ්‍රී ලංකාවේ නැද්ද යන්නයි. ඉන්දියාවේ නම් වෙන්දේසි වලදී ඉතා ඉහල මිලක් ගෙවා මෙම කණ්ඩායම් මිලදී ගෙන තිබුණා. අවසානයෙදී ශ්‍රී ලංකා ප්‍රීමියර් තරගාවලිය යතාර්ථයක් බවට පත් වුනා. එහෙත් එහි සමාරම්භක උළෙලට සහභාගී වීමට මට අවස්ථාවක් (වී.අයි.පී. අවසර පත්‍රයකින්) උදා වේ යයි මා සිහිනෙකින් වත් සිතුවේ නෑ. එම අවසර පත්‍රය ලැබූ ක්‍රමය ගැන විස්තර කිරීමට කාලය මිඩංගු කිරීම තේරුමක් නැති වුවත් මා එහිදී ලද අත්දකීම් ඔබත් සමග බෙදා ගැනීම වටී.

කලින් පැවසූ ආකාරයටම ඉතා තද ක්‍රිකට් ප්‍රේමියකු වන මා හට එය මහමෙරකි. පන්සීයකට අඩු පිරිසක් සහභාගී වන තැනක මමත් එක පුද්ගලයකු වීම මට කෙතරම් වටීදැයි මගේ සමීප මිතුරන් දනී. ක්‍රිකට් වලට ඇති මගේ ප්‍රේමය කිසිදා නොසිඳෙන දිය උල්පතක් වැනිය. ආනන්ද-නාලන්ද, ඉසිපතන-තර්ස්ටන්, රිච්මන්ඩ්-මහින්ද, රෝයල්-සාන්ත පීතර ආදී පාසල් ක්‍රිකට් තරග රේඩියෝවෙන් ඇසීමෙන් ආරම්භ වන මගේ ක්‍රිකට් ප්‍රේමය පසුව ක්‍රිකට් ක්‍රීඩකයන් සමග සුහද පිළිසඳරක යෙදෙන තත්වයකට වර්ධනය කර ගන්නට ලැබීම මගේ වාසනාවකි. 

අපි මොනවද ඇඳගෙන යන්නේ යයි මගේ අතිජාත මිතුරා සුභාෂ් ඇසු විට මා පැවසුවේ "ශ්‍රී ලංකා ක්‍රිකට් ටී ෂර්ට් ඒකඇඳගෙන යමු නේද?" කියායි. මා සිතා සිටියේ එය ඔලිම්පික් සමාරම්භක උළෙල වාගේ මහා ජනකායක් සහභාගී වන්නක් විය යුතු යන්නයි. එහෙත් මගේ මිතුරා පවසා සිටියේ මෙය සුගතදාස ගෘහස්ථ ශාලාවේ පැවැත්වෙන බැවින් උත්සවයට ගැලපෙන ඇඳුමකින් සහභාගී විය යුතුයි බවයි. ඉන්පසු අප දෙදෙනා මහත්වරුන්ගේ ක්‍රීඩාව වෙනුවෙන් පැවැත්වෙන උත්සවයට මහත්වරු මෙන් සහභාගී වීමට තීරණය කරා. එය රාත්‍රී 7.30 ට ආරම්භ වීමට නියමිත බැවින් අප දෙදෙනාත් අපගේ මිතුරා සහ ඔහුගේ පවුලේ අයත් මෙම ශාලාව අසලට රාත්‍රී 7.00 පමණ වනවිට ලඟා වුනා. ටික මොහොතකින් අප රුපවාහිනී තිරයේ දකින මේ සියලු ක්‍රිකට් වීරයන් අප පසුකර ඇතුල් වන ආකාරය දැක ඉමහත් සතුටින් එම අවස්ථාව උදා වනතුරු පසු වුනා. එහෙත් වාහනය ගාල් කරන්නට ගිය සුභාෂ්ගේ ප්‍රමාදය නිසා ඉදිරිපස දොරටුව අසල විනාඩි 15ක් පමණ රැදී ඉන්නට සිදු වුනා. එයම අප පසු කර යන ප්‍රසිද්ධ චරිත දැක හඳුනාගෙන "මේ යන්නේ අරයා, මේ යන්නේ මෙයා" යනුවෙන් කොඳුරමින් කාලය ගෙවා දැම්මීමට හේතු වුනා.

ගෝෂාකාරී ශබ්ද පවතින තැන් වල කාලය ගත කරන්නට මා දක්වන්නේ දැඩි නොකැමත්තක්. එහෙත් මෙවැනි අවස්ථාවක් මග නොහැර සහභාගී වන්නේ  මා ක්‍රිකට් වලට දක්වන ප්‍රේමය නිසාමයි. කෙසේ හෝ රාත්‍රී 8.30 ට මත්තෙන් එය ආරම්භ වුනා. එහි වේදිකාව,   ආලෝකය, පිටුපස දර්ශන, ශබ්ද පරිපාලනය ඉතා උසස් මට්ටමකින් පැවතුනා. එහි සිටි සහායිකාවන් අපව  ඉදිරියේ මැදපෙළ අසුනක් වෙත යොමු කළා. ඇත්තටම එම උත්සවය නැරඹීමට එය කදිම ස්ථානයක්. මෙම ශාලාව ජපන් ආධාරයක් මත ලැබුන එකක් නිසා මෙහි හොඳ ශබ්ද සහ ආලෝක පද්දති සවි කරා ඇති දැන ගත්තේ අපගේ මිතුරාගෙන්. මෙහිදී මගේ ක්‍රිකට් මිතුරියන් වන චමරි අතපත්තු, සඳමාලි දොලවත්ත දකින්නට ලැබුනත් ඔවුන් සමග පිළිසඳරේ යෙදෙන්නට අවස්ථාවක් ලැබුනේ නැහැ. ගයේෂා පෙරේරාත් මෙයට සහභාගී වනු දුටුවා. ඇයද යම්තාක් දුරට මගේ සමීප මිතුරියක්. 

එය ඉතා සමතුලිත වැඩසටහන් පෙළගැස්මක් ලෙස පැවසුවොත් අතිශෝක්තියක් නොවේ. දේශීයත්වය අගයමින්, එක්-එක් පළාතට ආවේනික නැටුම් සහ ගායනා වලින් සැදී ගීත සහ ඉදිරිපත් කිරීම් පෙළ දෙස විදේශීය ක්‍රීඩකයින් මහත් ඕනෑකමකින් බලා සිටියා. ඇත්තටම එය අපටද ඉමහත් සතුටක් ගෙන දුන්නක්. මෙම අවස්ථාව හිරු රුපවාහිනිය තුලින් ඔබ දකින්නට ඇතැයි සිතනවා. එහෙත් එම උත්සවයේ මගේ සිත්ගත් අංග මා මෙසේ විස්තර කරන්නම්. 

ක්‍රීඩාවේ ජීවගුණය(Spirit of Cricket) ආරක්ෂා කරනුවස් කණ්ඩායමේ නායකා සහ හිමිකරු ඇඟිලි සලකුණු තම්බමින් කරන ලද ඉලෙක්ට්‍රොනික් එකඟතාව ඉතා මනස්කාන්ත ලෙස දර්ශන තිර මත දැක්වීම. සියලුම කණ්ඩායම් වෙනුවෙන් ඉදිරිපත් කල ගීත සහ ඉදිරිපත්කිරීම්. භාතිය සන්තුෂ් / අශාන්ති/උමාරියා සහ ජනනාත් වරකාගොඩ ගේ ඉදිරිපත් කිරීම්. මෙහිදී " නා-නා-නේ-න-න-නේ-නා-නා" ගීතයට දිල්ෂාන්, නැනස්, ලාරා, බෝජායිස් සහ කණ්ඩායම් හිමිකරුවන් මෙන්ම ස්වේච්චාවෙන් ඉදිරිපත් වූ ප්‍රධාන අනුග්‍රාහක මහින්ද්‍රා ආයතනයේ ශුක්ලා මහතා වරද්ද-වරද්දා ගායනා කරන විට අපට ඇති සිනහවනම් වලක්වා ගන්නට නොහැකි වුනා. එහිදී බ්‍රයන් ලාරාගේ  සහ කුමාර් සංගක්කාරගේ කථා ඉතා රසවත් මෙන්ම  සාරගර්භ ඒවායි. විශේෂයෙන්ම අපගේ මතකයෙන් ගිලිරි යන චමින්ද වාස් ගැන බ්‍රයන් ලාර කරන ලද විග්‍රය ඉතාම වැදගත්. කුමාර් සංගක්කාරගේ කථාවෙදී ලාරා සහ තිලාන් ගැන විස්තරය ඉතා සිනහ නංවන සුළුයි. 

නමුත් එහිදී මට මුණ ගැසුණ මගේ පාසලේ ආදිශිෂ්‍ය ප්‍රවීණ ක්‍රීඩා මාධ්‍යවේදී රන්ජන් පරණවිතාන මහතා පැවසූ දෙයින් මා තරමක් වික්ශීප්ත භාවයට පත් වුවා 

"නිකං බලන්න ආවේ මොනවද වෙන්නේ කියල, ඒත් මං මේකට කැමති නෑ"

පසුදා උදයේම ෆේස්බුක් වල සිටි ඔහුගෙන් මා විමසා සිටිය ඇයි ඒ වගේ මතයක් දරන්නේ කියා, එවිට ඔහු පැවසුයේ 

"පොඩි එවුනුත් සල්ලි පස්සේ යනවා, මුදලට තරග පාවා දෙනවා" යන්නයි. එම කතාවෙන් මගේ මතකය තරමක් ඈත හා මෑත දෝලනය වූ සිතුවිල්ලක නතර වුනා.

1994 දී මට රවීන්ද්‍ර පුෂ්පකුමර මුණගැහුනා දකුණු අප්‍රිකාවේ සංචාරයට පසු. ඔහුත් මාත් එකම බස් රථයෙන්(154) බැස ටොරින්ටන් දක්වා පයින් යන ගමන් සුහද පිළිසඳරක යෙදුණා. ඉතාම නිහතමානි පොලවේ පය ගසා සිටින පුද්ගලයෙක් බව මට පසක් වුනා. ඒ සමගම පොදු ජනයා ගැවසෙන තැන් වල ගැවසෙන සාමාන්‍ය අය ලෙස  එවක ක්‍රිකට් ක්‍රීඩකයන් සිටියා. පසුගිය අඟහාරුවාදා එස්.එස්.සී. දොරටුව අසල අලුත්ම කලුපාට වොල්වෝ රථයක නලා හඬවන සද්දය නිසා එහි සිටින්නේ කවුදැයි  දෑස් යොමා බැලුව. එහි සිටින්නේ අජන්ත මෙන්ඩිස්. ඔවුන්ට අද තිබෙන ආර්ථික සමුර්ධිමත් භාවය ගැන අපට ඉරිසියාවක් නැති වුවත් ඔවුන්ට එය ලඟා කරා ගත හැකි වුයේ 1996 පෙරළියට දායක වුනු සියළු දෙන විඳි දුක්, බාදක, කම්කටොළු නිසා බව ඔවුන් දන්නවාද ? 

සමාරම්භක උළෙලේදී මගේ ජංගම දුරකථනයේ සටහන් කරගත් චායාරුප පහත සබැඳියෙන් ගොස් බලන්න පුළුවන් 

https://www.facebook.com/media/set/?set=a.10151023620594825.431200.535429824&type=3

ප:ලි: ඔබ දන්නවාද මහින්ද්‍රා ආයතනයේ නිෂ්පාදන සහ නිෂ්පාදන කර්මාන්ත තියෙන්නේ මොන රටවලද කියලා. ශුක්ලා මහත්මයාගේ කතාවට අනුව ඉන්දියාව, චීනය, අමෙරිචාව, දකුණු අප්‍රිකාව සහ ඔස්ට්‍රලියාවේ නිෂ්පාදන ශාලා තියෙනවා. අප දාන්නේ ට්‍රැක්ටර්, ජීප් පමණයි එහෙත් ඔවුන් මෝටර් බයිසිකල්, යොච්, ගුවන් යානා පවා නිෂ්පාදනය කරනවා.