රාජකාරි ජීවිතේ මට ලැබුණු ලොකුම අභියෝගය ...... The biggest challenge ever given in duties

මේක ගැන ලියන්න හිතලා බොහෝ කල් වුණත්, ලැබෙන විවේකය අවම නිසාත්, වෙනත් මාතෘකා වලට හිත ගිය නිසාත් මේක අතපහු වුණා. නමුත් මහජන බැංකුවේ පරිගණක දෙපාර්තමේන්තුවේ රැකියාවට ඇවිත් අවුරුදු හතරක් ගත වෙත්දී මේ වගේ වගකීමක් දෙන්න තරම් විශ්වාසවන්තභාවයක් ඇති වුණ එක ගැන මම ඉතාම සතුටු වුණා. පුද්ගලික ආයතනයක නම් රැකියාවට ඇවිත් මාස කිහිපයකින් ඕනෑම වගකීමක් පවරන්න පැකිලෙන්නේ නෑ. ඒත් රාජ්‍ය(ඇත්තටම අර්ධ රාජ්‍ය) ආයතනයක මේ වගේ වගකීමක් දෙන්න කලින් ජෙෂ්ඨත්වය, අධ්‍යාපන සුදුසුකම් බලපානවා. සමහරු කරන්න බැරි වුණත් මේ වගේ තැනක කැපී පෙනෙන්න පුළුවන් නිසා ඒවා බලාපොරොත්තු වෙනවා. නැතිනම් ඉල්ලා සිටිනවා. එහෙම නොදුන්නොත් ඒකට වෙනත් බලපෑමක් හරි කරලා ලබා ගන්නවා. නමුත් මගේ වාසනාවකට හෝ අවාසනාවට  එතැන හිටපු අඩුම අත්දැකීම තිබුණ කෙනෙක් වුනත්, මගේ අධ්‍යාපනය සහ දැනුම ගැන සලකලා මගේ කාර්යාලයේ එවකට ප්‍රධානියා වුණ විතාරණ මහත්මයා තීරණය කළා මට මේ වගකීම දෙන්න. ඔහු ගැන මෙතන වචනයක් සඳහන් නොකලොත් අඩුපාඩුවක්. එතුමා සලකා බලන්නේ වැඩක් කරගෙන යාමේ හැකියාව සහ දැනුම මිස සේවා කාලය, තනතුර වගේ දේවල් නෙවෙයි. අන්න ඒ ගුණය නිසා තමයි මං වගේ කෙනෙකුට එවැනි වගකීමක් දෙන්න තීරණය කරන්න ඇත්තේ. 

පින්තූරය ගත්තේ : commons.wikimedia.org

1999 කියන්නේ පරිගණක ක්ෂේත්‍රයේ රැකියා කරපු හැමෝටම ලොකු කඩයිමක්. අර මාරක අපල කියන්නේ. අන්න ඒ වගේ පන්න ගන්න අමාරු දිනයක් බවට 1999.12.31 ගෙවිලා 2000.01.01 ලබන මධ්‍යම රාත්‍රිය පත් වුණා. දැන් ඔබට තේරෙනවා ඇති මම මේ කියන්න හදන්නේ මොකක්ද කියලා. අපේ අවාසනාවකට ඒ කාලයේ අපිට මේ වගේ නිදහසේ අදහස් ඉදිරිපත් කරන්න අන්තර්ජාලය කියන තෝතැන්න තිබුණේ නෑ. ඒ වනවිට අන්තර්ජාල පහසුකම බොහොම දුර්ලභ විදියට අපේ කාර්යාලයේත් තිබුණා. නමුත් එය විශේෂ ආවරණයකින් වසා තිබුණු තවත් එක සුවිශේෂී පරිගනකයක ස්ථාපිත කර තිබුණා. අපිට යම්කිසි විදියකින් එය භාවිතා කරන්න ඕනේ නම්, විතාරණ මහත්මයා ලවා එම පරිගනයකට ඇතුලත් වීමට CMOS රහස් අංකය ඇතුලත් කරව ගන්න වෙනවා. අන්තර්ජාලයට ප්‍රවේශ වීමත් ඒ වගේ. ඒ කාලේ තිබුණේ භාවිතා කල කාලයට ගෙවන ක්‍රමය(Pay Per Seconds). ඉතිං එතැන භාවිතා කරන්න මම යන්තමට එක වතාවක් අවස්තාව ඉල්ලා ගත බව මතකයක් තියෙනවා. ඒ මම ටෙස්ටින් කරපු ක්ලිපර් මත සංවර්ධනය කල පද්දතිය පිලිබඳ ඇති අවදානම පිලිබඳ තොරතුරක් සොයා ගන්න.  

අපි 1999 මුල කාලේ ඉඳලම මොකක්ද මේ Y2K කියන්නේ කියලා හොයන්න පටන් ගත්තා. මේ කාලේ මම BCS වලට පන්ති ගිය නිසා ඒ තුලින් යම් අවුබෝධයක් ලැබිලා තිබුණා. අද මේක විහිලුවක් වගේ පෙනුනට ඒ කාලේ මේක බොහොම භයානක උවදුරක් විදියට තමයි සැලකුවේ. මේකේ මූලිකම ප්‍රශ්නය වුණේ ඉලක්කම් දෙකක් භාවිතා කරලා දිනය සඳහන් කරන විදිය 2000 ලබනවත් එක්කම ඉලක්කම් හතරකින් ලියන්න, පරිගණක පද්දතියට ඇතුලත් කරන්න නැතිනම් මුද්‍රණය කරන්න සිදු වීම. ඇයි බැරි  ? "අද 2014 ලියන්නේ 14 කියලනේ" ඔබට එහෙම හිතෙන්න ඇති. නමුත් මම මෙහෙම කිව්වොත් ඔබ කොහොමද මේ දිනය කියවන්නේ 01/07/04 දෙදාස් එකේ ජුලි 04 ද නැතිනම් දෙදාස් හතරේ ජුලි 01 ද ? මේ වගේ ගැටලුකාරී තැන එනවා. මේක නෙවෙයි  බැංකු වල වැඩ කරපු අපිට තිබුණ ලොකුම ගැටලුව. ගණනය කිරීම් නිකමට හිතන්න බිංදු දෙක දිනය දාලා දින ගණනක් ගණනය කරන්නේ කොහොමද කියලා. 99/12/05 ඉඳලා 00/01/09 වෙනිදා දක්වා දින ගණන පරිගණක වැඩසටහනකින් ගණනය කරන්න නම් දෙවෙනි එකෙන් පලවෙනි එක අඩු කරන්න වෙනවා. නමුත් ඒ කාලේ නිෂ්පාදනය කරපු පරිගණක හෝ පරිගණක පද්දති සංවර්ධනය කරන භාෂා වල මේවාට සුදානමක් තිබුණේ නෑ. ඇරත් බැංකු පද්දතියකදී අපි වෙනමම කැලැන්ඩරයක් පවත්වාගෙන යනවා. පද්දතියේ තිබෙන දිනයත් එක්ක යන්න බැරි ප්‍රායෝගික ගැටළු බොහොමයක් තිබුණා. ඒවා සඳහන් කලොත් කතාවේ රසවත් බව නැති වෙන නිසා මම ඒ කොටස මග ඇරලා ඉදිරියට යන්නම්. 

ඒ කාලේ හැම කෙනෙකුගේම කටේ තිබුනේ මේ වයි2කේ කියන එක තමයි. කඩයට ගියත්, බස් එකේ ගියත්, පාරක ගියත් ජනයාගේ තුඩ-තුඩ රැව් දෙන වදන වුණේ මේක. මේ නිසා බැංකු ඇතුළු බොහෝ ආයතන වලට තමන් භාවිතා කරන පරිගණක පැත්තකින් තියලා අලුත් පරිගණක (අපිට ශාඛාවකට එක බැගින් සර්වර් පවා ) අලුත් කරන්න සිදු වුණා. මගේ මතකයේ හැටියට අපි එකවර සර්වර් 100ක් අලුත් කරන්න සිදු වුණා. අපේ බැංකවේ ඒ වනවිට පරිගණක පද්දති වර්ග තුනක් තිබුනා. මේ තුනම අද නැති නිසා ඒ ගැනත් සටහන් කරන්න. එකක් ඉන්ෆොමැටික්ස් ආයතන විසින් සපයා පවත්වාගෙන ගිය BNC නමැති පද්දතිය. එය ස්ථාපනය කර තිබුණේ නගර ආශ්‍රිත තරමක් විශාල ශාඛා වල. PABS නමැති අපේම සේවකයන් විසින් සංවර්ධනය කල පද්දතිය. මගේ රාජකාරිය තිබුණේ මේ පද්දතිය තිබුනු ශාඛා වලට අදාලව. මෙය බහු පරිශීලක පද්දතියක් වුණා. උපරිම 12ක් වගේ ටර්මිනල් සංඛ්‍යාවකට යන්න පුළුවන් වුණා. අපි පාවිචි කලේ ස්කෝ යුනික්ස් කියන මෙහෙයුම් පද්දතිය. ෆොක්ස්බේස් කියන භාෂාව භාවිතා කරලා තමයි පද්දති නිර්මාණය කරලා තිබුණේ. ඉතිං 

මේ පද්දතිය වලට අදාළ දිනය සඳහන් හැම තැනක්ම යලිත් පරීක්ෂාවට ලක් කරන එක අපේ රාජකාරිය වුනා. 

මුල් කාල වල කලේ මේ පද්දති මේ ඉලක්කම් හතරේ දිනයට හරි යන්න සංවර්ධනය කරන්න. ඒ කරලා ඉවර කරපු පද්දති පරීක්ෂා(Test) කරන්න අපි වගේ නවකයන් මෙන්ම පැරණි සේවකයන් එකසේ දිවා රෑ නොබලා වෙහෙස වුණා. මේවා ලියන්න වෙනම පෝරමයක් (Test Script) පුරවන්න අපිට සිදු වුණා. අපේ කෙනෙකුගේ අතින් මෙවැනි පිටපත් සිය ගණනක් පුරවන්න ඒ කාලේ අපිට සිදු වුණා. වට කිහිපයක සංවර්ධන/පරීක්ෂා සිදු කිරීමෙන් පසු මේ පද්දති හොඳින් වැඩ කරන තත්වයට පත් කරන්න අපට හැකි වුනා.  සියල්ල හරි ගිය පසු අපට පැවරුන රාජකාරිය ලංකාව පුරා විසුරුණ ශාඛා ජාලයට මේවා ගෙනගොස් කොපි කරන්න. ඒ කාලයේ අපගේ පද්දති වැඩ කලේ මධ්‍යගත පද්දතියක් විදියට නොවේ. විසිරුණු පද්දති (Distributed System) ආකාරයට තමයි මේවා තිබුණේ. ඒ කියන්නේ දවසේ දෛනික ක්‍රියා අවසන් කල පසු පද්දතිය වසා(Shutdown) දමන්න පුළුවන්. නමුත් ඒ කාලයේත් ශාඛාවට අදාළ ගනුදෙනුකරුවන්ට එම ශාඛාවෙන් පමණක් මුදල් ලබාගතහැකි ආකාරයට ස්වයංක්‍රීය ටේලර් යන්ත්‍ර(ATM) සම්බන්ධ කර තිබුණා. අද ඔබට මෙය සහමුලින්ම නුහුරු ආකාරයක් වුවත්, අප මෙවැනි ශාඛා පහලවකට වැඩි ප්‍රමාණයක් පවත්වාගෙන ගියා. ඒ නිසා එම පද්දති වසා නොදමා පැය විසිහතරම ක්‍රියාකාරී තත්වයේ පවත්වා තබන්නට සිදු වුණා. 

Y2K කිව්වම ඒ කාලයේ අපිට අමතක කරන්න බැරි නමක් අද අපත් සමග සයිබරයේ කරක් ගහනවා. ඒ කායාලේ අපිට ඔහුව දැනුණේ යෝධයෙක් වගේ, නමුත් ඔහු අද අපත් සමග බ්ලොග් වල සහ මුහුණු පොතේ අදහස් හුවමාරු කර ගන්නවා. වසර දෙදාහට සුදානම් වෙත්දී ශ්‍රී ලංකා මහා බැංකුවේ මේ ව්‍යාපෘතියට ප්‍රධාන නිලධාරියෙක් පත් කළා. ඒ චානුක වත්තේගම මහතා. ඒ කාලයේ ඔහු දැක නැති වුවත් පසුව හෝ ඔහු සමග අදහස් හුවමාරු කරගන්න ලැබීම භාග්‍යයක් විදියටයි මා සලකන්නේ. මේ පිලිබඳ විවිධ සම්මන්ත්‍රණ, වැඩමුළු ආදිය විවිධ බැංකු වල පැවැත්වුණා. මට ඒ යුගයේ තවත් දුර්ලභ අවස්ථාවක් ලැබුණා. ඒ අපේ දෙපාර්තමේන්තු ප්‍රධානියා වුණු අද ජීවතුන් අතර නැති කේ.බී. කුමාරපතිරණ මහතා වෙනුවෙන් පවර් පොයින්ට් ප්‍රසන්ටේෂන් එකක් නිර්මාණය කරන්න. නිමල් රාජපක්ෂ මහතාගේ කම්පැක් වර්ගයේ ලැප්ටොප් යන්ත්‍රය භාවිතා කරන්න මට එමගින් අවස්තාව ලැබුණා. එහි තිබුණු මෙහෙයුම් පද්දතිය වින්ඩෝස් 98. 

මේ කාලයේ පොත්-පත්, සඟරා, ජර්නල් ආදියෙන් මේ පිලිබඳ මගේ දැනුම වර්ධනය කර ගන්න මා නිරතුරු උත්සාහ වන්ත වුණා. නිරතුරු තොරතරු පිපාසයෙන් පෙලෙන පුද්ගලයෙකු වශයෙන් මා දැඩි උනන්දුවකින් මේ සොයා බැලීම් කළා. එනිසාම අනෙක් අය වෙත කදිම තොරතුරු රැසක් ගෙන යන්න මා සමත් වුණා. ඒ එක්දහස් නවසිය හැට ගණන් වල නිපැයුණු පරිගණකයක් මිලදී ගන්නා මුදලින් බටහිර ඉන්දීය රටවල් වල ඇති කුඩා දූපතක් මිලදී ගන්නට හැකි බව. තවත් කෙනෙකු මේ ඉලක්කම් දෙක වැඩි වීම නිසා එක ආයතනයක ට මුහුණ දීමට  සිදුවන මුද්‍රණ පිරිවැය ගණන් බලා තිබුණා. ඒ දිනය සටහන් වන සාම තැනකටම අමතර ඉලක්කම් දෙකක් මුද්‍රණය කරන්නට සිදු වීම නිසා.  

මේ පද්දති ශාඛාවන්ට ලබා දෙන්නට අපිට යන්න සිදු වුණේ සති අන්ත වල. ඇත්තටම එම කාලය ඉතාම ප්‍රීති ප්‍රමෝදයෙන් ගත කල කාලයක්. රැකියාවේ කෙතරම් වගකීම් තිබුනත් ගමනේදී සහ පිට පලාතක රැඳී සිටින කාලයේදේ අප ඉතා සතුටින් කාලය ගත කළා. අපි දෙදෙනෙක් එකතුව මෙම සර්වර් හතරක් හෝ පහක් පුරවාගෙන එක් පළාතකට ගියා. මෙවැනි රථ කිහිපයක්ම එකට ගමන් කර එක් කාලාපයක් එක සති අන්තයකදී ආවරණ කළා. මුල් වටයේදී අපි අලුත් සර්වර් වලට තිබෙන පරිගණක පද්දතියයම ස්ථාපනය කළා. ඒ "එකවර වෙනස්කම් කිහිපයක් නොකරන්න" යන රන් නීතිය අනුගමනය කරමින්. අප එසේ වෙනස්කම් දෙකක් කළානම් එළඹෙන සඳුදා දින අපගේ දුරකථන අංක දෙකට ඉතා කාර්ය බහුල දිනයක් වනවා නොඅනුමානය. ඊළඟ වටයේදී අප මේ සියලුම ශාඛා වලට ගොස් නව පද්දතිය ස්ථාපනය කළා. එසේ කලේ එම පද්දතිය 100%ක්ම වසර 2000ට සූදානම් බව තහවුරු කරගැනීමෙන් අණතුරුව. ඉන්පසු රවුමේදී අප මේ වෙනස්කම් පිලිබඳ ශාඛා සියල්ලටම ගොස් දැනුවත් කළා.

මමත් දමිළ සහෝදරයෙකු වූ ගුහානන්ද නොහොත් ගුහාට යන්නට ලැබුණේ උතුරුමැද කලාපයට. අප දෙදෙනා අනුරාධපුර, පොලොන්නරුව සහ වව්නියාව වැනි පළාත් වල ගමන් ගනිමින් ශාඛා වල සේවකයන් දැනුවත් කළා. සිංහල භාෂාව කතා කරන ප්‍රදේශ වල මමත්, දමිළ සේවකයන් බහුතරයක් සිටින ශාඛා වල ගුහාත් කුඩා දේශන පැවැත්වුවා. අප වවුනියාවට ලඟා වුණේ ඕමන්ත ඉරට්ටපෙරියකුලම්(ඉන්දික උපශාන්ත මහතාගේ දැනුවත් කිරීම අනුව නිවැරදි කරන ලදී)හමුදා කඳවුර පසු කරමින්. එම ස්ථානය දෙපස චෙක්පොයින්ට් දෙකක් ස්ථාපනය කර තිබුණා. එම ස්ථානය පසුකර වවුනියාව දෙසට ගමන් කරන සියළු දෙනාට බස් ටිකට්ටුවක් තරම් කුඩා ටිකට්ටුවක් හමුදාව නිකුත් කරනවා. එම තුණ්ඩුව නැතිව ආපසු රජයේ පාලන ප්‍රදේශ වලට එන්න බෑ. එනිසා මටත් වඩා ගුහා තමන්ගේ ජාතික හැඳුනුම්පත සහ මේ තුණ්ඩුව පරිසම් කරන ආකාරය මට පැහැදිලි කළා. එවැනි දෙයක් නැතිව ඒ කාලේ රටතුල ගමන් කිරීම ඔහු වැනි දමිල තරුණයෙකුට සිහිනයක් පමණයි. මොනවා වුණත් ගුහාගේ ජාති ආලය නම් අඩු වුනේ නෑ. ඔහු වවුනියාව ශාඛාවට උදේ නවයට ඇතුලත් වී, දේශනය නිමා කලේ සවස තුනත් පහු වී. මෙය මා තුල කලකිරීමක් මෙන්ම භීතිය සහ කෝපය ඇති කරවන්න හේතු වුණා. බැරිම තැන මම වායුසමනය නොකළ ජිනදාස නොහොත් ගඩාෆි නමැති තවත් කථා කළහැකි පුද්ගලයෙකු පැදවූ රථයේ පිටුපස ආසනයට වී හාත්පස නැරඹුවා. 

දැඩි අවු රශ්මියක් ඇති මේ කලාපයේ එළිමහනේ පැයක් දෙකක් රැඳී සිටීම ඉතා වෙහෙසකර කටයුත්තක්. නමුත් නොදන්නා දෙමළෙට ගොස් වරිගේ නසා ගන්නවාට වඩා, එළිමහනේ සිදු වන්දේ නැරඹීම හොඳ බව සිතමින් මා වාහනයට වී මාර්ගය දෙස බලා සිටියා. එය පිරෙන්න්ටම තිබුණේ කාන්තාවන් මෙන්ම පුරුෂ පාර්ශවය පැදගෙන ගිය පාපැදි පමණයි. වෙනත් පළාතකදී නම් මා පාරට බැස ටිකක් ඇවිදින්නට පසුබට වන්නේ නෑ. නමුත් කාලය, දේශය ගැන මේ වෙලාවේ සැලකිලිමත් වන්නට මට සිදු වුණා. සවස් වෙත්දී තේකක් පමණක් පානය කර දිවා ආහාරය ගන්නේ කොයි මොහොතේදැයි සිතමින් උන්නා. 

"ඩෝං" 

යන මහා සද්දයෙන් මා කලබලයට පත් වුණා. ෂුවර් එකටම බෝම්බයක් පිපිරී ඇත. මෙවැනි නගරයක එවැනි දෙයක් අතිසාමාන්‍ය දෙයක්. මා වටපිට බැලුවත් එහි සිටින කිසිවෙකු කලබලයට පත් වී නැති බව වටහා ගන්නට මට මිනිත්තු දෙක තුනක්ම ගත වුණා. මා අතපය හිරි ඇර වාහනයෙන් බැස යලිත් ශාඛාවට ගමන් කිරීමේ අරමුණින් දොර අරගෙන එලියට බැස්සා. ශාඛාවේ එළිපත්තේදී මම ආපසු හැරී වාහනය දෙස බැළුවා. එහි වහල උඩ වඳුරෙක් අමු අඹයක් අතැතිව සිටියා. මට ඇහුණු බෝම්බ හඬට වගකිවයුත්තා ඔහුය. අඹ ගැසී සිට වහලට පණින සද්දයට මා රැවටී තිබුණා. බඩගින්න, තැතිගැන්ම මෙන්ම කෝපයෙන් සිටි මාගේ හිත නිවාලන්නට මේ වඳුරු පෝතකයා සමත් වුණා. මම උඩුතොල මතට වැටී ඇති දහදිය බින්දු කිහිපය පිසදමන ගමන් ශාඛාවට අතු වුණා. 

මෙය එක් කොටසකින් හමාර කරන්නට බලාපොරොත්තු වුවත්, තවත් කොටසක් දක්වා යන්නට සිදු වනවා. එම කොටසින් මා දැරූ වගකීම කුමක්දැයි ඔබට දැන ගන්නට පුළුවන්.