දුවරු තිදෙනෙක් මවක් සහ පියෙක් ....

මේ ලියන පොස්ට් එක මම ලියන කෙටිම පොස්ට් එක වෙන්නත් පුළුවන්. එත් අද මම ලියන්නේ මේ දැන් මගේ හිතට වද දෙන හැගීම්. නෙරංජි සුලක්ඛනාගේ අද දාලා තිබුන පොස්ට් එක දැක්කහම මට මුලින් හිතුනේ, "මේ ළමයා මේ බ්ලොග් එකේ වැඩියෙන්ම ලියන්නේ එයාගේ හිතට එන හැඟීම් නේද ?" කියල. පස්සේ මම කල්පනා කළා ඇයි එයා එහෙම ලියන්නේ කියලා. එක අතකින් එයාට දුක කියන්න කෙනෙකුත් ඉන්නවා. ඉතිං ඇයි බ්ලොග් එකේ ඒවා ලියා තබන්නේ ? කියවන අපිට දැන ගන්නද? ඒත් එකෙන් වෙන වැඩේ මොකක්ද ? නමුත් ඒ ලිපිය කියවපු මගේ හිතේ කම්පනයක් ඇති කළා. මටත් දුවෙක් ඉන්නවා. අද මගේ දුව මගේ ගාව නෑ. අක්කා ගමේ යනකොට එක්කන් ගියා. මොකද දවල්ට ඇය බලා ගන්න ඉන්න සේවිකාව මේ දවස් වල නිවාඩු ගිහින්.

මම හිටියේ ලොකු කල්පනාවක. මම කල්පනා කලේ නෙරංජිගේ පොස්ට් එකට හේතුව. ඇය ඉන්නේ ලෙඩ ඇඳේ. බෙහෙත් වලින් ඇගේ මනස විකෘති වෙලාද ? නෑ එහෙම වෙන්නත් බෑ. සමහර තැන් වලදී ඇය යථාර්තවාදී දේත් ලියා තිබෙනවා. මට මගේ දුව මතක් වුනා. මගේ දුරකතනයේ ඒ වන රාත්‍රී විට 8:30 සටහන් වී තිබුණා. මා අද ඇයට කථා කල යුතුමයි. ඒත් මෙවැනි වෙලාවල් වල මා පුරුද්දක් වශයෙන් ඇය  අමතන්නේ නෑ. හේතුව මේ ඇයව නිදි කරවන වෙලාව නිසා. එවැනි විටක මා ගැන මතකයක් ඇති වූ විට ඇයට දුකක් ඇති වීම වලක්වන්න බෑ.  එය මට සොයුරිය පවසා තිබූ දෙයක්. රාත්‍රියේදී ඇය ඇමතීමෙන් වලකින ලෙස. වඩා හොඳ දේ වෙනුවෙන් මා හැගීම් පාලනය කර ගත්තා. ඒත් අද මට කෙල්ලට කතා කරන්නම ඕනේ වෙලා. මම අක්කගේ දුරකතනයට කතා කළා. පිළිතුරැ දුන්නේ ඇගේ පුත්‍රයා. මම සතුටු වුනා. අක්ක කථා කළා නම් කථා කිරීමේ අවස්තාව ගිලිහෙන්නත් තිබුනා. කොල්ලා කෙලින්ම දුව අතේ ෆෝන් එක තිබ්බා. ඇය වෙදානාවෙන් හඬමින් කථා කරනවා. මාව දැවී අළු වී යනවා වගේ දැනුනා. ඊයේ අපි දෙන්නට එකට ඉන්න ලැබුනේ පැයක් විතර. අක්කා එයාගේ දරුවන් බලන්න කොළඹ ඇවිත් තිබුණා. ඒ එත්දී මගේ කෙල්ලත් ඇය සමග මෙහි විත් තිබුනා.

මම ගෙට ගොඩ වනවිටත් ඈ සිටියේ චිත්‍රයක් අඳිමින්. ඇය බොහෝ විට අඳින්නේ ගැහැණු ළමයින්ගේ රූප. මම ලඟට එනකංම ඈ දැක්කේ නෑ. මා ඇය වෙනුවෙන් රැගෙන් ආ බිස්කට් පැකට් එක පෙන්නුවත්, මා දැකීමෙන් ලද සතුට හැර විශේෂත්වයක් ඈ බිස්කට් එක වෙත දැක්වුවේ නෑ. වෙනදා ම දුටු විට ඈ දුවවිත් මගේ ඇඟට පනිනවා. ඒත් පැයකින් ඔවුන් ආපහු යන බව දැනගත් විට ඇති වූ ශෝකය මා හිතේම හිර කර ගත්තා. එහෙත් පිට වන්නට පෙර ඇයගේ කකුලේ කැසීම නිසා ඇති වූ ලේ රත් පැහැයෙන් මගේ හිතේ විශාල තුවාලයක් ඇති කළා. ඇය මට මේවා පෙන්වන විට වේදනාව ඇගේ මුවින් පවා පෙන්වනවා. සමහරවිට මෙය පෙන්වීමකට වඩා නිරායාසයෙන් වෙන දෙයක් වෙන්නත් පුළුවන්. ඇගේ චිත්‍රය මම අගේ කළා. කොහොමටත් ඇය අඳින චිත්‍ර වල යම් මුහුකුරා ගිය බවක් තියෙනවා. අක්කා දුරකථනය ගෙන

"මල්ලී හෙට මෙයාව පෙන්නුවොත් හොඳයි. චැනලින් එකක් දාන්න."

"හරි මම දාන්නම්"

මේක එක්තරා දෛවෝපගත සිදුවීමක්. වයස හතක් වන මගේ දියණිය ආරක්ෂාව අවශ්‍ය නිසා මගේ සොහොයුරියත් සමග ගමේ වෙසෙනවා. සොහොයුරියගේ දියණියන් දෙදෙනා කොළඹ මාත් සමග සිටිනවා. ඔවුන් රැකියා සඳහා යන නිසා ඔවුන්ට ගමේ ඉන්න බෑ, අක්කට කොළඹ ඉන්න බෑ මස්සිනාගේ බෙහෙත් ටික වෙලාවට දෙන්න අවශ්‍ය නිසා. මගේ නංගිගේ පුතා ඉන්නෙත් අපි එක්ක. ඒකා චිට්‍රපටි පිස්සා. පෝර්ටබල් හාර්ඩ් ඩිස්ක් එකක් උස්සන් ඇවිත් මගේ රූපවාහිනියට අමුණා නරඹන්න ඒකා හරි කැමතියි, යාලුවෙක්ගේ රෙකමදාරුව මත යයි පවසමින් August Rush නැමති චිත්‍රපටිය නරඹන්න පටන් ගත්තා. ඒ මදිවට මාවත් කෙසේ හෝ එයට ඈඳා ගන්න පුළුවන් තරම් උත්සාහ ගන්නවා. අන්තිමට ඒකා දිනුවා. හේතුව මේ චිත්‍රපටිය අනාථ දරුවෙකු වටා ගෙතුණු ඉතා සංවේදී කතාවක් නිසා. මුලින් මුලින් ඒ දෙස අතරින් පතර බැලු මම පසුව මෙය ටයිප් කිරිල්ල පැත්තක තියලා නරඹන්න පටන් ගත්තා.

උඩින් තියෙන පරිච්චේද ටික ඊයේ රෑ ටයිප් කරපුවා. 

රාත්‍රී දහය පසු වෙලා විනාඩි දහයක් ගත වෙත්දී අක්කාගෙන් දුරකථන ඇමතුමක්. මාව සීතල වෙලා ගියා. මගේ හිතට එක පාරටම ආවේ කෙල්ලට අමාරු වී ඇතිද යන්න. මෙවැනි තුවාල වලට අමතරව ඇයට හතිය ඇති වෙනවා බොහෝ වෙලාවල් වලට. අක්කා ගෙදර නැති දින කිහිපයකම ඇයට හතිය හොඳටම වැඩි වුනා රාත්‍රී කාල වලදී. මට මෙය හතියයද උණද කියා තේරුම් ගන්න බැරිව දෙගිඩියාවෙන් එක් දිනක් මුළු රෑම නිදිවර්ජිතව පහන් කළා. එවැනි වෙලාවට ඇය හුස්ම ගන්නා අකාරය හරිම භයංකාරයි. එවැනි එක් දවසක මා  දෙපාරක් නොසිතාම ඇය ලඟම තිබෙන නර්සින් හෝම් එක වෙත රැගෙන ගියා. මා පසුවයි දැන ගත්තේ එවැනි හති වෙලාවල් වලදී නිසි ලෙස ඔක්සිජන් ශරීරයට ලැබෙන්නේ නැති බව. එවිට නෙබියුලයිස් කල යුතුම වෙනවා. නැතිනම් ජීවිතය අනතුරේ. දැරිය රෝගී වූ සෑම අවස්ථාවකම අප හැරදා ජීවිතයේ ඉසුරු සොයා ගිය ඇගේ ජීව විද්‍යාත්මක(Biological) මව සමග මට දැඩි කෝපයක් ඇති වනවා. අන් කිසිම මොහොතක මට ඒ ගැන කිසි වේදනාවක් නෑ.

අක්කාගේ දුරකථන ඇමතුම ඇයගේ දුව සේවය නිමවී පැමිණ ඇයට කථා නොකළ නිසා ඒ ගැන විමසන්න. මා ඒ අතරදීත් මගේ දියණියගේ තත්වය විමසා සිටියා. අක්කාගේ දුව ඉහල මාලයේ සිටි නිසා මා ඇය සිටින තැනට ගමන් කලා. ඒ වන විට ඇය නාන කාමරයේ. අම්මා අමතන බව පැවසු විට. ඇයගේ දුරකතනයේ බැටරි නොමැති නිසා කථා නොකළ බවත්, හෙට උදයේ කථා කරන බවත් පවසා සිටියා. ඒ කතාවෙන් මා තුල ඇති වුනේ දැඩි කලකිරීමක්. දෙමව්පියන් තම දරුවන්ට කෙතරම් සෙනෙහසින් සිටිනවාද යන්න දන්නේ දෙමාපියන්ම පමණයි. සමහරවිට අක්කා කොළඹ නැති එක ගැන මේ දුව නෝක්කාඩුවෙන් සිටිනවා විය හැකියි. මා සිතා ගත්තා කෙසේ හෝ දුරකථනය මගින් මේ දෙදෙනා සම්බන්ධ කරන්න. 

ඉහත කී චිත්‍රපටය බලන්නට කලින් මම රුපවාහිනියේ CSN නාලිකාව දෙස බලා සිටියා. එහි තරු වැඩසටහනක් යනවා. තරුණියක් ගයනා කරන ගීතයට සවන් යෝමාගෙනම මා මේ ලිපිය අකුරු කරමින් හිටියේ.  ඒ ගීතය පරසතු මල් වල කියන ලතා වල්පොල මහත්මිය ගායනා කරන ගීතය. මගේ එකල සිටි නැන්දන්ම්මා ඒ කාලේ මේ ගීතයා ගායනා කරනවා කීප විටක් අසා තිබුනත් එහි වචන ගැන මා සංවේදී වුවේ නෑ. ඒත් ඊයේ ඒ ගීතයට මා උවමනාවෙන්ම සව දුන්නා. එහි එක් තැනක තිබෙනවා. "දුවට මවක මිස - පියෙකු කොයින්ද" කියා කොටසක්. ඒ කතාව ඇත්ත. මොකද අද මා සෙවනේ වැඩුනත් මගේ දියණිය නියම මව් සෙනෙහසක් මගේ සොයුරියගෙන් විඳිනවා. මගේ සොයුරියත් එලෙසම දුවකගේ සෙනෙහස විඳිනවා. ඒත් මව් සෙනෙහසක් දෙන්න නොහැකි වුනත් මා හැකි හැම අයුරින්ම ඇයට සෙනෙහස ලබා දෙනවා. මටත් ඇයටත් එකට ඉන්න ලැබෙන කාලය අඩු කම තමයි තිබෙන ගැටලුව.

ඉතිං මං කලින් හිත හිතා හිටිය කාරණය. අයි නෙරංජි ඒ වගේ ලිව්වේ. මට මුලින් හිතුනේ ඒක එයාගේ බ්ලොග් එක, එයාට කැමති දෙයක් ලියන්න පුළුවන් කියලා. ඒත් ඒ වගේම දෙයක් ඊට පැය කීපයකට පසු එහෙම හිතපු මමත් කරා. ඇයි එහෙම කරන්නේ ? ඒ වෙලාවේ හිතට ආව වේදනාවක්, දුකක් හෝ සතුටක් අපිට පසුව අමතක වෙලා යන්න පුළුවන්. ඒත් අතීතාවර්ජනයට හෝ වටිනවා. ඒක ලියලා පබ්ලිෂ් නොකර ඉන්න බැරිද ? ඇත්තටම බ්ලොග් කරුවෙකුට එහෙම කරන්න පුලුවන්ද? බෑ කොහෙත්ම බෑ. බ්ලොග් කරුවාගේ දුක බෙදා ගන්න, කිසිදා හමු නොවුනත්, පුද්ගලිකව දැන හැඳින නොගත්තත් බ්ලොග් කරුවාගේ දුක බෙදා ගන්න කියවන ලියන බ්ලොග් සහෘදයන් පිරිස ඉන්නවා. ඉතිං හිත හෑල්ලු කර ගන්න ලියපු මේ පොස්ට් එක කියවා ඔබගේ ජීවිතයට යමක් එකතු කර ගන්න බැරි වෙන්න පුළුවන්. ඒත් මගේ හිත හෑල්ලු කර ගන්න ලියපු මේ පොස්ට් එක කියවූ ඔබට මා ණයගැතියි.

ප.ලි. : මාරයාගේ පොස්ට් එකකින් කියවුණු විදියට සති අන්තයට සිංහල බ්ලොග් පොස්ට් වැටෙනවා අඩුයි. මම පොරොන්දු වුනා සෙනසුරාදා හා ඉරිදා පොස්ට් දෙකක් දාන්න. එහෙම දාන පලවෙනි එකම මගේ හිතට ආපු සිතිවිලි ටිකක් අකුරු කරන්න වෙච්චි එක ගනා මාරයා මාත් සමග උරණ නොවෙයි කියලා මම විශ්වාස කරනවා.