විමල්ගේ වික්‍රමය ...... Wimal's magical act

මේක මම  උසස් පෙල කරන කාලේ උන සිද්දියක්. සාමාන්‍යන් ඒ කාලේ අපි පන්තිය ඇතුලට වඩා පන්තියේ පිට ජීවත් වෙන්න පුරුදු වෙල හිටියා. ගුරුවරුන්ගෙන් ඒකට විරෝධයක් ආවේ නැත්තේ අපි පුද්ගලික පංති වලට යන බව එයාල දන්න නිසා. එත් අපිට හිටි ඉංග්‍රීසි ගුරුතුමියට පුදුම උවමනාවක් තිබුන අපට උගන්වන්න. එයා සමහර දවස් වල අපි පස්සෙන් එනවා "අනේ දෙන්නෙක් පන්තියට එන්න" කියලා. ඒ ගුරුතුමිය තරමක තරබාරු කෙනෙක්. තවත් එක දවසක අපේ කට්ටිය පංතියෙන් එලියට පැන්නා. එතකොටම අර කියපු මිස් අපේ පස්සෙන එන්න පටන් ගත්ත. අපි මුලින්ම හිමින් හිමින් දුවලා, මිස්ට පයින් ඇවිත් අපිව අල්ලන්න බැරි වෙන්න හයියෙන් දුවන්න පටන් ගන්නව. ඒත් මිසුත් අත අරින්නේ නෑ. හෙමින් හෙමින් හරි අපි ගිය දිහාවට එනව. ඔය අතරේ අපි ඉස්සරහට අවා ඉස්කෝලේ ඉන්න මිස්ලගේ (ඉස්සරහ ) වීරය. ජයසෙන සර්. මිනිහා මිස්ලට වීරයෙක් වෙන්න හැදුවට සමහර පිරිමි සර්ලටත් මිනිහව අල්ලන්නෙ නෑ. ප්‍රින්සිපල්ගේ බෝල කාරයා. සමහරක් වෙලාවට මිනිහා ප්‍රිනිසිපල්ටත් වඩ උඩින් ඉන්නෙ. සොබා දහම් සිසු හවුල කියලා පරිසර සංගමයක් අටෝගෙන මුලු දවසම ඒකෙ වැඩ තමයි කරන්නේ. කලාතුරකින් තමයි පන්තියකට යන්නෙ. පාසලේ විනය කමිටුවේ, එතකොට ගුරු දෙගුරු මෙකී නොකී සියලුම සංගම් වල ප්‍රධාන නිලතල තුනෙන් එකක් දරන්නෙ ඔය කිව්ව ජයසේන් උන්නැහේ තමයි. අනිත් ගුරුවරුත් මිනිහව මේවට යෝජනා කරලා පැත්තකට වෙනවා. කිසිම කරදරයකින් තොරව ජයසෙන මහත්තය මේවට කර ගහනව. ඊට පස්සෙ ඉස්කෝලේ එනකොට බලන්න එපැයි තියෙන් උජාරුව. මිස්ලට ගුඩ් මොර්නිං කිය කිය, අත් දෙක පිටිපස්සට බැඳගෙන යන්නේ හරියට රටක් රාජ්‍යයක් දිනා ගත්ත අභීත සෙන් පතියෙක් වගෙ. ආ ඒ විතරක්ද මිනිහට උඩ තට්තුවේ තිබුනා වෙනමා ඔෆිස් කාමරයක්. වයිටට(ඒ කිව්වේ වයිස් ප්‍රින්සිපල්ට )වත් වෙනම කාමරයක් නෑ. අර කලින් කිව්ව සොභා දහම් සිසු හවුලේ වැඩ කටයුතු වලට තමයි මෙ කර්‍යාලය වෙන් කරල තිබුනේ. ඒකේ හැම තැනම පරිසර දූෂණය වගෙ මාතෘකා වලට ඇඳපු චිත්‍ර අලවලා තිබුනා. වෙනම පුස්ථකාලයක් වගේ, පොත් පත්, සඟරා එහෙමත් රාක්ක වල අටවලා තියෙනවා. මිනිහගෙ ඒ ඔෆිස් එක නම් බොහොම අලංකාරෙට තියෙනවා. මිනිහා ගැන ලියන්න ගිහින් තව ඩිංගෙන් ලියාගෙන ආව කාරනය අමතක වෙනවා. එයා ගැන ලියන්න ගියොත් පොතක්ම ලියන්න පුලුවන්. දැන් කාරනාවට බහිමුකො.

දැන් මම නැවැත්තුවෙ මිනිහා ඉස්සරහට මුලිච්චි වෙච්ච තැනින්නේ. මිනිහව දැක්ක ගමන් අපිත් වල් ඌරව දැක්ක පොලොංගු ටික වගෙ ඉද්ද ගහලා නතර උනා. "මොකොද අයිසෙ මෙ කඩි කුලප්පුව, ඔහොම ගිහින් තමුසෙලා ඉන්ජිනියර්ලා වෙයිද, නැත්නම් ගරාජ් බාස්ලා වෙයිද කියල තමයි මට බය".මූට තියෙන අමාරුව අපේ අම්මල තට්තලටවත් නෑනේ කියල මං ළඟ හිටපු විපුලය කිව්වෙ කනට කරලා. අනිත් අයත් මොනව මොනව හරි මුමුණනවා. අපි හිමිහිට පල්ලම් බැහැලා ගියා එලියට. දැන් අපි පස්සෙන් ආපු ඉංග්‍රීසි මිස්, "ගුඩ් මොර්නින් මිස්ටර් ජයසේන, කියල නතර උනා. එතනින් පස්සෙ වෙන දෙ අපි දන්න නිස දුවගෙන ගිහින් නතර උනේ කැන්ටිම ලඟ තියෙන අඹ ගහ ගාව. උඩ බැලුව විතරයි හොඳට පැහීගෙන එන අඹ වලු වලින් අතු පිරී ගිහින් තියෙනව. කඩමු, කියලා කට අහකට ගන්න කලින් දෙන්නෙක් ගහට නැග්ග සපත්තු පිටින්ම. ඔය අතරේ ඈතින් ජයසෙන් ලොක්කා එනව දැකලා අපි අනිත් පැත්තෙන් හිමිහිට පල්ලම් බැස්ස. මිනිහා නිතරම මේ පැත්තට එන්නේ "ජය-මාවත" ඔස්සේ පුද්ගලික අවශ්‍යතා සඳහ එලියට යන සිසුන් කොටු කර ගන්න. "ජය-මාවත" කිව්වේ ජයසේන උන්නැහේව සිහිපත් වෙන්න දාපු නමක් නොවෙයි. එල් අකුරේ හැඩයට තියෙන බිල්ඩින් දෙකක් අතරේ තියෙන අඩි 2ක් විතර පටු පරතරය ලඟින් අල්ලපු වත්තේ වැටේ කම්බි උස් පාත් කරලා හදා ගත්තු පිවිසුම් මාර්ගයක්. නා නා විධ අවශ්‍යතා සඳහ පාසලෙන් අවේලාවේ පිට වීමට අවශ්‍ය සිසුන් වෙනුවෙන් සිසුන් විසින්ම නිර්මණය කල නිල නොවන ගේට්ටුවක්. මෙතන අඟුරු කෑලලකිනි කවුදෝ "ජය -->" කියල පොල්ගෙඩි අකුරෙන් ලියලා ඊතලයක් එලිය පැත්තට ඇඳල තියෙනවා. ම්ං හිතන්නෙ මෙකෙන් එලියට යන සිසුන් ගණන ප්‍රදාන ගේට්ටුවෙන් පිට වෙන සිසුන් ගණනට වඩා වැඩි මිසක් අඩු නම් නෑ.

ඔන්න දැන ජයසේන සර් අපි ඉන්න තැනට ආවා, අපි කට්ටිය මාට්ටු. මිනිහට මේ වගේ එකක් හම්බ උනාම තියෙන සංතෝසේ. "මොකද අයිසේ මෙතන කරන්නේ ? කියාගෙන යන්න ගියා. පුදුමයි-ඒත් ඇත්ත්ත්යි, "අද නම් වහිනවා ෂුවර් එකටම" ඒක දෙතුන් දෙනෙකුගේම කටවල් වලින් පිට උනේ එක පාරට. කඩපං, කඩපං බය නැතුව කිව්වේ අජිත්. ඔහොම ටික වෙලාවක් යනකොට ගහෙ තිබ්බ අඹ වලින් භාගයක්ම බිමට ගලාගෙන එනවා. අඹ අත්තට සපත්තු දාපු කකුල් තියලා පයින් ගහනව. එතකොට බාල මහලු තරුණ අඹ ඔක්කොම දඩ්-බඩ ගාලා බිමට පාත් වෙනවා. "මල-කෙලියයි ඔන්න වයිටා. අද නම් ඉවරයි පුතෝ. වයිටා දන්නේ නැතුව අඹ ගහ යටට ආවා. ගහෙන් ගලාගෙන ආව අඹ ගෙඩි වයිටාගෙ ඔලුවට, සුදු කමිසයට, එක දිගට වැටුන. මෙ අනපේක්ශිත ප්‍රහරයෙන් අන්දුන්-කුන්දුන් වෙච්ච ගුරුතුමා "ඔක්කොම එනවල ප්‍රින්සිපල් ලඟට යන්න". අපේ එකෙකුගෙ කොලර් එක්න්ම ඇදගෙන ගියා ඔෆිස් එකට. අපිත් අපේ යාලුවා තනි කරන්නේ නැතුව පස්සෙන් ගියා. කට්ටිය වැඩි උනම දන්ඩුවම අඩු බව දිගු කාලීන පල පුරුද්දෙන් අපි දැනගෙන හිටියා. අපි කට්ටියගෙන් දැන් ප්‍රින්සිපල්ගේ කාමරය පිරුනා. "මොකද ? මේ කට්ටිය" ප්‍රින්සිපල් ඇහුව. අපි ටික ගල් ගිල්ල වගේ හිටියා. ප්‍රින්සිපල්ගෙ ඉස්සරහා පුටුවේ හරි-බරි ගැහිලා වාඩි වෙල හිටිය අපේ හිතාදර වීරායා "ආ මෙගොල්ලොද? මම දැක්ක දැන් ටිකකට කලිං අඹ ගහ ගාව හොරගල් අහුලනවා. සර් මම එහෙනම් උඩට යන්නම්, හොඳටම වැඩ, අර විජිතා මිස් කියපු හින්දයි මම ඒ පැත්තට ගිහින් බැලුවේ. ඉන්ග්ලිෂ් පීරියඩ් එක කට් කරලා තමයි මේ අඹ කැඩිල්ලට ගිහින් තියෙන්නේ." කියගෙන මිනිහා ලිස්සල ගියා. දැන් හැමෝටම කාරණය වැටහෙනවා. කවුද ගින්න දුන්නෙ කියලා. "මගෙ ඔලුවටත් අඹ ගෙඩි දෙක තුන්ක් වැටුනා" කියලා වයිටත් එලියට ගියා. මේ අතරේ ප්‍රින්සිපල්ට පිටිපස්සේ තියෙන ජනේලයේන් අපිට පේනවා අපේ විමලයා (අද දවසටම ඌව දැක්කේ දැන් තමයි ). ගොලු භාෂවෙන අපිත් එක්ක කථා කරන්න හදනව හින වෙවි. අපිට ප්‍රිසිපල් දැඩි සේ අවවාද කරනවා. අපිට ඒ මොනවත් ඇහෙන්නෙ නෑ, අපේ අවධානය යොමු වෙලා තිබුනේ විමලයාගේ රූකඩ සන්දර්ශණයට. හිනාව බොහොම අමරුවෙන් තද කරගෙන විටෙක් ප්‍රින්සිපල් දෙසත් තවත් විටෙක විමල් දෙසත් බල බලා අමාරුවෙන් ඉන්නකොට, ජනෙල් පොලු අස්සෙන අත් දෙක දාලා ජනෙල් කන්ඩියේ තියෙන ප්‍රින්සිපල්ගේ සාගත මල්ල, ඉතාම සූක්ෂමව අරිනවා. අද නම් මූට කන්න වෙනවා, ඒ විතරද අපිටත්, මගේ හිත කිව්වා. මූට නම් මෙ බෑග් ඇරිල්ල හොඳට පුරුදුයි වගේ. ආ, මුගෙ තාත්තත් ආණ්ඩුවේ රස්සාවක්නෙ කරන්නෙ,  ෂූවර් එකටම මූ දවස ගානේ තාත්තගෙ බෑග් එක සුද්ද කරනව ඇති. දෙපැත්තෙ බකල් දෙක ඇරලා. ඊලන්ගට ලොක් එකක් ලඟට අත එනකොට මම ඇස් දෙක පියා ගත්තා. මම දන්නවා මේ ලොක් එකක් අරිනකොට එන "ක්ලික්" සද්දේ ? මූ නම් අපිව නැති කරන්න හදන්නේ. දෙයියිනට පින් සිද්ද වෙන්න බෑග් එක ලොක් කරලා නෑ. අපොයි මෙන්න මූ බෑග් එක ඇතුලට අත දැම්මා. මේ වගෙ පිස්සෙක් නම් මම ජීවිතේට දැකලා නෑ. මූට නම් අයි ඉස්කොලේ එන්න වෙන්නේ නෑ. අපි බය වෙලා ඉන්නෙ කොයි වෙලාවෙ මුව මාට්ටු වෙයි කියලා. මෙන්න ඒ පාර පොතක් ගත්තා. මොකක්ද මේ යකා කරන්නේ. "අධ්‍යාපන පරිපාළන..." ඇදේට තියෙන වෙලාවේ යාන්තමට මට ඒ ටික විතරයි කියවගන්න ලැබුනේ. පොත හෙමිහිට ගත්ත විමලයා එක පාරටම පාත් උනා. ඇති යාන්තම් දැන් වත් පලයං මම හිතින් කිය ගත්තා. "එහෙනම් මෙ ළමයි පන්තියට යන්න. මීට පස්සේ මෙ වගෙ වැරදි කරල එහෙම මට අහු වෙන්න එපා. ප්‍රින්සිපල්ගෙ ඔෆිස් එකෙන් එලියට ඇවිත් පඩි පෙල නගින කොටම මෙන්න විමලයා. "මොක්ක්ද බං අර කරපු ගොන් වැඩේ" එකෙක් ඇහුවා. උඹලට පනිෂ්මන්ට් දෙද්දී මට බලාගෙන ඉන්නද? කියන්නේ. විමලය ඇහුව. ඉතිං බං අහිංසක ප්‍රින්සිපල් අපිට කරපු වැරැද්ද මොකොක්ද ? ඒ මිනිහගෙ පොත උස්සන්න ? එහෙම ඇහුවේ මහෙන්ද්‍ර. අපිට කෙලියේ ජයසේනයනේ. අන්න උගෙ පොතක් ඉස්සුව නම් හරි. "එහෙනම් හරි ! එහෙනම් හරි !!...." විමලය කට පුරොල හින වෙනව. මොකක්ද බං හරිය ? හරියටම හරි, මම උස්සපු පොත ගිහින් දැම්මෙ ජයසෙනයගෙ පොත් ගොඩ අස්සේ !!!!

ඊට පස්සේ මේ සිද්දිය අපට අමතක වෙලා ගියා. දවසක් බයෝ පංතියෙ කැලුමා දුවගෙන දුවගෙන ආව හති දාගෙන. හිනාවයි, හති ඇරිල්ලයි, අස්සේ කියන කිසිම දෙයක් පැහැදිලි නෑ. මේ මල වදේ හරියට තේරෙන භාෂවකින් කියපන්කෝ.

"අන්න විමලය උස්සපු පොත ජයසේනයගේ පොත් මේසේ තිබිල පිනාට මාට්ටු වෙලා. මේ මගේ නැති වෙච්ච පොත, ජයසේනගෙ මේසෙට ආවේ කොහොමද ?" ජයසෙනය අන්දුන්-කුන්දුන් වෙලා "මම ගෙනාවේ නෑ සර්" කියනව එක තොයිලයයි.

ඒ කාලේ "එල-එල" කියන වචනයයි. පහ දැමිල්ලයි නොතිබුන එක මහ ලොකු අඩුපඩුවක් කියල මට මේ ලඟදි හිතුනා.