අභියෝගයට බය නැති අයට ......

මේක බ්ලොග් පෝස්ට් එකක් විදියට ඔබ වෙත ගෙන එන්න හිතා ගත්තේ ජනවාරි මාසේ වුණත්, මේ දක්වා කල් පසු වුණේ මොන හේතුවකට වුණත්, ඒක එහෙම වුණ එක හොඳයි කියලා මට දැන් හිතෙනවා. මේ එක්කම බ්ලොග් ලිවිල්ලෙන් බුකියට මාරු වෙන්නත් පුංචි අදහසක් ආවා කියමුකෝ. එහෙම වුණේ මං එරන්දිත් දැන් එහෙම කරන නිසා, ඇයගේ පොස්ට් එකකට කමෙන්ට් එකක් විදියට දාන්න යෙදුන මේ සටහන මෙහි සටහන් කරන්නත් එතැනදී මම පොරොන්දු වුණා. ඉතිං මට එතැනදී හිතුණා බ්ලොග් පෝස්ට් එකකදී අපි දාන දේවල් අල්ලගෙන අපිට ගහන උදවිය වගේ අකාරුණික මිනිස්සු බුකියේ නැතිබව එරන්දිගේ පොස්ට් එකකට කමෙන්ට් එකක් විදියට එකතු කරපු මේ පොස්ට් එකට ලැබුණු ප්‍රතිචාර වලින් තේරුණා. එතැන හිටපු ඕඩියන්ස් එක පොස්ට් එකට හරි ගියා කියලත් මට හිතුණා. බුකියේ ලියන අයට බ්ලොග් ලියන්න කියලා පෙරැත්ත කරන මටත් ආපහු බුකිගත වෙන්න හිතුණා කියමුකෝ. ඒකට මේ සටහන තියන ඇපල් වර්ගයේ ෆෝන් එකත් හේතුවක් වුණා. අවංකවම කියනවා නම් මම දැන් ලැප් එක දිග අරින්නේ බොහොම කලාතුරකින්. ඒ තරමට මේක බොහොම පහසු මෙවලමක්. ඒ ගැන පසු සටහනකින් විමසා බලමු. මෙන්න සටහන

නංගි, මේක දැක්කම මම කරපු පොඩි වැඩක් මතක් වුණා. ඒ පොඩි අභියෝගයකට මුහුණ දීපු එකක්. මැහීමට සම්බන්ඳ නිසාත් මෙහි සටහන් කිරීම වටිනවා. එක දෙයක් මුලින්ම කිවුවේ නැතිනම් බලන අයගේ හිතේ ලොකු ප්‍රහේලිකාවක් ඇති වෙනවා. ඒ අපේ ගෙදර ඉන්නේ මමත් දියණියත් විතරයි කියන එක. ඒ අභියෝගය මම භාර ගත්තා. මට සහයෝගය දෙන ලොකු පිරිසකුත් ඉන්නවා. මේ අවුරුද්දේ ජනවාරි පාසල් වාරය ආරම්භ වෙනකොට දුව කනිශ්ඨ ශිය්‍ය නායිකාවක් වෙලා පාසල් යන පළමු දවස. මේකට මම හරි සතුටෙන් හිටියේ. රෝයල් ඉන්ස්ටිටියුට් එකට යන නිසා නිල ඇඳුම් වෙනස්. ක්‍රීම් පාට උඩ කොටසක් තියෙන්නේ. විවිද හේතු ගොඩක් හින්දා අලුත් යුනිෆොම් ශර්ට් එක ගන්න එක ප්‍රමාද වුණා. අන්තිමට යුනිෆෝම් විකුණන ගෑණි මාව අන්දවලා තුන්කාලේ අත් තියෙන උඩ කොටසක් දුන්නේ "මම දැකලා තියෙනවා සිංහල ළමයිත් මේක අඳිනවා" කියලා. මමත් අරං ආවා. කෙල්ල එකහෙලා මේක අඳින්න බෑ කිවුවා. මම උගතෝකෝඨික ප්‍රශ්නයක හිර වුණා. කෙල්ල කියන්නේ පරණ එකක් අඳින්නම් කියලා. තිබුණ කිසිම එකක් අලුත් පාටක් වත් නෑ. අවපාට වෙලා. පැල්ලම් හැම තැනම. මේ වැඩේ කරන්න මගේ හිත කීයටවත් ඉඩ දුන්නේ නෑ. මේ වෙලාවේ මගේ ඇඟ ඇතුලේ ඉන්න DIY යක්ෂයා ආරූඪ වුණා. DIY කියන්නේ Do it Yourself ඔබම කරගන්න වගේ සිංහල තේරුමක් තියෙන ක්‍රියාවලියක්. මේකට මට සහජ වගේම පුරුදු කරගත්ත හැකියාවකුත් තියෙනවා.

හිතා ගත්තා මේකේ අත් දෙක මම හදනවා කියලා. මෙතැනදී වැදගත් වුණු කරුණු කීපයක් සඳහන් කරන්න වටිනවා. ඒ

• අම්මා පුංචි කාලේ අතින් මහන්න පුරුදු කරපු එක. 
• මම බෝඩිමක ටේලර් කෙනෙක් (සම වයසේ) එක්ක ඉන්නකොට අවුරුදු කාලෙට බොත්තම් කාස, කලිසම් කමිස වල වාටි මහන්න කරපු උදව්. 

ඉන් පස්සේ 

• මගේ හොඳම මිතුරෙක් වුණු අලුත්ගම ලාල් ටේලර්ස් එකේ ලාල් එක්ක කාලය ගත කරමින් කරපු නිරීක්ෂණ. 

දවසක් 

• ක්‍රිකට් ගහන්න අඳින මගේ අත් දිග ටී ෂර්ට් එකක් කපත්දී අක්කා දුන්න පොඩි උපදෙසක් "මල්ලි ඕක ඇලේට කපන්න". 

කියන කාරණා. පරණ එකකින් අතේ වගේම අනිත් කොටසත් මැන ගත්තා. නවලා මහන්න තව අඟල් තුණක් විතර තියලා කැපුවා. බයක් දැණුනේම නෑ.

ඇතුල් පැත්තේ නිමාව පෙනුණේ මෙන්න මේ විදියට. වෘත්තීය මැහුම් කරුවෙක් නොවෙන නිසාත්, කලබලය නිසාත්, මේවායේ අතර පරතරය ටිකක් අවිධිමත්.

පිට පැත්තේ පෙනුම මෙන්න මේ වගේ. නූල් වවල වර්ණයේ නොගැලපීම නිසා අඩුපාඩු පැහැදිලිවපෙනෙනවා. නැති වුණානම් හොයන්නම වෙන්නේ නෑ.

මෙන්න මේ පටි කෑල්ල මුස්ලිම්ඇඳුම් වල නෑ. ඒ කොටසක් කරන්න වෙලාවකතු නෑ. මැෂින් එකක් නැතිව කරන්නත් බෑ. හැබැයි වෙලා තිබුණා නම් අර ත්‍රිකෝණාකාර විවරය කරන්න තිබුණා.

ඉන් පස්සේ ලේන්සුවක් තෙමලා අත් දෙක අවශ්‍ය ගානට නවලා අයන් කලා. ඊළඟට හෙමිහිට මැහුවා. පොඩි ප්‍රශ්නයකට තිබුණේ ඒ හදිසි මොහොතේ දුවගේ මැහුම් කට්ටලයේ හරි පාට නූල් නොතිබුණ එක. 100% ක්ම නැති වුණත් ජාම බේරගන්න මේ ඇති. පොඩි පසුතැවිල්ලක් හිතේ තිබුණා. ඒ අත් කෙලවර ත්‍රිකෝණයක් වගේ ඇතුලට නවලා මහලා බොත්තමක් අල්ලන්න බැරි වුණ එකට. තවමත් එයා ඒක අඳිනවා. මේක ඉවර වෙනකං ළඟට වෙලා බලං හිටපු කෙල්ළගෙන් මට මහමෙරක් වගේ තෑග්ගක් ලැබුණා. ඒ බෙල්ල බදාගෙන දුන්න හාද්දක්. තාත්‍තෙකුට ඊට වඩා වෙන මොනවද ?

බ්ලොග් එකේ ලියන්න හිටපු එකක් මෙතැන කොටලා දැම්මා. කාට හරි ප්‍රයෝජනයක් වෙයි කියලා. ෆොටෝ ගත්තද මතක නෑ. තිබුනොත් දාන්නම්. Moral of the story ඔයාම ලියන්න.

ප.ලි. : අද උදේ මේකේ දෙවෙනි කොටස වුණා. ඒ කෙල්ලගේ ඉස්කෝලේ අවුරුදු උත්සවයට අඳින්න මහපු රෙද්ද-හැට්ටේ ඇඳුමේ රෙද්ද කොටස මහලා තිබුණ රේන්දේ ගාවින් ඒ දුහුල් රෙදි වර්ගයේ නූල් ඇදිලා දෙකට පැලුනා. මේ වෙනකොට අපි ඌබර් කැබ් එකක් ඕඩර් කරලා තිබුණේ යන්න. දෙපාරක් නොහිතා ඒකත් ඒ විදියටම මහලා දැම්මා. ඇහේ කඳුළු පුරවාගෙන "මටමමයි මෙහෙම වෙන්නේ" කියපු එකී කඳුළු පිහ දාගෙන ඉස්කෝලේ ගියා.