මගේ ක්‍රිකට් පිස්සුව අංක 1 : ටෙනිස් බෝලය ......

මගේ ක්‍රිකට් පිස්සුව කොයි තරම්දැයි අසා දැන ගත හැකි කිහිප පලක්ම වේ. ඒ මගේ දෙමව්පියන්, මගේ ගමේ අසල්වැසියන්, බෙන්තොට ග්‍රාමයේ ප්‍රදේශවාසීන්, පස් වසරක් මා නවාතැන් ගත් ගමගේ මහතාගේ නිවසේ අය, සහ මහජන බැංකුවේ මගේ සහෝදර සාමාජිකයින්ය. නමුත් කුඩා කලසිටම බොහෝ දෙනෙක් ඊට කිසිම සහයෝගයක් නුදුන්නෝය. ඒ අතර ඉහළින්ම සිටින්නේ මගේ දෙමව්පියන්ය. විදුහල්පති/ගුරු ජෝඩුවක් වූ ඔවුන්ට උවමනා වුයේ මා ක්‍රිකට් ක්‍රීඩකයෙකු වනු දැකීම නොව ඉංජිනේරුවකු වනු දැකීමය. ඔවුන්ගේ පැත්තෙන් ඔවුන් සාධාරණ වුවත් මගේ හිත පාලනය කිරීම ඔවුන්ට කිසිසේත් කල හැකි දෙයක් නොවීය. ගමේ අසල්වැසියන්ගෙන් නම් ඊට නොමද සහයක් ලැබිණි. 

විශේෂයෙන්ම මගේ එවකට හොඳම මිතුරකු වූ සම්පත්ගේ නිවසින් මට කදිම සහයක් ලැබිණි. ඒ මගේ දෙමාපියන් හිතාමතාම මට සපත්තු කුට්ටමක්(ක්‍රීඩා කරන) ලබා නොදුන්නත්, සම්පත්ගේ සපත්තු කුට්ටම ඉල්ලාගෙන ගොස් ක්‍රිකට් ක්‍රීඩා කර නැවතත් ඔහුගේ කාමරයෙන් තබා යාමට මට දී තිබූ අවසරයි. එවකට සම්පත්ගේ මව වූ මාලිනී මිස් මා දුටුවේ දේව දූතියක් ලෙසය. එකටම ක්‍රිකට් හෝඩි පොතේ මුලකුරු කියවූ සම්පත්ගේද ඊට විරෝධයක් නොවිණි. එකල මා අධ්‍යාපනය ලැබූ පාසල කිසිවක ක්‍රිකට් ක්‍රීඩාව නොතිබිණි. නමුත් බෙන්තොට ක්‍රීඩා සමාජය එකල ඩේලි නිවුස් කුසලානය සඳහා ක්‍රීඩා කල ඉතා ප්‍රබල කණ්ඩායමක් විය. ඒ කෙසේද යත් අපගේ වැඩිහිටි කණ්ඩායමේ ක්‍රීඩකයෙකු වූ සමරේ අයියා නොහොත් සමරසිරි ප්‍රනාන්දුට එවකට සිලෝන් ටීම් එකේ කැඳවීමක්ද ලැබී තිබුණි. නමුත් පුහුණුකරුවන් අල්ප යුගයක ඔහුගේ පන්දු යැවීමෙන් පසු ඉරියව්ව(Follow Through) අඩුපාඩුවක්(තණතිල්ල මත දිවීම) නිසා එම අවස්ථාව ගිලිහුණු පසුව අසන්නට ලැබිණි. එකල අප ක්‍රීඩා සමාජය ක්‍රීඩා කළේ ලණු පැදුර මතය. එනිසාම ඔහුට ඒ ගැන නිසි අවුබෝධයක් නොතිබෙන්නට ඇත. ගාල්ල රිච්මන්ඩ් විදුහලට ක්‍රීඩා කල චන්දන අමරසිංහ අයියා මගේ සිත්ගත් ක්‍රීඩකයා විය. 

මා ගිය ආත්මයේදීත් ක්‍රිකට් ක්‍රීඩා කල අයෙකු විය යුතු බව එකල මගේ ඇසුරේ සිටි සම්පත්ගේ බාප්පා කෙනෙකු වූ ඇල්ටන් අයියා(අංකල්)ගේ මතය විය. ඒ මා කුඩාකල කඩයට යනවිටත් පන්දු යවන ඉරියව්වක් අනුගමනය කරමින් යන නිසාය. මේවා ඔවුන් දැක ඇති ප්‍රමාණයට අනුව ඔවුන් මේ නිගමනය වලට එළැඹෙන්නට ඇත. එකල මා අනුගමනය කළේ ඩී.එස්. ද සිල්වාගේ පන්දු ඉරියව්වයි. කුඩාකළම නිසි පුහුණුවක් ලැබීම නිසා මා පා දඟ පන්දු යැවීමට නිපුණත්වයක් දැක්වූ නමුත් ඒ හා සමානවම කඩුලු රැකීමට හැකියාව මට තිබුණි. පුහුණුවීම් කල කාල වලදී මා තෝරා ගත්තේ කඩුලු රැකීමයි. 

අප ක්‍රීඩා සමාජයේ ජේෂ්ඨ කණ්ඩායම ලෙදර් පන්දුවෙන් ක්‍රීඩා කරත්දී (ඔවුන් ක්‍රීඩා කළේ මගේ නිවසට ආසන්නව ඇති මහ ඉස්කෝලේ නමැති පාසලට අයත් ක්‍රීඩාංගනයේ මගේ නිවසට කිට්ටු කෙලවර දැලකින් වටකොට තනාගත් බාගතිල්ල්ක් {Half Pitch} මතය). ඔවුන්ගේ දෙවෙනි පෙළ වූ ටුටු අයියා ඇතුළු සමාගම (බර්නාඩ් අයියා, බේශාන් අයියා, රංජි බා, වසන්ත අයියා, වීරසේකර ලොකු අයියා, ප්‍රේමජයන්ත අයියා, ඉන්දු අයියා ) ටෙනිස් බෝල් ක්‍රිකට් ක්‍රීඩා කළෝය. මේ කණ්ඩායම මේ ක්‍රීඩාංගනයට අහම්බෙන් පාත් වූයේ, ගාමිණි මධ්‍ය මහා විද්‍යාල ක්‍රීඩාංගනය ඔවුන්ට භාවිතාව තහනම් කල පසුය. එයට පදනම් වූ කතාව තරමක් දිග මුත් මෙහි සඳහන් කිරීම වටී.

අපට තරමක් දුරින් ඥාතියෙකු වූ බන්දු සර් නමින් හඳුන්වන, ගාමිණි විද්‍යාලයේ පී.ටී. ගුරුවරයා කලක් අප ක්‍රීඩා සමාජයේ ක්‍රියකාරිකයෙකුව සිට ඇත. පසුව කුමක් හෝ විරසකයක් නිසා ඔහු එයින් ඉවත් වී ඇත. ඉන්පසු එතෙක් එම ක්‍රීඩාංගණයේ(එවකට දකුණු පළාතේ දෙවැනි විශාලම ක්‍රීඩාංගනය ලෙස පිළිගත්) ක්‍රීඩා කිරීම ඔවුන්ට තහනම් කර ඇත. එනිසා මහත් වියදමක් දරා නිමවන ලද ක්‍රිකට් පිච් එක පවා අතහැර ඔවුන්ට මේ ක්‍රීඩාංගනයට පල්ලම් බැසීමට සිදු විය. ඉන් පසු එම ක්‍රීඩාංගනය ගොඩ කරනවා යනුවෙන් සඳහන් කර තැනින් තැන මැටි ලෝඩ් අතුරන්නට යෙදිණි. පසුව තේරුණේ බන්දු සර්ගේ නිවසට යාබද කන්දක් කපා එම මැටි සපයාගෙන ඇති බවයි. අද කාලයේ සිදු වූවානම් මූල්‍ය අපරාධ කොට්ඨාසයට යාමට තරම් කාරණාවක් වනු ඇත. එයින් උරණ ඌ අප ක්‍රීඩා සමාජයේ ජේෂ්ඨයින් ඉන්පසු දිනක බන්දු සර්ට ඉදිමෙන්නට පහර දී තිබුණි.

කෙසේනමුත් එය මට වෙස්වලාගත් ආශිර්වාදයක් විය. මා ක්‍රිකට් ක්‍රීඩාවේ අයන්න - අායන්න හැඳින ගත්තේ මේ ක්‍රීඩාංගනයට ඔවුන් සම්ප්‍රාප්ත වූ පසුවය. මේ කාලයේ ලෙදර් පන්දු ක්‍රීඩාවට වඩා වැඩියෙන් ටෙනිස් බෝල් ක්‍රිකට් සිදු විය. අපට ඔවුන් සමග ක්‍රීඩා කිරීමට අවස්ථාවක් නොලැබුණේ, ක්‍රීඩාංගණයේ එතෙක් ක්‍රීඩා කල පිරිස ඔවුන්ට එකතු වීම නිසාය. එකල කුඩා දරුවන් වූ අපට ටෙනිස් බෝල් ක්‍රීඩාව සිහිනයක් විය. සම්පත්ලාගේ වත්තේ රබර් බෝලයෙන් අපි එවකට ක්‍රිකට් ක්‍රීඩා කළෙමු. නමුත් සම්පත්ගේ ආත්මාර්ථකාමී සහ කෝපාවිෂ්ට ක්‍රීඩා විලාසය නිසා එය අපට නීරස අත්දැකීමක් විය. මට ටෙනිස් බෝලයක් අල්ලන්ට අවස්ථාව ලැබුණේ එය අපේ වත්තට විසි වූ කලෙකය. ටෙනිස් බෝලයක ඇති මේ තරම් අරුමය කුමක්දැයි ඔබට මේ වෙලාවේ සිතෙනු ඇත. නමුත් අප කුඩාකල ටෙනිස් බෝල අදතරම් සුලභ නැත. කොටින්ම එය කඩයෙන් මිලදී ගන්නට හැකියාවක් නොතිබුණි.

මෙය ඇල්ලු මොහොතේ මා සිතා ගත්තේ මා ටෙනිස් බෝලයක් හදනවා යන්නයි. මගේ මිතුරන් මේ ගැන අදහස් දක්වන විට සඳහන් කළේ එම බෝලයට පුළුන් අලවා ඇති බවයි. අතට අසු වූ මොහොතකවත් වැඩි වෙලාවක් තබා ගන්නට නොහැකි බැවින්, මටද ඒ ගැන ඉන් එහා ගිය අදහසක් ගන්නට නොහැකි විය. නමුත් පරිසරය පාඩමේ උගත් පරිදි මේවා කෙරෙනවා ඇත්තේ බැටළු ලොම් වලින් බව මගේ විශ්වාසයයි. ලංකාවේ බැටළුවන් නැත. එකවිටම මගේ සිහියට ආවේ අපේ පූස් තදියායි. නිකං ඉඳන් බද පුරවා ගන්නා පූස් තඩියා පාඩමක් උගවන්නත් එක්කම උගෙන් මයිල් ගලවා ගනිමි යන්න අදිටන් කර ගතිමි. එහෙත් පූසාට කිට්ටු කර මවිල් ජුණ්ඩක් කපා ගන්නට හදන සෑම මොහොතකම ඌ වේදනාකාරී හඬක් පිට කරමින් පලා යයි. වෙනත් විකල්පයක් අහලපස්මාණයක  නැතිවිට පුළුං මා හට ඇති එකම විකල්පය විය.


කපු පුළුන් කෙසේ වෙතත්, අපගේ වැට මායිමේ ඇති කොට්ට පුළුන් ගසෙන් නොමිලයේ වැටෙන පුළුන් කදිම ආදේශකයක් විය.  අල්ලන්ට අවශ්‍ය පුළුන් සහ ගම් ස්වල්පයක් සපයා ගත්තද, එයට සරිලන බෝලයක් හොයා ගන්නේ කෙලෙසදැයි දස අතේ කල්පනා කළෙමි. එම ප්‍රමාණයට සමාන, බෝලයක් වැනි දෙයක් මා දුටුවානම්, ඒ අපගේ කෑම මේසයේ කකුලේ ඇති කැටයම් බෝලයයි. ගේ පිටුපස වරක් ඇවිදින මට, අත්හැර දමා ඇති මෙවැනි කකුල් තුනක මේසයක් හමු විය. මොහොතක් හෝ ප්‍රමාද නොවී, මන්නය අතට ගත් මම ඉන් එක කකුලක් ගලවාගෙන, රවුම් කොටස කපන්නට පටන් ගතිමි. එය හිතු තරම් පහසු කටයුත්තක් නොවීය. එක පැත්තක් අවසන් වනවිට මා අසලට පැමිණියේ මහින්දයි, ඔහුගේ සහයද ඇතිව බෝලය රවුම් කරගත්තේ මිනිත්තු ගණනක් රළු සිමෙන්ති පොළොවේද ඇතිල්ලීමෙන් පසුවය.

ඉන්පසුව වටේට ගම උලා, හෙමින්-හෙමින් පුළුං ඇලෙව්වෙමු. පසුව එය වේලෙන්නට ඉහළ තැනකින් තැබුවෙමු. නමුත් දවස් ගණනක් ගත වුවද එහි තිබූ ගම් වේලී තිබුණේ නැත. අවු රශ්මියට නිරාවරණය කළද ගම් ටික උණු වී වැක්කෙරෙනවා මිස සවි වන පාටක් නොවීය. ලීය මතුවන සෑම තැනකම ගම් යොදා පුළුන් අලවා ගත්තද, බෝල අතට ගත් සාම විටම, එය ලිස්සා බිමට වැටෙන්නේ අතෙහි පුළුං සහ ගම් ඉතිරි කරමිනි. දවස් ගණනක පරිශ්‍රමයකින් පසුව එය පන්දුවක තත්වයට පත් කර ගත්තද, එය බිම ගසන විට ඉහළ නොයෙන තත්වය මත ප්‍රසිද්ධියේ එයින් ක්‍රීඩා කිරීම අපට ලැජ්ජාවට කරුණක් විය. පසුව සැලසුම් කරගත් පරිදි මහින්දත් මමත්, නිවාඩු දිනක පාන්දරින් පිට්ටනියට බැස එල්ලේ ගසන ආකාරය එයට පහර දුනිමු. පළමුව "පටාස්...." හඬක් නංවමින් එය අප අසලම කඩා වැටුණද, පහරවල් කිහිපයක් එල්ල කිරීමේදී, "දිරික් ...." හඬක් නංවමින් පිත්ත මිටෙන් කැඩී ගියේය. එම පන්දුව පිළිබඳ ඇති ආශාව එලෙස නිමා විය. "පිස්සොත් එක්ක සෙල්ලම් බෑ" කියන්නැහේ, හිතුණොත් කරන පුරුද්ද මා වෙත ලැබුණේ කුඩා සන්දීයේ සිටමය.